ΤΟ ΚΚΕ ΚΙ Ο ΕΞ' ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Γράφει ο askordoulakos

Καρλ Μαρξ: « Όπως στην ιδιωτική μας ζωή κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα σ' αυτό, που πιστεύει κι ισχυρίζεται ένας άνθρωπος για τον εαυτό του και σ' αυτό που πράγματι είναι και κάνει, ακόμα περισσότερο στους ιστορικούς αγώνες πρέπει να διακρίνουμε τις φράσεις και τις φαντασίες των κομμάτων, από τον πραγματικό οργανισμό και τα πραγματικά του συμφέροντα, να διακρίνουμε την αντίληψη, που τα ίδια έχουν για τον εαυτό τους, απ' την πραγματικότητά τους».

_____________________________

Ι. Σοφιανόπουλος (υπ. εξωτερικών): «Έχω να σας πω λίγα λόγια ακόμα. Βρισκόμαστε εδώ για κάποιον άλλο σκοπό ακόμα: να σώσουμε την υπόθεση του αριστερισμού απάνω στην οποία τόσες ελπίδες στηρίζονται ( σ. το αριστερό πρόσωπο της εξουσίας). Εσείς είστε οι πρωτομάρτυρες, κανείς δεν θα σας το αρνηθεί, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που δούλεψαν για αυτή την ίδια ιδέα. Ας μη γελιόμαστε ο κόσμος τραβάει προς τα αριστερά. Αλλά είμαι βέβαιος ότι κανένας από εμάς εδώ δεν θα θελήσει να αναλάβει ενώπιον της ιστορίας τη τεράστια ευθύνη της συνεχίσεως της σημερινής καταστάσεως»

Γ. Σιάντος (επικεφαλής αντιπροσωπείας EAM): «Συμφωνούμε όλοι μας σε αυτά που είπατε. Όλοι αισθανόμαστε ότι δεν πρέπει να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και δεν θα συνεχιστεί. Θα βρούμε τρόπο να δώσουμε τα χέρια.»

Βάρκιζα, 15 Φεβρουαρίου 1945

Είναι γνωστό σ’ όλους τους παροικούντες την αριστερή Ιερουσαλήμ κι ιδίως σ’ εμάς τους «ΚΚΕδογενείς», πως το ΚΚΕ πάντοτε θεωρούσε ότι ο κίνδυνος ελλοχεύει  

στ’ «αριστερά» του κι ότι τις ζημιές τελικά τις πάθαινε πάντοτε απ’ τα «δεξιά» του.
Ποιος δεν θυμάται την περίφημη απόφαση του κόμματος να διαλύσει την Εργατική Αχτίδα και τις διαγραφές στην ΚΝΕ περί τα τέλη της 10ετίας του ’70, όταν η ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού κινήματος εκείνη την εποχή, αλλά και η συνάντησή του με το φοιτητικό κίνημα (Νόμος 815) ανησύχησε το ΚΚΕ, το οποίο αντί να δώσει ώθηση στις προωθημένες διαθέσεις του κόσμου, περιχαράκωσε τη βάση του στα «νόμιμα» πλαίσια έκφρασης και δράσης.

Αντιθέτως, το ’89 καρατόμησε το μισό και πλέον δυναμικό της ΚΝΕ, σε μια προσπάθεια να περάσει στη βάση τις δεξιόστροφες επιλογές του (συγκυβέρνηση, οικουμενική κλπ), οι οποίες είναι γνωστό που το οδήγησαν. Ας σημειώσουμε εδώ, ότι η «φράξια» Γράψα ήταν-αν δε μ' απατά η μνήμη μου- η μόνη διάσπαση του ΚΚΕ από το 1968, που πήγε προς τ’ αριστερά.

Πάντα ο εξ’ αριστερών φόβος λοιπόν, χωρίς κανένας από την καθοδήγηση του ΚΚΕ ν’ αναλογιστεί πόσα αξιόλογα-σε σκέψη και προσωπικότητα-μέλη και στελέχη του χάθηκαν στις εκάστοτε επιχειρήσεις «αποαριστεροποίησης». Πάντα, ακόμα και σήμερα, που τα στελέχη του ΠΑΜΕ παρελαύνουν από τα ΜΜΕ και καταθέτουν πειστήρια «φρονιμάδας» και «νοικοκυροσύνης» σχετικά με τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών.
 Ίδια αντίληψη τότε και τώρα, η οποία δεν αφυδατώνει μόνο το επαναστατικό κίνημα, αλλά και το ίδιο το ΚΚΕ, η βάση του οποίου αναπόφευκτα δέχεται τα μηνύματα των καιρών και της εξεγερμένης κοινωνίας.

Ας αναλογιστούν λοιπόν οι σύντροφοι της ηγεσίας του ΚΚΕ τις ιστορικές τους ευθύνες κι ας βγάλουν τώρα που οι μέρες είναι «γκαστρωμένες» κάποια χρήσιμα συμπεράσματα από τη φοβική εμμονή τους κατά των αριστερών της παρεκκλίσεων…
Κι ας λάβει υπ’ όψη της ότι ο μεγάλος κίνδυνος δεν προέρχεται από τ’ αριστερά της, αλλά από τη λογική του «φρόνιμου» και του «νοικοκυραίου», η οποία δεν σφυρηλατεί επαναστάτες, αλλά φοβισμένους μικροαστούς.