Εχθρός των λαών
 | Με βάση το νέο του στρατηγικό δόγμα, που συντάχθηκε από «ομάδα σοφών» υπό την Μαντλίν Ολμπράιτ, υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ στη διάρκεια του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας, το ΝΑΤΟ θεσμοθετεί το ρόλο του ως παγκόσμιου χωροφύλακα για την προστασία των στρατιωτικοπολιτικών δομών του ιμπεριαλιστικού συστήματος και των συμφερόντων των πολυεθνικών μονοπωλίων. Είναι το δόγμα «ΝΑΤΟ 3», μετά το «ΝΑΤΟ 1», που ήταν ο στρατιωτικός συνασπισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενάντια στην τότε ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, και το «ΝΑΤΟ 2», της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, που ακολούθησε την καπιταλιστική παλινόρθωση, το οποίο επικυρώθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον το 1999. Το ΝΑΤΟ, με βάση το νέο στρατηγικό του δόγμα, θεσμοθετεί το ρόλο του ως «πολιτικοστρατιωτικού οργανισμού, στον 21ο αιώνα». Οπως αυτός εξειδικεύεται για τη δεκαετία 2010-2020, αποβλέπει στην εδραίωση του παγκόσμιου επεμβατικού ρόλου των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους και δίνει έμφαση στην προληπτική επέμβαση για την αντιμετώπιση κάθε ενδεχόμενης «απειλής», στοχοποιώντας ευθέως τους λαούς και τα κινήματά τους, πράγμα που, σε συνθήκες κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης, παίρνει ακόμα πιο απειλητικό χαρακτήρα. Το ΝΑΤΟ γίνεται ακόμα πιο επιθετικό, επεκτείνει τους λεγόμενους «προληπτικούς πολέμους» και ενισχύει τη δυνατότητα για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα», αφού το ζήτημα των πυρηνικών όπλων ήταν στην κρυφή ατζέντα της συνόδου. ... Το πλαίσιο που διαμορφώνει τα βασικά χαρακτηριστικά του νέου στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ αποτελούν: Η διεύρυνση των «απειλών», τις οποίες αξιοποιεί προσχηματικά η λυκοσυμμαχία, προκειμένου να επέμβει κατασταλτικά - πολεμικά. Ετσι στη λίστα με τις «ασύμμετρες απειλές» προστίθενται οι κλιματικές αλλαγές, οι ενεργειακές κρίσεις, οι ανθρωπιστικές καταστροφές, οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, το ζήτημα της μετανάστευσης. Η στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων, που συνεπάγεται τη διεύρυνση των πολέμων και των στρατιωτικών επεμβάσεων. Οι «τρομοκρατικές επιθέσεις» και οι «εθνικές συγκρούσεις», που μπαίνουν στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, δίνουν το πλαίσιο της δράσης του για τη διεξαγωγή προληπτικών πολέμων και επεμβάσεων, κατά παράβαση ακόμα και των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου περί σεβασμού της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών. Η παγκοσμιοποίηση του ρόλου και της δράσης του ΝΑΤΟ, που αποτελεί βασική συνιστώσα της ίδιας της ύπαρξής του, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού. Το ΝΑΤΟ, που ξεκίνησε ως «βορειοατλαντικό σύμφωνο», πλέον απλώνει τα πλοκάμια του πέρα από τα κλασικά μέλη (χώρες Β. Αμερικής, Δ. Ευρώπης και ακολούθως χώρες Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης), για να φτάσει μέχρι την Αυστραλία, ενώ το Ισραήλ είναι προνομιούχος εταίρος του. Ειδικότερα, σύμφωνα με όσα επικυρώθηκαν, «τα 10 επόμενα χρόνια, το ΝΑΤΟ θα έχει τέσσερις μεγάλες στρατιωτικές και αλληλοεξαρτώμενες