Το ρήμαγμα των εργατών μέσω [και] των "πακέτων σωτηρίας" και ο λαικισμός της αριστεράς

Σε πρόσφατο άρθρο του στο "Έθνος", ο Δελαστίκ παρατηρεί, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Τράπεζες - ζόμπι» ρημάζουν ΗΠΑ - ΕΕ Τρομακτικοί είναι οι αριθμοί που αφορούν στο κόστος της διάσωσης των αμερικανικών και ευρωπαϊκών τραπεζών με χρήματα των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και των χωρών - μελών της ΕΕ συν των αρμόδιων οργάνων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Oπως υπολογίζει το αμερικανικό περιοδικό "Νιούζγουικ", στις ΗΠΑ το ποσό αυτό ανέρχεται στο ασύλληπτο ύψος των 3,7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και στην ΕΕ σε 2 περίπου τρισεκατομμύρια δολάρια! Παράλληλα, αυτή τη στιγμή κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά και στην ΕΕ συντελείται μια ακόμη ληστεία των τραπεζών - αυτή τη φορά εις βάρος όσων έχουν καταθέσει σε αυτές, μέσω της πολιτικής των σχεδόν μηδενικών επιτοκίων. Γλιτώνοντας τους τόκους, μόνο στις ΗΠΑ οι τράπεζες υπολογίζεται ότι αντικειμενικά αφαιρούν από τους καταθέτες περίπου... ένα τρισεκατομμύριο δολάρια τον χρόνο! Οι τράπεζες όμως "γδέρνουν" και όσους δανείζονται από αυτές. Το 2007, κατά μέσο όρο στις ΗΠΑ οι τράπεζες δανείζονταν από τη FED, την κεντρική τράπεζα, με επιτόκιο 5,25% και χορηγούσαν π.χ. στεγαστικά δάνεια με επιτόκιο 6,4%. Στην περίπτωση αυτή δηλαδή είχαν κέρδος μια διαφορά επιτοκίου 1,15%. "Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη είναι ακόμη γεμάτες με "τράπεζες - ζόμπι" που θα είχαν χρεοκοπήσει, αν δεν ήταν οι κυβερνητικές εγγυήσεις, τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια και οι αγορές περιουσιακών στοιχείων από τις κεντρικές τράπεζες" γράφει χαρακτηριστικά το "Νιούζγουικ".

Όλα αυτά είναι αλήθεια. Θα υπενθυμίσουμε στη συνέχεια το γιατί, αλλά επίσης θα δούμε και τα υπόλοιπα που λέει ο Δελαστίκ στο άρθρο του, τα οποία είναι -δυστυχώς- ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ.

Οι τράπεζες λοιπόν πράγματι άρπαξαν και αρπάζουν αμύθητα ποσά (τα νούμερα του Newsweek μάλλον είναι "στρογγυλεμένα", αλλά τέλοσπάντων), με τη βοήθεια των κυβερνώντων. Η ληστεία αυτή που γίνεται εις βάρος των λαών είναι ζήτημα "ζωής και θανάτου" για τις τράπεζες, διότι όντως είναι χρεωκοπημένες (άλλωστε, όσες τράπεζες, ειδικά οι πιο μικρές που δεν είναι και "δικτυωμένες" δεν παίρνουν ακρετά λεφτά μέσω των "πακέτων σωτηρίας", χρεωκοπούν ή συγχωνεύονται/εξαγοράζονται, κτλ. Στις ΗΠΑ έχουν κλείσει από το 2008 ως σήμερα περίπου 300 τράπεζες).

Από τη σκοπιά λοιπόν των τραπεζών, η κατάσταση έχει φτάσει στο "ή εγώ ή εσύ". Ή θα μας ρημάξουν μέχρι τέλους, ή θα χρεωκοπήσουν αυτές. Και προφανώς διάλεξαν να ρημάξουν εμάς.

Ο λόγος για τη χρεψωκοπία τους είναι κατά κύριο λόγο τα "τοξικά δάνεια", κυρίως τα στεγαστικά:

Μιλάμε για πολλά τρις στο στεγαστικό των ΗΠΑ.

