Αν μέχρι τώρα το αστικό μπλοκ εξουσίας της εποχής του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου, προϊόν κι αυτό ενός παγκόσμιου ταξικού συσχετισμού, προϋπέθετε διαδικασίες συναίνεσης, τώρα η νέα αστική συμμαχία προϋποθέτει τη συντριβή του εργατικού κινήματος και τον εκμηδενισμό της αριστεράς. Από τον καπιταλισμό του καρότου περνάμε στον καπιταλισμού του ροπάλου και από το κράτος πρόνοιας στο κράτος εκτάκτου ανάγκης.Μεσοστρώματα που μέχρι προχθές στήριζαν το σύστημα με μια σειρά ανταλλάγματα και ένα βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο, σήμερα πλήττονται ανεπανόρθωτα από την κρίση και βρίσκονται κυριολεκτικά σε απόγνωση. Βλέποντας τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, τα περιουσιακά τους στοιχεία να χάνουν την αξία τους, τα μαγαζάκια τους χωρίς τζίρο, τις τράπεζες να τους απειλούν με κατασχέσεις, τις γειτονιές τους να υποβαθμίζονται, το κράτος να αδυνατεί να τους βοηθήσει όπως έκανε μια ζωή, έχουν αρχίσει να αντιδρούν.
Οι άνθρωποι αυτοί χρόνια απομονωμένοι και έξω από συλλογικές διαδικασίες, πραγματικοί ιδιώτες χωρίς καμία ενεργή εμπλοκή στα κοινά, με μια εντελώς περιορισμένη πολιτική οπτική που αφορούσε μονάχα τα του νοικοκυριού, επιχειρούν για πρώτη φορά να κάνουν κάτι για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ανίκανοι να αντιληφθούν το εύρος της παγκόσμιας κρίσης, νομίζουν ότι ο τζίρος τους έχει πέσει εξαιτίας του πλανόδιου “παρεμπορίου” και όχι γιατί ο κόσμος δεν έχει φράγκο, ότι οι μετανάστες έρχονται στη γειτονιά τους και έτσι την υποβαθμίζουν και όχι γιατί είναι ήδη υποβαθμισμένη, ότι τα σπίτια τους χάνουν την αξία τους γι’ αυτό και όχι γιατί είναι απούλητα εκατοντάδες χιλιάδες νεόδμητα που κανείς δεν έχει λεφτά να αγοράσει. Η πνευματική τους αναπηρία δεν τους επιτρέπει να διακρίνουν τον υπεύθυνο της κατάστασής τους που είναι οι τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο και βρίσκεται υποθηκευμένη όχι μόνο η δημόσια περιουσία, αλλά και η ιδιωτική αυτών των νοικοκυραίων, ενώ η δουλικότητά τους προς την εξουσία και η αδυναμία που αισθάνονται απέναντι σε οτιδήποτε κοινωνικά ισχυρότερο απ ‘ αυτούς τους κάνει να στρέφουν το μίσος τους προς τους από κάτω, στους πιο απόκληρους αυτής της κοινωνίας. Αφού αδυνατούν να τα βάλλουν με το μεγάλο κεφάλαιο που όχι μόνο το ζηλεύουν αλλά και το τρέμουν, και αφού δεν τολμούν να τα βάλλουν με το κράτος γιατί χέζονται απάνω τους μην τους έρθει η εφορία ή το ΙΚΑ, το μόνο που τους μένει για να διορθώσουν είναι η “αισθητική εικόνα της γειτονιάς τους” και της πέριξ του μαγαζιού τους περιοχής. Εκεί κάτι μπορούν να κάνουν, και επιπλέον να νοιώσουν ξανά έστω και λίγο αφεντικά. Νομίζουν ότι προπηλακίζοντας τους μετανάστες θα ξαναγίνουν τα Κ. Πατήσια, η Αττική και ο Αγ. Παντελεήμονας οι ακμάζουσες μικροαστικές συνοικίες της δεκαετίας του 1960 και το τ.μ. στην περιοχή θα εκτοξευτεί στις 3000 ευρώ. Και επειδή καθημερινά ξεφτιλίζονται από τους εισπράκτορες των τραπεζών που τους ζητούν να εξοφλήσουν τα κάθε είδους δάνεια, νομίζουν ότι κυνηγώντας τους πλανόδιους που πουλάνε μπιχλιμπίδια, κάλτσες, σώβρακα και τσάντες θα ξαναγεμίσουν οι μπουτίκ τους ξανά με κυράτσες που θα τσακίζουν τις κάρτες για να πουλήσουν μούρη στη Μέμου και το Μπουρνάζι.