Μερικές [προσωπικές] σκέψεις για την αριστερά

Αναδήμοσίεση χθεσινού ποστ στο ciaoant1:


Ωραίο το φωτομοντάζ από το "Ποντίκι", δε λέω, αλλά πώς ακριβώς θα απαντήσουμε?



Ήμουν χθες στην πορεία, και είχαμε μια συζήτηση για το τι γίνεται:

Οι πορείες έχουν κόσμο, ωστόσο τους λείπει κάτι βασικό, τους λείπουν τα γερά θεμέλια, που μόνο αν υπάρχει ένα όραμα/σχέδιο μπορεί να αποκτηθούν.

Ως μέλος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρατηρούσα πχ το μπλοκ μας, και σε αυτό θα εστιάσω:

Έβλεπα ένα σωρό κόσμο, από ένα σωρό οργανώσεις που έχουν συνενωθεί για να φτιάξουν το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και κάθε οργάνωση εξακολουθεί να κάνει "του κεφαλιού της":

Άλλα συνθήματα έχει η μία, άλλα η άλλη. Άλλη προξυρήξη η μία, άλλη η άλλη. Μοιάζουν βέβαια, αλλά είτε το πιστεύετε είτε όχι, κεντρική προκήρυξη ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υπήρχε, με κάποια συγκεκριμένα αιτήματα, υπήρχε μόνο ένα μικρό τρικάκι, και υπήρχαν προκηρύξεις από διάφορες οργανώσεις, κάποιες μάλιστα εκδίδουν δική τους εφημερίδα, μερικές άλλες δικό τους περιοδικό, κτλ, αλλά κεντρική εφημερίδα ή/και περιοδικό ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υπάρχει.

Ακόμα και στο πλέον αισιόδοξο σενάριο, στο οποίο όλα αυτά τα διαφορετικά έντυπα είναι όλα αξιόλογα, και έχουν λόγο ύπαρξης, και πάλι δεν είναι και πολύ σοβαρή μια κατάσταση, όπου κάθε μια ομάδα έχει δικό της έντυπο, και η κεντρική οργάνωση, στην οποία ενώνονται ΔΕΝ έχει τίποτα.

Και βέβαια δεν είναι μόνο το θέμα του εντύπου, είναι γενικότερη η κατάσταση, απλά το έντυπο ήταν ένα χαρακτηριστικό (και ευκολοκατανόητο) παράδειγμα.

Εννοείται πως όσο υπάρχει αυτή η πολυδιάσπαση, καμία σοβαρή πρόοδος δε μπορεί να σημειωθεί, ο κόσμος (δικαίως) δε θα παίρνει στα σοβαρά την αριστερά, μάλλον θα γελά μαζί της όπως οι Monty Python για παράδειγμα.



Βέβαια, κάποιοι ίσως και να μην προβληματίζονται από το ότι σε πολιτικό επίπεδο η αριστερά είναι [σχεδόν] ανύπαρκτη. Υπάρχει μια πολύ έντονη τάση "θεοποίησης" των κοινωνικών αγώνων (πορείες, κτλ), και ταυτόχρονης υποτίμησης του πολιτικού επιπέδου, που ουσιαστικά ισοδυναμερί με αυτοκτονία.

Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς, έπαιζα για μερικά χρόνια μπάλα σε μια ομάδα, και παίρναμε μέρος και στο τοπικό πρωτάθλημα παίδων.

Υπήρχε λοιπόν μια χρονιά όπου λόγω συγχωνεύσεων, στο τοπικό πρωτάθλημα βρέθηκε να παίζει και μια ομάδα από κάποιο ορεινό (και σχετικά μακρινό) χωριό-κωμόπολη, που έπρεπε να παίρνει το λεωφορείο και να κάνει μια διαδρομή 3-4 ωρών κάθε φορά που ήταν να παίξει εκτός έδρας.

Η ομάδα ήταν αρκετά καλή, και εντός έδρας μάλιστα είχε πάρα πολύ καλά αποτελέσματα.

Εννοοείται όμως πως στα εκτός έδρας τα πήγαν χάλια: Ακόμα και να κατάφερναν να έρθουν όλοι, ήταν κουρασμένοι και αυτό φαινόταν, ενώ συνήθως τα κακόμοιρα τα παιδιά ούτε καν κατάφερναν να έρθουν, διότι δεν είχαν χρήματα για τη μετακίνηση, ή κάποιοι παίχτες δε μπορούσαν να κάνουν το ταξίδι, κτλ. Και έτσι συχνά είχαν πολλές ελλείψεις, ενώ καμιά φοιρά δεν έρχονταν καν, και έχαναν το παιχνίδι στα χαρτιά "άνευ αγώνα".

Αυτό την ιστορία την αναφέρω για να δείξω πως αν θέλεις να τα πας καλά στο "πρωτάθλημα", πρέπει να παίζεις, και μάλιστα με σοβαρούς όρους, ΟΛΑ τα παιχνίδια του "πρωταθλήματος", όχι τα μισά.

Δε λέω λοιπόν, καλές -και απαραίτητες- και οι πορείες, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν.

