Οι Abbie Gale μιλούν για το τέλος του "Greek Dream" και της ατομικότητας, και την επιστροφή της συλλογικότητας

Πολύ καλή συνέντευξη από...τη μουσική μπάντα Abbie Gale στο "Βήμα", όπου μιλούν για το τέλος του "greek dream" (κατ' αναλογίαν με το το "american dream"), το τέλος των μικροαστικών "ονείρων" δηλαδή.

Οι Abbie Gale παίζουν "indy" μουσική, μια μουσική που έχει σχετικά προοδευτικό χαρακτήρα, αν και ποτέ δεν κατάφερε, ούτε πρόκειται να καταφέρει ποτέ να γίνει τόσο δημοφιλής και αναγνωρίσιμη όσο πχ το [progressive] rock, ή το λαικό τραγούδι (πχ Ξυλούρης, κτλ) στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι πως το μουσικό αυτό είδος είναι λίγο ελιτίστικο (απευθύνεται σε "ψαγμένους", όχι σε όλο το λαό), και "ταλαιπωρείται" συχνά και από αντίστοιχα "ψαγμένα" μηνύματα/στίχους, κτλ που απευθύνονται μόνο σε "λίγους και εκλεκτούς", κτλ .

Τέλος πάντων όμως, ως είδος είναι κλάσεις ανώτερο από διάφορα άλλα σκουπίδια που μας προωθούν, και η συνέντευξη των Abbie Gale εμένα τουλάχιστον με "κέρδισε", διότι λέει πολλές αλήθειες (είχα σκοπό να γράψω τώρα κάτι για μερικά νέα "πακέτα" τρισεκατομμυρίων $ που θέλουν να αρπάξουν οι τράπεζες στις ΗΠΑ, επιβάλλοντας παράλληλα "λιτότητα" για το λαό, αλλά εντάξει, αυτά πλέον "είναι γνωστά" και "συνηθισμένα", οπότε ναι μεν θα τα γράψω, αλλά αργότερα (στο επόμενο ποστ). Προς το παρόν, ας δούμε τι λένε οι Abbie Gale):

Αbbie Gale
«Θα ξανακάνουμε ομάδες για να σωθούμε»

...«Κανείς πλέον δεν αγοράζει CD. Και εγώ το ίδιο κάνω.Αγοράζω μόνο αυτά που λατρεύω. Είμαστε σε νέα εποχή.Δεν ξέρω πώς θα γίνει,ποιο θα είναι το format στο μέλλον,αλλά κατά τη γνώμη μου το CD απέτυχε. Ολοι μας στο βάθος του μυαλού μας ζούμε μια πραγματικότητα,ότι η μουσική είναι δωρεάν. Και αυτό δεν είναι καλό, επειδή φθάνουμε στο σημείο να συγκεντρώνουμε αρχεία μουσικής στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μας και να μην ακούμε πραγματικά. Συλλέκτες είμαστε.Το “παιχνίδι” είναι πόσα Giga μουσικής έχει ο καθένας μας...».

Ο Salvatore δεν βλέπει να αλλάζει μόνο η μουσική αλλά και οι κοινωνικές συνθήκες που επηρεάζουν τη μουσική. «Αυτό που αλλάζει,όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, είναι ότι ο άνθρωπος αισθάνεται τρομερή μοναξιά. Αυτό που αυξάνεται αυτή την περίοδο είναι η μοναξιά των ανθρώπων. Ολο αυτό το καθημερινό κυνήγι, “ θα τη βγάλω, δεν θα τη βγάλω”, έχει φέρει επιπλοκές και σε προσωπικό επίπεδο. Νομίζω ότι το καλό που θα βγει μέσα απ΄ όλα αυτά είναι μια επιστροφή σε μια διαφορετική συλλογικότητα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα ξανακάνουν ομάδες για να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες συνθήκες που έρχονται... Τουλάχιστον στην Ελλάδα,όπου όλα και όλοι είχαν ξεφύγει...» . (σ.σ. Αυτό που λέει, με μεγάλη απλότητα -προς τιμήν του- ο "Salvatore" είναι ουσιαστικά μια εφαρμογή της γνωστής ρήσης του Νίτσε ότι "Οι δυνατοί έχουν την τάση να διαχωρίζονται ενώ οι αδύνατοι να ενώνονται". Οι εργάτες, αλλά και οι μικροαστοί, είχαν πειστεί, ψευδώς όπως αποδείχτηκε, ότι ήταν "δυνατοί", ότι μπορούσαν να ζήσουν με ατομισμό, χωρίς να χρειάζονται την αλληλεγγύη των άλλων, χωρίς δηλαδή συλλογικότητα. Τώρα όμως που αποκαλύπτεται το πόσο αδύναμοι είναι στην πραγματικότητα, θα πρέπει αναγκαστικά να ενωθούν για να ανταπεξέλθουν στην επίθεση της άρχουσας τάξης)

