Δυο βδομάδες πριν τις εκλογές της 7ης Νοέμβρη μια μικρή ομάδα ρατσιστών κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα με τη συνδρομή οργανωμένης συμμορίας φασιστοειδών επιχείρησε και σε ένα βαθμό το κατάφερε να επιτεθεί με γιαούρτια και αυγά σε κλιμάκια των συνδυασμών του Αλαβάνου και της Παρτάλιου που περιόδευαν στην περιοχή στις 22 και 23 Οκτώβρη αντίστοιχα.Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτές οι συμμορίες αυτοδικούν στην συγκεκριμένη περιοχή. Είναι γνωστό επίσης ότι εδώ και δύο χρόνια αυτές οι ομάδες έχουν επιβάλει ένα ιδιότυπο απαρτχάιντ στην περιοχή με συνεχείς επιθέσεις κατά μεμονωμένων μεταναστών στο δρόμο, των σπιτιών τους, των μαγαζιών τους και των χώρων που προσεύχονται. Τα περισσότερα από τα εκατοντάδες αυτά περιστατικά δεν γίνονται καν γνωστά δεδομένου ότι οι ρατσιστικές συμμορίες δρουν υπό την πλήρη κάλυψη του τοπικού αστυνομικού τμήματος και ενίοτε της εκάστοτε αρμόδιας πολιτικής ηγεσίας (Μαρκογιαννάκης, Χρυσοχοίδης κ.ο.κ.)
Το ποιοτικό στοιχείο αυτή τη φορά είναι ότι οι τελευταίες επιθέσεις είχαν στόχο επώνυμα και αναγνωρισμένα στελέχη της αριστεράς. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για τις ευθύνες των συγκεκριμένων εκλογικών συνδυασμών που έδειξαν για ακόμα μια φορά αιφνιδιασμένοι από την επίθεση 30 αλητών, οι οποίοι κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν μετανιώσει επί τόπου την ώρα και τη στιγμή που είχαν γεννηθεί. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Αυτό που έχει σημασία και δεν πρέπει επ’ ουδενί να υποτιμηθεί είναι η άθλια στάση των τηλεοπτικών ΜΜΕ τα οποία επιχείρησαν με τον πλέον προκλητικό τόπο να υπερασπιστούν την αλήτικη αυτή επίθεση και μάλιστα με αρκετές δόσεις ειρωνείας και χαριεντισμού. Τα ανθρωπάρια των δελτίων των 8 δεν έκρυβαν τη χαρά τους στη άθλια εικόνα ενός ιστορικού στελέχους της αριστεράς γιαουρτωμένο από μερικά τσογλάνια, υπό την κάλυψη φυσικά της αστυνομίας. Λίγο πολύ λοιπόν οι γκεμπελίσκοι των δελτίων των 8 επιχείρησαν να παρουσιάσουν τις ενέργειες αυτές ως συνέπεια της “δράσης συμμοριών από αλλοδαπούς που καθημερινά σκορπούν τον τρόμο στην περιοχή” και σαν μια ευκαιρία για να συζητηθεί το “κύριο πρόβλημα” της Αθήνας που δεν είναι το μνημόνιο όπως λεει η αριστερά, αλλά “οι ορδές των παράνομων μεταναστών και οι συμμορίες που λεηλατούν το κέντρο της Αθήνας”.
Το εμετικό σκηνικό του γκεμπελισμού ολοκληρώθηκε με επιπλήξεις στα θύματα της επίθεσης που δυστυχώς αντί να καταγγείλουν ανοιχτά τους ναζιστές συμμορίτες και την αστυνομία που τους συνδράμει, βρέθηκαν να απολογούνται για το μεταναστευτικό και με τον αρχηγό των ναζιστών επίτιμο καλεσμένο των κιτρινοκάναλων να εξηγεί ως ειδήμων ότι επρόκειτο για “αυθόρμητες αντιδράσεις κατοίκων εναντίον των υποστηρικτών των λαθρομεταναστών” άποψη άλλωστε που έβρισκε απολύτως σύμφωνο τον τηλεαστέρα του Mega Στραβελάκη. (σ.σ. παρεμπιπτόντως, αυτό καταρρίπτεται και από σχετικά ρεπορτάζ με φωτογραφίες από το συμβάν)
Ρατσισμός και φόβος: ο κρυφός άσσος των εκλογών
Όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία. Όπως και στις ευρωεκλογές του 2009 έτσι και τώρα ο καθεστωτικός μηχανισμός προπαγάνδας επιχειρεί να αλλάξει επειγόντως ατζέντα. Ενώ μέχρι προχθές επικρατούσε μια χαζοχαρούμενη στρατηγική, ότι ψηφίζουμε για τα τοπικά ζητήματα και όχι για το μνημόνιο, τώρα βλέπουμε μια απότομη στροφή σε δύο επίπεδα. Πρώτον ότι υπάρχουν πιο σοβαρά κεντρικά ζητήματα από το μνημόνιο, ιδιαίτερα στην Αττική και την Αθήνα (από όπου θα εξαχθούν και τα βασικά πολιτικά συμπεράσματα) που είναι η “εγκληματικότητα και οι μετανάστες”. Δεύτερον ότι μια καταψήφιση των κυβερνητικών ψηφοδελτίων ισοδυναμεί με χρεοκοπία της χώρας, αφού η κυβέρνηση δεν θα μπορεί χωρίς την αναγκαία συναίνεση να εφαρμόσει την μνημονιακή πολιτική της. Αυτό ήταν και το νόημα της διακαναλικής συνέντευξης του ΓΑΠ τη Δευτέρα 25/10.
