Με αφορμή το τέλος της δεκαετίας, πολλά άρθρα και δημοσκοπήσεις κυκλοφόρησαν για το πιο ήταν το πιο σημαντικό γεγονός αυτής της δεκαετίας, και γενικά η κυριαρχούσα άποψη ήταν το χτύπημα των δίδυμων πύργων. Όντως ήταν σημαντικό το γεγονός, (ασχέτως ποιός το προκάλεσε), μεγάλη η συμβολική του σημασία, ωστόσο το γεγονός της 20ετίας, όχι απλά της δεκαετίας, ήταν άλλο.
Είναι μάλλον πιο εύκολο να βλέπεις τα αποτελέσματα από τα αίτια που τα προκαλούν, πχ ένα αεροπλάνο στις φλόγες στο παγκόσμιο κέντρο εμπορίου είναι πιο εντυπωσιακή εικόνα από την εικόνα ενός ηγέτη να υπογράφει μια συμφωνία.
Και όμως, από το 1989 (πτώση της ΕΣΣΔ) και μετά, η σημαντικότερη εξέλιξη του καπιταλισμού για τα τελευταία 20 χρόνια είναι το "άνοιγμα των αγορών" της Κίνας, της Ινδίας, κτλ.
Τα δισ. των πάμφτηνων εργατών που τώρα είχαν στη διάθεση τους οι εργοδότες ήταν το νέο Ελ Ντοράντο, φοβερά κέρδη, και βέβαια διαρκής πτώση των μισθών για τους εργάτες στη δύση, αποβιομηχάνιση, τάση που πλέον γίνεται πολύ έντονη με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης - πάμε 100 χρόνια πίσω, σε εποχές προ Σικάγο (Πρωτομαγιά-8ωρο), από τότε έχουμε να δούμε στη δύση τόσο άσχημες συνθήκες για την εργατική τάξη.
Δεν είναι πρόβλημα "κακοδιαχείρισης", όπως διάφορα "έγκριτα" παπαγαλάκια προσπαθούν να μας πείσουν: Αν ήταν απλά "κακοδιαχείριση", τότε θα μιλάγαμε για τη μεγαλύτερη σύμπτωση όλων των εποχών, καθώς θα έπρεπε να δεχτούμε ότι όλες οι κυβερνήσεις της δύσης λίγο-πολύ είχαν -ταυτόχρονα μάλιστα- "κακή διαχείριση".
Ενώ όμως η "διαφθορά" πράγματι αυξάνεται, καθώς το κυνήγι για τα κέρδη της άρχουσας τάξης γίνεται ολοένα και αδυσώπητο, η "διαφθορά" είναι σύμπτωμα, όχι ασθένεια.
Άλλωστε, υπάρχουν στην Κίνα αμέτρητα περιστατικά "διαφθοράς", αλλά παρόλα αυτά η δύναμη της Κίνας μεγαλώνει, της δύσης πέφτει...Γιατί το κεφάλαιο προτιμά τις συνθήκες εκεί, όπως τα σιτηρά φυτρώνουν στο χωράφι και όχι στα κατσάβραχα, έτσι και το κεφάλαιο "φυτρώνει" εκεί που η εκμετάλλευση σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο
Πριν 1 αιώνα οι εργάτες κατάλαβαν κάτι που σήμερα έχει "ξεχαστεί", κατάλαβαν πως δεν αρκεί να "δουλεύουν σκληρά", το μοντέλο αυτό οδηγεί στη σκλαβιά:
Δεν έχει σημασία σε πια εποχή αναφερόμαστε, για όποια εποχή και αν μιλάμε, υπάρχει ένας μόνο τύπος ανθρώπου που το μόνο που κάνει είναι να "δουλεύει σκληρά", ο σκλάβος.
Ο ελεύθερος άνθρωπος έχει εξουσία, έχει άποψη και λόγο στα όσα συμβαίνουν γύρω του, η ζωή του δεν αρχίζει και τελειώνει με το να "δουλεύει", και μάλιστα να δουλεύει 'σκληρά' (μη τυχόν και γίνει και καμιά 'παρεξήγηση' και νομίσει κάποιος ότι ίσως δε χρειάζεται να δουλεύει ολοένα και πιο εντατικοποιημένα).
Γι' αυτό πχ και τότε είχαμε αγώνες, για να ακουστεί η άποψη των εργατών για το πως θα οργανώσουν τη ζωή τους, το ωράριο, το μισθό, κτλ.
Ίσως να μην πήραν την εξουσία από την άρχουσα τάξη, ωστόσο όντως είχαν λόγο στα πράγματα, δεν αφοσιώνονταν απλά στο να δουλεύουν, αφήνοντας σε άλλους τις αποφάσεις. 
Αυτό είναι το μοντέλο της σκλαβιάς: Ο αφέντης αποφασίζει τι θα παραχθεί, πως θα παραχθεί, κτλ, και ο σκλάβος εκτελεί τις αποφάσεις αυτές, δουλεύοντας σκληρά, και χωρίς να έχει λόγο στο πάρσιμο αυτών των αποφάσεων.