αποστολές». Αυτές όπως αναφέρεται στο προσχέδιο που τέθηκε προς έγκριση θα αφορούν: Υπεράσπιση των χωρών - μελών έναντι οποιασδήποτε απειλής - επίθεσης. Εκστρατευτικές δυνατότητες για στρατιωτικές επιχειρήσεις πέραν της ζώνης της συμμαχίας, όπως στο Αφγανιστάν. Συνεργασία με άλλους εταίρους εκτός ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπίζονται οι νέες απειλές (κυβερνοεπιθέσεις, πειρατεία, διάδοση των βαλλιστικών και πυρηνικών όπλων, κίνδυνος να υπάρξει έλλειψη ενέργειας). Χορήγηση βοήθειας για το σχηματισμό της αστυνομίας και του στρατού στις χώρες που ήδη έχουν μπει στο στόχαστρο (Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσσοβο), ώστε «η Βορειοατλαντική Συμμαχία να συμβάλει στη διεθνή ασφάλεια». Παράλληλα το ΝΑΤΟ δίνει βαρύτητα στην οργάνωσή του ως παγκόσμιας κατασταλτικής δύναμης, προετοιμάζοντας ανάλογα τη στρατιωτική του μηχανή με σειρά ασκήσεων «διαχείρισης κρίσεων», αλλά και αντιμετώπισης διαδηλωτών, με παράλληλη καλλιέργεια των χαρακτηριστικών εκείνων που δημιουργούν το έδαφος ακόμα και για παρεμβάσεις πολιτικού χαρακτήρα στο εσωτερικό των χωρών, μελών και μη μελών. Αλλωστε, σε παράλληλη πορεία κινείται και το στρατιωτικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η λεγόμενη Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, ενώ σε συντονισμό βρίσκονται και οι διάφοροι υπερεθνικοί πολιτικοί οργανισμοί, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, που πρόσφατα επικύρωσε ψήφισμα περί «καταπολέμησης του εξτρεμισμού», με βάση το οποίο στοχοποιούνται κατευθείαν τα λαϊκά κινήματα και οι λαϊκές ελευθερίες. |  |
Το ΝΑΤΟ τώρα πηγαίνει παντού...
ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ «ΕΙΣΒΟΛΗΣ» ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ
Μόσχα και Συμμαχία συμφώνησαν να ανοίξουν οι διάδρομοι μέσω Ρωσίας προς το μέτωπο του Αφγανιστάν
| | Η ελληνική πλευρά, στηριζόμενη κυρίως στο ότι το άρθρο 5, βάσει του οποίου απαιτείται ομοφωνία, αλλά και στο γεγονός ότι στη Λισαβόνα αποφασίστηκε το δόγμα, αλλά δεν προσδιορίστηκε και η δομή της νέας αντιπυραυλικής ομπρέλας της συμμαχίας, συμφώνησε κατ' αρχήν σε όλα. Το ενδιαφέρον της Ελλάδας εστιάζεται κυρίως στην εγκατάσταση αντιπυραυλικών συστημάτων άμυνας στη γειτονιά μας, ήτοι σε Βουλγαρία, Ρουμανία και κυρίως στην Τουρκία. Ο προγραμματισμός της ανάπτυξης της αντιπυραυλικής ασπίδας θέλει στην πρώτη φάση του σχεδίου την περιπολία αμερικανικών πλοίων με αντιβαλλιστικούς πυραύλους στην Ανατολική Μεσόγειο, στη δεύτερη την τοποθέτηση ραντάρ και κέντρου επιχειρήσεων στην Τουρκία και στην τρίτη την εγκατάσταση των πυραύλων. Οι Τούρκοι ήρθαν εδώ προβάλλοντας τη δική τους ατζέντα. Και χθες ο τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιούλ, στη γραμμή του πρωθυπουργού της Τουρκίας Τ. Ερντογάν, λίγο πριν αναχωρήσει από τη χώρα του δήλωσε στον τουρκικό τύπο ότι η Τουρκία πρέπει να έχει τη διοίκηση των μονάδων και δεν πρέπει να καταργηθεί το υποστρατηγείο της Σμύρνης, θέτοντας τους δύο αυτούς όρους ως προϋποθέσεις για την εγκατάσταση αντιβαλλιστικών πυραύλων στο τουρκικό έδαφος. Συζήτηση επ' αυτών ωστόσο στη Λισαβόνα δεν έγινε, καθώς η εξειδίκευση του δόγματος θα αρχίσει εντός του 2011. Η ελληνική πλευρά όταν ρωτήθηκε σχετικά για τη θέση της χώρας, αλλά και αν η Αθήνα θα προβάλει στο μέλλον ως προϋπόθεση και τη διατήρηση του υποστρατηγείου της Λάρισας, δεν θέλησε να ανοίξει επί του παρόντος τα χαρτιά της. Στη σύνοδο πρώτη φορά μετείχε και ο ρώσος πρόεδρος Ντιμίτρι Μεντβέγεφ. Ρωσία και ΝΑΤΟ υπέγραψαν συμφωνία ώστε να ανοίξουν διάδρομοι μέσω της Ρωσίας προς το Αφγανιστάν. | |