Τα δάνεια δώθηκαν προκειμένου να υπάρξει με αυτό τον τρόπο καπιταλιστική ανάπτυξη (αν δε δίνονταν δάνεια->δε θα είχαμε κατανάλωση, δε θα είχαμε οικοδομική δραστηριότητα, δε θα είχαμε φοιτητές στα πανεπιστήμια με δοιτητοδάνεια, δε θα είχαμε νέες επιχειρήσεις με επιχειρηματικά δάνεια, κτλ). Όπως θα έλεγαν και οι "έγκυροι οικονομολόγοι", "δε θα κινιόταν η αγορά".

Τώρα, επειδή η τράπεζα είχε δώσει πχ 100.000$ για ένα στεγαστικό δάνειο, και ο δανειολήπτης (εργάτης/μικροαστός) δε μπορεί να το αποπληρώσει, η τράπεζα κατάσχει το σπίτι. Όμως, η "φούσκα" έχει "σκάσει" - το σπίτι αυτό αξίζει πλέον (πχ) 60.000.

Άρα, η τράπεζες ναι μεν κατάσχουν το ένα σπίτι μετά το άλλο, και άρα μακροπρόθεσμα θα κατέχουν όλα τα σπίτια σχεδόν (ήδη κατέχουν πάνω από το 50% των συνολικών σπιτιών στις ΗΠΑ), αλλά ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΑ είναι ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΕΣ.

Και αυτό διότι στο παραπάνω πχ παράδειγμα, η τράπεζα έδωσε 100.000$, και πήρε ένα σπίτι 60.000$. Ζημιά δηλαδή, ύψους 40.000$.

Πολλαπλασιάστε αυτό επί ένα πολύ μεγάλο αριθμό σπιτών που κατάσχουν οι τράπεζες, και βγάζουμε ζημιές πολλών τρις $.

Εξ ου και η επίθεση των τραπεζών, που αρπάζουν το ένα "πακέτο σωτηρίας" μετά το άλλο εις βάρος μας, με τη βοήθεια βέβαια των κυβερνήσεων.

Ως εδώ λοιπόν ο Δελαστίκ έχει δίκιο.

Από εκεί και πέρα όμως, ο Δελαστίκ λέει πράγματα που δεν ισχύουν:

Για παράδειγμα, αναφέρει ότι

Τα αστρονομικά αυτά ποσά μετακυλίονται ουσιαστικά στις πλάτες των Αμερικανών και των Ευρωπαίων φορολογουμένων και ακριβώς αυτή είναι η αιτία της υστερίας πανευρωπαϊκής επιβολής μέτρων εξουθενωτικής λιτότητας που διαπερνά πλέον την πολιτική των κυβερνήσεων όλων των κρατών - μελών της ΕΕ. ... όλη αυτή η φρενίτιδα αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όλη αυτή η αρπακτικότητα μείωσης των μισθών και των συντάξεων αποσκοπούν στην παραπλάνηση των πολιτών, προκειμένου να μπορέσουν οι κυβερνήσεις να αρπάξουν από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους όσο περισσότερα χρήματα μπορούν για να καλύψουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των ασύλληπτων ποσών που έχουν χαρίσει στους τυχοδιώκτες τραπεζίτες. Αυτή είναι η πραγματική αιτία της πανευρωπαϊκής λιτότητας. Oλα τα άλλα που ακούγονται και γράφονται, ακόμη και όταν έχουν πραγματική υπόσταση προβλημάτων, στην παρούσα φάση λειτουργούν μόνο ως προσχήματα. Σε καμιά περίπτωση η λύση τους δεν προϋποθέτει αυτό το αμόκ λιτότητας για τους λαούς.

Αυτό είναι η μίση αλήθεια όμως. Και είναι το μισό που προτιμά να αναφέρει η σημερινή αριστερά, διότι είναι μια αλήθεια που είναι και σημαντική, και εύκολα κατανοητή από όλους.