Στην πρώτη περίπτωση απευθύνεται σε ένα όχι και τόσο αμελητέο τμήμα του πληθυσμού που ενώ αποτελείται από πολιτικά ανόητους την ίδια στιγμή επιμένει να ασκεί τα εκλογικά του δικαιώματα. Πρόκειται για την ίδια πελατεία που απευθύνεται κατεξοχήν το ΛΑΟΣ, όμως μεσούσης της κρίσης και της γενικής ανασφάλειας που επικρατεί, ο πληθυσμός αυτός φαίνεται να αποχτά ένα ιδιαίτερο βάρος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Παπανδρέου δεν κάνει τίποτα λιγότερο απ’ ότι ο Σαρκοζί και ο Μπερλουσκόνι. Αντιλαμβάνεται και αυτός ότι ο ρατσισμός μπορεί να είναι ένα ουσιαστικό ανάχωμα προκείμενου να μην εκφραστεί η κοινωνική δυσαρέσκεια προς τα αριστερά και να πάρει επικίνδυνες διαστάσεις για την ισορροπία του συστήματος.
Όσο μάλιστα δεν λειτουργούν τα ταξικά αντανακλαστικά και όσο η αριστερά αδυνατεί να δώσει την δική της απάντηση στην κρίση, η απογοήτευση αναπόφευκτα θα εκφραστεί σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Όχι από κάτω προς τα πάνω αλλά από πάνω προς τα κάτω. Η υποχώρηση του εργατικού κινήματος της άνοιξης ανοίγει το δρόμο σε άλλου είδους ενότητες και εναλλακτικές λύσεις. Η προπαγάνδα εναντίον των “συντεχνιών”, των “ρετιρέ” των “βολεμένων συνδικαλιστών” γίνεται ανελέητη. Την ίδια ώρα μας περιτριγυρίζουν κάθε είδους ανώνυμα φαντάσματα που λυμαίνονται τη δημόσια περιούσια: Γιατροί που δεν κόβουν αποδείξεις, δημόσιοι υπάλληλοι και ΔΕΚΟ με μισθούς διευθυντών, ανώνυμοι καταθέτες του εξωτερικού και μεγαλοϊδιοκτήτες που δεν πληρώνουν φόρους, και στο τέλος πάντα οι μετανάστες που κλέβουν, σκοτώνουν και οργανώνονται σε συμμορίες.
Αφού η κοινωνία σαλαμοποιηθεί κοιτώντας ο ένας με καχυποψία τον άλλο και αφού γίνει το μυαλό μας κιμάς στο τέλος το έθνος θα ενωθεί ξανά για να σωθεί η πατρίδα. Και από πού θα ξεκινήσει το ξεκαθάρισμα; Μα φυσικά από τους ξένους. Εύκολος στόχος, βατός αντίπαλος. Ο κάθε θρασύδειλος, ο καθένας που η αξιοπρέπεια του έχει τσαλαπατηθεί από το αφεντικό του και τις τράπεζες, ο κάθε καραγκιόζης που ξαφνικά συνειδητοποίησε πόσο πρόβατο ήταν όταν έπαιρνε το ένα δάνειο πίσω από το άλλο για να το παίξει πετυχημένος στους γελοίους κύκλους του, τώρα όλοι αυτοί μπορούν να ανακτήσουν άμεσα το χαμένο έδαφος. Να ξαναγίνουν σημαντικοί σε μια στιγμή που όλα έχουν χαθεί βάζοντας το δικό τους λιθαράκι για να “σωθεί η πατρίς”. Έτσι κι αλλιώς στο κεφάλι τους όλα είναι ένας αχταρμάς. Το ΔΝΤ είναι αμερικανοεβραίοι, οι τράπεζες επίσης – εκτός φυσικά από τις ελληνικές, το διεθνές κεφάλαιο μασόνοι, και οι ξυπόλητοι μετανάστες ο στρατός όλων αυτών που ήρθαν για να καταλάβουν την Ελλάδα. Και επειδή το διεθνές κεφάλαιο και το ΔΝΤ δεν μπορούμε να το βρούμε πουθενά ας ασχοληθούμε με αυτό που είναι δίπλα, τους μετανάστες.
Ειδικά για αυτούς η προπαγάνδα έχει εξειδικευτεί για όλες τις περιπτώσεις. “Δεν πληρώνουν φόρους, το παραεμπόριο που δεν αφήνει τίποτα για τα μαγαζιά, κλέβουν τη δουλειά και των άλλων επαγγελματιών γιατί δεν πληρώνουν νοίκια ούτε ασφάλιση, νοσηλεύονται τσάμπα στα νοσοκομεία, αν βγάζουν 5 φράγκα τα στέλνουν στις χώρες τους, εδώ δεν ξοδεύουν τίποτα, είναι φορείς ασθενειών, πουλάνε ναρκωτικά, εκπορνεύονται, οργανώνονται σε συμμορίες για να ληστεύουν και να σκοτώνουν, είναι αλλόθρησκοι, ψεύτες και πονηροί γιατί παριστάνουν τους πρόσφυγες βρωμάνε και κατουράνε στις πόρτες μας.” Αυτό λοιπόν είναι το άμεσο πρόβλημα, σύμφωνα με τα ΜΜΕ των εκλογών και όχι τα μνημόνια που μας λεει η αριστερά. Και τα γιαούρτια στον Άγιο Παντελεήμονα κατά αριστερών υποψηφίων, που αν δεν μας φέρνουν εδώ τους μετανάστες τουλάχιστον δεν μας αφήνουν να τους διώξουμε, είναι η επιβεβαίωση αυτής της ανακάλυψης.
