Ο Καρλ Μαρξ εκτός από μεγάλος θεωρητικός , επαναστάτης , συγγραφέας και πολυπράγμων δεν έπαυε να είναι και αυτός ένας απλός θνητός. Μετά από αυτήν τη γελοιωδώς μικρή ‘απολογητική’ εισαγωγή μιας και ο Μαρξ δεν χρειάζεται συστάσεις , προειδοποιούμε οι ηθικολόγοι και σοβαροφανείς μπορούν να ξεκουμπιστούν ευθύς εξαρχής.
Ιδού ένα μικρό και χαριτωμένο περιστατικό στη ζωή του μεγάλου άντρα , ίσως σε μερικούς από εμάς να τον κάνει ακόμα πιο συμπαθή :
Ιδού ένα μικρό και χαριτωμένο περιστατικό στη ζωή του μεγάλου άντρα , ίσως σε μερικούς από εμάς να τον κάνει ακόμα πιο συμπαθή :
Ένα βράδυ, βγήκε με τον Έντγκαρ Μπάουερ και τον Βίλχελμ Λίμπκνεχτ για μπαρότσαρκα κατά μήκος της Τότεναμ Κορτ Ρόουντ, σκοπεύοντας να πιουν από ένα τουλάχιστον ποτήρι μπύρα σε κάθε παμπ που θα συναντούσαν μεταξύ της Όξφορντ Στριτ και της Χάμπστεντ Ρόουντ. Καθώς στο δρόμο στεγάζονταν ούτε λίγο ούτε πολύ δεκαοκτώ παμπ, μέχρι να πιάσουν την τελευταία τους σκάλα ο Μαρξ ήταν ήδη σκνίπα. Μια ομάδα Οντφέλοους,* που κάθονταν ήσυχοι και απολάμβαναν το φαγητό τους, βρέθηκαν στο στόχαστρο της μεθυσμένης τριάδας.
Είχαμε βαρεθεί προς το παρόν την «ζυθοπεριήγησή μας» και προκειμένου να ηρεμήσουμε κάπως το αίμα μας που έβραζε, βαλθήκαμε να περπατούμε με ταχύ βήμα, μέχρι που ο Έντγκαρ Μπάουερ σκόνταψε σε κάτι στοιβαγμένα αγκωνάρια στην άκρη του δρόμου. «Ζήτω, έχω μια ιδέα!» και εις ανάμνησιν της εποχής που κάναμε τις τρελές φοιτητικές μας φάρσες, άρπαξε μια πέτρα και μπαμ! μπουμ! ένα γκαζοφάναρο έγινε θρύψαλα. Η ανοησία είναι μεταδοτική -ο Μαρξ κι εγώ δεν μείναμε πίσω και σπάσαμε τέσσερις πέντε φανοστάτες-, ήταν πιθανόν δύο η ώρα το πρωί και οι δρόμοι ήταν έρημοι… Ο θόρυβος, ωστόσο, τράβηξε την προσοχή ενός αστυνομικού, που χωρίς να το πολυσκεφτεί έδωσε γρήγορα γρήγορα το σινιάλο στους συναδέλφους του. Αμέσως ακούστηκαν από παντού αστυνομικά σφυρίγματα. Η θέση μας ήταν κρίσιμη. Ευτυχώς, το αντιληφθήκαμε αμέσως· και ευτυχώς, γνωρίζαμε τα κατατόπια. Το βάλαμε στα πόδια με δυο τρεις αστυνομικούς στο κατόπι μας, σε κάποια απόσταση μακριά μας. Ο Μαρξ επέδειξε ευλυγισία για την οποία δεν τον είχα ικανό. Και αφού το κυνηγητό κράτησε κάποια λεπτά, κατορθώσαμε να στρίψουμε σ’ έναν παράδρομο, φτάσαμε σε μια αλάνα -μια πίσω αυλή ανάμεσα σε δύο δρόμους- κι από κει βγήκαμε πίσω από τους αστυνομικούς, που έχασαν τα ίχνη μας. Ήμασταν πια ασφαλείς. Δεν μας είχαν δει και φτάσαμε στα σπίτια μας χωρίς άλλες περιπέτειες.
* Oddfellows: μέλη αγγλικής εταιρείας αντίστοιχης με τη μασονία.
Φράνσις Γουίν , “Κάρολος Μαρξ η ζωή του” , εκδ.ωκεανίδα σελ.341-342
βασίζεται σε αναμνήσεις του Μαρξ από τον Β.Λιμπκνεχτ υπάρχει στα αγγλικά στο Karl Marx : Interviews and recollections , κεφ.Wilhelm Liebknecht σ.63-65 . Στο αγγλικό βιβλίο μαθαίνουμε πως πριν το κυνηγητό με τους μπάτσους έγινε ένας ψιλοκαυγάς με τους Άγγλους στο μπαρ αλλά δεν έπεσαν μπουκέτα μιας και η τριάδα αποχώρησε , παρά κάτι αναποδογυρισμένα τραπέζια. Η αφορμή για τον καυγά ήταν ‘πατριωτικής’ φύσεως για τα κακώς κείμενα την κατάσταση και τα προτερημάτων της Αγγλίας και της Γερμανίας. Το περιστατικό πρέπει να έγινε τη δεκαετία του 1860 δηλαδή όταν ο Κ.Μαρξ ήταν πάνω από 40 χρονών.
Από το blog "Περί αλλοτρίωσης" - το αναδημοσιεύουμε ευχαρίστως, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό μας ότι ναι μεν "χρειάζονται και αυτά", ωστόσο εκτός από αυτά, ο Μαρξ έκανε και άλλα, και αυτά είναι που τον τον ανέδειξαν ως μια από τις ιστορικότερες μορφές της ανθρωπότητας.
Και ειδικά σε στιγμές της ιστορίας όπως η σημερινή, απαιτείται από όλους πολύ περισσότερα από "μπύρες, μπάχαλα και κυνηγητό με τους μπάτσους"...
Δημοσίευση σχολίου