"Η Ελλάδα θα πρέπει να δίνει 8-9% του ΑΕΠ κάθε χρόνο στους ξένους πιστωτές, από το 2012 και μετά"

"Η Ελλάδα θα πρέπει να δίνει 8-9% του ΑΕΠ κάθε χρόνο στους ξένους πιστωτές, από το 2012 και μετά"
Αυτό παρατηρεί ο Simon Johnson, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, και όπως εύστοχα σχολιάζει ο Ambrose Evans-Pritchard σε σχετικό άρθρο του στη συντηρητική "Telegraph", "κανένας λαός δε μπορεί να ανεχτεί τέτοια υποδούλωση στους δανειστές του για πολύ" ("No nation will tolerate such debt servitude for long").
Μιλάμε πλέον για τοκογλυφία σε βαθμό εξαθλίωσης, και μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο των πιστωτών της. Για φαντάστείτε, το 8-9% του ΑΕΠ να καταλήγει στις τσέπες των τοκογλύφων, μόνο για το χρός και τους τόκους...

Είχαμε δει σε παλιότερη ανάρτηση μας ότι

"το βασικό πρόβλημα με το δημόσιο χρέος δεν είναι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, όπως ισχυρίζεται η επίσημη προπαγάνδα, αλλά η αδυναμία εξυπηρέτησής του. Για να πάρουμε μια ιδέα αρκεί να πούμε τούτο: ενώ το ελληνικό δημόσιο δαπάνησε για το 2009 συνολικά 59,1 δις ευρώ σε αποδοχές και συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων, σε ασφάλιση, περίθαλψη, κοινωνική προστασία, λειτουργικές δαπάνες, κοκ, για εξυπηρέτηση του χρέους δαπάνησε συνολικά 41,4 σε τοκοχρεολύσια και 42,7 σε δαπάνες για βραχυπρόθεσμους τίτλους του δημοσίου, ειδικές εκδόσεις ομολόγων και βραχυπρόθεσμη ταμειακή διευκόλυνση. Σύνολο εξυπηρέτησης 84,1 δις ευρώ, δηλαδή 142% των πρωτογενών δαπανών του δημοσίου ή 35% του ΑΕΠ!

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η επιβάρυνση και πόσο ανατροφοδοτεί την έξαρση του δημόσιου χρέους, αρκεί να πούμε το εξής: Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του περίπου 450 δις ευρώ. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ! Και μιλάμε για μια περίοδο όπου το ύψος των επιτοκίων με το οποίο δανειζόταν το ελληνικό δημόσιο ήταν το ίδιο με αυτό της Γερμανίας. Επομένως το ζήτημα δεν είναι να βρεθούν με κάποιο τρόπο νέα χαμηλότοκα δάνεια. Κάθε νέο δάνειο που συνάπτει το ελληνικό δημόσιο αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη κι αν κατορθώσει να αποσπάσει ξανά επιτόκιο του επιπέδου της Γερμανίας."

Ο Simon Johnson προχωρά μάλιστα και σχολιάζει σχετικά με τις εξαγγελίες περί ΔΝΤ και Ευρωζώνη ότι η Ελλάδα χρειάζεται πολύ περισσότερα λεφτά για να αποφύγει το φαύλο κύκλο του αποπληθωρισμού (δες και αρχικό σχήμα), ενώ το ίδιο ισχύει και για πολές άλλες χώρες εντός και εκτός της ευρωζώνης.
Αυτός είναι και ο λόγος που ναι μεν δίνονται πακέτα δανεισμού (με τους γνωστούς όρους ρημάγματος της εργατικής τάξης), αλλά η Γερμανία αντιδρά (είναι πολύ μεγάλο το κόστος ακόμα και γι' αυτή), και διαρκώς πληθαίνουν δημοσιεύματα που θέλουν τη Γερμανία να αποχωρεί στο μέλλον από την ευρωζώνη (πχ πρόσφατα η Morgan Stanley το ανέφερε ως ενδεχόμενο).

Προς το παρόν, υπάρχουν αυτά τα πακέτα, διότι πολύ απλά δε συμφέρει τους πιστώτες της Ελλάδας να κυρηχθεί πτώχευση, ή ακόμα χειρότερα γι' αυτούς, στάση πληρωμών. Όπως εύστοχα σχολίασε ο Ambrose Evans-Pritchard, "αυτό δεν είναι ένα bail-out για την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα bail-out για τους ευρωπαίους πιστωτές που αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού χρέους στην Ελλάδα € 391δις (163% του ΑΕΠ).