"Γηράσκω αεί εκπαιδευόμενος"...Με αυτό το λογοπαίγνιο το άρθρο που θα δούμε συνοψίζει μια σημαντική παράμετρο (από τις πολλές) της συνθήκης της Μπολώνια για την εκπαίδευση:Τη διαστρέβλωση του "γηράσκω αεί διδασκόμενος" με το "γηράσκω αεί εκπαιδευόμενος", δηλαδή μια ζωή θα μαθαίνω όχι "μέσα από τη ζωή", αλλά αυτά που μου ορίζουν αυτοί που φτιάχνουν τα εκπαιδευτικά προγράμματα, μέσα μάλιστα από διαρκή τεστ (επί πληρωμή κιόλας).
| |
Με αυτή τη φράση η υπουργός Παιδείας, Αννα Διαμαντοπούλου, πριν από ένα μήνα εγκαινίασε τη διαβούλευση για το νέο θεσμικό πλαίσιο (και το εθνικό δίκτυο) της Διά Βίου Μάθησης. Ταυτόχρονα σηματοδότησε τον τρόπο με τον οποίο θα χαραχθεί και θα εφαρμοστεί η αντίστοιχη φιλόδοξη πολιτική. Λέξη-κλειδί η «πιστοποίηση». Πιστοποίηση της γνώσης, της δεξιότητας, της θέσης στη σύγχρονη μετεξελιγμένη κοινωνία και ειδικότερα στην κοινωνία «της γνώσης» και «της ανταγωνιστικής οικονομίας», όπως αυτή έχει από καιρό, από το 2000, με τη Διακήρυξη της Λισαβόνας, προσδιοριστεί από την Ε.Ε. Τότε, ανάμεσα στα πολλά που εξαγγέλθηκαν και τέθηκαν σε φιλόδοξα χρονοδιαγράμματα ήταν και η Διά Βίου Μάθηση (ΔΒΜ), καθώς καταδείχθηκε ως ιδανικός τόπος συνάντησης της (όποιας) εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας, δηλαδή των δύο βασικών αξόνων που φέρουν το βάρος της άσκησης της μεγαλεπήβολης ευρωπαϊκής πολιτικής.
Όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα (και ελαφρώς δυσκολονόητα και αφηρημένα - μη δώσουμε και λεπτομέρειες και μας καταλάβουν) μας αναφέρει το άρθρο της "Ελευθεροτυπίας".
Τι ακριβώς σημαίνουν όμως αυτά;Για να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται, είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε τι ακριβώς «παίζει» με το σύστημα των “πιστωτικών μονάδων” (credits).
Σύμφωνα λοιπόν με τη νέα τριπλέτα νομοσχεδίων (ΔΟΑΤΑΠ, «αξιολόγηση», ΙΔΒΕ) που προσπάθησε να περάσει και η προηγούμενη κυβέρνηση, οι απόφοιτοι των παν/μίων δε θα παίρνουν πλέον μόνο το «κλασσικό» πτυχίο τους, αλλά και το λεγόμενο «συμπλήρωμα διπλώματος». Σε αυτό θα αναγράφονται τα μαθήματα που έχει περάσει ο κάθε φοιτητής μαζί με τις πιστωτικές μονάδες που πλέον θα αντιστοιχούν στο κάθε μάθημα.
Για παράδειγμα, θα μπορούσε ένας φοιτητής ενός τμήματος Πληροφορικής να πάρει 5 credits για τη C, 10 credits για τη γραμμική άλγεβρα, κτλ. Αυτό θα είναι άλλωστε και το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ατομικών φακέλων «προσόντων», που θα διαχωρίζουν τους αποφοίτους μεταξύ τους, ανάλογα με το τι μαθήματα έχουν πάρει χτυπώντας τις συλλογικές τους κατακτήσεις / κεκτημένα.
Επίσης, για να πάρει κάποιος πτυχίο, καθορίζεται ότι, ανεξάρτητα από το ποια μαθήματα παίρνει, πρέπει να μαζέψει συνολικά 300 credits (δηλαδή φεύγουμε από την έννοια – κεκτημένο του ενιαίου πτυχίου για όλους τους αποφοίτους μιας σχολής, που τους εξασφαλίζει συλλογικά δικαιώματα όταν βγουν στην εργασία και πάμε στην έννοια του ατομικού πτυχίου-άθροισμα credits).