Καθόλου τυχαίο, λίγες μέρες πριν ο Λοβέρδος να υπερθεματίζει απαντώντας σε ερώτηση του Αδ. Γεωργιάδη στη Βουλή, ότι οι “λαθρομετανάστες” τρωνε 150 εκ από το ΕΣΥ, λεφτά που τα πληρώνει δήθεν ο ελληνικός λαός. Ερώτημα που φρόντισαν σύσσωμα τα κανάλια να μεταδίδουν συνεχώς επί τριήμερο για να “ενημερωθεί” και ο τελευταίος που ζει σε αυτή τη χώρα για να νοιώσει για ακόμα μια φορά μα…κας που οι μετανάστες τον κλέβουν μέσα στη μούρη του. Και στις 25/10 ο Παπουτσής να δηλώνει σε συνέντευξή σου ότι κάθε μέρα ένα χωριό περνάει τον Έβρο και εισέρχεται “παράνομα” στη χώρα, για να ρίξει κι αυτός με τη σειρά του λάδι στη ξενοφοβική προπαγάνδα.
Η απειλή της χρεοκοπίας: μπλόφα ή πραγματικότητα
Στη δεύτερη περίπτωση στην απειλή δηλαδή για χρεοκοπία της χώρας εφόσον τα κυβερνητικά ψηφοδέλτια δεν συγκεντρώσουν ένα ικανοποιητικό ποσοστό λειτουργούν συμπληρωματικά σε όσους μπορεί να μην έλκονται από το ρατσιστικό μίσος, ωστόσο φοβούνται ότι η καταψήφιση της κυβέρνησης μπορεί να οδηγήσει στην πτώση της και ελλείψει εναλλακτικής λύσης στην οικονομική χρεοκοπία. Εδώ η κυβέρνηση ποντάρει στον συντηρητισμό και στα αισθήματα φόβου για το μέλλον ενός κομματιού της κοινωνίας που δεν τα έχει χάσει όλα και εν πάση περιπτώσει προσπαθεί να διατηρήσει ένα μέρος των εισοδημάτων του, από τόκους, μερίσματα, νοίκια κ.ο.κ. Αλλά και άλλος κόσμος που ενώ δεν υποστηρίζει ενεργά την κυβέρνηση ωστόσο δεν θα επιθυμούσε την κατάρρευση του κράτους, φοβούμενος ότι η κατάσταση θα γίνει ακόμα χειρότερη.
Το ΠΑΣΟΚ παίζοντας με τη φωτιά (νόμος, τάξη, πατριωτισμός, ξενοφοβία) προσπαθεί να ανασυνθέσει το μπλοκ εξουσίας και να το εκφράσει στις εκλογές που έρχονται διασώζοντας έτσι το εκλογικό κύρος της κυβέρνησης, γνωρίζοντας ότι μια εκλογική πανωλεθρία θα έθετε υπό αμφισβήτηση το “δικαίωμα” να ολοκληρώσει τις απαιτήσεις του μνημονίου για την αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων, τις απολύσεις, και την κατάργηση κάθε έννοιας εργατικού δικαίου.
Πολλοί αναλυτές ακόμα και της αριστεράς έσπευσαν να μιλήσουν για μπλόφα του Παπανδρέου. Ότι δήθεν απειλεί με εκλογές σε περίπτωση πανωλεθρίας των υποψήφιών του στις δημοτικές και ότι εν πάση περιπτώσει αυτοπαγιδεύθηκε στα διλήμματα του πολιτικοποιώντας και ο ίδιος την επερχόμενη αυτοδιοικητική εκλογική αναμέτρηση. Πρόκειται για μια εντελώς ρηχή ερμηνεία. Στην πραγματικότητα ο Παπανδρέου αυτό που λεει είναι ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για παιχνίδια. Η αστική τάξη χρειάζεται αυτή τη στιγμή μια ισχυρή κυβέρνηση και δεν υπάρχει κανένας άλλος πέρα από τον Παπανδρέου για να παίξει αυτό το ρόλο. Τα γκάλοπ φαίνεται ότι δεν δικαίωσαν τη χαλαρή αντιμετώπιση των εκλογών. Ακριβώς για αυτό το κυβερνητικό κόμμα πρέπει επειγόντως να κάνει κάτι γιατί αλλιώς κινδυνεύει με πανωλεθρία. Αυτό τρέχει να προλάβει ο καθεστωτικός μηχανισμός την τελευταία στιγμή.
Επιπλέον οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν ότι τίποτα δεν πάει καλά. Όσο κι αν τις προηγούμενες βδομάδες τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κλίμα ευφορίας, με την μικρή αποκλιμάκωση των spread και την επίσης μικρή άνοδο του χρηματιστηρίου, η πραγματικότητα είναι οικτρή. Το έλλειμμα του 2009 τελικά θα κλείσει σχεδόν στο 16%. Αυτό σημαίνει ακόμα 4δις στο χρέος. Το έλλειμμα του 8μήνου ξεπέρασε τα 14δις και όπως όλα δείχνουν θα κλείσει πάνω από τα 22δις. Κοντά δηλαδή στο 10% του ΑΕΠ με στόχο το 8%. Το χρέος θα αυξηθεί περαιτέρω αφού θα περάσουν σ’ αυτό τα “διαγραμμένα” χρέη των ΔΕΚΟ. Μόνο από τον ΟΣΕ θα αυξηθεί κατά 10 δις. Που σημαίνει επιπλέον 800 εκ τόκους μόνο γι’ αυτό κάθε χρόνο. Η κυβέρνηση βεβαίως συνεχίζει να ψεύδεται ότι με τον νέο νόμο για την “εξυγίανση του ΟΣΕ” ο “ελληνικός λαός θα γλιτώσει 1 δις έλλειμμα κάθε χρόνο”. Παραμύθια της χαλιμάς. Ότι και να γίνει με τον ΟΣΕ ο “ελληνικός λαός” θα πληρώνει 800 εκ. τόκους κάθε χρόνο και με την περιουσία του ΟΣΕ στα χέρια κάποιου λωποδύτη που θα την πάρει κοψοχρονιά από την κυβέρνηση.