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μηδέν κοινωνική συνείδηση. Χέστηκαν αν ο πλανήτης περνάει την χειρότερη οικονομική και περιβαλλοντική κρίση στην ιστορία του, δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον όχι μόνο για το αν ο μετανάστης δίπλα τους ζει ή πεθαίνει, αλλά ούτε καν για τα ζόρια που τραβάνε οι υπόλοιποι ελληναράδες που από κοινού κυνηγάνε μετανάστες. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η πάρτη τους. Αυτός ο ελεεινός δεσμός είναι που τους ενώνει με όλους τους άλλους. Η οργή των μικροαστών για τον ξεπεσμό τους. Αλλά δεν είναι μόνο οι μικροαστοί. Είναι ακόμα και έλληνες εργαζόμενοι που κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους αν δεν τις έχουν χάσει ήδη, που όμως κι αυτοί με τη σειρά τους αδυνατούν να σκεφτούν ότι αυτό οφείλεται στην ύφεση που νεκρώνει ολόκληρη την οικονομία και όχι στους μετανάστες. Αυτοί όμως νομίζουν ότι οι μετανάστες τους πήραν τις δουλειές αφού πρώτα έριξαν τα μεροκάματα, ότι είναι πολλοί και δεν χωράνε, ότι αν φύγουν θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Μ’ αυτή τη λογική θα πρέπει όλοι οι “περιττοί”, ακόμα και αυτοί οι ίδιοι αν είναι άνεργοι ή και “δημόσιοι υπάλληλοι που πρέπει να απολυθούν γιατί κι αυτοί λυμαίνονται τη χώρα” πρέπει να φύγουν επίσης. Ο παραλογισμός της ρατσιστικής βλακείας δεν έχει όρια. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να σκεφτεί λογικά χωρίς να είναι οικονομολόγος καταλαβαίνει ότι η κρίση δεν οφείλεται στον υπερπληθυσμό. Ότι καθένας που παράγει καταναλώνει και αυτό δίνει δουλειά σε άλλους κ.ο.κ. Μια οικονομία που δουλεύει τους χωράει όλους, μια άλλη που δεν δουλεύει δεν χωράει κανέναν. Αν φύγουν οι μετανάστες θα μείνουν ξενοίκιαστα τα σπίτια και χιλιάδες μαγαζάκια. Τα ασφαλιστικά ταμεία θα ξεμείνουν από εισφορές, πολλοί άνθρωποι που εξυπηρετούνται σε οικιακές εργασίες, από μετανάστριες που επίσης φυλάνε γέρους και παιδιά θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους και να γυρίσουν στα σπίτια, ειδικά οι γυναίκες. Αυτό μπορεί να είναι θεμιτό για τους φασίστες να γυρίσουν οι γυναίκες στις κουζίνες στους και στα παιδιά τους, αλλά η οικονομία όπως φυσικά την ξέρουμε σήμερα θα κατέρρεε την επόμενη μέρα. Για μας κανένα πρόβλημα, ας καταρρεύσει να τελειώνουμε, αλλά για όλους αυτούς του κοπρίτες που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους θα ήταν ακόμα μια μεγάλη έκπληξη. Τι θα έκαναν τότε. Θα έβρισκαν κάποιον άλλο να κυνηγήσουν. Αρκεί να είναι ή να νομίζουν ότι είναι τους χεριού τους.
Τα αστικά επιτελεία έχουν αντιληφθεί πλήρως αυτή την ψυχολογία που εξαπλώνεται ταχύτατα σε ξεπεσμένες μικροαστικές γειτονιές της Αθήνας. Γνωρίζουν ακριβώς πως σκέφτεται αυθόρμητα ο κάθε ηλίθιος “νοικοκύρης”, το κάθε ψώνιο που εδώ και δύο δεκαετίας προσπαθεί να μεγαλοπιαστεί πουλώντας φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες. Όπως τότε καλλιεργούσε αύτη τη διάθεση κάνοντάς την το κυρίαρχο life style, μέχρι που σύσσωμη η ελληνική νοικοκυροσύνη βρέθηκε να χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής της ύστερα από χρηματιστήρια και δάνεια δια πάσα νόσο και μαλακία, έτσι και τώρα αβαντάρει την επίσης αυθόρμητη διάθεση της μικροαστικής ηλιθιότητας “να βάλει τάξη στη γειτονιά” και “να πάρει την πατρίδα της πίσω”. Τέλειος συνδυασμός. Τα θύματα της κρίσης αφού πρώτα ξεκοκαλίστηκαν από το κεφάλαιο, μπορούν τώρα να γίνουν τα μαντρόσκυλά του.