Στην Κίνα αυτό έχει επιτευχθεί σε τεράστιο βαθμό, και γι' αυτό η άρχουσα τάξη έχει πλέον φτάσει την εκμετάλλευση σε κατάσταση παροξυσμού: Όταν ως εργοδότης βλέπεις τον εργάτη στο Χ μέρος να ξεζουμίζεται σε βαθμό σκλαβιάς, μετά σου κακοφαίνεται που ο εργάτης σε ένα άλλο μέρος ζητά ένα σωρό "παράλογες" απαιτήσεις, όπως πχ αξιοπρεπείς μισθούς, ασφάλιση, δικαίωμα σε συνδικαλισμό, πορείες, απεργίες, πολιτικά δικαιώματα, και ένα σωρό άλλα τέτοια πράγματα που κατακτήθηκαν με "αίμα και ιδρώτα" στο παρελθόν.
Το πιο σημαντικό γεγονός λοιπόν της 20ετίας (καθώς από τότε ουσιαστικά μετράει η εποχή αυτή του καπιταλισμού, από την πτώση του "υπαρκτού" και μετά) είναι για εμένα η υπογραφή των συμφωνιών (GATT, NAFTA, κτλ) για το "ελεύθερο εμπόριο" με Κίνα, Ινδία, κτλ. Όλα τα υπόλοιπα που βλέπουμε (και η καπιταλιστική κρίση) είναι, σε μεγάλο βαθμό, συνέπεια αυτού του γεγονότος.
Δείτε και ένα βίντεο από το "μακρινό" 1994, όταν υπογραφόταν η GATT - πρόκειται για μια βιντεοσκοπημένη τηλεοπτική ενημερωτική εκπομπή, το talk show του Charlie Rose, μια από τις γνωστότερες εκπομπές στις ΗΠΑ.
Το συγκεκριμένο επεισόδιο της εκπομπής είναι από το "μακρινό" 1994, λίγο πριν την υπογραφή της GATT, και καλεσμένος να μιλήσει ήταν ο sir james goldsmith, που αντιμαχόταν τη συνθήκη.
Ο Γκολντσμιθ είναι ένας μεγαλοβιομήχανος, ένας καπιταλιστής "και περήφανος γι' αυτό", όπως δηλώνει.
Ωστόσο, όπως θα διαπιστώσετε όταν δείτε τη συνέντευξη του (κάτι που ειλικρινά το προτείνω "με όλη μου την καρδιά", διότι ο τύπος ξέρει τι λέει, και το λέει απλά και κατανοητά), είναι ένας καπιταλιστής που είναι ΞΥΠΝΙΟΣ, και γι' αυτό δεν παρασύρεται από το γρήγορο βραχυπρόθεσμο κέρδος που θα έχει ως επιχειρηματίας από τη GATT, αλλά έβλεπε από τότε τι θα συμβεί πιο μακρυπρόθεσμα, και ανησυχούσε για το πως θα επιβιώσει η κοινωνική δομή στις κοινωνίες της "δύσης", αν όντως υπογραφόταν η GATT, και οι εργοδότες μεταναστεύσουν στην Κίνα, στην Ινδία, κτλ.
Όπως ωραία το έλεγε τότε (το 1994) "We are moving towards the upper limits of acceptable risk-taking".
Βέβαια, ως καπιταλιστής δε θα παραδεχτεί ότι αυτή η κατάσταση που περιγράφει είναι απλά "το επόμενο λογικό βήμα" του καπιταλισμού, αλλά και πάλι, επαναλαμβάνω ότι ΛΙΓΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ (πόσο μάλλον τότε) ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΣΟ ΑΥΤΟΣ.
Ως το κερασάκι στην τούρτα, στο πρώτο μισό της εκπομπής, ο παρουσιαστής του βάζει απέναντι του μια εκπρόσωπο της κυβέρνησης Κλίντον (τότε), που υποστηρίζει ότι το να μπορούν οι εργοδότες να πηγαίνουν όπου θέλουν "δε θα μειώσει τους μισθούς", "δε θα αυξήσει την ανεργία", μπλα, μπλα, μπλα.
Τότε, οι λαοί την πίστεψαν, άλλωστε η φωνή της ακουγόταν και πιο πολύ από τις φωνές όσων ήταν εναντίον αυτών των μέτρων στα ΜΜΕ. Ποτέ οι λαοί δε ρωτήθηκαν για αυτά τα μέτρα, τα οποία τα πέρασαν "νύχτα".
Δείτε αυτό το βίντεο, από το 1994 σήμερα, 15 χρόνια μετά, όταν όλα αυτά που λέει ο Γκολντσμιθ, και μετά πείτε μου ποιος έχει δίκιο, ο Γκολντσμιθ, ή η κυβερνητική εκπρόσωπος του Κλίντον.
Δημοσίευση σχολίου