Σε ρόλο παγκόσμιου χωροφύλακα το ΝΑΤΟ
| | Αντί της διάλυσής του, μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου και την κατάργηση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε στην ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Έκανε τον βάρβαρο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, το 1991, και συνεχίζει με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν από το 2001. Λειτούργησε ως στρατιωτικός βραχίονας της μεταψυχροπολεμικής «νέας τάξης πραγμάτων» και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. «Η Ευρώπη θα είναι πραγματικός εταίρος μας αν μας ακολουθήσει στη Μ. Ανατολή, στη Ρωσία και στην Κίνα», είπε προ μηνών ο Νίκολας Μπερνς ("Το Βήμα", 4.4.2010). Το νέο δόγμα βασίστηκε σε πρόταση Ομάδας Ειδικών υπό την πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ, που συγκροτήθηκε τον Απρίλιο του 2009, όπου προσδιορίζονται ως νέες «μη συμβατικές» απειλές η διασπορά των πυρηνικών και άλλων όπλων μαζικής καταστροφής, τα τρομοκρατικά κτυπήματα, οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, η κλιματική αλλαγή, η παράνομη διακοπή κρίσιμων ενεργειακών ροών. Μεταξύ άλλων, το ΝΑΤΟ καλείται να οικοδομήσει ένα σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας, το λεγόμενο ALTBMD, με άμεσες επιπτώσεις και στην ευρύτερη περιοχή μας. Την ίδια ώρα, επιμένει στον πόλεμο στο Αφγανιστάν, παρότι διαρκεί ήδη πάνω από 9 χρόνια και εξελίσσεται σε σκληρή δοκιμασία για την «ευρωατλαντική αλληλεγγύη». Γεννούν νέους κινδύνους για την παγκόσμια ειρήνη, οι εξελίξεις αυτές. Είναι σε ευθεία αντίθεση με το εντεινόμενο αίτημα του εκδημοκρατισμού και εξανθρωπισμού των διεθνών σχέσεων. Οδηγούν στην παραπέρα υπονόμευση του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ. Θα τροφοδοτήσουν νέες εντάσεις και νέους εξοπλισμούς, με συνέπεια νέες αυξήσεις στις παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες που ήδη ξεπερνούν τα 4,2 δισεκατομμύρια δολάρια την ημέρα. Όλα αυτά μας αφορούν άμεσα. Πέρα από τις γενικότερες επιπτώσεις, ελλοχεύουν κίνδυνοι και για εθνικά μας θέματα από την εφαρμογή του νέου δόγματος μέσω διευθετήσεων για τα στρατηγεία και τις σχέσεις ΝΑΤΟ-Ε.Ε., ενώ προβλέπονται νέα βάρη για τη χειμαζόμενη οικονομία μας από τη συμμετοχή σε νέα εξοπλιστικά προγράμματα. Δυστυχώς, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδέχεται το νέο δόγμα και εμφανίζεται σε ρόλο «καλού παιδιού» του ΝΑΤΟ, παρά τα αντι-ΝΑΤΟϊκά αισθήματα του ελληνικού λαού. Οι προεκλογικές διακηρύξεις περί «νέας εθνικής στρατηγικής» παρέμειναν κενό γράμμα, εκτός αν θεωρηθεί στοιχείο της (!) η αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ. Μήπως είναι μονόδρομος οι επιλογές αυτές; Η ψύχραιμη ανάλυση των παγκόσμιων εξελίξεων δεν συνηγορεί σε κάτι τέτοιο. Μπορεί το ΝΑΤΟ να εμφανίζεται πανίσχυρο, αλλά βρίσκεται αντιμέτωπο με μεγάλες αντιφάσεις. Αποτυγχάνει τραγικά στην πρώτη του εκστρατεία εκτός