Συνεχίζοντας το μικρό αφιέρωμα μας στα λόμπυ που δρουν στην ΕΕ (δείτε και εδώ για το πρώτο μέρος), αναδημοσιεύουμε σήμερα μια ανάρτηση του blog "Γκράνμα" επί του θέματος, γραμμένη από το "Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών" λίγο πριν τις τελευταίες Ευρωεκλογές:
Ευρωβουλευτές: εμείς τους εκλέγουμε, τα λόμπι τους ελέγχουν
Αφιέρωμα στις Ευρωεκλογές
Με χαρά τις τελευταίες μέρες είδα για πρώτη φορά τις μεγάλες ελληνικές εφημερίδες να αξιοποιούν τα δελτία τύπου που με τα καντάρια τους στέλνουμε από την οργάνωση που δουλεύω, το Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (κατά κόσμον Corporate Europe Observatory) σχετικά με τη δραστηριότητα των εταιρικών λόμπι στις Βρυξέλλες. Τα άρθα των Νέων και της Ελευθεροτυπίας, συνέθεσαν στοιχεία από διάφορες έρευνες και καμπάνιες μας και παρουσίασαν στο ελληνικό κοινό μια συνοπτική εικόνα του φαινομένου προσδίδοντας του τις σωστές διαστάσεις ως ‘σαρξ εκ της σαρκός’ της ΕΕ και παρατηρώντας σωστά ότι ‘οι ευρωβουλευτές παρέρχονται αλλά τα λόμπι μένουν’.
Πολλοί – συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της ΕΕ – γκρινιάζουν που οι Ευρωεκλογές γίνονται γύρω από εθνικά ζητήματα και βλέπουν τη λύση στην ενίσχυση των ‘πανευρωπαϊκών’ κομμάτων που θα δημιουργήσουν έναν ‘ενιαίο πολιτικό χώρο’, μια ‘πανευρωπαϊκή κοινή γνώμη’, έναν ‘έυρωπαϊκό δήμο’ και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Στην πράξη ο λόγος που η συζήτηση μένει σε εθνικό επίπεδο δεν είναι η έλλειψη του ‘χώρου’, του ‘δήμου’ και του λουριού της μάνας αλλά απλούστατα ότι τα ΜΜΕ θυμούνται ότι υπάρχει Ευρωκοινοβούλιο κάθε πέντε χρόνια ως μια ευκαιρία να μας (ξανα)εξηγήσουν πόσο δημοκρατική είναι η ΕΕ κλπ. κλπ.. Στο μεσοδιάστημα ουδείς αναρωτείται τι ακριβώς κάνουν στα Βρυξελο-Στρασβούργα και στα υπόλοιπα ταξιδάκια τους αυτοί που εκλέξαμε.
Κι όταν λέμε ουδείς αναρωτιέται, εννοούμε ότι κανείς δε κάνει τον κόπο να μας ενημερώσει. Μάυρο μιντιακό σκοτάδι γύρω από την καθημερηνότητα και το νομοθετικό έργο των οργάνων της ΕΕ. Οι πληροφορίες που παρέχονται είναι τόσο αποσπασματικές και επιλεκτικές που το μόνο που δίνουν είναι μια εξαιρετικά θολή εικόνα. Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο. Όλα είναι αριστοτεχνικά φιλοτεχνημένα στο σημερινό ευρωπαϊκό αστικό εποικοδόμημα. Οι διαδικασίες είναι επίτηδες τόσο περίπλοκες ώστε δύσκολα τα μίντια μπορούν αν τις παρακολουθήσουν κι ακόμα πιο δύσκολα να μπορεί ο πολίτης να βγάλει κάποιο νόημα σχετικά με το τι ακριβώς παίζεται. Έτσι λοιπόν, το μέτρο που αποφασίζεται σήμερα το μαθαίνει τρία με τέσσερα χρόνια μετά όταν πρέπει να εφαρμοστεί στη χώρα του και τότε ξεσπάει κατά της κυβέρνησης του που με τη σειρά της τα ρίχνει στην ‘Ευρώπη’ και όπου τέλος πάντων αρχίζει μια χωρίς νόημα πολιτική κολοκυθιά. Η ευρωπαϊκή ελίτ έιναι ενωμένη στο σχεδιασμό του μέτρου, αλλά αντιμετωπίζει χωριστά σε κάθε χώρα την όποια αντιπολίτευση σε αυτό. Το κλασσικό divide and conquer των αρχαίων υμών προγόνων αναγμένο σε δομικό στοιχείο του πολιτικού συστήματος της ΕΕ.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος που τα του Ευρωπαϊκού Κοινοβολίου δε βλέπουν το φως της δημοσιότητας: ότι το Κοινοβούλιο αυτό δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Γιατί δε κάνει αυτό που από καταβολής της αστική δημοκρατίας τα κοινοβούλια κυρίως κάνουν: να νομοθετούν! Το Ευρωκοινοβούλιο μπορεί απλά να τροποποιήσει τις προτάσεις της Επιτροπής, η οποία έχει το μονοπώλιο της νομοθετικής πρότασης.1 Η Επιτροπή φροντίζει μέσω των Oμάδων Ειδικών να είναι από τα αρχικά στάδια της κατάρτισης μια νομοθεσίας σε επαφή με τις κυβερνήσεις που αποτελούν το Συμβούλιο ώστε να γνωρίζει τι ακριβώς είναι διατεθιμένες να δεχτούν ή όχι.2 Στη συνέχεια η πρόταση πάει στο Κοινοβούλιο οπού μπορεί να κάνει τις τροποποιήσεις του. Η τελική οδηγία όμως πρέπει να εγκριθεί από το Συμβούλιο. Αν Συμβούλιο και Κοινοβούλιο δε τα βρίσκουν τότε έρχεται και η Επιτροπή ως ‘διαιτητής’ και κάνουν άτυπες τριμερείς διαπραγματεύσεις. Σε όλα αυτά το μέγιστο που μπορεί να πετύχει το Κοινοβούλιο είναι να ματαιωθεί μια νομοθετική πρωτοβουλία. Δεν έχει δικαίωμα όμως να προτείνει μια άλλη, εντελώς διαφορετική γιατί η μπάλα πάει υποχρεωτικά και πάλι στην Επιτροπή που μόνο αυτή έχει δικαίωμα να κάνει νέα πρόταση.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι λοιπόν μια καρικατούρα κοινοβουλίου που δεν έχει δική του βούληση, αλλά ο ρόλος του περιορίζεται στην έγκριση προτάσεων που έρχονται από αλλού και άντε το πολύ στο μερεμέτιασμά τους. Οι περίπτωσεις που η πρόταση της Επιτροπής πάει συλλήβδην στον κάλαθο των αχρήστων και η διαδικασία ξαναρχίζει είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Κατά τη μεταφορά των νόμων στα εθνικά δίκαια, η Επιτροπή και το Συμβούλιο κάθονται και πάλι μαζί [στις λεγόμενες – χωρίς καμία πλάκα - Επιτροπές Επιτροπολογίας (Comitology)] να δουν πως συγκεκριμένα θα εφαρμοστούν. Για νομοθετικά ζητήματα μάλιστα που κρίνονται ‘τεχνικά’ η Επιτροπή παίρνει αποφάσεις και μόνη της! Και μη φανταστείτε ότι είναι και πολλά αυτά… μόνο 80,000!
