Στο συγγενικό και φιλικό μου περιβάλλον, όλες οι ιστορίες έχουν το ίδιο χρώμα. Μαύρο. Άλλοι χάνουν τη δουλειά τους, άλλοι είναι απλήρωτοι, άλλοι σχεδιάζουν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, άλλοι έχουν βυθιστεί στην κατάθλιψη, άλλοι είναι τόσο εξοργισμένοι που μπορεί να κάνουν καμιά μαλακία. Σχεδόν όλοι τους χρωστάνε. Κανένας τους δεν “έφαγε”, “χώθηκε” ή “φτιάχτηκε”. Κι αυτούς τους ελάχιστους που ξέρω και υποψιάζομαι ότι τσιμπολόγησαν στη ζούλα κάτι ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι, τους έχω κόψει την καλημέρα εδώ και καιρό.
Ίσως γιατί με ενοχλούν βαθύτατα οι άνθρωποι που επιμένουν να ζουν σε έναν φανταστικό και καβατζωμένο κόσμο, πιστεύοντας (ή απλά διαδίδοντας) ότι θα περάσει αυτή η κρίση σχετικά ανώδυνα, θα “λογικευτεί” το πόπολο και θα αποδεχτεί τη μοίρα του, και – με λίγες μεταρρυθμίσεις και κάμποση υγιή ανταγωνιστικότητα – σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα θα ορθοποδήσουμε εξαγνισμένοι. Ψυχραιμία χρειάζεται μόνο, πίστη στους θεσμούς και σεβασμός στην εξουσία των σοφών αγορών. Αμήν.
Στοιχηματίζω το δεξί μου αρχίδι ότι αυτό είναι το μόνο σενάριο που αποκλείεται να παίξει. Ακόμα κι αν καταλήξουμε σε 5-6 χρόνια να υποδεχόμαστε τον Σαμαρά στο αεροδρόμιο ως απελευθερωτή του έθνους, αυτό που θα έχει μεσολαβήσει θα είναι τρελά άγριο. Όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή δεν έχει υπάρξει ούτε μία περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία όπου ένας λαός υπέστη τόσο απότομη υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου χωρίς να έρθουν τα πάνω-κάτω. Και οι μεγάλες ανατροπές δεν έρχονται ποτέ μέσα σε συνθήκες κοινωνικής νηνεμίας. Είτε μας αρέσει είτε όχι.
Δεν ξέρω αν θα γίνει επανάσταση, χούντα, πόλεμος ή κάτι άλλο εξίσου δραματικό. Μπορεί απλά να γίνει μια γερή εξέγερση κι ένας προσωρινός στρατιωτικός νόμος. Αν και ίσως συμβεί κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν έχω ιδέα πόσο θα κρατήσει η αναστάτωση, ούτε ποιος θα βγει νικητής στο τέλος. Το μόνο που ξέρω είναι ότι – δυστυχώς – θα πεινάσουν και θα σκοτωθούν άνθρωποι. Πολλοί θα φύγουν μετανάστες, στερώντας τη χώρα από το καλύτερο δυναμικό της. Το πολίτευμα θα αποσταθεροποιηθεί τελείως, παίρνοντας άλλη μορφή (περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατική). Η δε οικονομία θα καταρρεύσει νομοτελειακά. Είτε λόγω χρεών, είτε λόγω διεθνούς νομισματικής-χρηματοπιστωτικής κρίσης, είτε λόγω συρρίκνωσης της εγχώριας αγοράς, είτε λόγω βίαιης ανατροπής του καθεστώτος. Πιθανότατα από κάποιον συνδυασμό των παραπάνω.
Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, οι κυβερνήσεις και οι συνδαιτημόνες τους έσπειραν απερίσκεπτα θύελλες. Ήρθε η ώρα να θερίσουν τυφώνες. Και όχι, αυτό δεν είναι κάτι που θεωρώ απαραίτητα καλό. Άλλωστε, οι τυφώνες τα δικά μας σπίτια θα σηκώσουν.
Πριν με απαξιώσετε ως ακραίο μηδενιστή και ψευδοπροφήτη, διευκρινίζω για άλλη μια φορά ότι θα προτιμούσα να μην συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά, καθώς κι ότι δεν πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας ισχυρός θετικός πόλος για να σηκώσει το βάρος της αλλαγής. Που καλά θα κάνει αυτή τη φορά να έρθει γρήγορα και να είναι ουσιαστική, αλλιώς, ευτυχισμένο το 1950.
Κλείνοντας, θα ήθελα να θυμηθείτε τη Γιουγκοσλαβία. Μέχρι την πτώση του υπαρκτού, ήταν μια χώρα με σχετική ευημερία (σε σύγκριση με τις χώρες στη σοβιετική σφαίρα επιρροής). Και από κοινωνική ειρήνη, νορμάλ (δε μιλάω για εκτοπίσεις αντιφρονούντων, αλλά για εθνοφυλετικές και θρησκευτικές διαμάχες). Μόλις 4-5 χρόνια πριν ξεσπάσει η κόλαση του εμφυλίου πολέμου, κανένας Γιουγκοσλάβος δεν μπορούσε καν να διαννοηθεί ότι όλα όσα θεωρεί δεδομένα στη ζωή του απειλούνται με τόσο ριζική ανατροπή. Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έρθει μια μέρα με ακροβολιστές και βόμβες. Κι όμως, για όποιον ήθελε να δει, τα σημάδια ήταν ορατά.
