«Γιατί να θεωρούμε βίαια τα νερά ενός πόταμου, και όχι τις όχθες πού το περιορίζουν;».Μ. Μπρεχτ
Με αφορμή την προκήρυξη των «Πυρήνων της φωτιάς» με την οποία η οργάνωση αναλαμβάνει την ευθύνη για την επίθεση στην Εθνική ασφαλιστική, είδαν την δημοσιότητα δεκάδες δημοσιεύματα αστυνομικού χαρακτήρα.
Να προσπεράσουμε θέσεις συνωμοσιολογικού χαρακτήρα που πάντα πίσω από τέτοιες οργανώσεις «ανακαλύπτουν», «προβοκάτορες», «μυστικές υπηρεσίες» κ.λ.π.
Ούτε και έχει νόημα να αναλωθούμε σε εκτιμήσεις αν όντως είναι οι «Πυρήνες της φωτιάς» ή ο «Επαναστατικός Αγώνας» πίσω απ’ αυτή την ενέργεια.
Μπορεί κάποιος απ’ όλους αυτούς τους δημοσιολόγους, που αναμασούν τις παπαριές Χρυσοχοϊδη και τις απόψεις των αστικών κομμάτων, να μας πει ποιο είναι το κίνητρο που κάνει νέους ανθρώπους να ρισκάρουν την ίδια τους την ζωή ή στην καλύτερη περίπτωση γ’ αυτούς να σαπίσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους στα κάτεργα μιας φυλακής;
Εμείς έχουμε τοποθετηθεί αναλυτικά απέναντι στις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας, και στα άτομα που συμμετέχουν σ’ αυτές τις συλλογικότητες.
Πέρα απ’ τα δημοσιοκαρφικά παπαγαλάκια που λειτουργούν σαν φερέφωνα των κατασταλτικών μηχανισμών αν δοθεί ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε παραπάνω θα φανεί ποια είναι η μήτρα που γεννάει τις οργανώσεις της ένοπλης μειοψηφικής βίας.
+ σχόλια + 1 σχόλια
Το ερώτημα σου είναι προβληματικό γιατί κατα τη γνώμη μου δεν επιδέχεται μόνο μια απάντηση. Οπότε μπορεί εύκολα κανείς να ξεφύγει από την κατέυθυνση που έχεις στο μυαλό σου (δηλαδή να σου πει ότι η κοινωνία γεννά τη βία άρα η ένοπλη βία είναι απλώς μια μορφή βίας γεννεσιουργός αιτίατης οποία είναι η κοινωνία και το συστημα).
Θα σου πει ότι η κοινωνία πάντα γεννούσε δυσάρεστες καταστάσεις, αλλά δεν μπορείς να πεις μονοσήμαντα ότι γεννά ΜΟΝΟ βία. Γιατί καποιοι αντιδρούν βίαια και κάποιοι άλλοι όχι;
Γιατί κάποιοι νιώθουν ότι έιναι οι δημόσιοι τιμωροί ή οι υπερασπιστές της κοινωνίας απέναντι στην αδικία του συστήματος; Ποιός τους έχρισε τιμωρούς ή απελευθερωτές; Μήπως οι ίδιοι χρειάζονται κάτι ανωτερο από τους ίδιους για να δώσουν νοημα στον αγώνα τους; Οπότε επιλέγουν τον ενοπλο αγώνα στο όνομα της "κοινωνίας", της "δικαιοσύνης", της "Ιστορίας", του "εθνικού συμφέροντος" κλπ;
Δεν διαφωνώ καθόλου ότι η κοινωνία με τον τρόπο που λειρουργεί σε πολλές διάστασεις της (βλέπε φαινόμενα βίας στην οικογένεια, στιγματισμό του λάθους ή του διαφορετικού, του ξένου στα σχολεία, βλέπε τον τρόπο που οδηγούμε και παρακάρουμε -οπου θέλουμε αρκει να κάνουμε τη δουλειά μας, αυτό είναι βιασμός από εμάς προς τους αλλους- , τις συνθήκες εργασίας και τους μισθούς, και τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό. Αλλά η άντίδραση, η επιλογή, η προσπάθεια αντιμετώπισης ή και ανατροπής δεν είναι μόνο ένας και δεν είναι πάντα ο ίδιος.
Καλές γιορτές..
Δημοσίευση σχολίου