Με διαδικασίες ανάλογης λογικής έχει καταφέρει η Επιτροπή να έχει και το δικαίωμα έγκρισης της εισόδου στην ευρωπαϊκή αγορά μεταλλαγμένων ποικιλιών ακόμα κι όταν η πλειοψηφία των κρατών διαφωνεί! Ιδού, λοιπόν, η βάση της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας: μια κλειστή κοινωνική κάστα μεσαιωνικού τύπου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την εξοντωτική της και άκρως ταξική διαδικασία στρατολόγησης, και με γιγαντωμένες τις δυνάμεις της σε σημείο που πολύ λίγα πράγματα για τη ζωή 450 εκ. ανθρώπων να μπορούν να αποφασιστούν χωρίς την έγκριση της. Μια κλειστή κάστα που έχτισε τη δύναμη της σε άμεση συμμαχία με τα ισχυρότερα μονοπώλια – συσπειρωμένα στη Στρογγυλή Τράπεζα των Βιομηχάνων – και κάτω από την καθοδήγηση του Σοσιαλδημοκράτη Ζακ Ντελόρ, ενώ οι ευρωπαϊκοί λαοί ζούσαν τη νιρβάνα του κοινωνικού διαλόγου και της νέας εποχής του ‘θριάμβου της δημοκρατίας’ και των ‘αμοιβαίων συμβιβασμών’.
Από τότε έχουμε ‘αυξήσει τις αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου’ ώστε σταδιακά να περάσουμε [συγνώμη που θα το πω, σύντροφοι, αλλά συχνά μου θυμίζει τη σταδιακή επέκταση του εργατικού ελέγχου που κάποτε υποτίθεται ότι θα συνέβαινε στην ΕΣΣΔ] στην ουτοπία της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Τρίχες κατσαρές! Αν δε δίναν στους Ευρωβουλευτές ένα τεράστιο μισθό3 και δε τους πληρώναν και από πάνω ελευθέρας οδοιπορικά, μπόνους για κάθε κοινοβουλετική επιτροπή που παρακολουθούν (σα να δίνεις στον χτίστη μπόνους για κάθε τούβλο που βάζει) και έξτρα λεφτά αν παρακολουθούν μαθήματα υπολογιστών ή γλωσσών, κανείς δε θα ασχολιόταν. Απλούστατα, κανείς δε έκανε τον κόπο να πάρει στα σοβαρά αυτό το υβρίδιο και να κάτσει να ξελαρρυγγιάζεται για το αν θα εγκριθεί με μια τροπολογία πάνω – μια τροπολογία κάτω η πρόταση της πάνσοφης Επιτροπής (που θυμίζει και λίγο την κάστα των Κυβερνητών στη φασιστική Πολιτεία του Πλάτωνα). Είναι πολλά όμως τα λεφτά, Βαγγέλη (τυχάιο το όνομα)….
Παλιότερα, όταν το Κοινοβουλίο ήταν τελείως διακοσμητικό και δεν είχε καμία αρμοδιότητα, αποτελούσε ένα γκαράζ γέρων πολιτικών ώστε να πάρουν μια καλή σύνταξη οι ανθρώποι και να μη μπλέκονται και πολύ στα πόδια των νεότερων. Σήμερα στέλνουμε τους πολύ άτακτους της εθνικής πολιτικής ζωής ώστε να ‘ψηθούν’ λίγο στις Βρυξέλλες και να καταλάβουν τι θα πει… φυστίκι. Με λίγα λόγια είναι και μηχανισμός ενσωμάτωσης.. πολιτικών ανδρών και γυναικών.
Και εξηγούμαι: ενώ οι αρμοδιότητες της ΕΕ αυξάνονται (μειώνοντας αυτές των κυρίαρχων αστικών δημοκρατιών) αυξάνει ταυτόχρονα και η σημασία των μερεμετίων του Κοινοβουλίου. Οι πολυεθνικές είναι η κύρια δύναμη που πιέζει για τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στο απόμακρο από τους λαούς και συγκεντρωποιημένο κέντρο αποφέσεων των Βρυξελλών. Έτσι λοιπόν και οι εταιρείες αυξάνουν το προσωπικό τους που ασχολείται με ‘κυβερνητικές υποθέσεις’ και τα επαγγελματικά γραφεία λομπιστών μεγαλώνουν κι αυτά για να τις εξυπηρετήσουν. Μ’αυτούς έχουν να κάνουν για τα πέντε χρόνια που εμείς ‘τους χάνουμε’ οι ευρωβουλευτές. Αυτοί θα μπαινοβγαίνουν στα γραφεία τους χτυπώντας απλά την πόρτα, αυτοί θα τους ζητάνε τα ρέστα για το τι ψηφίζουν και τι δε ψηφίζουν, αυτοί ακόμα θα τους γράφουν και τις τροπολογίες που θα καταθέτουν στις προτάσεις της Επιτροπής.
Μεταφράζω από μια συνέντευξη που πήρε ο Γάλλος δημοσιογράφος François Ruffin από το αφεντικό μου στο CEO, Olivier Hoedeman για το περιοδικό Fakir:
F.R: Μου ‘ρχεται στο μυαλό μια σύγκριση με τη γαλλική επανάσταση: o λαός ήταν παρών, στο ακροατήριο, για να εποπτεύει τους εκπροσώπους του…
Ο.Η: Εδώ δεν υπάρχει λαός. Δεν υπάρχει κανένας να πει ‘δεν έχετε το διακαίωμα’. Οι βουλευτές είναι σαν αλεξιπτωτιστές… ξεκάρφωτοι, μακριά από τους εκλογείς τους. Έτσι λοιπόν, οι λομπίστες αντικαθιστούν το λαό!
F.R: Ναι αλλά οι δημοσιογράφοι όταν βλέπουν στην είσοδο του Ευρωκοιβουλίου την πλακέτα των λομπιστών…
[Η πλακέτα τοποθετήθηκε από το Συνδεσμο των Λομπιστών – που εκπροσωπεί εταιρείες όπως η Coca Cola, η Unilever, η Volvo, η Suez και τα Carrefour το 2001 και εγκανιάστηκε από την τότε Πρέοδρο του Ευρωκοινοβουλίου]
…όταν τους τη δείχνετε, δεν αντιδρούν?
