Off-shoring: Αγάπη μου, συρρίκνωσα την παραγωγική βάση (την πήγα όπου τα μεροκάματα ήταν πιο χαμηλά)

Το διάγραμμα αναφέρεται στις ΗΠΑ, αλλά παρόμοια κατάσταση ισχύει και στη συντριπτική πλειοψηφία των "δυτικών' χωρών, με τις παραγωγικές δουλειές να μειώνονται (στις ΗΠΑ, παρά την αύξηση του πληθυσμού, σήμερα οι παραγωγικές δουλειές είναι λιγότερες απ ότι ήταν το 1941!!!), λόγω της μεταφοράς της παραγωγής όπου τα μεροκάματα ήταν φτηνότερα (κυρίως Κίνα, Ινδία, κτλ).
Και στην Ελλάδα, έχουμε εκατομμύρια αγρότες που άφησαν την παραγωγή (διότι τα εισαγόμενα προιόντα από χώρες με φτηνά εργατικά χέρια τους έβγαλαν εκτός ανταγωνισμού), λουκέτα σε βιοτεχνίες-βιομηχανίες (που επίσης δε μπορούν να αντέξουν σε σύγκριση με τα κόστη πχ της Βουλγαρίας, της Κίνας, και άλλων αγαπημένων προορισμών των εργοδοτών). Και η ανεργία θα αυξηθεί, καθώς όταν ο κόσμος δεν έχει λεφτά, δε ψωνίζει, δε πολυβγαίνει για καφέ, κτλ. Πολλά καταστήματα πάνε για περικοπές/λουκέτα, διότι χωρίς παραγωγή δεν υπάρχει κατανάλωση.
Αλλά ξέχασα, μπορούμε να δώσουμε δάνεια, εξ ου και η γιγάντωση του "χρηματοπιστωτικού" τομέα...

Ενδιαφέρον έχει και ένα άρθρο από κάποιο παλιό στέλεχος εταιρείας στα "Νέα", που βέβαια υπερασπίζεται την υπάρχουσα κατάσταση (δε βλέπει κανένα πρόβλημα με τη συγκέντρωση πλούτου/εξουσίας στα χέρια των λίγων, το πρόβλημα που βλέπει΄είναι πως σήμερα η συγκέντρωση αυτή είναι πιο μεγάλη από κάποτε, κάτι που όμως είναι νομοτελειακό ότι θα συνέβαινε όταν μια χούφτα άνθρωποι κουμαντάρουν την κατάσταση), ωστόσο παρατηρεί και αυτός ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει γιγάντωση του χρηματοπιστωτικού τομέα (διότι πολύ απλά όταν δεν υπάρχει χρήμα, πρέπει να δωθούν δάνεια, αλλιώς άστα να πάνε...Ούτε αυτό βέβαια το κατανοεί, δεν κατανοεί δηλαδή το γιατί συνέβη αυτή η γιγάντωση, αλλά πάντως συναισθάνεται τη διαφορά):

Η κρίση που δεν ήλθε ακόμη
Αιτία η συσσώρευση μεγάλων κεφαλαίων που ζητούν γρήγορο κέρδος
Πριν από χρόνια συμμετείχα στο Δ.Σ. μιας διεθνούς εταιρείας. Ένα βράδυ χαλάρωσης άκουσα τη συζήτηση που διεξαγόταν μεταξύ δύο μελών που εκπροσωπούσαν πολυεθνικούς κολοσσούς. Ήσαν και οι δύο συνταξιούχοι πλέον, που είχαν εργαστεί όλη τη ζωή τους στις εταιρείες τους και, όπως συνηθίζεται, είχαν τοποθετηθεί σε Δ.Σ. εταιρειών, στις οποίες συμμετείχαν οι παλαιοί εργοδότες τους. Και οι δύο προβληματίζονταν για τον τρόπο που οι διάδοχοί τους διοικούσαν. Καθισμένοι οι νέοι- και σε ηλικία- στα γραφεία τους, είχαν για βασική ενασχόλησή τους τις χρηματιστηριακές εξελίξεις, ενώ η παραγωγή ελάχιστα τους ενδιέφερε. Μόνο οι διακυμάνσεις και οι τιμές των μετοχών. Τα εργοστάσια ήσαν γι΄ αυτούς αδιάφορα. Εκεί που είχε παραχθεί κάποτε ο πλούτος. Και στα οποία είχαν εργαστεί και οι δύο πριν φτάσουν στα υψηλά διοικητικά επίπεδα πριν από τη σύνταξη. Αυτούς λοιπόν τους χώρους δημιουργίας τούς θεώρησαν οι νέοι διοικούντες ασύμφορους. Και είτε τους κατήργησαν, είτε τους μετακόμισαν σε χώρες φτηνού εργατικού δυναμικού και φορολόγησης και χαμηλού ερευνητικού επιπέδου. Με πόνο ψυχής οι δυο παλαίμαχοι προέβλεπαν ότι η πορεία που καθοριζόταν από τη γρήγορη κερδοφορία μέσω χρηματιστηρίου και παραγώγων, οδηγούσε σε καταστροφή.

