"Η Ελλάδα δεν είναι πλέον παρά ένα προτεκτοράτο" ("The small country has become little more than an EU protectorate")Aυτό συμπεραίνει σε άρθρο του όχι κάποιο κομμουνιστικό έντυπο, όπως ίσως κάποιοι να νομιζουν, αλλά το ίδιο το γερμανικό "Spiegel".
Παράλληλα, ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Ένωσης [ξέρετε, αυτός που δεν εκλέγεται καν από τους λαούς, καθώς το ευρωσύνταγμα που πέρασαν με το ζόρι προέβλεπε, μεταξύ άλλων, και τη δημιουργία κυβέρνησης της Ευρώπης η οποία δε θα εκλέγεται από το λαό)-
με την "λογική" τους ο λαός μπορεί να ψηφίζει για ζητήματα "ιστορικής σημασίας" όπως "ποιος είναι ο πολυτιμότερος παίχτης του αγώνα" ή ποιος θα φύγει από το "Fame Story"] αλλά μέχρι εκεί,- διατύπωσε την άποψη ότι η ευρωζώνη (δηλαδή η Γερμανία) θα πρέπει να ελέγχει τα οικονομικά των κρατών - αποικιών.
Την άποψη αυτή βέβαια τη συμμερίζεται πλήρως και το spiegel, το οποίο στο άρθρο του που αναφέραμε αρχικά λέει ότι κράτη όπως η Ελλάδα θα πρέπει θα δεχτούν να ελέγχονται από τη Γερμανία (εξ ου και ο τίτλος περί προτεκτοράτου). Πρόκειται για ξεκάθαρη μορφή οικονομικής εξάρτησης, που το ίδιο το spiegel παραδέχεται ωμά ότι αποτελεί ουσιαστικά μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο.
Το εντυπωσιακό είναι η συλλογιστική του spiegel, που παραδέχεται ότι το ευρώ δε λειτουργεί καλά, μιας και ένα ισχυρό νόμισμα ναι μεν βολεύει τη Γερμανία, όχι όμως και τις υπόλοιπες χώρες:
Η Γερμανία είναι από τις λίγες "δυτικές" χώρες που διατήρησαν τον παραγωγικό τους ιστό, την ίδια ώρα που στις υπόλοιπες χώρες είχαμε μεγάλη μεταφορά την παραγωγή προς Ασία (Κίνα, Ινδία, κτλ), ή άλλες χώρες με φτηνά μεροκάματα (πχ Βουλγαρία).
Το ισχυρό ευρώ το επιθυμεί η Γερμανία για πολλούς λόγους:
Ιστορικά, έχει την εμπειρία του υπερπληθωρισμού, με την αξία του μάρκου να βυθίζεται το 1920-1930. Δε βλέπει με καλό μάτι υποτιμήσεις και πληθωρισμό.
Δε χρωστά -συγκριτικά- τόσα πολλά όσο άλλες χώρες (άλλωστε πουλάει τα προιόντα της κυρίως στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, που κατά τα άλλα "επιδοτεί" από την "κακή της την καρδιά", άρα πως να έχει χρέη, αφού "οι δουλειές πάνε καλά";).
Επίσης, οι εξαγωγές της βασίζονται κυρίως στην ποιότητα των προιόντων, όχι στη φτηνή τιμή τους (τα κινέζικα είναι έτσι και αλλιώς ασυναγώνιστα σε αυτό το τομέα), άρα δεν έχει τόση μεγάλη ανάγκη υποτίμηση του ευρώ, προκειμένου να γίνουν πιο φτηνά τα προιόντα της.
Το ισχυρό ευρώ βοηθά τις εισαγωγές πετρελαίου (που η αξία του πέφτει, λόγω της πτώσης του δολλαρίου) το οποίο χρειάζεται μια χώρα με βιομηχανία όπως η Γερμανία.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, το ισχυρό ευρώ χτυπά όλους τους υπόλοιπους της ευρωζώνης, που χρειάζεται να τυπώσουν πληθωριστικό χρήμα (υποτίμηση νομίσματος), προκειμένου να μπορέσουν να παράγουν και να εξάγουν προιόντα, να έχουν θέσεις εργασίας, κτλ (το κεφάλαιο ψάχνει πάντα για το μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, άρα θα πάει εκεί οι μισθοί πέφτουν λόγω της υποτίμησης).