Ο.Η: Όχι. Γι’άυτούς έτσι είναι τα πράγματα. Πρέπει να καταλάβετε την ατμόσφαιρα των Βρυξελλών. Εδώ, οι λομπίστες, οι βοηθοί των βουλευτών, οι δημοσιγράφοι, οι νομικοί είναι όλοι εκπατρισμένοι. Οπότε φτιάχνουν μια ενιαία κοινότητα. Προσκαλούν ο ένας τον άλλο στα σπίτια τους, παίζουν μαζί ποδόσφαιρο, γίνονται φίλοι και ίσως και συγγενείς. Έτσι κάθε δημόσιος διάλογος αναισθητοποιείται.
Αυτό είναι που λέμε ‘η φούσκα των Βρυξελλών’ από την οποία οι περισσότεροι βουλευτές είναι περαστικοί. Το σύστημα είναι καλολαδωμένο και τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες και πολλοί από αυτούς δε χάνουν ευκαιρία να επωφεληθούν…
Όπως ο Βρετανός Malcolm Harbour που διετελέσε πληρωμένος σύμβουλος της αυτοκινητοβιομηχανίας ενόσω ήταν βουλευτής (2005) – έτσι για τα έξτρα – και στον οποίο παραχωρήθηκαν δωρεάν αμάξια για… μακρές περιόδους test drive καθώς και εισητήρια για grand prix. Όλως τυχαίως ο Harbour ψήφισε για την αποψίλωση όλων των μέτρων τόσο περιορισμού της εκπομπής αερίων όσο και οδικής ασφάλειας που η αυτοκινητοβιομηχανία έκρινε ασύμφορα.4
Η Φιλανδέζα Piia Noora Kauppi το 2001 – 2002 συνέταξε πλήθος γνωμοδοτήσεων του Κοινοβουλίου με τις οποίες προωθούσε τη φιλελευθεροποίηση της διακίνησης κεφαλαίων. Το 2005 κατέθεσε πολλές τροπολογίες για όσο το δυνατόν λιγότερους κρατικούς ελέγχους στη διακίνηση κεφαλαίων. Οι τροπολογίες αυτές ήταν παρμένες λέξη προς λέξη απο κείμενα θέσεων του τραπεζικού λόμπι. Διόλου παράξενο βέβαια για την Επιτοπή Οικονομικών Υποθέσεων του Κοινοβουλίου όπου η λέξη ‘επιχειρήσεις’ ακούγεται πέντε φορές περισσότερο από τη λέξη ‘πολίτης’ και που η λέξη ‘πολίτης’ δε προφέρεται ποτέ χωρίς να συνοδεύεται από τη λέξη ‘επιχειρήσεις’. ‘Το μέτρο είναι καλό (ή κακό) για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις’ είναι η συχνότερη φράση που ακούγεται εκεί μέσα. Τον Ιούνιο του 2008 όμως έφτασε η ώρα για την Kauppi να ανταμειφθεί για τις υπηρεσίες που τόσα χρόνια είχε προσφέρει: υπόγραψε συμβόλαιο να γίνει διευθυντής στην Ομοσπονδία Φινλανδικών Τραπεζών. Τη θέση την ανέλαβε το Γενάρη του 2009. Στο μεσοδιάστημα συνέχισε να παρακολουθεί της Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων, να παίρνει το λόγο και να ψηφίζει… με γνώμονα το κοινό συμφέρον πάντα.
Ο κρητικής καταγωγής Γιώργος Χατζημαρκάκης που εκλέγεται με τους Γερμανούς Φιλελεύθερους διατηρούσε μετοχές σε εταιρεία λόμπινγκ για τρία χρόνια ενόσω ήταν βουλευτής. Μετά τη διέλυσε και την επανίδρυσε αλλάζοντας λίγο τον τίτλο στο όνομα κάποιων βοηθών του.
Ο πρωήν Πρόεδρος του Ναού αυτού της Δημοκρατίας που λέγεται Ευρωκοινοβούλιο, Pat Cox, έχει σήμερα καμιά εικοσαριά θέσεις και ενώ πληρώνεται από Microsoft, Michelin, Pfizer κ.α. έχει προσληφθεί και ως… αδέκαστος σύμβουλος της Επιτρόπου για την προστασία του καταναλωτή Μεγκλένας Κούνεβα (συμπατριώτισα αλλά το ακριβώς αντίθετο της γνωστής συντρόφισσας μας).
Θέλετε κι άλλα παραδείγματα? Έχει να φαν κι οι κότες! Δείτε ας πόυμε αυτή την έρευνα ή αυτό το άρθρο του Guardian αφιερωμένο στους ρέκορντμεν της ρεμούλας Τόρις.
Πολλοί από τους πολιτικούς που περνάνε από εκεί όπως βλέπετε γλυκαίνονται και ξεχνάνε την πολτική. Αν τύχει και δεν εκλεγούν δε κάθονται και να σκάσουν. Παραμένουν στις Βρυξέλλες και γίνονται λομπίστες οι ίδιοι, αφού έχουν μάθει το σύστημα κι έχουν κάνει κονέ. Οι μισθοί άλλωστε των 40 και 50 χιλιάδων ευρώ το μήνα που κερδίζει κανείς ως στέλεχος και λομπίστας ξεπερνάν κατά πολύ τα δεκαχίλιαρα – δεκαπενταχίλιαρα των Ευρωβουλευτών και των υψηλόβαθμων της Επιτροπής.
Οι κανόνες του Ευρωκοινοβουλίου πάντως δεν απαγορεύουν καν το να είσαι λομπίστας και ευρωβουλευτής την ίδια στιγμή. Μπάτε σκύλοι αλλέστε κι ότι φάτε κι ότι πιείτε! Και μετά μας λένε για την επιρρέπια των Ελλήνων στα σκάνδαλα κι ότι ‘στην Ευρώπη δε γίνονται αυτά’. Μας δουλέυουν κανονικά.
Μ’αυτά και μ’αυτά από όργανο δημοκρατικής επίφασης όπου κάποιοι είχαν την ευκαρία να φωνασκούν για ‘τα δίκια των λαών’ παριστάνοντας ότι ‘αυτοί τουλάχιστον έδωσαν τη μάχη τους’, το Ευρωκοινοβούλιο έχει σήμερα μεταβληθεί σε εργαλείο ακόμα στενότερου ραψίματος στα μέτρα του κεφαλαίου των προτεινόμενων μέτρων (τα οποία λόγω του χρονοβοόρου της διαδικασίας μπορεί να χρειάζονται λίγο update).
Έτσι κι έγινε πχ. με τις φιλόδοξες προτάσεις για τον περιορισμό των εκπομπών από τα αυτοκίνητα με τις οποίες θέλησε να φροντίσει την υστεροφημία του ο Έλληνας Επίτροπος Δήμας. Τα λόμπι τις μπλόκαραν πρώτα στην Επιτροπή με τη βοήθεια των Μπαρόσο – Φερχόιγκεν και στη συνέχεια τις ξέσκισαν στο Ευρωκοινοβούλιο κινητοποιώντας τους λόχους των… αυτοκίνητων βουλευτών τους φέρνοντας τα πρόστιμα και τα χρονικά όρια για τη μείσωση σε τραγελαφικά επίπεδα.
