Εργατικές κινητοποιήσεις: Μόνον ο Καρατζαφέρης έχει πιάσει το νόημα τελικά!

Του askordoulakos

«Μοι επιβάλλεται όμως εν τω σημείω τούτω να εκφράσω τας ζωηράς μου ευχαριστίας εις τον πάντοτε αντίπαλόν μου αλλ' εξόχου καλής πίστεως άνδρα, τον σεβαστόν πρόεδρον κ. Σοφούλην, βεβαιώσαντα ότι εγώ επολιτεύθην εθνικώς κατά την πρωθυπουργίαν μου».

Από την απολογία του δωσίλογου πρωθυπουργού Ι. Ράλλη κατά τη δίκη των δωσίλογων

_____________________________________________________________

Μόνο τυχαία δεν ήταν η ατάκα (η οποία πέρασε στα…ψιλά-ψιλά) του Καρατζαφέρη, ο οποίος –ως άλλος αγκιτάτορας του μαύρου μετώπου κατά των ναυτεργατών-δήλωσε ότι «…η τακτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ θυμίζει την τακτική της Ο.Π.Λ.Α. στη δεκαετία του ‘40»…
Προσέξατε αυτό το «δεκαετία του ‘40»; Δεν αναφέρθηκε στον «εμφύλιο» πόλεμο, αλλά σ’ ολόκληρη τη δεκαετία του ’40, δηλαδή και στη Γερμανική κατοχή!
Τελικά ο Καρατζαφέρης δείχνει να’ χει πιάσει το νόημα των ημερών μας, περισσότερο κι απ’ την Αριστερά…

Οι εργατικές κινητοποιήσεις στα λιμάνια, ανεξάρτητα από ποιον οργανώνονται, ανεξάρτητα απ’ το περιεχόμενο ή την προοπτική τους κλπ δείχνουν να είναι ίσως το πιο δυναμικό, ενωμένο κι ανυποχώρητο τμήμα της –υπό διαμόρφωση- εργατικής απάντησης στην τοκογλυφική λαίλαπα των απανταχού της γης απατεώνων. Είναι ένα κίνημα, το οποίο δείχνει ότι, παρ’ όλες τις χυδαίες και καθημερινές επιθέσεις που δέχεται από τα ρεμάλια της ενσωματωμένης δημοσιογραφίας δύσκολα  κάμπτεται και το κυριότερο, δείχνει ικανό να «μολύνει» κι άλλα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας με τον ιό της «κινηματικής αυτοπεποίθησης».

Η (παρασιτική) άρχουσα τάξη γνωρίζει καλά ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στο χείλος του γκρεμού! Όπως είχε βρεθεί και τότε, στη δεκαετία του ’40, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, όπου η πρωτοκαθεδρία της αμφισβητήθηκε με ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟ κι ΕΝΟΠΛΟ τρόπο. Για το λόγο αυτό, βάζει ως «μπροστινό» τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. ν’ αναφερθεί στη δεκαετία του ’40 και να κάνει ένα βήμα πιο πέρα απ’ την ελληνική (ακρο) Δεξιά, η οποία όταν ξιφουλκεί κατά το αντάρτικου και της Αριστεράς σχετικά μ’ εκείνη την εποχή, αναφέρεται στο ’44 και μετά.
Και το κάνει αυτό το…παραπάνω βήμα διότι εκφράζει τους πιο ενδόμυχους και συγχρόνως βάσιμους φόβους της ολιγαρχίας! Και δείχνει να’ χει μελετήσει καλά την πολιτικοκοινωνική ιστορία της δεκαετίας, στην οποία αναφέρεται.

