Μια «πραγματικά ανόητη» επιλογή όπως λέει και Ο Στίνγκλιτς, ο νομπελίστας οικονομολόγος, άτυπος σύμβουλος του ΓΑΠ. Μια επιλογή που εκτοξεύει από τώρα κιόλας το χρέος πάνω από 135%, για να το οδηγήσει σε αστρονομικά κι απροσδιόριστα ύφη τα αμέσως επόμενα χρόνια υποθηκεύοντας για πάντα τις οικονομικές προοπτικές της χώρας.
Στο μεταξύ τα αναμενόμενα μέτρα δεν είναι ασήμαντη προσθήκη αλλά πολύ σοβαρές αντιδραστικές ρυθμίσεις σε πολλούς τομείς:
• Ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την καθιέρωση ατομικών συμβάσεων εργασίας, σχεδόν καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις
• Περικόπτει σημαντικά το επίδομα ανεργίας
• Μειώνει κι άλλο σημαντικά τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων
• Καταργεί κάθε περιορισμό για την εξάπλωση της μερικής εργασίας
• Επιβάλλει νέες αυξήσεις στον ΦΠΑ, διευρύνει τη φορολογική αφαίμαξη
• Δίνει νέες παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο (25 δισ. ξανά στις τράπεζες που θα δοθούν στις μεγάλες επιχειρήσεις μέσα από τον αναπτυξιακό νόμο)
• Ακριβαίνει τα εισιτήρια και τα τιμολόγια σε τομείς στρατηγικής σημασίας όπως οι μεταφορές και η ενέργεια.
Αυτά τα μέτρα, που έχουν αρχίσει να προκαλούν αντιδράσεις μέχρι και εντός του αστικού στρατοπέδου (π.χ. ο Μίχαλος κριτικάρει το Μνημόνιο και την επικαιροποίησή του, το Βήμα ανακαλύπτει «γκάφες» και ο Μπόμπολας αρχίζει να γκρινιάζει στα ΜΜΕ του), παίρνονται μαζί με άλλα με μια πρωτοφανή φόρα και ταχύτητα.
Ο Γ. Παπανδρέου,και το επιτελείο του διακατέχονται από μια εντελώς αλαζονική και υπερφίαλη συμπεριφορά. Η ψυχολογία τους έχει αλλάξει εντελώς από τους προηγούμενους μήνες και από την «άμυνα» περνούν στη διαρκή επίθεση.
Δεν υπάρχει καμιά αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ παίζει μόνο του, η ΝΔ έχει τα χάλια της και η Αριστερά μάλλον το ίδιο και χειρότερα... Έτσι οι κυβερνώντες αισθάνονται ότι έχουν μεγάλα περιθώρια και φουλάρουν σε όλα τα μέτωπα.
Έρχεται αμέσως ο νέος εκλογικός νόμος, οι αποκρατικοποιήσεις σε μεταφορές και ενέργεια, νέος νόμος για τα πανεπιστήμια...
Αυτή η αλαζονική συμπεριφορά ξεχνά ή θέλει να ξεχνά τη συσσωρευμένη λαϊκή οργή. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πόσο βράζει το καζάνι και πόσο εύκολο είναι να τιναχθεί το καπάκι. Εφησυχάζει με το ότι οι αντιδράσεις δεν εμπόδισαν την ψήφιση κρίσιμων νομοσχεδίων. Λησμονεί ότι ο «αφελληνισμός» όχι μόνο της οικονομικής αλλά πλέον και της πολιτικής ζωής (πραγματικός κυβερνήτης η τρόικα, η βουλή σε εντελώς συμβολικό ρόλο, όλο και περισσότεροι ξένοι σύμβουλοι και παράγοντες σε θέσεις κλειδιά της οικονομίας και της πολιτικής) λειτουργεί περίεργα στη συνείδηση του λαού.