Η συγγραφή τροπολογιών απο τα λόμπι που στη συνέχεια τις στέλνουν στους ευρωβουλευτές και αυτοί απλά τις καταθέτουν προς ψήφιση που αναφέραμε πριν δεν είναι ένα φαινόμενο περιθωριακό. Μια έρευνα που πήρε ως παράδειγμα τις ντιρεκτίβες για τα χημικά συστατικά των προϊόντων (REACH) και τα φθοριούχα αέρια δείχνει ότι πάνω από το τις μισές τροπολογίες που κατατέθηκαν από τους ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος – της μεγαλύτερης δηλαδή πολιτικής ομάδας – είχαν γραφτεί απο τα λόμπι, με κάποιες να έχουν μόνο ελαφρά παραφραστεί από τους βουλευτές.
Το κλιματικό πακέτο της ΕΕ που εγκρίθηκε το Δεκέμβη του 2008 αποτέλεσε την αφορμή για την ογκοδέστερη λομπίστικη καμπάνια της μέχρι τώρα ιστορίας απ’ότι φαίνεται. Η Ιρλανδέζα ευρωβουλευτής Avril Doyle που είχε τη ευθύνη της σύνταξης της κύριας αναφοράς του Κοινοβουλίου – προς τιμήν της – έδωσε στη δημοσιότητα τη λίστα των 168 λομπιστών που την ‘ενόχλησαν’ σε σχέση με το πακέτο. Γύρω στους 120 από αυτούς εκπροσωπούσαν πολυεθνικές και οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και μόνο τρεις – τέσσερις ήταν από περιβαλλοντικές οργανώσεις, κανένας δε από συνδικάτα. Η νομοθεσία στην ΕΕ σχετικά με το κλίμα – όπως πολύ πιθανόν σύντομα και αυτή του ΟΗΕ – παραστρατίζει από τον αρχικό, επικοινωνιακά τουλάχιστον, στόχο της της μείωσης του ρυθμού αύξησης της θερμοκρασίας και επικεντρώνεται στο να δημιουργήσει νέες κερδοφόρες αγορές για το κεφάλαιο μέσω πχ. της εμπορίας ρύπων. Με ένα φίλο γράψαμε ένα άρθρο για το πώς οι θέσεις των περισσότερων ευρωπαϊκών κομμάτων είναι αιχμάλωτες της λογικής αυτής.
Ιδού λοιπόν πώς ο Ναός της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας μοιάζει περισσότερο με εμποροπανήγυρη γεωγραφικά περικυκλωμένος από τα γραφεία των λομπιστών που έχουν τα σταντ τους ακόμα και μέσα στο κτίριο του και με τους Ευρωβουλευτές να περιφέρονται στα δεκάδες κόκτειλ πάρτις και τις ημερίδες που οργανώνονται καθημερινά από τους λομπίστες.
Λοιπόν όχι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ΔΕΝ είναι ένα ακόμα αστικό κοινοβούλιο που εκλπηρώνει τις αρχές της αστικής δημοκρατίας. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι το σύμβολο της σήψης και του παρασιστισμού αυτής της τελευταίας. Ένα κοινοβούλιο χωρίς λαό και χωρίς στοιχειώδη έλεγχο, ένα κοινοβούλιο χώρος ανοιχτής εκπόρνευσης των ‘εκπροσώπων’ στα πραγματικά αφεντικά τους, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Ένα προπαγανδιστικό εργαλείο της πανηπειρωτικής δικτατορίας του κεφαλαίου που ευτελίζεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο.
Αλλά από την άλλη, κι ένα απάβγασμα της 300χρονης εμπειρίας του κεφαλαίου για το πώς δομείται μια ταξική δικτατορία. Η αστική τάξη έχει φροντίζει να κατοχυρώσει το ‘δικαίωμα στην ιδιοκτησία’ ως την ιερότερη αρχή και με ένα κάρο νόμους να εξασφαλίζει τα πρωτεία αυτών που την έχουν μεγαλύτερη (την ιδιοκτησία), αλλά δεν κατοχυρώνει συνταγματικά τον καθοδηγητικό ρόλο της οργάνωσης ή των οργανώσεων της πρωτοπορείας της (πχ. η Στρογγυλή Τράπεχα των Βιομηχάνων) στο πολιτικό σύστημα. Αυτές μένουν διακριτικά στο παρασκήνιο, αμέτοχες για τον επιφανειακό παρατηρητή, και κινούν τα νήματα.
Ίσως η εργατική τάξη να έχει να μάθει κάτι από αυτό ώστε να δομήσει (σύντομα ελπίζουμε γιατί αλλιώς χαθήκαμε) τη δικιά της δικτατορία, τη σοσιαλιστική δημοκρατία που θα υποχρέωσει τους έχοντες να παραιτηθούν από την ιδιοκτησία τους. Η συνταγματική κατοχύρωση του καθοδηγητικού ρόλου της πρωτοπορείας της δε θα βοηθήσει σε τίποτα. Το παιχνίδι θα παιχτεί στο να μπορέσει κι αυτή να δημιουργήσει το πλαίσιο με το οποίο θα διασφαλίσει ότι η κοινωνική ιδιοκτησία και η συλλογική διαχείριση θα είναι κτήμα όλης της τάξης των εργαζόμενων ανθρώπων. Κι έτσι όλη την τάξη να βρίσκουν μπροστά τους οι αστοί όταν θα επιχειρούν νέα πισωγυρίσματα.
Μέχρι τότε, το ξεσκέπασμα, η αποδέσμευση, η διάλυση του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού της ΕΕ πρέπει να είναι ο στόχος των εργαζομένων. Με μια προσοχή βέβαια αυτο να γίνει στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού και όχι της επιστροφής στον εθνικό καπιταλισμό.
Venceremos
————
1. Το ‘σχεδόν μονοπώλιο’ θα μας επέβαλε να πούμε η ακαδημαϊκή σχολαστικότητα.
2. Μέσω των Ομάδων Ειδικών (Expert Groups) συμβουλεύεται και τις Πολυεθνικές ώστε να ξέρει κι αυτές τι είναι διατεθιμένες να δεχτούν ή για να τα πούμε καλύτερα για να πάρει ‘γραμμή’ του τι να κατεβάσει στις κυβερνήσεις. Βλέπε ‘Το κουμάντο στις Πολυεθνικές’ 7.οοο ευρώ ανεξαρτήτως χώρας από την επόμενη περίοδο.
3. Ακόμα κι αν στη χώρα σου ο μέσος μισθός είναι 300 ευρώ εσύ παίρνεις εφτά χιλιάρικα!