Ήδη τα spread έχουν πάρει εκ νέου την ανηφόρα ξεπερνώντας στις 28/10 τις 800μ., δείχνοντας ότι οι αγορές που τόσο εκτιμά ο ΓΑΠ και η κυβέρνηση του δεν εκτιμούν καθόλου τις ηρωικές του προσπάθειες και ζητάνε περισσότερο αίμα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με 650 δις δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και όλα δείχνουν ότι το νούμερο αυτό θα αυξηθεί. Την ίδια στιγμή η οικονομία βουλιάζει σε μια απερίγραπτη ύφεση και δεν υπάρχει καμία μα καμία ένδειξη ότι μπορεί κάτι να ανακόψει αυτή την πορεία. Σε αυτό το πλαίσιο ακόμα κι αν το εργατικό κίνημα της άνοιξης έχει ηττηθεί, ακόμα και αν η κυβέρνηση πέρασε σχεδόν με περίπατο το ξεπούλημα του ΟΣΕ, τίποτα δεν την εξασφαλίζει από την οργή όχι τόσο του συνδικαλιστικού κινήματος όσο του ολοένα αυξανόμενου πληθυσμού των αποκλεισμένων νέων, ανέργων και φτωχών κάθε ηλικίας που ξεπερνάνε κάθε προηγούμενο όριο. Μια νέα εν δυνάμει επαναστατική μάζα σχηματίζεται και είναι ζήτημα χρόνου ίσως και τύχης πότε θα τη δούμε στους δρόμους. (σ.σ. βέβαια η οργάνωση αυτής της μάζας είναι ακόμα μηδαμινή σε σχέση με την κρισιμότητα της συγκυρίας
Όλα αυτά είναι απολύτως αντιληπτά από τα αστικά επιτελεία και φυσικά από τον ίδιο τον ΓΑΠ. Απ’ αυτή την άποψη η το δίλημμα ή μας ψηφίζετε ή πάμε σε εκλογές δεν είναι απλώς μια μπλόφα, αλλά μια πραγματική προϋπόθεση για να συνεχίσει να κυβερνά και ταυτόχρονα μια έκκληση προς την αντιπολίτευση να αναλάβει τις ευθύνες της όχι τόσο απέναντι στην κυβέρνηση αλλά κυρίως απέναντι στο ίδιο το καθεστώς. Τα υπόλοιπα τώρα του Πρετεντέρη και των ηλιθίων του Σκαι τι εμποδίζει τον ΓΑΠ να κυβερνάει με νομάρχη τον Ψωμιάδη και δήμαρχο του Κακλαμάνη είναι μόνο για να διασκεδάζουν τον εκνευρισμό τους.
Εκλογικές αυταπάτες
Η αριστερά περίμενε ότι στις εκλογές αυτές θα μπορούσε να εκφράσει μαζικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς την τρόικα και το μνημόνιο. Ο Συνασπισμός εμμένοντας σε μια τακτική “διεμβόλησης του σοσιαλιστικού χώρου” κατέληξε στην περιφέρεια Αττικής στην υποστήριξη του Αλ. Μητρόπουλου. Όπως όμως δείχνουν όχι μόνο οι δημοσκοπήσεις αλλά και η αδυναμία να κινητοποιηθούν ουσιαστικές δυνάμεις υπέρ αυτής της υποψηφιότητας το εγχείρημα φαίνεται να περιορίζεται σε ποσοστά του 8-9% δείχνοντας ότι σε καμία περίπτωση δεν γίνεται πόλος ούτε διεμβόλησης του ΠΑΣΟΚ, ούτε καταδίκης του μνημονίου. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που υποστηρίζουν τον Μητρόπουλο ακόμα και ο ίδιος δεν είναι καθόλου συνηθισμένοι σε τέτοια ποσοστά και δύσκολα θα τα αντέξουν. Και μάλιστα όταν η κίνηση αυτή περιορίζεται σε μερικές εκατοντάδες το πολύ μικρομεσαία στελέχη χωρίς ιδεολογική συνοχή ούτε οργανωμένη βάση. Ας μην εκπλαγεί κανείς βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους αύριο να παρακαλάνε το θυρωρό της Ιπποκράτους να τους ξαναβάλει μέσα. Όσο για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να προτιμάει πιο light εκδοχές ανταρτών, τύπου Δημαρά, που αποτελεί εγγύηση πολιτικάντη που μπαινοβγαίνει στο ΠΑΣΟΚ με την ίδια ευκολία που αλλάζει πουκάμισα. Γιατί λοιπόν ο κόσμος αυτός προτιμά τον Δημαρά από τον Μητρόπουλο; Μήπως πάλι φταινε τα ΜΜΕ; Στην πραγματικότητα ο κόσμος αυτός ψηφίζει Δημαρά σαν την εκδοχή ενός καλού φαντασιακού ΠΑΣΟΚ πιστεύοντας παράλληλα ότι έτσι θα δώσει και ένα μήνυμα στη σημερινή ελεεινή ηγεσία του. Πολλοί στην αριστερά μιλούν για εγκλωβισμό του κόσμου που θέλει να ψηφίσει ενάντια στο μνημόνιο σε μια στημένη υποψηφιότητα που στο τέλος θα προσφέρει χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση και θα προστεθεί στα κυβερνητικά ποσοστά. Η οπτική αυτή μπορεί να ταιριάζει στα κλασσικά αριστερά στερεότυπα αλλά είναι εντελώς λάθος. Ο κόσμος που θα ψηφίσει Δημαρά δεν το κάνει γιατί κάποιοι τον κοροϊδεύουν. Το κάνει γιατί συνεχίζει να πιστεύει σε μια καλή εκδοχή του ΠΑΣΟΚ. Σε μια κριτική και όχι σε μια ρήξη με το ΠΑΣΟΚ. Ο Δημαράς δεν υπόσχεται καμία σύγκρουση με την κυβέρνηση ούτε παριστάνει τον Τσάβες. Ο άνθρωπος λεει στα ίσα ότι είναι ΠΑΣΟΚ, δεν ψήφισε καν ενάντια στο μνημόνιο (λευκό έριξε) και ψήφισε υπέρ του ασφαλιστικού και των νέων εργασιακών σχέσεων. Αν και τα μμε καλλιεργούν τη φήμη ενός Δημαρά εναντίον του μνημονίου, ο ίδιος φροντίζει να είναι εξαφανισμένος προκειμένου να μην δηλώνει ανοιχτά τις πραγματικές του θέσεις.