Ευρώπης, στον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Θέλει να «παγκοσμιοποιηθεί», ενώ ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός κλυδωνίζεται από μια πρωτόγνωρη κρίση. Επιθυμεί τη συνεργασία με τη Ρωσία (ιδιαίτερα για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και την κόντρα με το Ιράν), αλλά δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από τον στόχο της επέκτασής του ως τα σύνορά της. Στην κρίση του Καυκάσου (2008) η Γερμανία και η Γαλλία διαφοροποιήθηκαν σαφώς από την «πολιτική πυγμής» έναντι της Ρωσίας, που ήθελαν οι ΗΠΑ. Ο νέος ρόλος του ΝΑΤΟ προσκρούει στο γεγονός ότι η ηγέτιδα δύναμή του, οι ΗΠΑ, χάνει έδαφος διεθνώς και η αμφισβήτηση της ηγεμονίας της βαίνει αυξανόμενη. «Τίποτα δεν έχει εδραιωθεί πιο ξεκάθαρα, τα τελευταία 5 χρόνια, από την αποτυχία μιας μονόπλευρης παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ», έγραφε ο Έρικ Χομπσμπάουμ το 2007 ("Observer" / "Καθημερινή", 10.6.2007). Οι διεθνείς ισορροπίες αλλάζουν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι η Λ. Αμερική έχει πάψει να αποτελεί την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ. Ο ίδιος ο Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκι παραδέχεται ότι «το παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό κέντρο βάρους απομακρύνεται από τον Βόρειο Ατλαντικό προς την Ασία και τον Ειρηνικό» (International Herald Tribune, 20.8.2009). Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η Λισσαβώνα μπορεί να μην αποτελέσει νέα αρχή, αλλά «αρχή του τέλους» για το ΝΑΤΟ. Για την ευρωπαϊκή αριστερά και τα φιλειρηνικά κινήματα, ο αγώνας για την κατάργηση του ΝΑΤΟ πρέπει να ενταθεί. Αυτό ήταν το μήνυμα της «αντισυνόδου» που πραγματοποιήθηκε στη Λισσαβώνα (19-21 Νοεμβρίου 2010), καθώς και άλλων μαζικών εκδηλώσεων και διαδηλώσεων. Στόχος που συνοδεύεται από τη διεκδίκηση της αναβάθμισης και του εκδημοκρατισμού του ΟΗΕ και της δημιουργίας ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ειρήνης και ασφάλειας, με βάση τον ΟΑΣΕ και τις αρχές του. Αχαχαχαχαχ, φαίνεται ότι το άρθρο αυτό είναι γραμμένο από τη "ροζ" αριστερά (το άρθρο είναι της "Αυγής": Οι ΗΠΑ, όπως σωστά παρατηρεί και ο συντάκτης του άρθρου, χάνουν διαρκώς ισχύ σε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο. Τι τους μένει λοιπόν; Η στρατιωτική υπεροχή τους. Και αυτή ακριβώς θα χρησιμοποιήσουν, αν θέλουν να διατηρηθούν στην "κορυφή". Ας μην τρέφουμε λοιπόν αυταπάτες ότι οι ιμπεριαλιστες θα διαλύσουν από μόνοι τους το ΝΑΤΟ, ή ότι θα επιδείξουν "σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα". Αντίθετα, θα γιγαντώσουν τις -ήδη τεράστιες- βιοπραγίες εναντίον μας, και θα πρέπει να απαντήσουμε αναλόγως | |
ΝΑΤΟ και Ρωσία «δεν αποτελούν πλέον απειλή ο ένας για τον άλλο» "όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος"
| | Μετά την θετική υποδοχή στην πρόσκληση της Συμμαχίας για συμμετοχή στην αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ, τελειώνει «μία περίοδος έντασης» τόνισε ο Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ κατά την πρώτη σύνοδο μεταξύ των δύο πλευρών οι σχέσεις των οποίων δοκιμάστηκαν κατά τη διάρκεια του ρωσογεωργιανού πολέμου το 2008. Ωστόσο, η Ρωσία δεν δεσμεύτηκε για πλήρη συμμετοχή. | |