Για την Ελλάδα, κάθε έτος στη σχολή μας πχ «αξίζει» 60 credits (5 έτη x 60 credits = 300 credits). Για χώρες του εξωτερικού όμως, κάθε έτος αξίζει, για «κάποιο» λόγο, 100 credits (3 έτη x 100 credits = 300 credits). Να λοιπόν πως τα 5ετή πτυχία μας ισοτιμούνται με 3ετή πτυχία του εξωτερικού από το ΔΟΑΤΑΠ (αλλά και του εσωτερικού, στη περίπτωση των ΚΕΣ/ΙΕΚ/κολλεγίων).
Επιπλέον, αυτό εισάγει και ένα νέο πρόβλημα: Τι γίνεται όταν μετά από λίγα χρόνια πχ καταργηθεί το μάθημα της C και αντικατασταθεί από μια νέα γλώσσα προγραμματισμού? Σύμφωνα με το ισχύον καθεστώς, οι απόφοιτοι δε χάνουν τα δικαιώματα τους, και απλά πηγαίνουν (με έξοδα του εργοδότη, θεωρητικά τουλάχιστον) σε σεμινάρια εκμάθησης των νέων εξελίξεων του κλάδου τους.
Αν όμως εφαρμοστούν οι νόμοι της κυβέρνησης με βάση τη συνθήκη της Μπολώνια, οι απόφοιτοι θα χάσουν τις πιστωτικές μονάδες που αντιστοιχούν στο μάθημα που καταργήθηκε / άλλαξε (πχ τη C), και έτσι θα πέσουν από τις 300 μονάδες στις 295 (αν υποθέσουμε πχ ότι η C αξίζει 5 credits).
Προκειμένου λοιπόν να ξαναπιάσει τις 300 μονάδες, θα πρέπει να παει στα λεγόμενα «Ινστιτούτα Δια Βίου Εκπαίδευσης» (ΙΔΒΕ) που θα δημιουργηθούν για αυτόν ακριβώς το λόγο, και να παρακολουθεί μαθήματα...για όλη του τη ζωή (εξ ου και το όνομα ινστιτούτα ΔΙΑ ΒΙΟΥ εκπαίδευσης).
Μάλιστα, τα ινστιτούτα αυτά θα χρηματοδοτούνται με πολλούς τρόπους, ανάμεσα στους οποίους είναι και τα ΔΙΔΑΚΤΡΑ που θα πληρώνουν όσοι φοιτούν σε αυτά. Όσο για τις ώρες λειτουργίας τους, θα μπορούν να λειτουργούν σε αργίες, γιορτές, κτλ. Πλήρης εντατικοποίηση δηλαδή και καταστρατήγηση του ελεύθερου χρόνου μας. Ταυτόχρονα, τα μαθήματα εκεί θα είναι πλήρως «αξιολογημένα».
Τι είναι όμως η «αξιολόγηση»? Η κυβέρνηση δίνει μεγάλη έμφαση στο ότι θα δώσει την ευκαιρία στους φοιτητές να «αξιολογήσουν» τους καθηγητές τους μέσω ερωτηματολογίων. Αυτό που δεν πολύ-προβάλλει είναι πως αυτό, είναι απλά μέρος της λεγόμενης «εσωτερικής αξιολόγησης».
Οι πραγματικές αποφάσεις θα παίρνονται όμως από την επιτροπή «εξωτερικής αξιολόγησης», στην οποία θα συμμετέχουν και πολλοί «ειδικοί σοφοί-αξιολογητές» και η οποία απλά θα δέχεται ως «συμβουλευτική» την «εσωτερική αξιολόγηση», έχοντας δηλαδή στα χέρια της όλη τη δύναμη να επιβάλλει τελικά αυτό που θέλει εκείνη.
