Μ’ αυτό το σκεπτικό δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορα τα γραφόμενα της και ειδικά τώρα που η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι μια πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί.
Ας παρακολουθήσουμε κάποια πράγματα και θα επανέλθουμε στην Τούρκικη πολιτική έτσι όπως απεικονίζετε από δημοσίευμα της HURRIYET και τι αντίκτυπο έχει στο Παλαιστινιακό ζήτημα.
Μέχρι τώρα λοιπόν, είχαμε σαν δεδομένο ότι στα πλαίσια του ΝΑΤΟ υπήρχε μια απρόσκοπτη συνεργασία μεταξύ Τουρκίας-Ισραήλ-ΗΠΑ. Αλλεπάλληλες οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις μεταξύ αυτών των χωρών απ’ το 1997 που έχει υπογραφεί συμφωνίαστρατιωτικής συνεργασίας.
(Και ένα παραλειπόμενο. Ενώ η Ελλάδα κάνει από κοινού αεροπορικές ασκήσεις με το Ισραήλ για να μάθουν καλύτερα οι Ισραηλινοί πιλότοι να μακελεύουν τον παλαιστινιακό λαό, την εμπειρία που αποκτούν οι ένστολοι του Τελ Αβίβ την μετέφεραν στους Τούρκους πιλότους για να κάνουν αποτελεσματικές παραβιάσεις στον ελληνικό εναέριο χώρο του Αιγαίου. Κι αυτό το γεγονός, πέρα από σχετικά δημοσιεύματα που υπήρχαν κατά καιρούς επιβεβαιώθηκε, όταν αποκαλύφθηκε ότι στο τουρκικό μαχητικό «F-16» που συνετρίβη στις 8 Οκτώβρη 1996 νοτιοδυτικά της Χίου, το μέλος του πληρώματός που διεσώθη, ήταν, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, Ισραηλινός που εκπαίδευε τον Τούρκο πιλότο, ο οποίος σκοτώθηκε. Για το συμβάν αυτό, γράφτηκε αργότερα στον τουρκικό Τύπο πως επρόκειτο για κατάρριψη από πύραυλο προερχόμενο από το ελληνικό μαχητικό).
Ολα αυτά γινόταν το προηγούμενο διάστημα όμως που δεν υπήρχε όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεταξύ αυτών των κρατών. (Οι λόγοι πολλοί. Η Τουρκία είχε μεγάλο πρόβλημα με το PKK –έβαλε και η ελληνική κυβέρνηση το χεράκι της με την παράδοση του Οτσαλάν και ξεπεράσει η Άγκυρα αυτό το παλούκι- ενώ Χεζμπολάχ και Ιράν ήταν, και σε μεγάλο βαθμό παραμένουν, αγκάθια για το Ισραήλ).
Σήμερα ο Ερντογκαν στην Τουρκία, θεωρείτε πανίσχυρος γ’ αυτό και προσπαθεί να ξεδοντιάσει το στρατιωτικό κατεστημένο της χώρας ενώ σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών Αλί Μπαμπατζάν το ΑΕΠ της χώρας θα αυξηθεί φέτος σχεδόν 4%.
Όλα αυτά έχουν σαν συνέπεια η Τουρκία να έχει πάψει να είναι ο «Yes man» των ΗΠΑ, όπως την ξέραμε μέχρι πριν μερικά χρόνια και απ’ ότι διαπιστώνουμε όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα και να χαράσσει, σε μεγάλο βαθμό, τη δική της αυτόνομη πολιτική.
Και επανερχόμαστε από εκεί που ξεκινήσαμε. Το χθεσινό δημοσίευμα της HURRIYET περιγράφει ανάγλυφα την κατάσταση που αναφέραμε.
Το παραθέτουμε:
«Είναι σκληρό να το δεχτεί κανείς, αλλά ύστερα από 60 χρόνια στρατηγικής συμμαχίας ανάμεσα στην Τουρκία και τις ΗΠΑ, η εχθρότητα είναι πλέον εμφανής, όπως εμφανής είναι και η στροφή στην εξωτερική πολιτική της Αγκυρας. Η απάντηση της Τουρκίας στην επίθεση του Ισραήλ στα πλοία με τους ακτιβιστές ανοιχτά της Γάζας ήταν ακριβώς αυτό: σαφής στροφή στην εξωτερική πολιτική. Οταν ο Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος δήλωσε ότι η Αμερική σκόπευε να δημιουργήσει ιδανική συμμαχία με την Τουρκία. Αυτή η δήλωση έγινε προ ενός και πλέον έτους. Εκτοτε η Ουάσιγκτον έχει κολλήσει ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ιδανική συμμαχία με την Αγκυρα. Η Αμερική διατηρούσε ειρηνική σχέση με την Τουρκία παρότι αυτή η σχέση δεν ήταν ιδανική. Σήμερα, η Τουρκία διαθέτει τη 16η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και δείχνει την ωριμότητά της με τον τρόπο που χειρίζεται θέματα διπλωματίας. Στα χαρτιά, οι στόχοι της Αγκυρας και της Ουάσιγκτον είναι ίδιοι: ειρήνη μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων. Ομως αν κάποιος κοιτάξει με προσοχή τις θέσεις των δύο πλευρών, θα διαπιστώσει ότι βρίσκονται σε αντίθετους πόλους».
Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά στον αγώνα να αποκτήσει ο Παλαιστινιακό λαός λεύτερη και ανεξάρτητη πατρίδα; Είναι παρακινδυνευμένο να κάνουμε κάποια εκτίμηση. Αυτό όμως που διαπιστώνουμε πολύ εύκολα είναι ότι έχει διαμορφωθεί μια εντελώς νέα κατάσταση και το Παλαιστινιακό ζήτημα έχει βγει απ’ την αφάνεια κι αυτό είναι κάτι το αισιόδοξο.
Δημοσίευση σχολίου