Να επαναφέρουμε δασμούς στις εισαγωγές

...σε συνέχεια αυτής της ανάρτησης:

"Σε έναν κόσμο όπου ουσιαστικά δεν υπάρχουν σύνορα, πώς θα ξαναφτιάξουμε μια ανταγωνιστική οικονομία; Τι επενδύσεις να κάνεις όταν έχεις τους Τούρκους με ελάχιστο μηνιαίο εισόδημα 300 ευρώ και τους Βούλγαρους με 200; Έπειτα είναι και η Κίνα με το φθηνό μεροκάματο. Δεν μπορείς να προστατευτείς"

Ακόμα και σύμβουλος των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου παραδέχεται, με την παραπάνω φράση που είπε σε συνέντευξη του στην "Καθημερινή" του Αλαφούζου, ότι τελικά αυτό θα έπρεπε να είναι το νούμερο 1 ζήτημα για τους εργαζόμενους.

Η επαναφορά των δασμών στις εισαγωγές είναι κάτι που το έχω ξανα-αναφέρει αρκετές φορές και στο ciaoant1.blogspot.com - για παράδειγμα:


...Αλήθεια, τι θα κάνατε εσείς στην εξής κατάσταση? Ας πούμε ότι θέλατε να αγοράσετε ένα ζευγάρι παπούτσια, και κάνετε μια βόλτα στα μαγαζιά, να δείτε μοντέλα, τιμές, κτλ. Πηγαίνετε στο μαγαζί Α, και βρίσκετε ένα ζευγάρι που σας αρέσει, στην τιμή (πχ) των 80 ευρώ. Στη συνέχεια, πηγαίνετε και στο μαγαζί Β, όπου βρίσκετε το ίδιο ζευγάρι στην τιμή των 70 ευρώ. Μετά, πηγαίνετε λίγο πιο πέρα, στο μαγαζί Γ, το οποίο επίσης έχει αυτό το παπούτσι, στην τιμή των 30 ευρώ. Πηγαίνετε επίσης στο μαγαζί Δ, και εκεί διαπιστώνετε ότι έχουν τα παπούτσια αυτά στην τιμή των 10 ευρώ.

Από που θα ψωνίζατε?

Εγώ πάντως θα ψώνιζα από το μαγαζί Δ. Και υποθέτω ότι το ίδιο θα έκανε η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.

Ας πάμε τώρα σε ένα άλλο παράδειγμα:

Ας πούμε ότι είστε εργοδότης, και ψάχνετε να "αγοράσετε" μερικούς εργάτες για να παράγουν σε ένα εργοστάσιο το οποίο διευθύνετε.

Πηγαίνετε λοιπόν μια "βόλτα" στα "μαγαζιά", και διαπιστώνετε ότι στο μαγαζί Α (ας το ονομάσουμε Αγγλία) έχουν εργάτες στην "τιμή" των (πχ) 1000 ευρώ/μήνα+ασφάλιση+σύνταξη στα 67+κάποια συνδικαλιστικά δικαιώματα+σχετική ελευθερία [αντι]λόγου, κτλ.

Τόσα ζητούν οι εργάτες για να "αγοραστούν" εκεί.

Αν πάτε μετά στο μαγαζί Β (ας το πούμε Ισπανία), οι εργάτες εκεί κοστίζουν 900 ευρώ/μήνα+ασφάλιση+σύνταξη στα 67+κάποια συνδικαλιστικά δικαιώματα+σχετικά περισσότερη ελευθερία [αντί]λόγου, κτλ.

Έπειτα, στο μαγαζί Γ (ας το πούμε Βουλγαρία), οι εργάτες θα σας ζητήσουν 500 ευρώ/μήνα+ασφάλιση+σύνταξη στα 67+ελάχιστα συνδικαλιστικά δικαιώματα+μικρή ελευθερία [αντί]λόγου, κτλ.

Στο μαγαζί Δ τώρα (ας το πούμε Κίνα), μπορείτε να αγοράσετε εργάτες για 200 ευρώ/μήνα+ανύπαρκτη ασφάλιση+σύνταξη ούτε και εγώ ξέρω πότε+σχεδόν ανύπαρκτα συνδικαλιστικά δικαιώματα+σχεδόν ανύπαρκτη ελευθερία [αντί]λόγου, εγγύηση από το κράτος ότι αν κουνηθούν οι εργάτες θα τους καταστείλει, κτλ.

Από που θα "ψωνίζατε" εργάτες?

Ίσως να δυσανασχετείτε που παρουσιάζω τους εργάτες ως εμπορεύσιμο είδος. Και όμως, το μόνο πράγμα που έχει ο εργάτης σε ένα κόσμο "όπου όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται" είναι η εργατική του δύναμη.

Και όσο η παραγωγή ελέγχεται από λίγους ανθρώπους, αυτό θα συμβαίνει, οι υπόλοιποι θα τους πουλούν την εργατική τους δύναμη, και αν ζητήσουν "πολλά λεφτά", οι αγοραστές θα φεύγουν και θα πηγαίνουν αλλού, όπου τους κάνουν καλύτερη τιμή.

Παρατηρώ πχ στην Ελλάδα την κουβέντα για τη "γενιά των 700 ευρώ" ...
Eίναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς ότι όσο δίκιο και αν έχουν όσoι λένε πχ για ζητήματα όπως η "γενιά των 700 ευρώ", δυστυχώς βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος:

Ποιο είναι το δάσος?
Το δάσος είναι ότι σε σχέση με τις τιμές του μαγαζιού Δ (Κίνα, Ινδία, κτλ), η τιμή των 700 ευρώ/μήνα είναι πολύ ακριβή...