Spoiler:

Η νέα στρατηγική επεβλήθη και τα κέρδη ήσαν μεγάλα για πολλά χρόνια.

Πριν από λίγους μήνες ο Ευρωπαίος Ρουμπίνι, καθηγητής Οtte, που είχε προβλέψει τη χρηματοοικονομική κρίση του 2007, έγραφε ότι η πραγματική κρίση, η οικονομική, είναι προ των πυλών και η παγκόσμια οικονομία θα τη βιώσει με τραγικό τρόπο. Σύντομα. Αιτία είναι η συσσώρευση μεγάλων κεφαλαίων που ζητούν γρήγορο κέρδος και που οδηγούν τις τράπεζες και τα funds στο να επενδύουν σε μη παραγωγικές δραστηριότητες, έχοντας παραμελήσει τις παραγωγικές επενδύσεις. Έτσι δημιουργήθηκε η φούσκα των βουνών από χρέη που θα σκάσει με πάταγο.

Έτσι φτάσαμε στη σημερινή σχιζοφρενική κατάσταση της συμπεριφοράς κρατών και τραπεζών, που αφού δάνεισαν ανεξέλεγκτα κράτη και επιχειρήσεις, δεν είναι σε θέση πια να αντιδράσουν για να ελέγξουν τις τρομακτικές απώλειες που θα υποστούν αν μια χώρα ή μια μεγάλη εταιρεία χρεοκοπήσει. Έτσι εξηγείται η σχιζοφρενική συμπεριφορά τραπεζών που κατέχουν ομόλογα δισεκατομμυρίων, την ίδια στιγμή να «στοιχηματίζουν» στην καταστροφή και των δανειοληπτών αλλά και τη δική τους.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=...d=4566976&ct=1

Η Κίνα τώρα τάσσεται εναντίον του προστατευτισμού, που βέβαια αυτή θα βλάψει περισσότερο, καθώς αυτή είναι που εξάγει (και η Γερμανία εξάγει βέβαια, αλλά η Γερμανία έχει εξασφαλισμένη μια αγορά, την ΕΕ, για τα προιόντα της, άσε που η Γερμανία δε βασίζεται τόσο στη χαμηλή τιμή, όσο στην υψηλή ποιότητα). Η ειρωνεία βέβαια είναι πως την ίδια ώρα που γκρινιάζει, εφαρμόζει [και] αυτή, όπως όλοι, προστατευτισμό των εξαγωγών της, με έμμεσο τρόπο, μέσω της τεχνητής υποτίμησης του γουάν:


Η Κίνα βάλλει κατά του προστατευτισμού
Την περασμένη Κυριακή ο υπουργός Εμπορίου της Κίνας Τσεν Ντεμίνγκ απηύθυνε αυστηρή προειδοποίηση προς την Ουάσιγκτον να πάψει να πολιτικοποιεί την ισοτιμία τού γουάν και να αντιληφθεί ότι η αναβίωση του προστατευτισμού απειλεί την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας. Την επομένη ο πρωθυπουργός Γουέν Ζιαμπάο συνέστησε... υπομονή μέχρι να φθάσει ο Μάιος. Διότι τον μήνα αυτόν πρόκειται να γίνει μια «πολύ σημαντική» σινοαμερικανική συνάντηση- λέγεται ότι στην κινεζική πρωτεύουσα θα μεταβούν η Χίλαρι Κλίντον και ο Τίμοθι Γκάιτνερ.
Η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας και ο υπουργός Οικονομικών θα αναζητήσουν από κοινού με την κινεζική ηγεσία τρόπους για την εξεύρεση ενός modus operandi των δύο οικονομικών υπερδυνάμεων του πλανήτη σε ό,τι αφορά το εμπόριο και τις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Διότι μπορεί το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ έναντι της Κίνας να μειώνεται, λόγω της κάμψης του ηθικού των αμερικανών καταναλωτών, όμως η Ουάσιγκτον κλιμακώνει τις πιέσεις προς το Πεκίνο να συνεχίσει την πολιτική ανατίμησης του γουάν που έχει αναστείλει από το μέσον του 2008 εξαιτίας της κρίσης. Πρόκειταιβεβαίωςγια κάτι που ούτε να ακούει δεν αντέχει το Πεκίνο! Διότι είναι πολύ πιθανό, από τον Μάρτιο κιόλας, το εμπορικό ισοζύγιο της Κίνας (με τον υπόλοιπο κόσμο, όχι αποκλειστικά με τις ΗΠΑ) να είναι αρνητικό!