Έτσι, όλοι "κρέμονται" από τη Γερμανία πλέον, καθώς αυτή κουμαντάρει τα οικονομικά της ευρωζώνης (χαρακτηριστικό είναι το ότι όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τύπωσε 60 δις, η Μέρκελ το σταμάτησε αμέσως σχεδόν.
Έτσι, χωρίς να μπορούν εύκολα να απεγκλωβιστούν από το ευρώ, και χωρίς να μπορούν να κάνουν υποτίμηση, χώρες όπως η Ελλάδα έχουν μείνει με το πιο σκληρό νόμισμα του κόσμου, καθώς η Γερμανία είναι η μόνη "δυτική' δύναμη που δε δέχεται εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος, τουλάχιστον όχι στις ποσότητες που τυπώνουν ΗΠΑ, Αγγλία, κτλ.
Και επειδή χρειάζονται χρήμα, παζαρεύουν τώρα το πως θα μετατραπούν σε προτεκτοράτο της Γερμανίας, και πώς η άρχουσα τάξη θα γίνει ακόμα πιο φεουδαρχική, και πως ο κόσμος θα πέσει ακόμα πιο κάτω, στο επίπεδο του κολίγου, με σειρά σκληρών αντεργατικών-αντιλαικών μέτρων. Χαράς ευαγγέλια για όσους ψάχνουν φτηνούς εργάτες, αυτή είναι λοιπόν η «λύση» του spiegel...
Τι καλύτερο από από μια αποικία με φτηνούς εργάτες, και αν έχει και μερικές ωραίες παραλίες, ακόμα καλύτερα, έτσι δεν είναι?
Αυτό δηλαδή που παρατηρούμε είναι πως επειδή η κυριαρχία της Γερμανίας έχει γονατίσει τους υπόλοιπους, όπως το άρθρο του spiegel παραδέχεται, το "επόμενο λογικό βήμα" για τη Γερμανία είναι να τους θέσει υπό τον έλεγχο της, να τους μετατρέψει σε προτεκτοράτα.
Τρεις είναι οι δυνάμεις που θα έχουν κάποια αντίρρηση σε αυτά τα σχέδια:
Α) Οι λαοί των χωρών που θα γίνουν προτεκτοράτα. Τις αποικίες τις θέλουν οι αποικιστές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, όχι οι λαοί. Ειδικά ο λαός της Ελλάδας έχει αποδείξει ιστορικά ότι πολεμά εναντίον της προτεκτορατοποίησης του, ενώ και σήμερα με την έκρηξη του Δεκέμβρη, δείχνει ότι [ειδικά η νέα γενιά] "ψάχνεται" για μια διαφορετικά πολιτική-κοινωνική πρόταση, και ασφυκτιά στο σημερινό περιβάλλον, το οποίο μάλιστα θέλουν να χειροτερεύσουν - και μάλιστα κατά πολύ. Δεν είναι τυχαίο που ο ιστορικός του Χάρβαρντ Ναιαλ Φέργκιουσον, αλλά και πολλοί άλλοι κάνουν λόγο για κοινωνικές εκρήξεις στην Ελλάδα, ειδικά αν δεν υπάρξει κάποιας μορφής "πακέτο σωτηρίας" από τη Γερμανία.