Αφού «αξιολογηθούν» οι σχολές, ανάλογα με το πόσο «καλές» ή «κακές» είναι (με τι κριτήρια άραγε θα γίνεται αυτή η κατηγοριοποίηση? Είναι πχ χαρακτηριστικό ότι αν μια σχολή δεν έχει καλή βιβλιοθήκη, θα θεωρείται «κακή», και αντί να της δίνονται κονδύλια για να βελτιωθεί, τα κονδύλια της θα μειώνονται, γιατί η σχολή αυτή «αξιολογήθηκε» ως «κακή». Πάντως, το σίγουρο είναι πως σπάνε τα συλλογικά μας δικαιώματα, καθώς οι απόφοιτοι της σχολής Χ της Πάτρας δεν θα έχουν πλέον το ίδιο πτυχίο με τους απόφοιτους της σχολής Χ της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, αφού όλες οι σχολές θα κατηγοριοποιηθούν, σε μια εφαρμογή του «διαίρει και βασίλευε»), θα λαμβάνουν και τα αντίστοιχα κονδύλια:
Οι «καλές» σχολές θα παίρνουν μεγάλη χρηματοδότηση, ενώ οι «κακές» μικρή, ή και καθόλου, με αποτέλεσμα να «μαραζώνουν» όπως έγινε σε πολλές άλλες χώρες, αφήνοντας «ξεκρέμαστους» πολλούς φοιτητές.
Πώς κολλάνε όλα αυτά με τα "κολλέγια";
Είναι απλό. Όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα (ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΔΒΕ, ΙΕΚ, ΚΕΣ,'κολλέγια", κτλ) θα παρέχουν «εκπαιδευτικές υπηρεσίες», όπως τις ονομάζουν, στους φοιτητές-πελάτες. Θα είναι δηλαδή ούτε λίγο-ούτε πολύ ισότιμοι πάροχοι τέτοιων «υπηρεσιών». Γι’ αυτό και επιχειρείται να καταργηθούν οι διαχωρισμοί ανάμεσα στα 'κολλέγια", ΑΕΙ, κτλ.
Οι «εκπαιδευτικές υπηρεσίες» αυτές θα μετρώνται σε «πιστωτικές μονάδες».
Κάποιος θα μπορούσε πχ να πάει σε ένα ΑΕΙ, να πάρει όσα credits μπορεί, και αν τυχόν διαγραφεί στα Ν+2 χρόνια (δεν είναι τυχαία η μανία της κυβέρνησης να διώξει τους «αιώνιους» φοιτητές, παρότι δεν επιβαρύνουν το παν/μίο-κράτος), να αναγκαστεί να πάει στο ΙΔΒΕ, ώστε να πληρώσει και να πάρει από εκεί τις υπόλοιπες μονάδες που του λείπουν για να πάρει ένα «πτυχίο», το οποίο θα πρέπει βέβαια να «ανανεώνει» κάθε λίγο και λιγάκι για όλη τη ζωή του.
Και βέβαια, αυτό το «πτυχίο» δε θα έχει συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο, καθώς θα αποτελεί απλά ένα άθροισμα credits από διαφορετικές πηγές. Αυτό σημαίνει ότι ένα τέτοιο «πτυχίο» δίνει στον κάτοχο του μηδαμινά επαγγελματικά δικαιώματα, ενώ ταυτόχρονα, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, ουσιαστικά καταργεί κάθε έννοια συλλογικού κεκτημένου.
Για παράδειγμα, όλοι οι απόφοιτοι μιας σχολής έχουν τώρα ένα σύλλογο, και μπορούν να έχουν πχ συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που τους εγγυώνται κάποια -λίγα έστω- δικαιώματα. Αντίθετα, με τα νέα «πτυχία», ο καθένας θα έχει διαφορετικό άθροισμα credits, και άρα δε θα μπορεί να ανήκει στο ίδιο σύλλογο με κάποιον άλλο, άρα δε θα μπορεί να έχει και συλλογικές κατακτήσεις...
Αξίζει να δείτε και ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο με δηλώσεις της Μαριέττας Γιαννάκου για την "αξιολόγηση" και τη "δια βίου εκπαίδευση", και μερικές συμπληρωματικές δηλώσεις των "γαλάζιων παιδιών" της ΔΑΠ επί των ίδιων θεμάτων:
Δημοσίευση σχολίου