Από την άλλη η υποψηφιότητα Αλαβάνου ευελπιστούσε να εκφράσει κι αυτή την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια από την πολιτική του μνημονίου. Ο Αλαβάνος και το επιτελείο του θεωρεί ότι η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή και χρειάζεται ένα νέο ΕΑΜ να ηγηθεί ενός νέου απελευθερωτικού αγώνα εναντίον της τρόικα. Πρώτο μέτρο μάλιστα μετά την “κατάληψη” της περιφέρειας Αττικής θα ήταν η απαγόρευση της εισόδου των υπάλληλων της τρόικα. Προφανώς η απαγόρευση αυτή δεν θα ίσχυε για τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης γεγονός που από μόνο του τη διαχωρίζει ως δευτερεύων στόχο του Αλαβάνου. Όταν ο Αλαβάνος ανακοίνωνε πριν μερικούς μήνες την ίδρυση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής θεωρούσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκούσε για να χωρέσει τις τεράστιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα αντιστέκονταν αυθόρμητα στην “κατοχή” της χώρας από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Θεωρούσε ότι χρειάζεται κάτι πλατύτερο από το ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο ΕΑΜ. Το 3,5% των δημοσκοπήσεων δείχνει πόσο λάθος ήταν αυτή η εκτίμηση. Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς γιατί ο “υπόδουλος” ελληνικός λαός δεν συγκινήθηκε στο ελάχιστο από το κάλεσμα του γνωστού και αναγνωρισμένου στελέχους της αριστεράς. Πάρα την μαζική απεύθυνση, όπως και το ψηφοδέλτιο του Μητρόπουλου, έτσι κι αυτό βρίσκει απήχηση μόνο σε πολύ σκληρά αριστερά ακροατήρια, δείχνοντας αν μη τι άλλο ότι η πολιτική τακτική είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από έξυπνα συνθήματα και άλλου είδους πυροτεχνήματα.
Όπως και να χει και οι δύο τακτικές πέρα από τις όποιες εσωσυριζεϊκές εκκρεμότητες, στο ανοιχτό πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης έχουν αποτύχει. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι λίγες μέρες που απομένουν η αριστερά θα πρέπει να αποσυρθεί από την εκλογική μάχη. Όμως δεν χρειάζονται άλλες αυταπάτες για το τι θα βγάλει η κάλπη, και ως εκ τούτου άλλες ματαιώσεις.
Το ίδιο ισχύει και με τα υπόλοιπα αριστερά ψηφοδέλτια, είτε του ΚΚΕ είτε του Ανταρσυα που ενδεχομένως πίστεψαν ότι η κρίση του Συριζα αντικειμενικά θα τους ωφελούσε. Και εδώ βλέπουμε την ίδια στασιμότητα. Το ΚΚΕ στην Αττική περιορίζεται στα εκλογικά του ποσοστά προ μνημονίου και στα ψηφοδέλτια της Ανταρσία δεν φαίνεται καμία δυναμική παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των συνδικαλιστών της να υπερτονίσουν τη συμμετοχή τους σε ορισμένα “πρωτοβάθμια” σωματεία και εννοείται στο φοιτητικό κίνημα.
Γιατί δεν μας θέλει η κάλπη
Η αριστερά όλων των ειδών θα πρέπει να το πάρει επιτέλους απόφαση. Η κάλπη δεν είναι το γήπεδό της. Και μαζί μ’ αυτό να πάρει και μια επιπλέον απόφαση. Ότι δεν πρόκειται ποτέ να σχηματιστεί σ’ αυτό το πεδίο καμία “πλατιά πλειοψηφία”. Και όποιος το καταλάβει αυτό ίσως γλιτώσει και μια χωρίς λόγο απογοήτευση.
Θα πρέπει λοιπόν όλοι όσοι επένδυσαν σε αυτές τις εκλογές ότι θα εκφραστεί η αντιμνημονικαή πολιτική στην ενίσχυση των ψηφοδελτίων τους να απαντήσουν γιατί αυτό δεν φαίνεται πουθενά. Εκτός κι αν για πολλοστή φορά ανασυρθούν από τον μπαούλο οι γνωστές κλισέ απαντήσεις περί του λαού που “μπερδεύτηκε, παρασύρθηκε, εγκλωβίστηκε, εκβιάστηκε” και διάφορα αλλά τέτοια, αλλά κατά βάθος παραμένει ένας αγνός και πάντα θύμα “λαός” που ενώ δικαιωματικά θα έπρεπε να είναι μαζί μας στο τέλος πάντα κάτι συμβαίνει και πάει και ψηφίζει τον δυνάστη του. Και τώρα, ειδικά τώρα με το μνημόνιο που τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ, τώρα που οι κατακτήσεις 80 χρόνων πάνε κατά διαόλου, πάλι αυτός ο λαός συμπεριφέρεται με τον ίδιο γνωστό τρόπο.
