Μήπως μπορεί να μας απαντήσει κάποιος πού πήγαν τα κέρδη που αποκόμισαν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις όλων των κλάδων τη δεκαετία που προηγήθηκε της καπιταλιστικής κρίσης η οποία ήταν μια δεκαετία υψηλότατης κερδοφορίας;
Μήπως μπορεί να μας πει π.χ. ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος τι έκανε τα λεφτά που πήρε από την πώληση της Vivartia, του μεγαλύτερου ομίλου τροφίμων στην Ελλάδα, στη MIG;
Το σίγουρο είναι πως τα λεφτά δεν πήγαν σε νέες επενδύσεις. Ούτε καταναλώθηκαν από τους καπιταλιστές (η προσωπική παρασιτική τους κατανάλωση είναι μεν υπερπολυτελής, δεν φτάνει όμως για να καταναλώσει όλ' αυτά τα κέρδη).
Η απάντηση στο ερώτημα «πού πήγαν τα λεφτά;» είναι γνωστή. Κατατέθηκαν στα διάφορα κερδοσκοπικά funds, τα οποία υπόσχονται μεγάλες αποδόσεις. Δηλαδή, τα κέρδη που συσσώρευσαν οι καπιταλιστές στη φάση της σχετικής ανάπτυξης χρησιμοποιούνται σήμερα για να βγουν υπερκέρδη μέσω της κερδοσκοπίας με τις δανειακές ανάγκες του ελληνικού κράτους. Τα κεφάλαια που διαχειρίζονται ξένοι και ντόπιοι τραπεζικοί όμιλοι, με τα οποία στραγγίζουν το ελληνικό κράτος, περιλαμβάνουν και κεφάλαια ελλήνων καπιταλιστών.
Οταν κάποιος -σπανιότατα- ρωτήσει ένα κυβερνητικό στέλεχος «μα γιατί δεν φορολογείτε έκτακτα τους κατόχους του πλούτου, για να εξασφαλίσετε δημόσια έσοδα», η απάντηση που παίρνει είναι πως κάθε σκέψη για φορολόγηση των επιχειρήσεων είναι απορριπτέα γιατί οι επιχειρήσεις είναι αυτές που θα κάνουν επενδύσεις και θα βγάλουν την ελληνική οικονομία από την «ύφεση».
Το επιχείρημα φαντάζει τόσο... λογικό, που ουδείς το αμφισβητεί και έτσι τείνει να αποκτήσει την ισχύ απόλυτης αλήθειας.
Οταν, όμως, η δημοσιονομική πειθαρχία θέτει στο στόχαστρο της μόνο τους εργαζόμενους (με αύξηση φορολογίας, μείωση μισθών και συντάξεων, περικοπή κοινωνικών δαπανών), το μόνο σίγουρο είναι η επιμήκυνση και το βάθεμα της «ύφεσης», διότι πέφτει η καταναλωτική δυνατότητα της πλατιάς καταναλωτικής μάζας, επομένως δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για διεύρυνση της παραγωγής σε μια στενή καταναλωτική αγορά. Σ' αυτή την περίπτωση, το κεφάλαιο θα εξακολουθήσει να κρατά επενδυμένα τα προηγούμενα κέρδη του στον κερδοσκοπικό-παρασιτικό τομέα και στον ίδιο τομέα θα εξακολουθεί να επενδύει και τα νέα κέρδη του.
Διότι το κεφάλαιο επενδύει μόνο για να αποκομίσει ανώτατο κέρδος και αδιαφορεί για τον τομέα που θα επενδύσει.
Με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, λοιπόν, το κεφάλαιο είναι «μονά-ζυγά» κερδισμένο. Ουδείς φορολογεί το συσσωρευμένο πλούτο του, τον οποίο μπορεί άνετα να επενδύει καθαρά κερδοσκοπικά «γδέρνοντας» το ελληνικό κράτος, το οποίο με τη σειρά του «γδέρνει» τον ελληνικό λαό.
Επομένως, η οικονομική πολιτική που ακολουθείται, η οποία εκτός των άλλων θα «φουντώσει» την ανεργία τα επόμενα χρόνια, διότι βασικό μέλημα είναι η δημοσιονομική πειθαρχία και η αποπληρωμή του χρέους, δεν είναι μια πολιτική που επιβάλλεται από κάποιους γενικούς οικονομικούς κανόνες τους οποίους ουδείς μπορεί να παραβιάσει. Είναι μια στοχευμένη ταξική πολιτική, που σκοπό έχει να προστατεύσει το κεφάλαιο, εξασφαλίζοντας του τη δυνατότητα να αποκομίζει μέγιστο κέρδος και στις συνθήκες της κρίσης.
Οποιος λοιπόν, στρέφεται κατά αυτής της πολιτικής δεν στρέφεται κατά μιας εθνικής πολιτικής αλλά κατά μιας στυγνής ταξικής πολιτικής. Και έχει καθήκον να το κάνει πρωτίστως η εργατική τάξη.
Π.Γ. - Εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
Δημοσίευση σχολίου