Περί Συντάγματος

Kαι ξαφνικά, σηκώθηκε κουρνιαχτός στο κοινοβούλιο. «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», φώναζαν εν χορώ χιλιάδες διαδηλωτές απέξω, εκτροπή ανακάλυψε ο Καρατζαφέρης, τις «δηλώσεις των τελευταίων ημερών ότι αμφισβητείται το Σύνταγμα και η νομιμότητα του Συντάγματος», στηλίτευσε ο Παπανδρέου, διότι «νομιμοποιούν σε συνειδήσεις πολιτών την ίδια τη βία». «Το σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας να σηκώσει το ανάστημα του», ζήτησε ο Σαμαράς.

Ολα τα βέλη στόχευαν τον Περισσό. Είχε βγει ο Μάίλης προ ημερών στο Μega και είχε βάλει κατά του Συντάγματος.
Ομως, δεν ήταν ο Μάίλης που τους ανησύχησε. Ο κόσμος τους ανησύχησε. Και υπό το πρίσμα της κινητοποίησης των εργαζόμενων και των νέων τους ανησυχεί και ο αγωνιστικός βερμπαλισμός του Περισσού. Θεωρούν πως στη σημερινή συγκυρία αυτός ο βερμπαλισμός πρέπει να εξαφανιστεί. Διότι μπορεί μεν ο Περισσός να ελέγχει τον ακτιβισμό των στελεχών του και να μη θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα του συστήματος, τι θα γίνει όμως αν ο ακτιβισμός άλλων, απλών εργαζόμενων, γίνει πραγματικός και όχι προπαγανδιστικός;
Να, ορίστε, τη συγκεκριμένη μέρα η περιφρούρηση του Περισσού δεν κατάφερε να σταματήσει εκατοντάδες εργαζόμενους να κάνουν ντου προς τη Βουλή.

Ο Περισσός δεν τους απογοήτευσε. Η Παπαρήγα διέλυσε τα νέφη, περιγράφοντας μια διαδικασία... συνταγματικής αναθεώρησης: «Ο λαός έχει δικαίωμα, με τις διαδικασίες της μαζικής, της πολιτικής πάλης, να δημιουργήσει προϋποθέσεις από το να αναθεωρηθεί μέχρι και το να αλλάξει ριζικά το Σύνταγμα. Δεν καταλάβαμε δηλαδή, τόσα χρόνια η Βουλή δεν αλλάζει το Σύνταγμα; Και, βεβαίως, ένα Σύνταγμα που το έχουμε καταψηφίσει λέμε στο λαό ότι είναι ένα κακό Σύνταγμα και πρέπει να παλέψει για τη δημιουργία αλλαγής αυτού του Συντάγματος».
Για να μην υπάρξει παρανόηση, τα ίδια πράγματα τα είπε με άλλα λόγια και ο Παφίλης, «Δεν είναι μυστικό. Εμείς το έχουμε καταψηφίσει και έχουμε πει τι είναι το Σύνταγμα. Είναι δικαίωμα κι δικό μας και οποιοδήποτε άλλου να προσπαθεί να πείσει το λαό να δημιουργήσει προϋποθέσεις για να αλλάξει ένα Σύνταγμα. Αυτό δεν είναι θεμιτό; Τι είναι; Λοιπόν, γι' αυτό ακριβώς παλεύουμε, να πειστεί ο κόσμος για να αλλάξει, όχι μόνο το Σύνταγμα, αλλά συνολικά και το σύστημα. Γιατί, σταμάτησε η ανθρωπότητα δηλαδή; Τελείωσε εδώ;».

Την επομένη το έκανε «νιανιά» στο «Ριζοσπάστη» και ο Μπογιόπουλος: ««Καλό είναι να μας πουν: Εφόσον η πλειοψηφία του λαού αποφασίσει ότι η πολιτική που εξυπηρετεί και προασπίζεται τα συμφέροντα των λίγων πρέπει να καταργηθεί και να ανατραπεί, όπως παλεύει το ΚΚΕ, τι θα κάνουν; Θα σεβαστούν την επιθυμία του λαού; Τι πιο δημοκρατικό από την πλειοψηφία του λαού. Συμφωνούν;».

Το Σύνταγμα δεν είναι ένας οποιοσδήποτε νόμος. Το Σύντανμα κατοχυρώνει το πολίτευμα. Κατοχυρώνει το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό σύστημα. Γι' αυτό και οι θεμελιώδεις διατάξεις του προβλέπεται ότι δε μπορούν ν' αναθεωρηθούν. Κανένα πολίτευμα δεν εγγράφει στον καταστατικό του χάρτη τη δυνατότητα να καταργηθεί, έστω και με τη θέληση της πλειοψηφίας. Και το ελληνικό Σύνταγμα, στο άρθρο 110 παράγραφος 1, προβλέπει ότι «οι διατάξεις του Συντάγματος υπόκεινται σε αναθεώρηση, εκτός από εκείνες που καθορίζουν τη βάση και τη μορφή του πολιτεύματος, ως Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας».

Η θέληση της πλειοψηφίας, λοιπόν, μπορεί ν' αλλάξει το Σύνταγμα μόνο όταν αλλάξει το σύστημα. Δηλαδή, μόνο όταν εκφραστεί επαναστατικά και όχι μέσω της κάλπης. Γ' αυτό και πάντοτε στην Ιστορία τα Συντάγματα κατοχυρώνουν αυτό που έχει διαμορφωθεί και όχι αυτό που πρέπει να γίνει, όπως συμβαίνει με τους κοινούς νόμους.

Ολ' αυτά τα γνωρίζουν ακόμα και οι αρχάριοι μαρξιστές. Γνωρίζουν πως η επανάσταση δεν είναι ζήτημα ψηφοφορίας, αλλά ζήτημα οργανωμένης εξέγερσης, η οποία καταλύει το καθεστώς, παίρνει την πολιτική εξουσία, ως πρώτη πράξη, και αρχίζει να οικοδομεί νέους θεσμούς.
Η κατοχύρωση της επανάστασης και οι νέοι θεσμοί που θα ξεπηδήσουν μέσα απ' αυτή θα αποτυπωθούν και σε ένα νέο Σύνταγμα, που δεν θα συνιστά μια ριζική αναθεώρηση του προηγούμενου, αλλά ένα σοσιαλιστικό Σύνταγμα, στον αντίποδα του αστικού.

Τι περιγράφει η ηγεσία του Περισσού; Μια διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης, στηριγμένη στην αρχή της πλειοψηφίας, δηλαδή στο γενικό εκλογικό δικαίωμα. Ως προς αυτό είναι χαρακτηριστική η πολεμική του Λένιν με τους οπορτουνιοτές της Β' Διεθνούς. Ο Λένιν προχώρησε σε μια καταλυτική κριτική όλης της κοινοβουλευτικής στρατηγικής του τότε οπορτουνισμού, αντίγραφο του οποίου αποτελεί ο Περισσός.

Εφημερίδα ¨Κόντρα"