Β) Ο λαός της Γερμανίας, που θα "ματώσει" προκειμένου η Γερμανία να δώσει "πακέτα σωτηρίας", ώστε να κρατήσει τις αποικίες της υπό έλεγχο. Πώς θα μεταφέρουν κεφάλαια για επένδύσεις εδώ, αν δεν τα πάρουν από εκεί;
Γ) Οι ΗΠΑ (και οι σύμμαχοι τους, κυρίως η Αγγλία), που ουδέποτε είδαν με καλό μάτι την Ευρωπαική Ένωση, ή/και την ευρωζώνη, καθώς τα σχέδια αυτά αφενός προσέφεραν στις μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έλεγχο επί των υπόλοιπων στην Ευρώπη, και αφετέρου προσέφεραν ένα ανάχωμα απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. "Γιατί η Γερμανία να έχει την Ελλάδα ως προτεκτοράτο, όταν μπορούμε να την έχουμε εμείς?" θα λένε οι ΗΠΑ, και έτσι εξηγείται και το μπαράζ δημοσιευμάτων απο τον αμερικανικό-αγγλικό τύπο για διάλυση της ευρωζώνης και έλεγχο της Ελλάδας από το (αμερικανοελεγχόμενο) ΔΝΤ.
Το ενδιαφέρον πάντως είναι είναι ότι όντως η ευρωζώνη έχει πρόβλημα, καθώς δεν είναι σίγουρο ότι η Γερμανία θα μπορέσει να ελέγξει την κατάσταση.
Το κόστος θα είναι μεγάλο, καθώς μια σειρά από χώρες θα θέλουν "πακέτα σωτηρίας" (μιλάμε για τρις ευρώ), και κάθε φορά που η Γερμανία θα δέχεται, οι (αμερικανοελεγχόμενοι) οίκοι "αξιολόγησης" θα χτυπούν με τις "αξιολογήσεις" τους τη Γερμανία, και θα ανεβάζουν τα spread (ήδη οι φήμες για "πακέτο σωτηρίας" ανέβασαν το spread της Γερμανίας):
The German Bund got pounded when the rumors started circulating that they were planning on bailing out Greece, and that of course will impact borrowing costs, which simply fuels a spiral (the wrong way) when it comes to interest expense and thus budget deficits.
http://market-ticker.denninger.net/a...-Lit-Fuse.html
Ναι μεν λοιπόν η Γερμανία ούτε χρεωκοπίες θέλει, ούτε εξόδους από το ευρώ (γιατί να χάσει τις αποικίες της?), αλλά από την άλλη, όσο περνά ο καιρός, τα "πακέτα σωτηρίας" θα χτυπούν το ευρώ θα χρειάζεται υποτίμηση του, θα υπάρχει αύξηση στο κόστος δανεισμού (spread) ακόμα και για τη Γερμανία, και έτσι αν υπάρχει ενδεχόμενο διάλυσης της ευρωζώνης, αυτό προέρχεται από τη φυγή της Γερμανίας, αν κρίνει ότι το κόστος από την επίθεση που θα δεχτεί από τους παραπάνω 3 παράγοντες ξεπερνά τα οφέλη από τις αποικίες της.
Η Γερμανία εξάλλου έχει την εναλλακτική λύση του μάρκου, το οποίο θα ισχυροποιηθεί μάλιστα αν η Γερμανία το επαναφέρει, διότι θα εκλειφθεί ως ένδειξη ότι "η Γερμανία δεν έχει σκοπό να υποτιμήσει έμμεσα ή άμεσα το νόμισμα, γι' αυτό και έφυγε από το ευρώ", ενώ αντίθετα η παραμονή στο ευρώ σημαίνει και υποτίμηση του, άμεσα ή έμμεσα.
Ανάλογα με την πίεση που θα ασκήσουμε, θα κριθούν πολλά, σε καμία περίπτωση πάντως δεν πρέπει να δεχτούμε τη μετατροπή σε γερμανικό προτεκτοράτο, αυτό είναι ξεκάθαρο, ειδικά από τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι αυτό το μέλλον συνοδεύεται από όρους επιστροφής σε μεσαιωνικού τύπου εκμετάλλευση από τους σύγχρονους φεουδάρχες στους σύγχρονους κολίγους.