Spoiler:

Χρόνια τώρα η Ουάσιγκτον παραπονείται ότι το Πεκίνο διατηρεί υποτιμημένο το νόμισμά του για να μην πληγεί η ανταγωνιστικότητα των κινεζικών προϊόντων στην αμερικανική αγορά. Από την άλλη πλευρά, το Πεκίνο κατηγορεί την Ουάσιγκτον ότι πράττει ακριβώς το ίδιο σε μια περίοδο που το κινεζικό εμπορικό πλεόνασμα με τις ΗΠΑ συρρικνώνεται θεαματικά.

Συγκεκριμένα, τον Φεβρουάριο το εμπορικό πλεόνασμα της Κίνας με το σύνολο των εμπορικών εταίρων της (με τον υπόλοιπο κόσμο δηλαδή) κατέρρευσε στα 7,6 δισ. δολάρια έπειτα από μια πτώση κατά 34% που σημείωσε πέρυσι. Εναντι των ΗΠΑ το εμπορικό πλεόνασμα της Κίνας είχε διαμορφωθεί τον Ιανουάριο στα 37,2 δισ. δολάρια, ενώ τον Αύγουστο του 2006 είχε φθάσει στο επίπεδο ρεκόρ των 67,8 δισ. δολαρίων. Το Πεκίνο θεωρεί πλέον ότι και οι ΗΠΑ παίζουν το χαρτί του υποτιμημένου νομίσματος για να τονώσουν τις εξαγωγές τους. Οι Κινέζοι ωστόσο δεν ανησυχούν τόσο για το εμπορικό ισοζύγιό τους με τις ΗΠΑ όσο για το γεγονός ότι απαξιώνονται οι επενδύσεις τους σε αμερικανικά ομόλογα. Διότι ένα φθηνότερο δολάριο ισοδυναμεί με εξαγωγή του αμερικανικού χρέους σε χώρες όπως η Κίνα ή η Ιαπωνία, που αποτελούν παραδοσιακούς πελάτες της αμερικανικής κυβέρνησης σε κάθε έκδοση ομολόγων που κάνει. Επιπλέον, η Κίνα διατηρεί σε δολάρια το μεγαλύτερο μέρος των συναλλαγματικών της διαθεσίμων. Σύμφωνα με στοιχεία του Βloomberg, τα συνολικά συναλλαγματικά διαθέσιμα της Κίνας σε αμερικανικό νόμισμα φθάνουν στο επίπεδο ρεκόρ των 2,4 τρισ. δολαρίων. Και η αξία των αμερικανικών ομολόγων που έχει το Πεκίνο στα θησαυροφυλάκιά του υπολογίζεται στα 889 δισ. δολάρια.

Δεν είναι όμως μόνον οι Κινέζοι που αγανακτούν από την πολιτική του φθηνού δολαρίου. Είναι και πολλοί ξένοι επιχειρηματικοί όμιλοι που επίσης συνιστούν μεγάλους επενδυτές σε αμερικανικό νόμισμα και σε χρέος (σε κρατικά ομόλογα δηλαδή). Αυτοί οι ξένοι οικονομικοί παράγοντες έχουν ήδη προειδοποιήσει δημοσίως και επανειλημμένως για τον κίνδυνο που συνιστά η δυναμική αυτή του δολαρίου. Και απειλούν ότι δεν θα ανέχονται εσαεί να βλέπουν τις επενδύσεις τους να απαξιώνονται. Από την άλλη πλευρά, οι Κινέζοι έχουν τα τελευταία χρόνια επιτρέψει τη σταδιακή ανατίμηση του γουάν έναντι του δολαρίου. Διότι μπορεί να κρατούν την ισοτιμία των δύο νομισμάτων σταθερή στα 6,83 γουάν ανά δολάριο από το μέσον του 2008 για να προστατεύσουν τους εξαγωγείς τους από την παγκόσμια οικονομική ύφεση και τη συνεπαγόμενη πτώση της κατανάλωσης και εν γένει των διεθνών εμπορικών συναλλαγών, αλλά την τριετία 2005- 2008 επέτρεψαν την ανατίμηση του γουάν κατά 21% έναντι του δολαρίου!