Η άλλη μισή αλήθεια, που δε θέλει να τη δει η αριστερά (διότι δε μπορεί να τη δει; Διότι τη βλέπει, αλλά δε ξέρει πως να την αντιμετωπίσει είναι πως στα πλαίσια του σημερινού σταδιου του καπιταλισμού, τα μέτρα "λιτότητας" έχουν και έναν ακόμα ρόλο. Εκτός από το να εξοικονομηθούν λεφτά για τα "πακέτα σωτηρίας" των τραπεζών, η "κινεζοποίηση", ή έστω η "βουλγαροποίηση" των εργατών της Δύσης αυξάνει τα περιθώρια κέρδους των εργοδοτών (διότι μειώνει το εργατικό κόστος μέσω της μείωσης των μισθών, των δικαιωμάτων, των συντάξεων, κτλ).

Αυτό είναι βασικό για να λειτουργήσει ο καπιταλισμός σήμερα: Από τη στιγμή που στην παγκόσμια αγορά εργασίας υπάρχουν πλέον δισεκατομμύρια εργάτες από την Κίνα, την Ινδία, κτλ, που εργάζονται "στα όρια της επιβίωσης", με μισθούς 1-2 δολάρια/μήνα, ο δυτικός εργάτης είναι "προνομιούχος", διότι πληρώνεται για την ίδια εργασία πολλαπλάσιο μισθό και δικαιώματα (περίθαλψη, ασφάλιση, κτλ).

Ως εκ τούτου, ο κεφαλαιοκράτης ΔΕΝ επενδύει στη δύση, αλλά στην Ασία. Ή αν επενδύει στη δύση, μετά πρέπει να ανταγωνιστεί τα φτηνότερα κινεζικά προιόντα, και αυτό προφανώς δε γίνεται (εξαίρεση η Γερμανία, λόγω της ανώτερης ποιότητας των προιόντων της), με αποτέλεσμα πολλές επιχειρήσεις να κλείνουν στη δύση επί χρόνια, ή οι εργοδότες να τις μετακινούν προς αυτές τις χώρες που τα μεροκάματα είναι φτηνότερα.

Ως εκ τούτου, τα δυτικά κράτη προσπαθούν να περάσουν αυτά τα μέτρα "λιτότητας" όχι μόνο για να δώσουν μετά λεφτά στις τράπεζες, αλλά και για να κάνουν τους εργάτες πιο "ανταγωνιστικούς" (φτηνούς), ώστε να προσελκύσουν τους κεφαλαιοκράτες να επενδύσουν τα κεφάλαια τους στη δύση. Η περιβόητη "ανάπτυξη" του καπιταλισμού περνάει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, στο κατά πόσο ο καπιταλισμός θα μπορέσει να "κινεζοποιήσει" τους εργάτες. Αν δε τα καταφέρει, τότε τα κεφάλαια θα επενδύονται αλλού (πχ στην Κίνα).

Επίσης, ο Δελαστίκ αναφέρει στο άρθρο του ότι τα λεφτά που εξοικονομούν τα κράτη από τα μέτρα "λιτότητας" πάνε στις τράπεζες, αλλά δυστυχώς ούτε αυτό είναι εντελώς ακριβές. Στην πραγματικότητα, πρόκειται και αυτό για τη μισή αλήθεια. Η άλλη μιση είναι ότι τα λεφτά που αρπάζουν από εμάς μέσω των μέτρων "λιτότητας" δεν επαρκούν για να χρηματοδοτήσουν όλα τα "πακέτα σωτηρίας", και πολλά από αυτά τα χρήματα απλά εκτυπώνονται από το πουθενά, πληθωρίζοντας (υποτιμώντας) το νόμισμα. Εξάλλου, τα νομίσματα σήμερα δεν εχουν σύνδεση με το χρυσό, και εκτυπώνονται χωρίς όριο.

Η εκτύπωση αυτή πληθωριστικού χρήματος αφενός χρηματοδοτεί τα "πακέτα σωτηρίας", αλλά από την άλλη μειώνει (εμμέσως) και τους μισθούς των εργατών που πληρώνονται σε ένα νόμισμα που διαρκώς χάνει την αξία του (δείτε πχ το πόσο πολύ έχουν υποτιμηθεί ΟΛΑ τα νομίσματα έναντι του χρυσού που παραμένει σταθερός, μιας και όλα τα κράτη πληθωρίζουν το νόμισμα, με την -μερική έστω- αντίθεση της Γερμανίας, που το πληθωρίζει λιγότερο, καταδικάζοντας όλες τις υπόλοιπες χώρες του ευρώ να έχουν έχνα νόμισμα που είναι "υπερβολικά ακριβό", καθώς τους στερεί "ανταγωνιστικότητα" έναντι των ανταγωνιστών τους).

