Το δικαίωμα στον αγώνα

Δικαιούνται οι αγρότες να κλείνουν τους δρόμους; Οχι, απαντά εν χορώ ο εσμός της εξωνημένης δημοσιογραφίας, συνεπικουρούμενος από τους γνωστούς μαϊντανούς διάφορων «φορέων», όπως εκπρόσωποι των εξαγωγέων, των ξενοδόχων, των ιδιοκτητών φορτηγών κ.α.

Ολοι είναι έτοιμοι ν' αναγνωρίσουν το δίκιο των αγροτών. Αν όχι ν' αναγνωρίσουν το δίκιο, τουλάχιστον να δεχτούν πως «έχουν προβλήματα» και να τους εκφράσουν τη συμπάθεια τους.
Οχι όμως και να κλείνουν τους δρόμους. Ας πάνε να διαδηλώσουν στα χωριά τους. Να κρεμάσουν μαύρες σημαίες στα τρακτέρ και τα σπίτια τους κι αν θέλουν σώνει και καλά διαδήλωση, ας πάρουν τα τρακτέρ κι ας διαδηλώσουν στους αγροτικούς δρόμους.

Τα ίδια ακούμε κάθε φορά που βρίσκεται σε εξέλιξη κάποια κινητοποίηση οποιασδήποτε κατηγορίας εργαζόμενων.
Οι εργάτες καθαριότητας έχουν δίκιο, όχι όμως και να θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία απεργώντας.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν δίκιο, όχι όμως και να κλείνουν τα σχολεία.
Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ έχουν δίκιο, όχι όμως και να προκαλούν διακοπές στο ρεύμα με τις απεργίες τους.
Οι πάντες είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν το δίκιο, φτάνει αυτοί που το 'χουν να μην το διεκδικούν. Γιατί έτσι και δεν απεργήσεις ή δε στήσεις μπλόκο, μόνο ως μια ακίνδυνη γραφικότητα μπορείς να καταγραφείς.

Το κράτος πρέπει να πονέσει. Και το κράτος πονά όταν ξεσηκώνονται όχι μόνο κάποιες κατηγορίες εργαζόμενων, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι. Στόχος δεν είναι να προκληθούν προβλήματα στην κοινωνία, αλλά να πονέσει το κράτος, για ν' αναγκαστεί να κάνει πίσω. Αν δεν κάνει πίσω το κράτος, θα κάνουν οι διεκδικούντες. Θα ηττηθούν αυτοί που τους αναγνωρίζουμε το δίκια Θα ηττηθεί το δίκιο εντέλει.

Είναι φανερό ότι το κράτος, ως συλλογικός εκφραστής των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, θέλει μια εργαζόμενη κοινωνία κατακερματισμένη, βουτηγμένη στον πιο κτηνώδη ατομικισμό, αδιάφορη και εχθρική για οτιδήποτε πέραν του στενού συμφέροντος. Αυτή η ιδεολογία υπήρξε ο πυρήνας του φασισμού.
Και είναι ο φασισμός που αναβιώνει σης μέρες μας, έστω κι αν ντύνεται με μοντέρνα ιδεολογικά ρούχα που αναφέρονται στο «συμφέρον των άλλων», στην «ταλαιπωρία του κοινωνικού συνόλου» και άλλα συναφή.

Οταν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στον αγώνα, οφείλουμε να είμαστε συνεπείς. Να το αναγνωρίζουμε μέχρι το τέλος. Το τέλος που μόνο οι αντοχές των αγωνιζόμενων πρέπει να ορίζουν.
Καθήκον μας να προσθέτουμε κάθε φορά την αλληλεγγύη μας, για να ισχυροποιούμε αυτές τις αντοχές.
Οποιος και όποια στενάζει κάτω από το βάρος της ακολουθούμενης κυβερνητικής πολιτικής έχει έναν επιπλέον λόγο για να στηρίξει τον αγώνα των αγροτών.

"Κόντρα"