Ο Salvatore προσδιορίζει αυτό το καθημερινό κυνήγι με όρους που μοιάζουν τυπικά ελληνικοί και επομένως οικείοι:«Μπήκαμε σε ένα τριπάκι ότι “ως τα 24 σπουδάζω ή σχεδόν σπουδάζω, ενώ παράλληλα τα πίνω και μεθάω κάθε βράδυ, μετά κάνω ένα μεταπτυχιακό και είμαι έτοιμος ως γιάπης στην αγορά εργασίας. Στα τριάντα δύο έχω και παιδιά και ένα αυτοκίνητο, ένα φολκσβάγκεν πασάτ,με όνειρο να πάω στο χωριό το Πάσχα και όλοι να μου πουν μπράβο”. Πλέον δεν θα είναι αυτά τα δεδομένα. Και μπορεί να φαίνεται ότι σε περιόδους κρίσης,ανέχειας οι άνθρωποι τρέχουν μόνο για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην,αλλά επίσης σε τέτοιους περιόδους οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να στραφούν σε κάτι πιο πνευματικό,διαφορετικά θα τρελαθούν.Ή θα γίνουν ζώα». (σ.σ. εδώ επίσης κάνει μια σημαντική παρατήρηση, ότι δηλαδή η κρίση δεν είναι μόνο "χρηματοπιστωτική", ούτε καν "οικονομική'. Είναι καπιταλιστική, αφορά δηλαδή ΟΛΑ τα επίπεδα του καπιταλισμού (οικονομικό, αλλά και πολιτικό, κοινωνικό, ιδεολογικό))

Πολιτικός ο λόγος του Salvatore, αλλά οι Αbbie Galeδεν είναι πολιτικό συγκρότημα. «Περισσότερο πολιτικοί είμαστε στη μουσική.Με τα τραχιά σκληρά κομμάτια μας. Από την άλλη, σε τέτοιους περιόδους μπορεί η μουσική ή ένα συγκρότημα να συνδεθεί με έναν ολόκληρο αγώνα. Αλλά εδώ δεν υπάρχει ο αγώνας. Τι συζητάμε λοιπόν... Γενικότερα δεν μου αρέσει η στρατευμένη τέχνη,παρ΄ ότι σε δύσκολες περιόδους υπήρξαν καλλιτέχνες που με προσωπικό κόστος κράτησαν ζωντανή την Ελλάδα» .

Τους Αbbie Gale μέχρι στιγμής τους κρατάει ζωντανούς η μουσική τους και τα live τους. Παρουσιάζουν το άλμπουμ τους στην Πάτρα στις 3 Δεκεμβρίου, ακολουθούν δύο εμφανίσεις τους στο Ηράκλειο της Κρήτης, ενώ τον Φεβρουάριο θα εμφανισθούν στο Gagarin, στην Αθήνα, μαζί με τη Μαριέτα Φαφούτη.

«ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΧΟ»

«Θλίψη και οργή. Εχουν γίνει εγκλήματα που δεν έχουν κανέναν ένοχο.Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα όπου έχουν φαγωθεί τόσο πολλά χρήματα και όμως δεν υπάρχει κανείς υπεύθυνος. Και αυτοί που έκλεψαν δεν πείναγαν. Από την άλλη,δεν μπορούμε να βγάλουμε την ουρά μας απέξω. Είμαστε Ελληνες και βαθιά μέσα μας έχουμε όλοι επωφεληθεί από το γεγονός ότι ζούμε σε ένα χαλαρό σύστημα (σ.σ. αυτό είναι πολύ μεγάλη γενίκευση, που δεν ισχύει, Υπάρχουν αμέτρητοι άνεργοι, εργάτες για 400-500 ευρώ, εργάτες με 10ωρα και 12ωρα και "μαύρα", κτλ. Αυτοί είναι "ωφελημένοι"; Προφανώς και όχι...Παθητικοί ναι, "ωφελημένοι" όμως όχι).Οχι φυσικά καταστρέφοντας την Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο που το έχει κάνει ένας πολιτικός,τρώγοντας τα άπειρα λεφτά.Αλλά τον γνωστό,το βύσμα,όλοι το έχουμε χρησιμοποιήσει.Από το να σβήσουμε μια κλήση για ένα παράνομο παρκάρισμα μέχρι ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας.Αλλά το πλέον θλιβερό απ΄ όλα είναι ότι δεν έχουμε αντιδράσει.Πάντως μας δίδεται η ευκαιρία να το κάνουμε την προσεχή Κυριακή,στις εκλογές».