Έχουν ήδη εκτυπωθεί αμύθητα ποσά στις ΗΠΑ - παρατηρήστε το πόσα δολλάρια υπάρχουν, με μια ραγδαία αύξηση τους ειδικά μετά το 2008, λόγω της τρομερής εκτύπωσης φρέσκου χρήματος:



Και μάλιστα αυτο συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται για πολύ ακόα, καθώς τα "τοξικά" είναι ατελειώτα - η Goldman Sachs πχ πρόσφατα υπολόγισε ότι χρειάζονται άλλα 4 τρισεκατομμύρια "φρέσκα" $ - "και έχει ο Θεός"...Παρεμπιπτόντως, η Γερμανία κάθε λίγο και λιγάκι "γκρινιάζει" (δε μπορεί να κάνει και πολλά παραπάνω) για την εκτύπωση αυτή πληθωριστικού χρήματος



Αυτός είναι και ο λόγος που ένα σωρό επενδυτές (από "μεγάλους" καπιταλιστές όπως οι Κεντρικές Τράπεζες κρατών με αποθέματα, όπως η Κίνα ή η Ρωσία, ή ο Σόρος, κτλ, μέχρι μικροκαταθέτες που προσπαθούν να προστατεύσουν τις καταθέσεις τους από την υποτίμηση ή τον υπερπληθωρισμό )φεύγουν από το δολάριο/ευρώ/γιεν, κτλ και πάνε προς το χρυσό.

Ας δούμε πχ τι λεει σε πρόσφατο άρθρο του ο επενδυτής Puru Saxena, που προτείνει και αυτός χρυσό, προειδοποιώντας για [υπερ]πληθωρισμό του δολαρίου, καθώς ολοένα και λιγότεροι θα προτιμούν να κρατούν δολάρια στα χέρια τους: Γιατί να έχουν δολάρια που πληθωρίζονται, αντί για χρυσό, που μένει σταθερός; Όσο περισσότερο πληθωρίζουν οι ΗΠΑ, τόσο περισσότεροι θα στρέφονται προς το χρυσό...:

The US Dollar is Doomed at this rate Mr. Bernanke will go down in the history books as one of the greatest money creators ever to have walked this planet!" The truth is that the US is insolvent and its policymakers will stop at nothing in order to avoid sovereign default. So, it should come as no surprise that at its latest meeting, the Federal Reserve downplayed the risk of inflation, thereby setting the stage for another round of money creation. Make no mistake; Mr. Bernanke has already created copious amounts of money. Granted, the Federal Reserve’s previous monetisation was highly secretive, but you can be sure that it did occur. Allow us to explain: Spoiler: You will recall that during the depths of the financial crisis, the Federal Reserve expanded its own balance-sheet and bought all sorts of toxic assets from the financial institutions. By doing so, Mr. Bernanke created money out of thin air and bailed out the major banks. Thus, the banks were able to dump their garbage assets on to the Federal Reserve and once they received the newly created cash in exchange for these securities, they loaned this money to the US government by purchasing US Treasuries. In summary, in the previous round of quantitative easing, the Federal Reserve created new money and instead of lending it directly to the US government, it used the banking cartel as its conduit. Back then, not only did the Federal Reserve create more than a trillion dollars, it also dropped its discount rate to almost zero; thereby allowing banks to borrow money cheaply! It should be noted that since the banks were able to obtain such inexpensive funding from the Federal Reserve, they had absolutely no qualms about re-investing this capital in US Treasuries. At first glance, the Federal Reserve’s stealth monetisation plan seemed flawless. The banks offloaded their toxic assets on to the Federal Reserve, they made fortunes by investing in US Treasuries and the American government got access to a cheap source of funding. Magic! Despite the fact that this financial wizardry was a lifeline for American policymakers and their banking cronies, let there be no doubt that it was an unmitigated disaster for the American public. Not only did the Federal Reserve nationalise the banks’ losses but more importantly, Mr. Bernanke’s money creation efforts have seriously undermined the viability of the US Dollar. It is noteworthy that since bailing out the major banks and orchestrating the stealth monetisation, the Federal Reserve has been busy purchasing US Treasuries. Furthermore, it is now almost certain that in next month’s FOMC meeting, Mr. Bernanke will unleash yet another round of quantitative easing. In other words, in order to fund Mr. Obama’s out of control spending, Mr. Bernanke will create even more dollars out of thin air! Allegedly, this new round of money creation will drive interest-rates lower, thereby helping the US economic recovery. Or so the story goes. Unfortunately, as any serious student of economic history knows, there is no such thing as a free lunch. By adding trillions of additional dollars to the monetary stock, Mr. Bernanke may succeed in bailing out his friends in high places but he is seriously jeopardising the US Dollar. In fact, bearing in mind the recent developments, it has become clear to us that the Federal Reserve wants to debase its currency. In our humble opinion, the US Dollar is a doomed currency and there is a real risk of an abrupt plunge in its value. If our assessment turns out to be correct and Mr. Bernanke unleashes the second phase of quantitative easing, you can be sure that the US Dollar will slide against most un-manipulated currencies (which are few and far between) and hard assets. In fact, monetary inflation is the prime reason why we believe that the ongoing bull-market in stocks and commodities will continue for several more months. Look. The US economy is swimming in debt and the total obligations (including social security, Medicare and Medicaid) now come in at around 800% of GDP! Furthermore, this year alone, Mr. Obama’s administration plans to spend another US$3.5 trillion, meanwhile the US Treasury will raise roughly US$2.2 trillion from issuing new government debt! Clearly, these numbers are unsustainable and you can bet your bottom dollar that the Federal Reserve will end up buying a large proportion of the newly issued US Treasury securities. As the American central bank funds more and more of Mr. Obama’s spending by creating new money, it will trash the value of its currency. In fact, given the growing imbalance between the government’s spending and tax receipts, very high inflation is inevitable and even hyperinflation cannot be ruled out. For the sake of their financial well being, it is crucial that investors understand that inflation or even hyperinflation is a monetary phenomenon ο υπερπληθωρισμός είναι πολιτική αποφαση; Οι ΗΠΑ πήραν την απόφαση να τυπώσουν "μέχρι τέλους". Και όσο περισσότερο τυπώνουν, τόσο περισσότεροι θα απομακρύνονται από το δολάριο, και θα πηγαίνουν πχ στο χρυσό. Κάποια στιγμή, ΚΑΝΕΝΑΣ δε θα θέλει το δολάριο έναντι του χρυσού (διότι όλοι θα βλέπουν πως τα νομίσματα πληθωρίζονται-υποτιμούνται, και προφανώς κανεις δε θέλει να έχει κάτι που χάνει σε αξία. Οπότε...υπερπληθωρισμός) and a strong economy is not a pre-requisite for the debasement of a national currency. Whatever the reason, if a central bank decides to significantly increase the quantity of money in the system, that currency’s purchasing power will always diminish. This is how fiat-money regimes have operated since the beginning of time and this era is no different.

Όσο περισσότερο προχωρά η "κινεζοποίηση" των εργατών, τόσο περισσότερο θα επενδύσουν το κεφάλαιο τους οι κεφαλαιοκράτες. Ως τότε, θα προτιμούν πχ να το αποθηκεύουν σε χρυσό, που είναι ιδανικό και διαχρονικό μέσο αποθήκευσης του πλούτου (περισσότερα για το ρόλο χρυσού-νομίσματος-πετρελαίου εδώ).



Τέλος, ένα άρθρο-αναδημοσίευση από το 1999, με τίτλο "Flow Addendum", το οποίο πραγματικά ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΑ ΛΙΓΑ και το προτείνω ανεπιφύλακτα. Είναι γραμμένο στα αγγλικά βέβαια, και επίσης έχει μεγάλο μέγεθος. Επαναλαμβάνω όμως ότι εξηγεί σε τεράστιο βαθμό τη σχέση χρυσού-πετρελάιου-νομίσματος, και ακόμα και τώρα δεν έχετε χρόνο-διάθεση να το διαβάσετε λόγω μεγέθους, κρατήστε το στα bookmarks σας, και όταν βρείτε χρόνο, διαβάστε το, αξίζει:

Flow Addendum