Έτσι η άρχουσα τάξη πετυχαίνει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: πρώτα εκτονώνει την οργή των μικροαστών προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω και δεύτερον αποκτά από το πουθενά ένα στρατό πραιτοριανών που θα υπερασπίσουν τα αφεντικά τους και τελικά το σύστημα από μια πιθανή εξέγερση των πιο καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων, των εργαζομένων που πλήττονται από τα αγρία μέτρα λιτότητας, των απολυμένων ανέργων, των μεταναστών που βρίσκονται στο δρόμο ύστερα από 15 χρόνια ξεζουμίσματος.
Όμως και οι εξεγερμένοι μικροαστοί έχουν κι αυτοί τις δικές τους προσδοκίες. Πιστεύουν ότι έτσι θα έχουν μια καλύτερη τύχη σε έναν κόσμο που αλλάζει και που “δεν μας χωράει όλους” με την προϋπόθεση φυσικά να έχουν κάνει πρώτα το καθήκον τους για την πατρίδα. Η στράτευση στο φασισμό από ανθρωποειδή που έμειναν στην απέξω “ενώ οι αριστεροί έχουν βολευτεί στα βόρεια προάστια” έχει εντελώς ωφελιμιστικά κίνητρα. Όπως και ο κάθε βλαξ ποντάρει σε μια εξυπηρέτηση από το εκάστοτε κόμμα εξουσίας αφού πρώτα έχει κάνει το καθήκον του, έτσι και ο φασίστας ευελπιστεί να βρεθεί μερικά σκαλιά πιο ψηλά στην κοινωνική πυραμίδα που αναδιαμορφώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Και αν ο ρεφορμισμός έρχεται σε συμφωνία με την άρχουσα τάξη ύστερα από μια σύγκρουση μαζί της ή έστω από συνεχείς χαμηλής έντασης τριβές ο φασισμός είναι μια κατευθείαν συμμαχία μεμονωμένων ανθρώπινων σκουπιδιών που διαπερνά όλες τις κοινωνικές τάξεις σε ένα αντεπαναστατικό μέτωπο για να σωθεί, στο όνομα φυσικά της πατρίδας, η οικονομική και πολιτική εξουσία των καπιταλιστών.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η άρχουσα τάξη έχει κάνει ήδη τις επιλογές της, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Ας δει κανείς μόνο πως σύσσωμος ο “δημοκρατικός” καθεστωτικός δημοσιογραφικός συρφετός των δελτίων των 8 δικαιολογεί τις εγκληματικές επιθέσεις των φασιστών όχι πια σε ανώνυμους μετανάστες αλλά και σε επώνυμα πρόσωπα της αριστεράς και όχι μόνο. Επίσης και όσοι έχουν κάνει την επιλογή να στρατευτούν σ’ αυτό το μπλοκ έχουν επίσης κάνει τις επιλογές τους. Δεν πρόκειται απλά για μπερδεμένους κατοίκους, πρόκειται για τη νέα δεξαμενή του φασισμού. Πρόκειται για το φίδι που σκαει από το αυγό του. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ανεξαρτήτως ηλικίας, χρώματος μαλλιού, βαθμού ηλιθιότητας και κοινωνικής τάξης.