Θυμάμαι και άλλη μία ιστορία:

Πριν μερικά χρόνια, εκεί ήμουν και εγώ, είχαμε μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Φέτος, βλέπουμε υποχώρηση του κινήματος στα πανεπιστήμια, προς το παρόν τουλάχιστον, σχετικά "άνευρες" φοιτητικές εκλογές πριν λίγες μέρες, κτλ.

Τα κινήματα έχουν ημερομηνία λήξης, και όσο μεγάλη και καθοριστική και αν είναι η συνεισφορά τους, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το πολιτικό επίπεδο.

Κάποτε το ΕΑΜ κέρδισε τον κόσμο στην Ελλάδα, διότι έδωσε όραμα, οργάνωση και συγκεκριμένο σχέδιο και προτάσεις στον κόσμο. Είχε το Βελουχιώτη που έδωσε ελπίδα και θάρος στον κόσμο, του εξήγησε τι θα έκανε, κτλ

Για να γίνεις πλειοψηφικός, πρέπει να δώσεις και αυτά τα πράγματα στον κόσμο, να του δείξεις το πως θα πάρει την εξουσία καθαιρόντας τους σημερινούς, και -κυρίως- τι θα κάνουμε με αυτή την εξουσία.

Αυτός είναι άλλωστε και ένας βασικότατος λόγος που το ΚΚΕ παραμένει πρώτη αριστερή δύναμη στην Ελλάδα, διότι τα έχει, έως ένα βαθμό τουλάχιστον, αυτά τα πράγματα.

Μπορεί να έχει χίλια δυο προβλήματα, μπορεί πολλά απ' αυτά που λέει να είναι "για γέλια και για κλάμματα", ωστόσο το ΚΚΕ και οργάνωση έχει, και ένα ωραίο βιβλιαράκι με πρόγραμμα για το τι έχει σκοπό να κάνει (το τι λέει και το τι δε λέει εκεί μέσα είναι ΄να άλλο θέμα) έχει, και ούτε είναι τόσο "σκορποχώρι" ώστε να μοιάζει περισσότερο με βαβέλ παρά με μια συγκροτημένη και αξιόμαχη δύναμη που θα εμπνεύσει τον κόσμο για μεγάλους
αγώνες.

Είναι δυνατόν ο κόσμος να κάνει μεγάλους αγώνες, να δείξει πειθαρχία, αγωνιστικότητα και αυταπάρνηση αν δεν του δωθεί ένα όραμα με συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο?

Φυσικά και όχι, και έως ότου αυτό υπάρξει, ο κόσμος πολύ σοφά θα αποφεύγει να αγωνιστεί. Θα ματώσεις με κάποιον που θα ματώσει μαζί σου, για κάτι που θεωρείς ότι αξίζει να ματώσεις, και όχι με κάποιον που δεν τον εμπιστεύεσαι και για κάτι που καλά-καλά δε ξέρεις τι είναι.

Η συγκυρία βέβαια είναι τέτοια που υποχρεώνει τον κόσμο να αναθεωρήσει πολλές από τις προηγούμενες απόψεις του για τους αγώνες, αλλά παράλληλα υποχρεώνει και την αριστερά να ξανασκεφτεί και αυτή πολλά πράγματα, καθώς όσο πιο σοβαρή είναι η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός μετώπου, που και στους κοινωνικούς αγώνες θα είναι μέσα, και σε πολιτικό επίπεδο θα διεκδικεί αιτήματα μέχρι την κατράληψη της εξουσίας, τόσο πιο πολύ θα ακολουθήσει ο κόσμος, και άρα τόσο πιο πολύ θα αυξηθούν και οι πιθανότητες για την ανατροπή, που όλο την ακούμε, από χίλιες δυο διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά δεν τη βλέπουμε μέχρι τώρα.


Είδα παρεπιπτόντως και στο ΣΥΡΙΖΑ που τσακώνονται, καθώς οι κρυφοπασόκοι προφανώς δεν τα βρίσκουν με τους αριστερούς που υπάρχουν εκεί μέσα (και τούμπαλιν), και πργματικά σκέφτηκα ότι το δυναμικό που υπάρχει εκεί είναι σημαντικό, και αν η ριζοσπαστική αριστερά ήταν σοβαρή, ΑΝΕΤΑ θα αποτελούσε έναν "πόλο έλξης" για το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που όντως έχει διάθεση να παλέψει και να αγωνιστεί.

Αλλά τελικά το θέμα δεν είναι και τόσο "ποσοτικό", όσο "ποιοτικό" - αν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις και υπερασπίζεσαι, τότε πείθεις, αλλιώς προφανώς και δεν πείθεις. Τέλος πάντων, τέτοιου είδους αλλαγές θέλουν το χρόνο τους, δε μπορούν όλοι να πειστούν "εν μία νυκτί", αλλά από την άλλη αυτή είναι υποθέτω ο ορισμός της συγκυρίας εκείνης όπου καλείται ο καθένας να δείξει "από τι είναι φτιαγμένος"...