Πάνε 120 περίπου χρόνια από τότε που η γερμανική σοσιαλδημοκρατία κέρδισε ορισμένα αξιόλογα εκλογικά ποσοστά, γεγονός που παραλίγο να πείσει ακόμα και τον Ενγκελς ότι η εποχή των οδοφραγμάτων έχει οριστικά λάβει τέλος και ότι οι εκλογές αναδεικνύονται σε προνομιακό πεδίο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Παρά το γεγονός ότι η αριστερά δοκίμασε επανειλημμένως την τύχη της στις κάλπες, απειροελάχιστες ήταν οι φορές που κατάφερε να ξεπεράσει ένα πλαφόν που για την Ελλάδα τουλάχιστον είναι το 20%. Το πλαφόν αυτό δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο αλλά με μικρές αποκλίσεις όλες της χώρες της Ευρώπης που έχουν να επιδείξουν ένα μίνιμουμ ταξικής πάλης και μια υπαρκτή αριστερά. Αυτό συμβαίνει για έναν πολύ απλό λόγο. Ο εκλογικός πληθυσμός ήταν είναι και θα είναι παθητικός στην μεγάλη του πλειοψηφία. Αυτό συμβαίνει σε κάθε πολιτική ή κοινωνική συμπεριφορά αυτού του πληθυσμού και όχι μόνο όταν προσέρχεται στις κάλπες. Το λέμε αυτό γιατί μερικοί νομίζουν ότι ο κόσμος παθαίνει κάτι μόνο όταν ψηφίζει, αλλά κατά τα’ άλλα διατηρεί ακμαίο το επαναστατικό του ηθικό. Αυτό μπορεί να βολεύει τα κάθε είδους ρεφορμιστικά στρατηγήματα περί του δημοκρατικού δρόμου και της κατάκτησης της πλειοψηφίας, όμως από την εποχή της γαλλικής επανάστασης δεν έχει λειτουργήσει ούτε μια φορά.
Δυστυχώς η πλατειά πλειοψηφία είναι παθητική, είτε γιατί δεν καταλαβαίνει, είτε γιατί αγνοεί, είτε γιατί φοβάται ότι θα έχει περιπέτειες, είτε γιατί πιστεύει ότι είναι προτιμότερο να τα έχεις καλά με την εξουσία, είτε γιατί θέλει την ησυχία της, είτε γιατί έχει άλλες ασχολίες, είτε γιατί ο αγώνας για την επιβίωση δεν της αφήνει χρόνο για άλλες δραστηριότητες και για ένα άλλο κάρο λόγους παραμένει μακριά από μια ενεργητική παρουσία στα κοινά. Αυτό δεν είναι μόνο θέμα προπαγάνδας και ούτε θα ξεπεραστεί μέσω της αντιπροπαγάνδας, αφορά ολόκληρο το πλέγμα των ταξικών σχέσεων κυριαρχίας, αφορά τις υπέρτερες δυνάμεις των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους και ίσως ένα συντηρητισμό της πλειοψηφίας των ανθρώπων ανεξάρτητα της τάξης που ανήκουν που εμφανίζεται διαχρονικά σε όλους τους κοινωνικούς σχηματισμούς. Ακριβώς γι’ αυτό καμία επαναστατική καμπή στην μέχρι τώρα γνωστή ανθρώπινη ιστορία και σ’ αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση η ταξική πάλη της καπιταλιστικής εποχής δεν έχει συμβεί μέσα από τέτοιες “πλειοψηφικές δημοκρατικές” διαδικασίες.
Η επαναστατική ταξική πάλη (και δεν εννοούμε τους αυθόρμητους οικονομικούς αγώνες) διεξάγεται συνειδητά από αποφασισμένες μειοψηφίες που έχουν ένα ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο και με στόχο της κατάληψη της εξουσίας. Μόνο τότε οι καταπιεσμένες τάξεις κατάφεραν να ανατρέψουν το καθεστώς της άρχουσας τάξης. (σ.σ. διότι αυτοί που αποτελούν την πρώτη γραμμή έχουν πλέον πείσει ότι αποτελούν καλύτερη λύση από τη ζωή με την υπάρχουσα άρχουσα τάξη, μια ζωή που πλέον μοιάζει ΑΦΟΡΗΤΗ για το λαό)Η πλειοψηφία ακόμα και τότε συνεχίζει να αντιδρά με ένα παθητικό τρόπο, αποδεχόμενη στο τέλος το αποτέλεσμα της αναμέτρησης, μιας αναμέτρησης που διεξάγεται όχι σε εκλογικά κέντρα αλλά στους δρόμους. (σ.σ. όχι απαραίτητα η πλειοψηφία, όταν μπαίνουν οι διαχωριστικές γραμμές με ξακάθαραο τρόπο, πολλοί, μα πάρα πολλοί παίρνουν θέση υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς)
Φέτος από την αρχή του χρόνου η χώρα έζησε μερικούς θερμούς απεργιακούς μήνες μέχρι το τέλος της άνοιξης. Παρ’ όλα αυτά η αντίσταση κάμφθηκε ανεξάρτητα από τις ευθύνες της αριστεράς και του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Η ήττα αυτή δεν μπορεί παρά να εκφραστεί και στις κάλπες. Ο κόσμος της αριστεράς και γενικά όσοι βρέθηκαν στο δρόμο νοιώθουν σίγουρα μια απογοήτευση για την αδυναμία του κινήματος να ανακόψει την επίθεση. Ίσως πιστέψουν ότι οι κάλπες είναι μια ευκαιρία να τιμωρηθούν οι δυνάμεις του μνημονίου. Δυστυχώς δεν πρόκειται να δούμε στις κάλπες αυτό που δεν είδαμε στο δρόμο.