«When you got nothing, you got nothing to lose»
-Bob Dylan, Like a Rolling Stone
Μετά τους Περσικούς πολέμους η πόλη της Αθήνας έγινε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης στη θάλασσα και το εμπόριο, αν και σοβαρός ανταγωνιστής της παρέμεινε η Κόρινθος με τη γεωργική παραγωγή και τα φημισμένα κεραμεικά της εργαστήρια. Ηγετική φυσιογνωμία του χρυσού αιώνα όπως αποκαλείται για την αθηναϊκή ανάπτυξη και την κυριαρχία της στις άλλες πόλεις υπήρξε ο Περικλής, για τον οποίο πληροφορίες συλλέγουμε από τον Θουκυδίδη και τον Πλούταρχο. Είναι εκείνος που χρησιμοποιεί τα χρήματα των συμμάχων του, προκειμένου να χτίσει τον Παρθενώνα άλλα λαμπρά μνημεία της κλασικής Αθήνας. Ως τα μέσα, καθοδηγούμενη από την απληστία της Αθήνας η συμμαχία της Δήλου μετατράπηκε ουσιαστικά σε αθηναϊκή αυτοκρατορία, γεγονός που επικυρώθηκε από τη μεταφορά του συμμαχικού θησαυρού από τη Δήλο στον Παρθενώνα το 454 π.Χ.
...
Οι άλλες ελληνικές πόλεις-κράτη αποδέχθηκαν αρχικά την αθηναϊκή ηγεμονία στον διαρκή πόλεμο κατά των Περσών, αλλά σταδιακά η Αθήνα εξελίχθηκε σε ιμπεριαλιστική δύναμη. Μετά την ολοκληρωτική νίκη των Ελλήνων επί των Περσών, όμως, ορισμένες πολιτείες δυσανασχέτησαν και επεχείρησαν να αποσχισθούν από τη συμμαχία, με αποτέλεσμα την πλήρη και ωμή επίδειξη πολεμικής ισχύος από μέρους της Αθήνας, όπως τουλάχιστον την καταθέτει ο Θουκυδίδης στον περίφημο διάλογο των Μηλίων, μεσούντος του Πελοποννησιακού πολέμου. Ο διάλογος, έτσι όπως κατατίθεται από τον ιστορικό, είναι επίδειξη πολιτικού ρεαλισμού, σε ό,τι αφορά στην πολεμική ισχύ.
Επιβάλλεται το δίκαιο του ισχυροτέρου και η άποψη των Μηλίων πως η παράδοση είναι πράξη δειλίας, αντιμετωπίζεται περιφρονητικά από τους Αθηναίους (Θουκυδίδης 5.100). Αν οι Μήλιοι επιδείξουν σωφροσύνη -κλασική αρετή στην κοινωνία του 5ου π.Χ. αιώνα- τότε θα αναγνωρίσουν ότι δεν είναι αγών από του ίσου περί ανδραγαθίας και ότι η τιμωρία δεν είναι η αισχύνη (Θουκυδίδης 5.101). Το θέμα είναι η επιβίωση και εδώ οι ηθικοί φραγμοί δεν έχουν κανένα νόημα. Σύμφωνα με τη γλώσσα του αθηναίου ιστορικού, είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί κανείς την φυσική πραγματικότητα –στην προκειμένη περίπτωση την πολεμική ισχύ των Αθηνών. Αυτό είναι το κομβικό σημείο με το οποίο ανοίγουν και κλείνουν οι Αθηναίοι το διάλογό τους με τους Μηλίους. Αντίθετα με τους Αθηναίους του Ηρόδοτου, που ποτέ δεν παραδίδονται στον Ξέρξη και αρνούνται να προδώσουν τους Έλληνες, οι Αθηναίοι του Θουκυδίδη αποτιμούν ψυχρά την πολεμική ισχύ τους και φυσικά ακολουθούν τη λογική αυτής της αποτίμησης με τα ανάλογα αποτελέσματα ενός εμφύλιου σπαραγμού.
link (από wikipedia)
Δημοσίευση σχολίου