Διαβάσαμε πρόσφατα ένα ακόμα -μεγάλο- κρούσμα, με μια ανύπαντρη μητέρα μάλιστα, να τραβιέται στα δικαστήρια και να της επιβάλλεται πρόστιμο ύψους 1.5 εκ. δολαρίων διότι κατέβασε παράνομα 24 τραγούδια από το ίντερνετ.Υπάρχουν επίσης πολλά ακόμα παραδείγματα με κλείσιμο προγραμμάτων p2p ή κάτι αντίστοιχο, με τα οποία μπορούσες να κατεβάσεις μουσική, ταινίες, βιβλία, κτλ. Βέβαια, για κάθε πρόγραμμα που κλείνει, ανοίγει ένα άλλο, καθώς ο κόσμος "διψά" για διαμοιρασμό/κοινοκτημοσύνη τραγουδιών. Εδώ όμως πλέον συγκρούονται πολύ άγρια δύο κόσμοι: Η ατομική ιδιοκτησία με την κοινοκτημοσύνη.
Το ίντερνετ αποτελεί μεγάλη επανάσταση - αντίστοιχη κατά μία έννοια με αυτή της ανακάλυψης της τυπογραφίας. Και η μουσική είναι ένα απλό παράδειγμα για το πως οι δεινόσαυροι της μουσικής βιομηχανίας πλέον ΠΑΡΑΣΙΤΟΥΝ. Δεν βοηθούν στην ανάπτυξη, ούτε στη διάδοση της μουσικής, αντίθετα υπερασπίζονται την ατομική [τους] ιδιοκτησία, που τους αποδίδει τεράστια κέρδη. Όμως, τα κέρδη τους αυτά έρχονται σε ΕΥΘΕΙΑ ΡΗΞΗ με τα συμφέροντα των λαών, που βλέπουν τις τεράστιες δυνατότητες που τους δίνει η δημιουργία του ίντερνετ, και διαπιστώνουν ότι η άρχουσα τάξη, με την προάσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας...απλά τους εμποδίζει. Όσο για τους "μικρούς δημιουργούς", αυτοί ασφυκτιούν, διότι δε μπορούν να αντέξουν την "πειρατεία", δηλαδή το να χάνουν εισόδημα από την [μικρή] "ατομική ιδιοκτησία" τους, τα τραγούδια, τα βιβλία τους, κτλ. Όσο είμαστε στον καπιταλισμό, θα χρειάζονται εισόδημα και δε θα το βρίσκουν...
Η ατομική ιδιοκτησία βοηθά...τους ιδιοκτήτες. Τι γίνεται όμως όταν έτσι καταλήγουμε νομοτελειακά σε μια κατάσταση όπου μια χούφτα άνθρωποι έχουν υπό την ιδιοκτησία τους σχεδόν τα πάντα, και οι υπόλοιποι δεν έχουν σχεδόν τίποτα;
Όπως έλεγε και ο Ένγκελς για τη Γαλλική Επανάσταση, με την αστική τάξη να παίρνει την εξουσία από τους ευγενείς/φεουδάρχες:
Οι «πολιτικές συνθήκες» στη Γαλλία είχαν μείνει αμετάβλητες, ενώ οι «οικονομικές συνθήκες» είχαν αναπτυχθεί υπερβολικά σε σχέση με τις πολιτικές συνθήκες. Όλα τα πολιτικά δικαιώματα τα είχαν οι ευγενείς, ενώ οι αστοί διαδραμάτιζαν τον κυριότερο κοινωνικό ρόλο στην επικράτεια και οι ευγενείς είχαν αποξενωθεί απ' όλες τις κοινωνικές λειτουργίες και αρκούνταν να εισπράττουν, υπό μορφή προσόδων, το αντίτιμο των χαμένων αυτών λειτουργιών. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό: Η αστική τάξη και όλες της οι παραγωγικές ικανότητες, ήταν περιορισμένες, αιχμάλωτες μέσα στα στενά πλαίσια των φεουδαρχικών πολιτικών θεσμών του Μεσαίωνα.
Τα όρια των θεσμών αυτών τα είχε κατά πολύ ξεπεράσει όχι μόνο η μανουφακτούρα, αλλά και η χειροτεχνία ακόμα. Τα χίλια δυο προνόμια των συντεχνιών, οι τοπικοί και οι επαρχιακοί τελωνειακοί φραγμοί, είχαν καταντήσει αληθινοί δυνάστες και αλυσίδες για την παραγωγή. Η επανάσταση της αστικής τάξης έβαλε τέρμα σ' όλ' αυτά. Οχι όμως προσαρμόζοντας, σύμφωνα με τις απόψεις του κ. Ντίρινγκ, την οικονομική πραγματικότητα στις πολιτικές συνθήκες αυτό δηλαδή που επιδίωκαν μάταια και για αρκετά χρόνια οι ευγενείς και η βασιλεία αλλά, αντίστροφα, παραμερίζοντας τις παλιές, τις σάπιες πολιτικές συνθήκες και δημιουργώντας νέες, κατάλληλες για τη σταθεροποίηση και παραπέρα ανάπτυξη της καινούριας «οικονομικής πραγματικότητας». Μέσα σ' αυτή την, ευνοϊκή γι' αυτήν, πολιτική και νομική ατμόσφαιρα, η αστική τάξη αναπτύχθηκε γρήγορα και λαμπρά, και τόσο λαμπρά μάλιστα, που, αυτή τη στιγμή, δεν απέχει πολύ από το σημείο, που το 1789, βρισκόταν η τάξη των ευγενών. Γίνεται όλο και περισσότερο, όχι μόνο κοινωνικά περιττή, αλλά και εμπόδιο στην κοινωνική ανάπτυξη, και όλο και περισσότερο απομακρύνεται από την παραγωγική δραστηριότητα και μεταβάλλεται όλο και περισσότερο, όπως στον καιρό τους οι ευγενείς, σε μια τάξη παρασιτική...
Δημοσίευση σχολίου