Η ολιγαρχία θυμάται ότι το Εργατικό ΕΑΜ ιδρύθηκε ΠΡΙΝ από το «κανονικό» ΕΑΜ κι ότι το λαϊκό κίνημα της δεκαετίας του ’40 είχε αντλήσει ριζοσπαστισμό κι αυτοπεποίθηση από τις ταξικές μάχες των δεκαετιών ’20 και ’30. Αυτός ο ριζοσπαστισμός κι αυτή η αυτοπεποίθηση οδήγησε τους εργαζόμενους της Αθήνας στην απεργία της Άνοιξης του 1943 και την αποτροπή της πολιτικής επιστράτευσης!
Κι κάτι τέτοιο θέλουν να προλάβουν σήμερα: Αυτήν την-από γενιά σε γενιά (114, Πολυτεχνείο, φοιτητικές καταλήψεις το ’78, το ’87, το ’90, το 2006, κίνημα αδιόριστων, Δεκέμβρης ’08 κλπ)- σκυταλοδρομία ριζοσπαστισμού κι αυτοπεποίθησης τρέμουν.

Η ολιγαρχία θυμάται ότι στη διάρκεια της δεκαετίας του ’40 η «ενότητα» της ελληνικής κοινωνίας διερράγη με τρόπο απόλυτο και χωρίστηκε σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, αφού η εντυπωσιακή συγκέντρωση πλούτου σε όσους ευνοήθηκαν από την «οικονομία του δωσιλογισμού» έβαλε φωτιά στο φυτίλι της κοινωνικής αμφισβήτησής της.
Θυμάται επίσης ο Καρατζαφέρης ότι «το 1945, όταν η κυβέρνηση Βούλγαρη και οι Βρετανοί αποπειράθηκαν να λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας φορολογώντας μέρος των περιουσιών που απέκτησαν οι πλουτίσαντες επί κατοχής τα ποσά, τα κεφάλαια, που οι αρμόδιοι κυβερνητικοί επίτροποι εντόπισαν τότε συγκεντρωμένα σε μερικές εκατοντάδες οικογένειες, ήσαν εκθαμβωτικά, εξηγώντας ειδικές οικονομικές λειτουργίες της κατοχικής περιόδου – τη δίψα για χρυσό ή τη μαζική μεταβίβαση ακίνητων περιουσιών» (Γ. Μαργαρίτης). Κι επειδή γνωρίζουν ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, βγάζουν μπροστά τον Καρατζαφέρη για…να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου και να προλάβουν καταστάσεις.

Θυμούνται πολύ καλά οι…άρχοντες του τόπου ότι τη δεκαετία του ’40, η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας περιέχονταν στον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου. Γι’ αυτό ο R. H. Bruce Lockart, βρετανός ειδικός διπλωμάτης διαπίστωνε το 1944 ότι «Η κύρια τάση ήταν προς τ’ αριστερά κι η λαχτάρα να υψωθεί το λάβαρο της επανάστασης ήταν διαδεδομένη σ’ όλη την Ευρώπη» (Gabriel Kolko: The Politics of War – The world and U.S. foreign policy 1943-1945, Εκδόσεις Pantheon 1990, σελ. 32-34) .Γι’ αυτό κι ο δωσίλογος Νομάρχης Μεσσηνίας, Δημήτρης Περρωτής δήλωνε στις 3 Σεπτεμβρίου 1944 ότι «... Ο ίδιος ο Γερμανικός Στρατός Κατοχής εν Ελλάδι, όταν αντελήφθη ότι η μικρά και ασήμαντος εν Ελλάδι μειοψηφία ηπείλει να καταστρέψει την Ελλάδα, δεν εδίστασε να προχωρήσει εις την δευτέραν ωραίαν αυτήν χειρονομίαν, του να μας χορηγήση τα μέσα να συγκροτήσωμεν τα Τάγματα Ασφαλείας και να αναδιοργανώσωμεν τα αστυνομικά τμήματα τα οποία εγγυώνται σήμερον την τήρησιν της τάξεως...» (Τα Νέα - Σημαία - Θάρρος, 4 Σεπτεμβρίου 1944).

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η ολιγαρχία και ιστορία ξέρει και τα μέτρα της προσπαθεί να λάβει.

Η Αριστερά;