Κάποιοι ίσως σκεφτούν ότι αυτά πληρώνει η αριστερά με την ανεπάρκεια των θέσεών της, με το ότι δεν πρόβαλε ένα ξεκάθαρο και άμεσο πρόγραμμα όπως στάση πληρωμών και διαγραφή ή έστω επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και των ΔΕΚΟ κάτω από εργατικό έλεγχο κ.ο.κ. Αυτό έπαιξε ένα ρόλο την ώρα της αντιπαράθεσης την άνοιξη. Το πρόγραμμα αυτό έχει ένα νόημα όταν μια κρίσιμη μάζα συγκρούεται στους δρόμους προβάλλοντας ταυτόχρονα μια ορισμένη εναλλακτική λύση στο μνημόνιο και την κυβέρνηση. Τώρα ένα τέτοιο πρόγραμμα έχει μόνο προπαγανδιστική αξία, και δεν αποτελεί πλατφόρμα για άμεση δράση. Σ’ αυτό το επίπεδο η μάχη είναι χαμένη. Πρώτον γιατί τώρα ανέξοδα όλοι το παίζουν αντιμνημονικοί ακόμα και ο Σγουρός, ο Κακλαμάνης, ο Κικίλιας και όχι μόνο ο Δημαράς. Και δεύτερον γιατί η αριστερά έχει χάσει σε σχέση με τους προηγούμενους μήνες την αξιοπιστία της, όχι γιατί λεει κάτι διαφορετικό από τότε αλλά γιατί χρεώνεται μια χαμένη μάχη. Ο κόσμος της είναι περισσότερο κουρασμένος, χωρίς πολύ διάθεση να πείσει τους υπόλοιπους που βλέπουν μια αριστερά να μην τα καταφέρνει ούτε στους δρόμους, ούτε στην κάλπη, ούτε καν να μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια απέναντι σε 20 υποκοσμιακούς μιας συμμορίας παρακμιακών φασιστών.
Και τώρα
Μένουν μερικές μέρες πριν τις κάλπες. Σύσσωμη η αναρχία και ο αντιεξουσιαστικός χώρος αλλά και ορισμένοι αριστεροί αντιμετωπίζουν τις εκλογές σαν μια ευκαιρία για παντός καιρού ιδεολογικές διαπιστώσεις. Μαζί με την αποχή, το λευκό και το άκυρο μας υπενθυμίζουν, παραβιάζοντας ανοιχτές πόρτες, ότι το σύστημα δεν αλλάζει με τις κάλπες, ότι χρειάζεται αγώνας από τα κάτω, λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, άμεση δημοκρατία κλπ κλπ. Μάλιστα, τώρα μας άνοιξαν τα μάτια. Το ότι με τις εκλογές δεν αλλάζει το σύστημα, δεν συνεπάγεται ότι δεν συμμετέχεις σ’ αυτές. Γιατί μήπως αλλάζει με τη συζήτηση; παρόλα αυτά συζητάμε και πολλές φορές συζητάμε καιμε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Καλό είναι κι αυτό γιατί έτσι θα απαλλαχτούμε από την αυταπάτη του καλού ανθρώπου του Ρουσσώ. Επίσης συμμετέχουμε σε συνδικαλιστικούς αγώνες για να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας εντός καπιταλισμού για να μην ξεχνιόμαστε. Μήπως ο συνδικαλισμός αλλάξει το σύστημα; Άλλες φορές μπορεί να καταλάβουμε ένα παρκάκι και εκεί να αναπτύξουμε εναλλακτικές δραστηριότητες που επίσης μπορούν να γίνουν και σε ένα καταλυμένο κτήριο. Μήπως έτσι αλλάζει το σύστημα; Το πιστεύει κανείς στα σοβαρά;
Όποιος πιστεύει ότι μπορεί οι “απελευθερωμένοι” χώροι να επεκτείνονται επ’ άπειρον μέχρι να απελευθερωθεί όλος ο κόσμος, έχει τις ίδιες αυταπάτες με όποιον πιστεύει ότι θα πείσει όλον τον κόσμο να αλλάξει ιδέες χωρίς να έχει ανατρέπει την οικονομική και πολιτική εξουσία, αφήνοντας άθικτους τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς της.
Οποιαδήποτε παρέμβαση εντός του συστήματος είναι θεμιτή στο βαθμό που συγκεντρώνονται δυνάμεις και εμπλουτίζουν τη συλλογική πείρα της μειοψηφίας που συμμετέχει σ’ αυτές. Όμως σε όλα αυτά υπάρχει ένα απόλυτο όριο. Οι μερικές αυτές προσπάθειες τελειώνουν εκεί που τελειώνει ένας ευρύτερος ταξικός, πολιτικός και ιδεολογικός συσχετισμός. Δεν είναι μόνο το πρόβλημα της καταστολής αλλά και το ότι δεν βρίσκονται επιπλέον δυνάμεις για να συνεχιστεί η ειρηνική επέκταση μιας οποιασδήποτε αντισυστημικής διαδικασίας. Είτε αφορά την επέκταση μιας εκλογικής επιρροής, είτε την επέκταση οποιασδήποτε εναλλακτικής μορφής κοινωνικής ζωής δίπλα πάντα στην κυρίαρχη.