Βλέπω μερικούς να φωνάζουν για τους "προνομιούχους" των (πχ) 1400 ευρώ που "ξύνουν" στο δημόσιο, και ναι μεν δεν αμφισβητώ καθόλου (κάθε άλλο) ότι πολλοί εξ αυτών λειτουργούν ως παράσιτα, και όντως δεν παράγουν τίποτα και αμείβονται παχυλά, από την άλλη όμως είναι μυωπικό το να φωνάζεις μόνο για αυτό..............

Επαναλαμβάνω αυτό που είπα και πιο πριν - ότι δηλαδή στα μάτια ενός αγοραστή που μπορεί να πάει στο μαγαζί Δ, οι τιμές του μαγαζιού Α, Β, Γ είναι πολύ ακριβές.
Με άλλα λόγια, ακόμα και τα 700 ευρώ/μήνα είναι "πολλά", όταν μπορείς να βρεις εργάτες για τα 1 με 2 δολλάρια την ημέρα.

Στα μάτια ενός τέτοιου αγοραστή, ο εργάτης των 700 ευρώ είναι "προνομιούχος", ο εργάτης που διαμαρτύρεται για το χαμηλό μισθό του είναι "αυθάδης" (ειδικά από τη στιγμή που αν ο εργάτης στην Κίνα καταστέλλεται βιαίως αν τυχόν κινητοποιηθεί από το κράτος, λογοκρίνεται αν θέλει να πει κάτι "ύποπτο" για τους εκμεταλλευτές του, κτλ), ο εργάτης που θέλει κοινωνική ασφάλιση-ένσημα για να έχει περίθαλψη είναι "καλομαθημένος" (μερικοί Κινέζοι ζουν στις τρώγλες, και εσείς διαμαρτύρεστε για το ότι πολλαπλασιάζονται τα ράντζα στα νοσοκομεία?)

Σα δε ντρέπεστε...

Λύση?

Ένα ζήτημα που θα πρέπει να συζητηθεί είναι η εγκατάλειψη του καθεστώτος της "ελεύθερης" αγοράς, και η επιστροφή στο καθεστώς των δασμών στις εισαγωγές, που θα απέτρεπε τους εργοδότες από το να εκμεταλλεύονται τους εργάτες στις συνθήκες μεσαίωνα που επικρατούν στην Ασία.

Αντιλαμβάνομαι βέβαια πως πολλοί έχουν να χάσουν από την επαναφορά των δασμών, με πρώτους απ' όλους τους επιχειρηματίες που τώρα παίρνουν ανενόχλητοι την παραγωγή και τη μεταφέρουν στην Κίνα, την Ινδία, ή τη Βουλγαρία, κτλ. [αντίθετα, το κομμάτι εκείνο του κεφαλίου που ΔΕΝ μπορεί να φύγει για Κίνα και μένει στη δύση, θα συμμαχήσει σχετικά εύκολα με μια τέτοια κίνηση των εργατών, διότι και αυτοί οι μικροί καπιταλιστές πλήττονται από τους μεγαλύτερους καπιταλιστές που έχουν τη δυνατότητα να φεύγουν για αλλού και μετά να εισάγουν φτηνότερα προιόντα από μια άλλη χώρα]

Μέσω των λόμπυ αυτοί θα πιέσουν, όπως κάνουν τόσα χρόνια ώστε οι πολιτικές ηγεσίες να μην εφαρμόσουν δασμούς. Τι να κάνουμε, ς πονέσουν και αυτοί λίγο, και αν οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες δεν το κάνουν (που δεν θα το κάνουν), τότε θα πρέπει να τις αλλάξουμε το γρηγορότερο δυνατόν.

Επίσης, η επαναφορά δασμών θα χρειαστεί να ανακληθούν διεθνείς συνθήκες όπως η GATT που ανέφερα πιο πάνω, και διάφορες άλλες συμφωνίες στο πλαίσιο του ΟΟΣΑ, της ΕΕ, του Παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου, κτλ. Δεν πειράζει, ας ταρακουνηθούν λίγο και αυτοί

Τέλος, επειδή κάποια κράτη θα πληγούν περισσότερο από άλλα από μια τέτοια κίνηση, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την Κίνα, θα έχουμε την αντίδραση της, σίγουρα δε θα δει με καλό μάτι το ότι πλέον οι εργοδότες δεν έρχονται εκεί, μιας και θα είναι οικονομικά ασύμφορο να κάνουν αυτό το "ταξίδι" πλέον.

Ας είναι, το να φοβάσαι να διεκδικήσεις το συμφέρον σου επειδή αυτός που σε εκμεταλλεύεται "θα σε πλακώσει στο ξύλο" είναι τελικά η νοοτροπία του ραγιά:

"Δεν επαναστατώ εναντίον των Τούρκων γιατί μετά θα μας πλακώσουν στο ξύλο", "δε διεκδικώ το 8ωρο γιατί οι εργοδότες και το κράτος θα στείλουν αστυνομία/στρατό να με πλακώσει στο ξύλο", κτλ, κτλ, κτλ.

Δεν πάνε όμως έτσι μπροστά οι λαοί, το νόημα εξάλλου του λαικού αγώνα είναι ότι ο λαός παλεύει συνειδητά, ΠΑΡΟΤΙ γνωρίζει ότι ο αγώνας του αυτός θα προκαλέσει την απάντηση του εργοδότη, των Τούρκων, της Κίνας, των ΗΠΑ, των Ελοχίμ ή ξέρω και εγώ ποιος άλλος είναι ο [εκάστοτε] εκμεταλλευτής που δε θέλει να χάσει τους ωραίους κολίγους του