Μπορούμε να αισιοδοξούμε, παρόλα αυτά;
Η απάντηση είναι ναι. Όχι όμως περιμένοντας κάτι από τις κάλπες. Το αποτέλεσμα αν το πάρει κανείς τοις μετρητοίς θα έπρεπε να πέσει σε μόνιμη απογοήτευση. Το 80% ψηφίζει καθεστωτικά κόμματα. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, κι ας επιμένουν όλες οι αριστερές μαμές της κάλπης ότι ο κόσμος ψήφισε κατά του μνημονίου υπολογίζοντας όχι μόνο την αποχή, αλλά και τους οπαδούς του Σαμαρά. Με τέτοιες ερμηνείες δεν είναι περίεργο που καταλήγουν σε ακόμα πιο λάθος τακτικές: Ο Καζάκης σ’ αυτή τη βάση στο άρθρο του υπό τον τίτλο “Το αληθινό μήνυμα των εκλογών” θεωρεί ότι “για πρώτη φορά στην περίοδο της μεταπολίτευσης μπροστά σε εκβιαστικά και καταπιεστικά διλήμματα ένας στους δύο ψηφοφόρους αρνήθηκε να νομιμοποιήσει με την ψήφο του την νέα κατάσταση που έχει επιβληθεί στη χώρα, είτε με το λευκό, το άκυρο και την αποχή, είτε ψηφίζοντας πολιτικές προτάσεις που, στα μάτια τουλάχιστον του κόσμου, ταυτίζονται καθαρά με την άρνηση του χρέους και την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος” για να καταλήξει ότι “χρειάζεται ένα ευρύ παλλαϊκό μέτωπο που να μπορεί να ξεπερνά τους διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς μέσα στο λαό, να αναδεικνύει το κοινό συμφέρον όλων των εργαζομένων μέσα από τον αγώνα για την μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους, για την έξοδο από το ευρώ, για την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την κατάκτηση της δημοκρατίας στον τόπο μας μέσα από την κατοχύρωση στην πράξη της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας”. Απλά πράγματα δηλαδή. Ήδη έχουμε την πλειοψηφία, ας μην ψαχνόμαστε με την “ενότητα της αριστεράς, η οποία ενταφιάστηκε πανηγυρικά με αυτές τις εκλογές” κι ας ασχοληθούμε με σχήματα πάνω από διαχωρισμούς δεξιάς αριστεράς.
Ακόμα και η αριστερά που θεωρεί κεντρική την πολιτική μάχη για το χρέος, αυτοπαγιδεύεται στην αυταπάτη της κατάκτησης της πλειοψηφίας που μάλιστα ήδη… υπάρχει. Δεν μένει λοιπόν παρά να φτιάξουμε το νέο ΕΑΜ για να πάρει σάρκα και οστά. Το γεγονός ότι ο Αλαβάνος επιχείρησε το ίδιο για να εισπράξει 2% προφανώς δεν λεει τίποτα, ενώ το σεχταριστικό ΚΚΕ έπαιρνε αντίστοιχα 15% στην ίδια περιφέρεια.
Λοιπόν. Δεν υπάρχει καμία έτοιμη πλειοψηφία που να “ταυτίζεται καθαρά με την ανατροπή του καθεστώτος” και ούτε πρόκειται να υπάρξει τέτοια πλειοψηφία μέσα από τις κάλπες. Επιτέλους η αριστερά και ο κόσμος της ας πάψουν να ασχολούνται με τέτοιου είδους άχρηστες και παθητικές πλειοψηφίες που πάντα ακόμα κι όταν τις μαστιγώνουν αλύπητα συνεχίζουν να ελπίζουν στα ψίχουλα που τους υπόσχεται η εξουσία. Η αριστερά δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την παθητικότητα αυτού του κόσμου, έχει μόνο να κερδίσει από την ενεργητικότητα και τη θέληση του δικού της κόσμου. Ας σταματήσουμε πια να ασχολούμαστε με τα μονίμως “αθώα θύματα” αυτής της κοινωνίας, ας δούμε την πραγματικότητα κατάφατσα, ας σταματήσουμε να παραμυθιαζόμαστε με τις ανύπαρκτες λαϊκές πλειοψηφίες, ας πάψουμε να αναζητούμε κι εμείς όπως και ο ΓΑΠ την “δημοκρατική νομιμοποίηση”, για να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα.