Η Αμερική και ο κίνδυνος της Ευρωσίας
Ενώ το ΝΑΤΟ αναζητεί πειστική αιτία ύπαρξης, η τριγωνική σχέση Γερμανίας, Γαλλίας και Ρωσίας έχει θορυβήσει την Ουάσιγκτον
| | «Οταν ένας θεσμός αγωνίζεται τόσο σκληρά προκειμένου να εξηγήσει στον κόσμο τι ακριβώς κάνει, θα μπορούσε εύλογα να στοιχηματίσει κανείς ότι έχει εξαντλήσει την αποστολή του». Η κακεντρεχής διατύπωση του Φιλ Στίβενς, αρθρογράφου των Financial Times, αναφέρεται στην Ατλαντική Συμμαχία και παρατίθεται κάτω από τον ακόμη περισσότερο κακεντρεχή τίτλο «Η μεγάλη πορεία του ΝΑΤΟ προς την ασημαντότητα». Τελευταίος σταθμός αυτής της πορείας ήταν η σύνοδος κορυφής της Λισσαβώνας, το περασμένο διήμερο, με κεντρικό αντικείμενο συζήτησης το νέο στρατηγικό δόγμα της Συμμαχίας - το τρίτο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Επί μισόν αιώνα, οι μεραρχίες του Κόκκινου Στρατού καθιστούσαν οποιαδήποτε θεωρητική συζήτηση περί στρατηγικού δόγματος περιττή. Ωστόσο η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης ανέδειξε την αναζήτηση νέου εχθρού σε εναγώνια, υπαρξιακή υπόθεση. Ο πόλεμος του «πλανητάρχη» πατρός Μπους κατά του Ιράκ, το 1991, γέννησε το πρώτο μεταψυχροπολεμικό «ΝΑΤΟ 1.0», κατά την ορολογία των κομπιουτεράδων, όπου το βάρος έπεφτε στη θωράκιση της «Νέας Παγκόσμιας Τάξης». Στον απόηχο του πολέμου του Κοσσυφοπεδίου, το 1999, ήρθε το στρατηγικό δόγμα του «ΝΑΤΟ 2.0» εναντίον των «κρατών-ταραξιών», που αποδέσμευσε την Ατλαντική Συμμαχία ακόμη και από την τυπική νομιμοποίηση του ΟΗΕ, επικαλούμενο την αποτροπή επαπειλούμενων γενοκτονιών ή ανθρωπιστικών καταστροφών. Προσχηματικές απειλές Το στρατηγικό δόγμα της Λισσαβώνας, που είχε επεξεργαστεί δεκαμελής επιτροπή υπό την υπουργό Εξωτερικών του Κλίντον, Μαντλίν Ολμπράιτ, προσπαθεί να δημιουργήσει τις βάσεις για το «ΝΑΤΟ 3.0». Αυτή τη φορά, την ανυπαρξία μιας χειροπιαστής απειλής καλείται να αντισταθμίσει η επίκληση απειράριθμων, ακόμη και των πιο φουτουριστικών: Εισβολή κράτους εναντίον μέλους της Συμμαχίας (ποιου άραγε  , όπλα μαζικής καταστροφής (όπως εκείνα του Ιράκ, τρομοκρατία (τύπου Αλ Κάιντα), πειρατεία (βλέπε Σομαλία), επιθέσεις στον κυβερνοχώρο (sic!), διακοπή ενεργειακών ροών, περιβαλλοντικές καταστροφές, μεταναστευτικά κύματα, κοινωνική αποσταθεροποίηση! Ενα είδος πλανητικής αστυνομίας εναντίον όλων των κινδύνων, ακόμη και των πιο απίθανων.Οπως συμβαίνει και με τα νομίσματα, ο πληθωρισμός προσχηματικών απειλών φέρνει μαζί του την υποτίμηση της ουσιαστικής αιτίας ύπαρξης. Πριν από λίγες ημέρες, ενώ στις Βρυξέλλες συζητούσαν ακόμη τα σχέδια επί χάρτου της Μαντλίν Ολμπράιτ, ο αρθρογράφος της International Herald Tribune Τζον Βίνοκουρ έθετε το ενοχλητικό ερώτημα: «Μήπως οι ΗΠΑ χάνουν την Ευρώπη προς όφελος της Ρωσίας»; Αφορμή για τη δυσοίωνη εικασία στάθηκε η πρόσφατη σύνοδος κορυφής Γαλλίας, Γερμανίας και Ρωσίας στη γαλλική πόλη Ντοβίλ, η οποία επιβεβαίωσε ότι το μέτωπο των τριών, ισχυρών κρατών εναντίον του Τζορτζ Μπους στον πόλεμο του Ιράκ δεν ήταν ευκαιριακή υπόθεση. Εκτοτε, ο ατλαντιστής Σαρκοζί αντικατέστησε τον παραδοσιακά γκωλικό Σιράκ, η συντηρητική Μέρκελ τον σοσιαλιστή Σρέντερ και ο μετριοπαθής Μεντβέντεφ τον σκληρό, πρώην πράκτορα της KGB Πούτιν, ενώ στον Λευκό Οίκο βρίσκεται όχι ο πολωτικός Μπους, αλλά ο συμφιλιωτικός