4. Θαυμάστε τον αν θέλετε στο ντοκυμαντέρ αυτό να λέει ότι… δεν έκανε και τίποτα αφύσικο
Ευρωβουλευτές: εμείς τους εκλέγουμε, τα λόμπι τους ελέγχουν
Αφιέρωμα στις Ευρωεκλογές
Με χαρά τις τελευταίες μέρες είδα για πρώτη φορά τις μεγάλες ελληνικές εφημερίδες να αξιοποιούν τα δελτία τύπου που με τα καντάρια τους στέλνουμε από την οργάνωση που δουλεύω, το Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (κατά κόσμον Corporate Europe Observatory) σχετικά με τη δραστηριότητα των εταιρικών λόμπι στις Βρυξέλλες. Τα άρθα των Νέων και της Ελευθεροτυπίας, συνέθεσαν στοιχεία από διάφορες έρευνες και καμπάνιες μας και παρουσίασαν στο ελληνικό κοινό μια συνοπτική εικόνα του φαινομένου προσδίδοντας του τις σωστές διαστάσεις ως ‘σαρξ εκ της σαρκός’ της ΕΕ και παρατηρώντας σωστά ότι ‘οι ευρωβουλευτές παρέρχονται αλλά τα λόμπι μένουν’.
Πολλοί – συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της ΕΕ – γκρινιάζουν που οι Ευρωεκλογές γίνονται γύρω από εθνικά ζητήματα και βλέπουν τη λύση στην ενίσχυση των ‘πανευρωπαϊκών’ κομμάτων που θα δημιουργήσουν έναν ‘ενιαίο πολιτικό χώρο’, μια ‘πανευρωπαϊκή κοινή γνώμη’, έναν ‘έυρωπαϊκό δήμο’ και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Στην πράξη ο λόγος που η συζήτηση μένει σε εθνικό επίπεδο δεν είναι η έλλειψη του ‘χώρου’, του ‘δήμου’ και του λουριού της μάνας αλλά απλούστατα ότι τα ΜΜΕ θυμούνται ότι υπάρχει Ευρωκοινοβούλιο κάθε πέντε χρόνια ως μια ευκαιρία να μας (ξανα)εξηγήσουν πόσο δημοκρατική είναι η ΕΕ κλπ. κλπ.. Στο μεσοδιάστημα ουδείς αναρωτείται τι ακριβώς κάνουν στα Βρυξελο-Στρασβούργα και στα υπόλοιπα ταξιδάκια τους αυτοί που εκλέξαμε.
Κι όταν λέμε ουδείς αναρωτιέται, εννοούμε ότι κανείς δε κάνει τον κόπο να μας ενημερώσει. Μάυρο μιντιακό σκοτάδι γύρω από την καθημερηνότητα και το νομοθετικό έργο των οργάνων της ΕΕ. Οι πληροφορίες που παρέχονται είναι τόσο αποσπασματικές και επιλεκτικές που το μόνο που δίνουν είναι μια εξαιρετικά θολή εικόνα. Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο. Όλα είναι αριστοτεχνικά φιλοτεχνημένα στο σημερινό ευρωπαϊκό αστικό εποικοδόμημα. Οι διαδικασίες είναι επίτηδες τόσο περίπλοκες ώστε δύσκολα τα μίντια μπορούν αν τις παρακολουθήσουν κι ακόμα πιο δύσκολα να μπορεί ο πολίτης να βγάλει κάποιο νόημα σχετικά με το τι ακριβώς παίζεται. Έτσι λοιπόν, το μέτρο που αποφασίζεται σήμερα το μαθαίνει τρία με τέσσερα χρόνια μετά όταν πρέπει να εφαρμοστεί στη χώρα του και τότε ξεσπάει κατά της κυβέρνησης του που με τη σειρά της τα ρίχνει στην ‘Ευρώπη’ και όπου τέλος πάντων αρχίζει μια χωρίς νόημα πολιτική κολοκυθιά. Η ευρωπαϊκή ελίτ έιναι ενωμένη στο σχεδιασμό του μέτρου, αλλά αντιμετωπίζει χωριστά σε κάθε χώρα την όποια αντιπολίτευση σε αυτό. Το κλασσικό divide and conquer των αρχαίων υμών προγόνων αναγμένο σε δομικό στοιχείο του πολιτικού συστήματος της ΕΕ.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος που τα του Ευρωπαϊκού Κοινοβολίου δε βλέπουν το φως της δημοσιότητας: ότι το Κοινοβούλιο αυτό δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Γιατί δε κάνει αυτό που από καταβολής της αστική δημοκρατίας τα κοινοβούλια κυρίως κάνουν: να νομοθετούν! Το Ευρωκοινοβούλιο μπορεί απλά να τροποποιήσει τις προτάσεις της Επιτροπής, η οποία έχει το μονοπώλιο της νομοθετικής πρότασης.1 Η Επιτροπή φροντίζει μέσω των Oμάδων Ειδικών να είναι από τα αρχικά στάδια της κατάρτισης μια νομοθεσίας σε επαφή με τις κυβερνήσεις που αποτελούν το Συμβούλιο ώστε να γνωρίζει τι ακριβώς είναι διατεθιμένες να δεχτούν ή όχι.2 Στη συνέχεια η πρόταση πάει στο Κοινοβούλιο οπού μπορεί να κάνει τις τροποποιήσεις του. Η τελική οδηγία όμως πρέπει να εγκριθεί από το Συμβούλιο. Αν Συμβούλιο και Κοινοβούλιο δε τα βρίσκουν τότε έρχεται και η Επιτροπή ως ‘διαιτητής’ και κάνουν άτυπες τριμερείς διαπραγματεύσεις. Σε όλα αυτά το μέγιστο που μπορεί να πετύχει το Κοινοβούλιο είναι να ματαιωθεί μια νομοθετική πρωτοβουλία. Δεν έχει δικαίωμα όμως να προτείνει μια άλλη, εντελώς διαφορετική γιατί η μπάλα πάει υποχρεωτικά και πάλι στην Επιτροπή που μόνο αυτή έχει δικαίωμα να κάνει νέα πρόταση.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι λοιπόν μια καρικατούρα κοινοβουλίου που δεν έχει δική του βούληση, αλλά ο ρόλος του περιορίζεται στην έγκριση προτάσεων που έρχονται από αλλού και άντε το πολύ στο μερεμέτιασμά τους. Οι περίπτωσεις που η πρόταση της Επιτροπής πάει συλλήβδην στον κάλαθο των αχρήστων και η διαδικασία ξαναρχίζει είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Κατά τη μεταφορά των νόμων στα εθνικά δίκαια, η Επιτροπή και το Συμβούλιο κάθονται και πάλι μαζί [στις λεγόμενες – χωρίς καμία πλάκα - Επιτροπές Επιτροπολογίας (Comitology)] να δουν πως συγκεκριμένα θα εφαρμοστούν. Για νομοθετικά ζητήματα μάλιστα που κρίνονται ‘τεχνικά’ η Επιτροπή παίρνει αποφάσεις και μόνη της! Και μη φανταστείτε ότι είναι και πολλά αυτά… μόνο 80,000!