Επιχαίρει μεν γιατί μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν τη στηρίζει πλέον μόνο το ΛΑΟΣ αλλά και η Αριστερά (το «κόμμα» του Φ. Κουβέλη) που θεωρεί αναγκαία τα μέτρα και ζητά συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν «ακούει» πια τη δυσφορία και την οργή του λαού που γιγαντώνεται. Σχεδιάζει μάλιστα να εμφανίσει κάποια επιτυχία στις αυτοδιοικητικές σαν επιβράβευση της πολιτικής του και της λαϊκής στήριξης που έχει το πρόγραμμα του. Μέσα στην αλαζονεία του ξεχνά τα «κραξίματα» που έφαγαν πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη όπου κι αν εμφανίστηκαν το καλοκαίρι. Μέσα στην αλαζονία του ξεχνά, ότι σε λίγες μέρες ανοίγουν τα σχολεία, τελειώνει το "διάλειμμα" του καλοκαιριού και ο κόσμος δεν ανέχεται την πολλή και χοντρή κοροϊδία και θα το εκφράσει παντοιοτρόπως ...
"Σπιράλ θανάτου"
Με αυτόν τον τίτλο ο Σπίγκελ, το περιοδικό της γερμανικής ολιγαρχίας, χαρακτήρισε την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Ταυτόχρονα, σχεδόν, πληροφορηθήκαμε το Νο2, το επικαιροποιημένο, ούτε αυτοί ξέρουν πώς να το ονομάσουν, Μνημόνιο. Τα πειραματόζωα αποδείχθησαν ανθεκτικά στην πρώτη -ανιχνευτική;- δόση. Μπορεί λοιπόν να αυξηθεί.
Ο σκοπός του, κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενου "μηχανισμού στήριξης" δεν είναι άλλος από την ανακύκλωση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της χώρας. Το "ξέπλυμα" του χρέους και η διάσωση των χρηματοπιστωτικών κολοσσών, των "συμμάχων πιστωτών" μας, περνάει μέσα από τον αργό θάνατο της ελληνικής κοινωνίας.
Το ζητούμενο δεν είναι η "επίτευξη των στόχων" οι «αποκλίσεις» και όλη η στερεότυπη φρασεολογία των ασυνάρτητων οικονομολογούντων σχολιαστών σε μικρόφωνα και εφημερίδες. Οι «στόχοι» τίθενται μόνο και μόνο για να προσδίδουν στα προγράμματα, τον χαρακτήρα του απαρέγκλιτου, του αδυσώπητου, του απαραίτητα υποχρεωτικού.
Η αναμενόμενη διάψευση της επίτευξης τους δεν έχει κανένα άλλο συνεπακόλουθο από την εκπόνηση ενός νέου κλωνοποιημενού μνημονίου. Στα συστατικά του, πλέον, δεν είναι μόνο οι δαπάνες και οι μισθοί, αλλά θεμελιώδεις παραγωγικές δομές και σχέσεις.
Ακόμα πιο βάρβαρο χτύπημα
Η ΔΕΗ και ο ΟΣΕ είναι στο στόχαστρο, σε μία απόπειρα τεμαχισμού και ξεπουλήματος, συρρίκνωσης και μαζικών απολύσεων, αντίστοιχα. Θα αποτελέσουν τις πρώτες δοκιμές για όσα ακολουθήσουν σε ύδρευση, ταχυδρομεία και τράπεζες.
Στα σχολεία και τα νοσοκομεία υγειονομικοί και εκπαιδευτικοί θα υποστούν μετά την ηθικολογικού σωφρονισμού επίθεση και την άμεση επέμβαση στα εργασιακά δικαιώματα τους, παράλληλα με τη συμπίεση των μισθών τους. Θα είναι και εδώ τα πρότυπα για ολόκληρο το δημόσιο τομέα.
Με όχημα τον «Καλλικράτη» σχολεία, κέντρα υγείας, νοσοκομεία θα κλείσουν ή θα συγχωνευτούν, το ίδιο δημοτικές υπηρεσίες και δομές πρόνοιας, χιλιάδες υπάλληλοι θα βρεθούν στο δρόμο, ενώ η εμπορευματοποίηση, που ήδη νομιμοποιείται στο ΕΣΥ, θα γενικευτεί και θα σημάνει άμεσο χαράτσωμα των πολιτών για υγεία, παιδικούς σταθμούς, καθαριότητα, παιδεία, συγκοινωνίες.
Η ΓΣΕΕ φρόντισε να υπογράψει συλλογική σύμβαση, όλοι χειροκρότησαν, τώρα ξέρουμε γιατί, αφού το νέο Μνημόνιο μας πληροφορεί, έξω από τα δόντια, ότι οι κλαδικές συμβάσεις υπερτερούν των συλλογικών, ενώ των κλαδικών υπερτερούν -προφανώς- οι ....ατομικές!