Φυσικά δεν αλλάζει το σύστημα με τα ψήφους. Όμως έχει σημασία για τα καθεστωτικά κόμματα πόσα ψήφους θα πάρουν. Έχουν ανάγκη από ένα ποσοστό συναίνεσης. Δεν μπορεί να σταθεί καμία εξουσία χωρίς συναίνεση. Και οι εκλογές είναι το πεδίο που οι αστικές δημοκρατίες προσπαθούν να αποσπάσουν με κάθε μέσο βέβαια αυτή τη συναίνεση. Η αριστερά δεν μπορεί να μένει απαθής σ’ αυτή τη μάχη. Δεν χρειάζεται να έχει κάνεις εκλογικές αυταπάτες για να προβοκάρει τις προσπάθειες συγκρότησης και εκλογικής νομιμοποίησης του αστικού μπλοκ εξουσίας. Και όχι μόνο αυτό. Κάθε μάχη ακόμα κι αν είναι εκ των πρότερων χαμένη πρέπει να δίνεται. Γιατί πάντα θα βρεις δυνάμεις, θα κάνεις γνωστές τις θέσεις σου, θα έρθεις σε επαφή με κόσμο ακόμα κι αν νοιώσεις την εχθρότητα ή την αδιαφορία του (αλλιώς πως θα καταλάβεις που ζεις) και πάνω απ’ όλα θα βγεις πιο σοφός απ’ αυτή τη μάχη. Η γνωστή ναζιστική συμμορία γιατί άραγε συμμετέχει στις εκλογές. Μήπως έχει κοινοβουλευτικές αυταπάτες; Όχι βέβαια, απλά χρησιμοποιεί τις εκλογές για να μαζέψει επιπλέον δυνάμεις για να χτιστεί σε μερικές περιοχές αλλά και αλλού. Είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου που άξονα έχει το δρόμο.
Η συμμετοχή στις εκλογές δεν παθητικοποιεί τον κόσμο γιατί έτσι κι αλλιώς παθητικός είναι στην πλειοψηφία του. Οι εκλογές είναι το πανηγύρι της παθητικότητας. Όμως οι επαναστάτες και η αριστερά πρέπει να είναι εκεί για να χαλάσει αυτό το πανηγύρι. Σιγά που θα τους αφήσουμε και μόνους. Θα τους δυσκολέψουμε όσο μπορούμε παρότι στο τέλος θα κερδίσουν γιατί βασίζονται στην ήδη υπάρχουσα παθητικότητα του κόσμου. Όμως θα κερδίσουν με την ψυχή στο στόμα γεγονός που θα διευκολύνει τις συνειδητές ταξικές δυνάμεις στις επόμενες κινήσεις της εκεί που πραγματικά κρίνεται το παιχνίδι. Παθητική και ανέξοδη στάση είναι η αποχή, και καθόλου δεν είναι τυχαίο ότι οι κάθε είδους μηχανισμοί καθεστωτικής προπαγάνδας προωθούν την αποχή.
Στις 7 Νοέμβρη λοιπόν ψηφίζουμε αριστερά ψηφοδέλτια.
Η καπιταλιστική κρίση θα αλλάξει όχι μόνο τον κοινωνικό χάρτη αλλά και την πολιτική γεωγραφία της αριστεράς. Μαζί θα αλλάξει και ο χαρακτήρας της ταξικής πάλης. Το τέλος του μεταπολεμικού ταξικού συμβολαίου θα φέρει και το τέλος μιας ταξικής πάλης με κέντρο την αναδιανομή του εισοδήματος. Όπως και να χει οι επαναστάτες θα εκτιμήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα, αφού θα έχουν στηρίξει χωρίς αυταπάτες την υπάρχουσα αριστερά σ’ αυτή τη μάχη, αλλά δεν θα πάρουν και της μετρητής ένα δημοψήφισμα εκατομμυρίων παθητικών ψηφοφόρων. Αυτό που στο τέλος μετράει είναι το πεζοδρόμιο.
Κ. Μαραγκός
Υ.Σ. Και επειδή ορισμένοι ορθόδοξοι μαρξιστές της κακιάς ώρας θα σπεύσουν να μας επιπλήξουν για τους βαρύτατους χαρακτηρισμούς περί παθητικότητας του λαού που “βγάζει λάδι τη γραφειοκρατία και το ρεφορμισμό”, τους απαντάμε για ακόμα μια φορά: την ιστορία τη γράφει η πρωτοπορία, η συνειδητή επαναστατική μειοψηφία που είναι έτοιμη και ικανή να τεθεί επικεφαλής του αγώνα για την ανατροπή του αστικού κράτους και την κατάληψη της εξουσίας από το επαναστατικό προλεταριάτο. Μα φυσικά απαιτείται γι’ αυτό η συμμετοχή πλατύτερων κομματιών καταπιεσμένων αλλά και όλων όσων συμμαχούν στον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας της άρχουσας τάξης. Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι η πλειοψηφία του λαού και της εργατικής τάξης συνήθως έχει μια παθητική συμπεριφορά και αυτή ακριβώς η συμπεριφορά εκφράζεται στα εκλογικά αποτελέσματα. Ε λοιπόν όσο η εργατική τάξη παραμένει παθητική δεν είναι επαναστατικό υποκείμενο, αλλά μονάχα αντικείμενο εκμετάλλευσης. Και εμείς δεν έχουμε καμία διάθεση ούτε να τη γλύφουμε, ούτε να την φτιασιδώνουμε, ούτε να δικαιολογούμε τις συμπεριφορές της. Ας το κάνουν αυτοί που φοβούνται να συγκρουστούν με την κοινή” εργατική” γνώμη, μη τυχόν και διαψευστεί ο αγοραίος μαρξισμός τους. Ποιος μαρξισμός δηλαδή, αυτόν που έμαθαν στα εγχειρίδια της ακαδημίας επιστημών της ΕΣΣΔ και στα εκλαϊκευτικά μαθήματα μαρξισμού για αρχάριους.
Αναδημοσίευση από avantgarde2009.wordpress.com
Δημοσίευση σχολίου