Με διαδικασίες ανάλογης λογικής έχει καταφέρει η Επιτροπή να έχει και το δικαίωμα έγκρισης της εισόδου στην ευρωπαϊκή αγορά μεταλλαγμένων ποικιλιών ακόμα κι όταν η πλειοψηφία των κρατών διαφωνεί! Ιδού, λοιπόν, η βάση της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας: μια κλειστή κοινωνική κάστα μεσαιωνικού τύπου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την εξοντωτική της και άκρως ταξική διαδικασία στρατολόγησης, και με γιγαντωμένες τις δυνάμεις της σε σημείο που πολύ λίγα πράγματα για τη ζωή 450 εκ. ανθρώπων να μπορούν να αποφασιστούν χωρίς την έγκριση της. Μια κλειστή κάστα που έχτισε τη δύναμη της σε άμεση συμμαχία με τα ισχυρότερα μονοπώλια – συσπειρωμένα στη Στρογγυλή Τράπεζα των Βιομηχάνων – και κάτω από την καθοδήγηση του Σοσιαλδημοκράτη Ζακ Ντελόρ, ενώ οι ευρωπαϊκοί λαοί ζούσαν τη νιρβάνα του κοινωνικού διαλόγου και της νέας εποχής του ‘θριάμβου της δημοκρατίας’ και των ‘αμοιβαίων συμβιβασμών’.
Από τότε έχουμε ‘αυξήσει τις αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου’ ώστε σταδιακά να περάσουμε [συγνώμη που θα το πω, σύντροφοι, αλλά συχνά μου θυμίζει τη σταδιακή επέκταση του εργατικού ελέγχου που κάποτε υποτίθεται ότι θα συνέβαινε στην ΕΣΣΔ] στην ουτοπία της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Τρίχες κατσαρές! Αν δε δίναν στους Ευρωβουλευτές ένα τεράστιο μισθό3 και δε τους πληρώναν και από πάνω ελευθέρας οδοιπορικά, μπόνους για κάθε κοινοβουλετική επιτροπή που παρακολουθούν (σα να δίνεις στον χτίστη μπόνους για κάθε τούβλο που βάζει) και έξτρα λεφτά αν παρακολουθούν μαθήματα υπολογιστών ή γλωσσών, κανείς δε θα ασχολιόταν. Απλούστατα, κανείς δε έκανε τον κόπο να πάρει στα σοβαρά αυτό το υβρίδιο και να κάτσει να ξελαρρυγγιάζεται για το αν θα εγκριθεί με μια τροπολογία πάνω – μια τροπολογία κάτω η πρόταση της πάνσοφης Επιτροπής (που θυμίζει και λίγο την κάστα των Κυβερνητών στη φασιστική Πολιτεία του Πλάτωνα). Είναι πολλά όμως τα λεφτά, Βαγγέλη (τυχάιο το όνομα)….
Παλιότερα, όταν το Κοινοβουλίο ήταν τελείως διακοσμητικό και δεν είχε καμία αρμοδιότητα, αποτελούσε ένα γκαράζ γέρων πολιτικών ώστε να πάρουν μια καλή σύνταξη οι ανθρώποι και να μη μπλέκονται και πολύ στα πόδια των νεότερων. Σήμερα στέλνουμε τους πολύ άτακτους της εθνικής πολιτικής ζωής ώστε να ‘ψηθούν’ λίγο στις Βρυξέλλες και να καταλάβουν τι θα πει… φυστίκι. Με λίγα λόγια είναι και μηχανισμός ενσωμάτωσης.. πολιτικών ανδρών και γυναικών.
Και εξηγούμαι: ενώ οι αρμοδιότητες της ΕΕ αυξάνονται (μειώνοντας αυτές των κυρίαρχων αστικών δημοκρατιών) αυξάνει ταυτόχρονα και η σημασία των μερεμετίων του Κοινοβουλίου. Οι πολυεθνικές είναι η κύρια δύναμη που πιέζει για τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στο απόμακρο από τους λαούς και συγκεντρωποιημένο κέντρο αποφέσεων των Βρυξελλών. Έτσι λοιπόν και οι εταιρείες αυξάνουν το προσωπικό τους που ασχολείται με ‘κυβερνητικές υποθέσεις’ και τα επαγγελματικά γραφεία λομπιστών μεγαλώνουν κι αυτά για να τις εξυπηρετήσουν. Μ’αυτούς έχουν να κάνουν για τα πέντε χρόνια που εμείς ‘τους χάνουμε’ οι ευρωβουλευτές. Αυτοί θα μπαινοβγαίνουν στα γραφεία τους χτυπώντας απλά την πόρτα, αυτοί θα τους ζητάνε τα ρέστα για το τι ψηφίζουν και τι δε ψηφίζουν, αυτοί ακόμα θα τους γράφουν και τις τροπολογίες που θα καταθέτουν στις προτάσεις της Επιτροπής.
Μεταφράζω από μια συνέντευξη που πήρε ο Γάλλος δημοσιογράφος François Ruffin από το αφεντικό μου στο CEO, Olivier Hoedeman για το περιοδικό Fakir:
F.R: Μου ‘ρχεται στο μυαλό μια σύγκριση με τη γαλλική επανάσταση: o λαός ήταν παρών, στο ακροατήριο, για να εποπτεύει τους εκπροσώπους του…
Ο.Η: Εδώ δεν υπάρχει λαός. Δεν υπάρχει κανένας να πει ‘δεν έχετε το διακαίωμα’. Οι βουλευτές είναι σαν αλεξιπτωτιστές… ξεκάρφωτοι, μακριά από τους εκλογείς τους. Έτσι λοιπόν, οι λομπίστες αντικαθιστούν το λαό!
F.R: Ναι αλλά οι δημοσιογράφοι όταν βλέπουν στην είσοδο του Ευρωκοιβουλίου την πλακέτα των λομπιστών…
[Η πλακέτα τοποθετήθηκε από το Συνδεσμο των Λομπιστών – που εκπροσωπεί εταιρείες όπως η Coca Cola, η Unilever, η Volvo, η Suez και τα Carrefour το 2001 και εγκανιάστηκε από την τότε Πρέοδρο του Ευρωκοινοβουλίου]
…όταν τους τη δείχνετε, δεν αντιδρούν?