Μια από τις φαιδρές εκδοχές της σινοαμερικανικής εμπορικής διαμάχης είναι η ανταλλαγή κατηγοριών μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου για οικονομικό προστατευτισμό. Πού έγκειται η φαιδρότητα; Στο ότι οι Αμερικανοί έφθασαν στο σημείο να απευθύνουν στους Κινέζους την κατηγορία του εχθρού του ελευθέρου εμπορίου! Μα η Κίνα διοικείται από ένα κομμουνιστικό, μονοκομματικό καθεστώς, το οποίο καλοδέχεται μεν τα ξένα επενδυτικά κεφάλαια, αλλά εξακολουθεί να ασκεί ασφυκτικό πολιτικό έλεγχο σε κάθε οικονομική δραστηριότητα στη χώρα. Γιατί τότε συνωστίζονται οι αμερικανικές και άλλες ξένες επιχειρήσεις για να βάλουν πόδι στην κινεζική αγορά; Μα επειδή πρόκειται για μια αγορά 1,3 δισ. εν δυνάμει καταναλωτών και επιπλέον επειδή τα μεροκάματα των κινέζων εργατών παραμένουν σε εξευτελιστικά χαμηλά επίπεδα συγκριτικά με εκείνα των εργατών της Δύσης.

Από την άλλη πλευρά, φαιδρά είναι τα μαθήματα καπιταλισμού που παραδίδουν οι Κινέζοι στους Αμερικανούς, καλώντας τους να τιμήσουν τη δική τους πολιτικοϊδεολογική ιστορία και να πάψουν να ασκούν μια πολιτική την οποία κατακεραύνωναν ως καταπιεστική και αποτυχημένη επί τέσσερις συναπτές δεκαετίες που διήρκεσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Η προβληματική αυτή όμως αν ετίθετο επί τάπητος στις σινοαμερικανικές συνομιλίες του Μαΐου θα δημιουργούσε υπαρξιακά προβλήματα σε αμφότερες τις αντιπροσωπείες.

Οι Ηρακλείς της «νέας ορθοδοξίας»

Ηχηρούς γέλωτες θα προκαλούσαν- αν δεν ήταν τόσο εξοργιστικές...- οι επιδόσεις των ιδεολογικοπολιτικών πατέρων της αποκληθείσης «νέας οικονομικής ορθοδοξίας» και των πειθαναγκαστικών πρεσβευτών της ελεύθερης αγοράς Αμερικανών στον προστατευτισμό. Θα αντιλαμβανόταν όντως κάποιος γιατί η Ουάσιγκτον στο μέσον της προηγούμενης δεκαετίας κίνησε γη και ουρανό για να αποτρέψει για λόγους «εθνικής ασφαλείας» την υπαγωγή πέντε μεγάλων αμερικανικών λιμανιών στην Dubai Ρorts World. Είναι κατανοητή η ευαισθησία των Αμερικανών σε θέματα ασφαλείας- και τα λιμάνια αναμφίβολα αποτελούν τομέα εθνικής ασφάλειας- μετά το πάθημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Γιατί όμως η Ουάσιγκτον επιβάλλει επανειλημμένως προστατευτικούς δασμούς σε μια σειρά από προϊόντα ευρείας κατανάλωσης που εισάγονται από χώρες «ασφαλείς» μεν, αλλά με φθηνά εργατικά χέρια; Για παράδειγμα οι ΗΠΑ κόπτονται για τους περιορισμούς που βάζει η Ευρώπη στις εισαγωγές μπανάνας από τη Λατινική Αμερική προκειμένου να προστατεύσει την παραγωγή στις πρώην αποικίες της στη Βόρεια Αφρική, αλλά δασμολογούν ανελέητα τους κινεζικούς στηθόδεσμους και τις... κουρτίνες για να προστατεύσουν τους αμερικανούς κλωστοϋφαντουργούς! Το 2005 έδιωξαν κακήν κακώς τους Κινέζους της CΝΟΟC που ενδιαφέρονταν να εξαγοράσουν τη συγκριτικά μικρή (πέμπτη σε παραγωγή) αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία Unocal. Αλλά και χρόνια πριν από την 11η Σεπτεμβρίου είχαν φθάσει στα πρόθυρα εμπορικού πολέμου με τους Ιάπωνες, επιβάλλοντας εξοντωτικούς δασμούς στις εισαγωγές ιαπωνικού χάλυβα.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid...&dt=28/03/2010