Άλλες οι συνθήκες βέβαια εδώ, άλλες οι εποχές, και άλλου είδους αναταραχή μας περιμένει. Και για άλλους λόγους. Ελπίζω μόνο να μην αποδειχτεί τόσο βίαιη και καταστροφική. Αν και το καπάκι της χύτρας, όταν εκσφενδονίζεται είναι θανατηφόρο.
Το κείμενο είναι από τον "Ελεύθερο δικτυογράφο" - αξίζει να δούμε και ένα σχόλιο στο blog frapezitis που είχε αναδημοσιεύσει το κείμενο:
Κατά την ταπεινή μου άποψη τα τελευταία 30 έτη οι Έλληνες
απέκτησαν μία κάποια περιουσία και μπορεί να προτιμήσουν
να σκύψουν το κεφάλι δίδοντας μέρος της παρά να ξεσηκωθούν
Απλά βέβαια αυτό ναι μεν ισχύει για κάποιους, όμως απλά εξαγοράζει χρόνο, τίποτα παραπάνω. Μόλις τελειώσει και το όποιο απόθεμα, μετά τι?
Όσο γρηγορότερα ο κόσμος οργανωθεί, τόσο καλύτερα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Αρκεί βέβαια να το πάρει απόφαση και να κοιτάξει την αλήθεια κατάμουτρα, όχι να στρουθοκαμηλίζει
+ σχόλια + 1 σχόλια
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: «Παιδί» του ευρώ και του ΔΝΤ
Ευρωλάγνα, κυβερνητική και βαθιά συντηρητική. Αυτά είναι τα τρία βασικά στοιχεία της Δημοκρατικής Αριστεράς, του κόμματος που δημιούργησαν ο Φώτης Κουβέλης και άλλα στελέχη της δεξιάς «ανανεωτικής πτέρυγας», τα οποία αποχώρησαν από τον Συνασπισμό, κατηγορώντας τον ανοιχτά για αριστερισμό και συμμαχία με εξτρεμιστικά στοιχεία μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία προβάλλονται διαρκώς, με πανηγυρικούς τόνους και προκλητικά ευνοϊκό τρόπο, από την πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ.
Πρόκειται για μια στάση απολύτως λογική, καθώς το αστικό πολιτικό σύστημα έχει σήμερα ανάγκη ακριβώς από μια τέτοια «Αριστερά της ευθύνης» – που θα το στηρίζει στις δύσκολες στιγμές, ενώ θα αποτελεί δεξαμενή υποδοχής δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και ταυτόχρονα ανάχωμα στην επικοινωνία τους με τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα. Μια «Αριστερά» η οποία, όπως αναφέρεται στην ιδρυτική της διακήρυξη, θεωρεί «επιβεβλημένη τη μείωση του ελλείμματος και την αντιμετώπιση του χρέους», ενώ ξεκαθαρίζει ότι οι στόχοι της «μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσα στην ΕΕ», η οποία συνιστά «στρατηγική επιλογή για τη χώρα, τους εργαζόμενους, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό».
Σύμφωνα δε με τον ίδιο τον Κουβέλη, «η Αριστερά δεν κάνει καμία παραχώρηση, ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό ούτε στο μυωπικό αριστερισμό, δεν θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε κεκτημένου και δεν χαϊδεύει συντεχνίες στο όνομα των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων». Πραγματικά, με τέτοιες διαβεβαιώσεις, το νέο κόμμα του Κουβέλη –ο οποίος έσπευσε να προαναγγείλει αυτόνομη κάθοδο στις επόμενες εκλογές– θα μπορούσε να αποτελέσει τον ιδανικό κυβερνητικό εταίρο για το ΠΑΣΟΚ ή έναν ευρύτερο συνασπισμό, που θα περιλάμβανε ενδεχομένως και τον υπό εκκόλαψη πολιτικό σχηματισμό της Ντόρας Μπακογιάννη. Γι’ αυτό, άλλωστε, το σύστημα επέσπευσε τη δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς και θα την ενισχύσει με κάθε τρόπο, έστω κι αν γι’ αυτό χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει παλιά και φθαρμένα υλικά, ενώ η εκκωφαντική απουσία της νεολαίας μαρτυρά, αν μη τι άλλο, ότι τα δήθεν νεωτεριστικά στοιχεία και ο δυναμισμός που επικαλείται η ηγεσία του δεν είναι παρά αποκυήματα φαντασίας.
«Δεν ξέρουμε ακόμη το ακριβές ιδεολογικό στίγμα του ούτε το βαθμό επιρροής του. Αυτό που ξέρουμε όμως, μέχρι στιγμής, είναι αξιοπρόσεκτο και ενδεχομένως χρήσιμο σε ενδεχόμενες πολιτικές τρικυμίες», έγραφαν χωρίς περιστροφές τα Νέα, στο κεντρικό άρθρο του φύλλου της Δευτέρας, που περιείχε και δισέλιδο αφιέρωμα στο νέο κόμμα. «Είναι θετική η δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού που θα μπορέσει να εκφράσει το μοντέρνο, υγιές και φιλοευρωπαϊκό κομμάτι της Αριστεράς. Η χώρα έχει ανάγκη μιας υπεύθυνης αριστερής αντιπολίτευσης, σαν κι αυτή που γνώρισε παλαιότερα», έγραφε την επομένη η Καθημερινή, στο δικό της πρωτοσέλιδο κεντρικό σχόλιο.
Την ίδια στιγμή, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα δίνουν απεριόριστο χρόνο στα στελέχη και τις απόψεις του νέου κόμματος – σε βαθμό που στην πιάτσα να κυκλοφορεί πλέον, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι καθημερινά αναμένεται ένα διάγγελμα Κουβέλη προς τον ελληνικό λαό!
Δημοσίευση σχολίου