Ο.Η: Όχι. Γι’άυτούς έτσι είναι τα πράγματα. Πρέπει να καταλάβετε την ατμόσφαιρα των Βρυξελλών. Εδώ, οι λομπίστες, οι βοηθοί των βουλευτών, οι δημοσιγράφοι, οι νομικοί είναι όλοι εκπατρισμένοι. Οπότε φτιάχνουν μια ενιαία κοινότητα. Προσκαλούν ο ένας τον άλλο στα σπίτια τους, παίζουν μαζί ποδόσφαιρο, γίνονται φίλοι και ίσως και συγγενείς. Έτσι κάθε δημόσιος διάλογος αναισθητοποιείται.
Αυτό είναι που λέμε ‘η φούσκα των Βρυξελλών’ από την οποία οι περισσότεροι βουλευτές είναι περαστικοί. Το σύστημα είναι καλολαδωμένο και τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες και πολλοί από αυτούς δε χάνουν ευκαιρία να επωφεληθούν…
Όπως ο Βρετανός Malcolm Harbour που διετελέσε πληρωμένος σύμβουλος της αυτοκινητοβιομηχανίας ενόσω ήταν βουλευτής (2005) – έτσι για τα έξτρα – και στον οποίο παραχωρήθηκαν δωρεάν αμάξια για… μακρές περιόδους test drive καθώς και εισητήρια για grand prix. Όλως τυχαίως ο Harbour ψήφισε για την αποψίλωση όλων των μέτρων τόσο περιορισμού της εκπομπής αερίων όσο και οδικής ασφάλειας που η αυτοκινητοβιομηχανία έκρινε ασύμφορα.4
Η Φιλανδέζα Piia Noora Kauppi το 2001 – 2002 συνέταξε πλήθος γνωμοδοτήσεων του Κοινοβουλίου με τις οποίες προωθούσε τη φιλελευθεροποίηση της διακίνησης κεφαλαίων. Το 2005 κατέθεσε πολλές τροπολογίες για όσο το δυνατόν λιγότερους κρατικούς ελέγχους στη διακίνηση κεφαλαίων. Οι τροπολογίες αυτές ήταν παρμένες λέξη προς λέξη απο κείμενα θέσεων του τραπεζικού λόμπι. Διόλου παράξενο βέβαια για την Επιτοπή Οικονομικών Υποθέσεων του Κοινοβουλίου όπου η λέξη ‘επιχειρήσεις’ ακούγεται πέντε φορές περισσότερο από τη λέξη ‘πολίτης’ και που η λέξη ‘πολίτης’ δε προφέρεται ποτέ χωρίς να συνοδεύεται από τη λέξη ‘επιχειρήσεις’. ‘Το μέτρο είναι καλό (ή κακό) για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις’ είναι η συχνότερη φράση που ακούγεται εκεί μέσα. Τον Ιούνιο του 2008 όμως έφτασε η ώρα για την Kauppi να ανταμειφθεί για τις υπηρεσίες που τόσα χρόνια είχε προσφέρει: υπόγραψε συμβόλαιο να γίνει διευθυντής στην Ομοσπονδία Φινλανδικών Τραπεζών. Τη θέση την ανέλαβε το Γενάρη του 2009. Στο μεσοδιάστημα συνέχισε να παρακολουθεί της Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων, να παίρνει το λόγο και να ψηφίζει… με γνώμονα το κοινό συμφέρον πάντα.
Ο κρητικής καταγωγής Γιώργος Χατζημαρκάκης που εκλέγεται με τους Γερμανούς Φιλελεύθερους διατηρούσε μετοχές σε εταιρεία λόμπινγκ για τρία χρόνια ενόσω ήταν βουλευτής. Μετά τη διέλυσε και την επανίδρυσε αλλάζοντας λίγο τον τίτλο στο όνομα κάποιων βοηθών του.
Ο πρωήν Πρόεδρος του Ναού αυτού της Δημοκρατίας που λέγεται Ευρωκοινοβούλιο, Pat Cox, έχει σήμερα καμιά εικοσαριά θέσεις και ενώ πληρώνεται από Microsoft, Michelin, Pfizer κ.α. έχει προσληφθεί και ως… αδέκαστος σύμβουλος της Επιτρόπου για την προστασία του καταναλωτή Μεγκλένας Κούνεβα (συμπατριώτισα αλλά το ακριβώς αντίθετο της γνωστής συντρόφισσας μας).
Θέλετε κι άλλα παραδείγματα? Έχει να φαν κι οι κότες! Δείτε ας πόυμε αυτή την έρευνα ή αυτό το άρθρο του Guardian αφιερωμένο στους ρέκορντμεν της ρεμούλας Τόρις.
Πολλοί από τους πολιτικούς που περνάνε από εκεί όπως βλέπετε γλυκαίνονται και ξεχνάνε την πολτική. Αν τύχει και δεν εκλεγούν δε κάθονται και να σκάσουν. Παραμένουν στις Βρυξέλλες και γίνονται λομπίστες οι ίδιοι, αφού έχουν μάθει το σύστημα κι έχουν κάνει κονέ. Οι μισθοί άλλωστε των 40 και 50 χιλιάδων ευρώ το μήνα που κερδίζει κανείς ως στέλεχος και λομπίστας ξεπερνάν κατά πολύ τα δεκαχίλιαρα – δεκαπενταχίλιαρα των Ευρωβουλευτών και των υψηλόβαθμων της Επιτροπής.
Οι κανόνες του Ευρωκοινοβουλίου πάντως δεν απαγορεύουν καν το να είσαι λομπίστας και ευρωβουλευτής την ίδια στιγμή. Μπάτε σκύλοι αλλέστε κι ότι φάτε κι ότι πιείτε! Και μετά μας λένε για την επιρρέπια των Ελλήνων στα σκάνδαλα κι ότι ‘στην Ευρώπη δε γίνονται αυτά’. Μας δουλέυουν κανονικά.
Μ’αυτά και μ’αυτά από όργανο δημοκρατικής επίφασης όπου κάποιοι είχαν την ευκαρία να φωνασκούν για ‘τα δίκια των λαών’ παριστάνοντας ότι ‘αυτοί τουλάχιστον έδωσαν τη μάχη τους’, το Ευρωκοινοβούλιο έχει σήμερα μεταβληθεί σε εργαλείο ακόμα στενότερου ραψίματος στα μέτρα του κεφαλαίου των προτεινόμενων μέτρων (τα οποία λόγω του χρονοβοόρου της διαδικασίας μπορεί να χρειάζονται λίγο update).
Έτσι κι έγινε πχ. με τις φιλόδοξες προτάσεις για τον περιορισμό των εκπομπών από τα αυτοκίνητα με τις οποίες θέλησε να φροντίσει την υστεροφημία του ο Έλληνας Επίτροπος Δήμας. Τα λόμπι τις μπλόκαραν πρώτα στην Επιτροπή με τη βοήθεια των Μπαρόσο – Φερχόιγκεν και στη συνέχεια τις ξέσκισαν στο Ευρωκοινοβούλιο κινητοποιώντας τους λόχους των… αυτοκίνητων βουλευτών τους φέρνοντας τα πρόστιμα και τα χρονικά όρια για τη μείσωση σε τραγελαφικά επίπεδα.