Την επομένη κιόλας του δεύτερου γύρου η eurostat θα ανακοινώσει και επίσημα ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Το έλλειμμα του 2009 θα αναθεωρηθεί στο 16%, ενώ το φετινό, πάρα τις πρωτοφανείς περικοπές δαπανών και τις εξωφρενικές μειώσεις μισθών, αναμένεται να αγγίξει το 10%. Με λίγα λόγια τα 22 δις ευρώ. Το δημόσιο χρέος θα φτάσει τα 350 δις αχρηστεύοντας την οποιαδήποτε αποτελεσματικότητα του “σταθεροποιητικού” προγράμματος και του μνημονίου. Την ίδια στιγμή η κρίση του χρέους μεταδίδεται ταχύτατα σε όλη την Ευρώπη. Η Ιρλανδία με 32% έλλειμμα φέτος είναι μια αναπνοή πριν τη χρεοκοπία και πλέον δανείζεται με το απίστευτο 9% και πίσω της η Πορτογαλία με 7,2%. Οι περικοπές στην Μ. Βρετανία παρά τους μύθους περί “φλεγματικών” Άγγλων, οδήγησαν σε μια ογκώδη φοιτητική διαδήλωση 50000 στο κέντρο του Λονδίνου που κατέληξε στη καταστροφή των γραφείων των τόρυδων.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση των αναθεωρημένων στοιχείων θα μάθουμε ακριβώς τι θα περιλαμβάνει το 2ο μνημόνιο. Όλοι αφήνουν να εννοηθεί ότι το 1ο θα μοιάζει με παιχνιδάκι. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι καθημερινά στα τηλεοπτικά δελτία προετοιμάζουν τον κόσμο για μαζικές απολύσεις στο ευρύτερο δημόσιο τομέα, ιδιωτικοποιήσεις και κλεισίματα ΔΕΚΟ και άλλων ΝΠΔΔ, νέες περικοπές σε μισθούς του δημοσίου και συντάξεις και δραματικές περικοπές δαπανών για υγεία, πρόνοια, δήμους και παιδεία.
Μπροστά στο νέο γύρο που έρχεται η αριστερά και το κίνημα θα έχουν ακόμα μια ευκαιρία. Απέναντι δεν θα είναι οι υπάλληλοι της τρόικα, ούτε κάποιο μνημόνιο, αλλά η κυβέρνηση του ΓΑΠ, η μοναδική υπεύθυνη για αυτή την πολιτική, το βαθύ κράτος και οι κατασταλτικοί και ιδεολογικοί του μηχανισμοί και ένα διαρκώς αυξανόμενο τσούρμο παρακρατικών ρατσιστικών συμμοριών που στο όνομα μιας κάποιας κατάστασης εθνικού κινδύνου θα επιχειρήσουν από κοινού να επιβάλουν καθεστώς εκτάκτου ανάγκης προκειμένου να σωθεί το παρακμιακό τους σύστημα και να συνεχίζουν οι απατεώνες τοκογλύφοι καπιταλιστές να εισπράττουν ανελλιπώς τους τόκους τους και να ληστεύουν τον εργαζόμενο λαό. Στη μέση αυτής της σύγκρουσης θα βρεθεί η “αθώα πλειοψηφία” που για ακόμα μια φορά θα περιμένει το αποτέλεσμα για να ταχθεί με τους νικητές. Στη διάρκεια της μάχης δεν έχει καμία σημασία τι ψηφίζει στις κάλπες ή στα γκάλοπ αυτή η “πλειοψηφία”.
Η αριστερά έχει ήδη τον κόσμο που χρειάζεται.και εκεί που παίζεται το παιχνίδι ακόμα περισσότερο. Αρκεί να ξεκαθαρίσει ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Και αν αυτή η αριστερά δεν μπορεί, ας χτίσουμε μια καινούργια, αποφασισμένη να επιβάλει τη θέλησή της, χωρίς να περιμένει πότε θα ξυπνήσει και ο τελευταίος στούρνος αυτής της κοινωνίας. Και όποιος θέλει πλειοψηφίες ας μάθει ότι αυτές κερδίζονται με το σπαθί και όχι με τα λόγια.
Απόσπασμα από αρθρο του Κ. Μαραγκού στο avantgarde2009.wordpress.com
-----
Δείτε επίσης και ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Κ. Μαρξ, «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία 1848-1850»:
«Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για την σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς – τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες τους μικροέμπορους, πραγματευτάδες επαγγελματίες κλπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για να αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκοταν οι πελάτες και οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι όταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί ! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!
Διάσωση της ιδιοκτησίας! Όμως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο που τρώγανε, ούτε το κρεβάτι που κοιμούνταν άνηκαν σε αυτούς. Απ’ αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που τους είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε παραδώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερεις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη
Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες, παρέδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχθηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη.
Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειάζονταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξανά ξεκαθαριστεί ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη.»
Δημοσίευση σχολίου