Ακόμα: επεκτείνεται η χαριστική για τους εργοδότες περίοδος νεοπροσλαμβανόμενων «μαθητευόμενων», μειώνονται -να μην κακομαθαίνουμε- τα επιδόματα του ΟΑΕΔ, ετοιμάζεται νέα αναλογιστική μελέτη που θα αποδείξει πιθανώς την πλήρη αχρηστία του ασφαλιστικού συστήματος και το απίθανο, σε ακρίβεια προβλέψεων, επιτελείο των Τροικανών περιορίζει στο 10% τους εργαζόμενους στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Η παράδοση ολόκληρων τομέων της οικονομίας σε μονοπωλιακά συμφέροντα στο όνομα της «απελευθέρωσης», η νέα άγρια φορομπηξία μέσω ΦΠΑ, μετά την «επιτυχία» της πρώτης δόσης, (μείωση εσόδων και εκτόξευση πληθωρισμού) και οι επιπλέον χαριστικές εγγυήσεις 25 δισ.(!) στις τράπεζες, αυτά ολοκληρώνουν τα βασικά επεισόδια του σεναρίου από τον Σεπτέμβρη.
Διαχείριση και κοινωνική πραγματικότητα
Έχει ενδιαφέρον η πολιτική διαχείριση . « Όχι, δεν είναι το Νο2, είναι το επικαιροποιημένο μνημόνιο», μας καθησυχάζει ο καλοκάγαθος Πεταλωτής. Τώρα ηρεμήσαμε και δεν μας τρομοκρατεί κανένας κινδυνολόγος που ισχυρίζεται ότι έχουμε το... Νο2! Δεν φταίμε, αυτή είναι η πολιτική αντιπαράθεση που διεξάγεται.
Κάποιοι εκσυγχρονιστές, από κούνια δημοσιογράφοι, όπως ο Γ. Λακοπουλος στο Βήμα, μας ενημερώνουν ότι θα ήταν καλύτερα για όλους ένα μνημόνιο «ελληνοποιημένο». Να τι ξεχάστηκε στη συνταγή. Και βέβαια, όπως πάντα, στα πολιτικά αδιέξοδα η συνήθης επικέντρωση στο Μαξίμου, όπου κάτι δεν πάει καλά, ίσως ο συντονισμός, μία απαραίτητη αλλαγή προσώπων...
Εδώ, τώρα έχουμε και -τι πρωτότυπο- τους ξένους φωστήρες, για να μας τακτοποιήσουν αναλόγως στα κυβερνητικά καθήκοντα. Τους φέραμε, τους πληρώσαμε, θα υλοποιήσουμε τη συγκέντρωση της απόλυτης εξουσίας στο αδιαπέραστο πρωθυπουργικό κέντρο, να ξέρουν και οι «σύμμαχοι» με ποιους θα κάνουν τους λογαριασμούς τους.
Μέσα σε όλα αυτά, ο Α, Σαμαράς αισθάνεται να βρίσκει πεδίο εύκολης αντιπολίτευσης στο «αντιλαϊκό ανάλγητο μνημόνιο και την ανίκανη κυβέρνηση». Είναι φτηνό και εύκολο, όμως η Ν.Δ. είναι οργανικό υλικό του σάπιου πολιτικού κόσμου. Το αδιαμφισβήτητο δεδομένο παραμένει η ραγδαία φθορά μίας κυβέρνησης που εγκλωβίζεται στη δίνη της οικονομικής κατάρρευσης και των αδύναμων σεναρίων ανασχηματισμού. Η κρίση του πολιτικού συστήματος, η κατοχή της τρόικας που βυθίζει τη χώρα στη μαύρη τρύπα της χρεοκοπίας και η λαϊκή οργή, αυτά αποτελούν τους κόμβους.
Η κατανόηση της σύνδεσης τους, το εκρηκτικό μείγμα της σύνθεσης τους μπορεί να οδηγούν στην έξοδο από το σπιράλ θανάτου, όπου μας έχουν καταδικάσει οι «ευγενείς σύμμαχοι» μας.
Δημοσίευση σχολίου