Η συγγραφή τροπολογιών απο τα λόμπι που στη συνέχεια τις στέλνουν στους ευρωβουλευτές και αυτοί απλά τις καταθέτουν προς ψήφιση που αναφέραμε πριν δεν είναι ένα φαινόμενο περιθωριακό. Μια έρευνα που πήρε ως παράδειγμα τις ντιρεκτίβες για τα χημικά συστατικά των προϊόντων (REACH) και τα φθοριούχα αέρια δείχνει ότι πάνω από το τις μισές τροπολογίες που κατατέθηκαν από τους ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος – της μεγαλύτερης δηλαδή πολιτικής ομάδας – είχαν γραφτεί απο τα λόμπι, με κάποιες να έχουν μόνο ελαφρά παραφραστεί από τους βουλευτές.
Το κλιματικό πακέτο της ΕΕ που εγκρίθηκε το Δεκέμβη του 2008 αποτέλεσε την αφορμή για την ογκοδέστερη λομπίστικη καμπάνια της μέχρι τώρα ιστορίας απ’ότι φαίνεται. Η Ιρλανδέζα ευρωβουλευτής Avril Doyle που είχε τη ευθύνη της σύνταξης της κύριας αναφοράς του Κοινοβουλίου – προς τιμήν της – έδωσε στη δημοσιότητα τη λίστα των 168 λομπιστών που την ‘ενόχλησαν’ σε σχέση με το πακέτο. Γύρω στους 120 από αυτούς εκπροσωπούσαν πολυεθνικές και οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και μόνο τρεις – τέσσερις ήταν από περιβαλλοντικές οργανώσεις, κανένας δε από συνδικάτα. Η νομοθεσία στην ΕΕ σχετικά με το κλίμα – όπως πολύ πιθανόν σύντομα και αυτή του ΟΗΕ – παραστρατίζει από τον αρχικό, επικοινωνιακά τουλάχιστον, στόχο της της μείωσης του ρυθμού αύξησης της θερμοκρασίας και επικεντρώνεται στο να δημιουργήσει νέες κερδοφόρες αγορές για το κεφάλαιο μέσω πχ. της εμπορίας ρύπων. Με ένα φίλο γράψαμε ένα άρθρο για το πώς οι θέσεις των περισσότερων ευρωπαϊκών κομμάτων είναι αιχμάλωτες της λογικής αυτής.
Ιδού λοιπόν πώς ο Ναός της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας μοιάζει περισσότερο με εμποροπανήγυρη γεωγραφικά περικυκλωμένος από τα γραφεία των λομπιστών που έχουν τα σταντ τους ακόμα και μέσα στο κτίριο του και με τους Ευρωβουλευτές να περιφέρονται στα δεκάδες κόκτειλ πάρτις και τις ημερίδες που οργανώνονται καθημερινά από τους λομπίστες.
Λοιπόν όχι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ΔΕΝ είναι ένα ακόμα αστικό κοινοβούλιο που εκλπηρώνει τις αρχές της αστικής δημοκρατίας. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι το σύμβολο της σήψης και του παρασιστισμού αυτής της τελευταίας. Ένα κοινοβούλιο χωρίς λαό και χωρίς στοιχειώδη έλεγχο, ένα κοινοβούλιο χώρος ανοιχτής εκπόρνευσης των ‘εκπροσώπων’ στα πραγματικά αφεντικά τους, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Ένα προπαγανδιστικό εργαλείο της πανηπειρωτικής δικτατορίας του κεφαλαίου που ευτελίζεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο.
Αλλά από την άλλη, κι ένα απάβγασμα της 300χρονης εμπειρίας του κεφαλαίου για το πώς δομείται μια ταξική δικτατορία. Η αστική τάξη έχει φροντίζει να κατοχυρώσει το ‘δικαίωμα στην ιδιοκτησία’ ως την ιερότερη αρχή και με ένα κάρο νόμους να εξασφαλίζει τα πρωτεία αυτών που την έχουν μεγαλύτερη (την ιδιοκτησία), αλλά δεν κατοχυρώνει συνταγματικά τον καθοδηγητικό ρόλο της οργάνωσης ή των οργανώσεων της πρωτοπορείας της (πχ. η Στρογγυλή Τράπεχα των Βιομηχάνων) στο πολιτικό σύστημα. Αυτές μένουν διακριτικά στο παρασκήνιο, αμέτοχες για τον επιφανειακό παρατηρητή, και κινούν τα νήματα.
Ίσως η εργατική τάξη να έχει να μάθει κάτι από αυτό ώστε να δομήσει (σύντομα ελπίζουμε γιατί αλλιώς χαθήκαμε) τη δικιά της δικτατορία, τη σοσιαλιστική δημοκρατία που θα υποχρέωσει τους έχοντες να παραιτηθούν από την ιδιοκτησία τους. Η συνταγματική κατοχύρωση του καθοδηγητικού ρόλου της πρωτοπορείας της δε θα βοηθήσει σε τίποτα. Το παιχνίδι θα παιχτεί στο να μπορέσει κι αυτή να δημιουργήσει το πλαίσιο με το οποίο θα διασφαλίσει ότι η κοινωνική ιδιοκτησία και η συλλογική διαχείριση θα είναι κτήμα όλης της τάξης των εργαζόμενων ανθρώπων. Κι έτσι όλη την τάξη να βρίσκουν μπροστά τους οι αστοί όταν θα επιχειρούν νέα πισωγυρίσματα.
Μέχρι τότε, το ξεσκέπασμα, η αποδέσμευση, η διάλυση του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού της ΕΕ πρέπει να είναι ο στόχος των εργαζομένων. Με μια προσοχή βέβαια αυτο να γίνει στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού και όχι της επιστροφής στον εθνικό καπιταλισμό.
Venceremos
————
1. Το ‘σχεδόν μονοπώλιο’ θα μας επέβαλε να πούμε η ακαδημαϊκή σχολαστικότητα.
2. Μέσω των Ομάδων Ειδικών (Expert Groups) συμβουλεύεται και τις Πολυεθνικές ώστε να ξέρει κι αυτές τι είναι διατεθιμένες να δεχτούν ή για να τα πούμε καλύτερα για να πάρει ‘γραμμή’ του τι να κατεβάσει στις κυβερνήσεις. Βλέπε ‘Το κουμάντο στις Πολυεθνικές’ 7.οοο ευρώ ανεξαρτήτως χώρας από την επόμενη περίοδο.
3. Ακόμα κι αν στη χώρα σου ο μέσος μισθός είναι 300 ευρώ εσύ παίρνεις εφτά χιλιάρικα!
4. Θαυμάστε τον αν θέλετε στο ντοκυμαντέρ αυτό να λέει ότι… δεν έκανε και τίποτα αφύσικο
Δημοσίευση σχολίου