Ομπάμα. Κι όμως, η ειδική σχέση ανάμεσα στο τρίο της… «Ευρωσίας» καλά κρατεί, ερεθίζοντας ανώτατο αξιωματούχο της κυβέρνησης Ομπάμα, που δήλωσε στον Βίνοκουρ: «Από πότε, θα ήθελα να ξέρω, η ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν αφορά την Αμερική, αλλά επαφίεται αποκλειστικά στην Ευρώπη και τη Ρωσία; Εχοντας παραμείνει στην καρδιά της ευρωπαϊκής ασφάλειας για 70 χρόνια, παραξενευόμαστε όταν μας λένε ότι δεν είναι πλέον δική μας δουλειά». Η αλήθεια είναι ότι γεωγραφία και οικονομία συνωμοτούν εναντίον της Αμερικής, ωθώντας τις χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα και τη Ρωσία σε μια συμβιωτική σχέση αμοιβαίου συμφέροντος. Η Ευρώπη έχει κάθε λόγο να προτιμά το ρωσικό φυσικό αέριο από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής, με τους υψηλούς κινδύνους και τους μεγάλους βαθμούς πολιτικής εξάρτησης που το συνοδεύουν. Από την πλευρά της, η Ρωσία επιζητά εναγωνίως τη μεταφορά ευρωπαϊκής τεχνογνωσίας για να αναζωογονήσει τη βιομηχανία της, που εξακολουθεί να βρίσκεται στην εποχή των παγετώνων, ύστερα από τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Στο μεταξύ, η ταχύτατη άνοδος της Κίνας έχει καταθορυβήσει την αχανή Ρωσία με την ακατάσχετη δημογραφική αιμορραγία, που βλέπει τον μεγάλο της γείτονα ως τακτικό σύμμαχο, απέναντι στις ΗΠΑ σήμερα, αλλά και ως απειλητικό στρατηγικό αντίπαλο αύριο - κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που ωθεί τη Μόσχα στον συνεταιρισμό με την Ευρώπη. Εξασφάλισε ανοχή Οι καρποί της αμοιβαίας προσέγγισης είναι ήδη θεαματικοί: Το Κρεμλίνο εξασφάλισε την ανοχή Γερμανίας και Γαλλίας στον πόλεμο με τη Γεωργία και στη «βελούδινη επανάσταση από την ανάποδη» στην Ουκρανία, που αντικατέστησε τον φιλοαμερικανό Γιούσενκο με τον φιλορώσο Γιανούκοβιτς. Η ένταξη των δύο πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών στο ΝΑΤΟ έχει πλέον παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, ενώ η διαβόητη αντιπυραυλική άμυνα, στόχος αιχμής των ρεπουμπλικανικών κυβερνήσεων, από τον Ρέιγκαν μέχρι τον υιό Μπους, αντικαταστάθηκε από μια πολύ σεμνότερη εκδοχή του σχεδίου, που εξασφαλίζει κατά τα φαινόμενα την ανοχή της Μόσχας. Επιπλέον, η Γαλλία αποφάσισε μονομερώς να πουλήσει στη Ρωσία υπερσύγχρονα πολεμικά σκάφη, που μεταφέρουν ελικόπτερα (Μιστράλ), παρά τις θορυβώδεις αντιδράσεις της αμερικανικής κυβέρνησης. Σ' αυτό το φόντο, δεν φαίνεται να έχει άδικο ο Φιλ Στίβενς, ο οποίος, στο προαναφερθέν άρθρο των Financial Times, ξεχώριζε, από το πολυσέλιδο ντοκουμέντο της επιτροπής Ολμπράιτ περί νέου στρατηγικού δόγματος, ένα μόνο σημείο: «Είναι μια φράση που χτυπάει στο μάτι: «Οι απειλές εναντίον των συμφερόντων της Συμμαχίας έρχονται απέξω, αλλά η ζωτικότητα της Συμμαχίας μπορεί εύκολα να εξαντληθεί εκ των έσω»… Πράγματι, απουσία πολιτικής θέλησης, όσες καινούργιες διακηρύξεις περί της αποστολής του ΝΑΤΟ κι αν ακούσουμε, δεν θα σταματήσουν τη διαρκή διολίσθησή του προς την ασημαντότητα». | |
ΥΓ: Αξίζει να ρίξετε μια ματιά και σε παλιότερα άρθρα που έχουν δημοσιευτεί στον τύπο για εγχειρίδια του ΝΑΤΟ, και ασκήσεις [και] του στρατού της Ελλάδας που προετοίμαζαν το στράτευμα για μάχες εναντίον διαδηλώσεων και άλλων λαικών κινητοποίησεων, εδώ, εδώ, και εδώ
Δημοσίευση σχολίου