Η κυβέρνηση δηλώνει ότι πραγματοποιεί επανάσταση σε μια χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης και υπό διεθνή έλεγχο. Το καθεστώς αποδέχθηκε το memorandum των δανειστών της Ελλάδας και παρέδωσε την κοινωνία όμηρο στα χέρια της τρόικας. Αυτό ασφαλώς δεν αποκαλείται επανάσταση, αλλά πραξικόπημα, που καταλύει την λαϊκή κυριαρχία. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δηλαδή, με τους ευκαιριακούς συμμάχους της επιχειρεί πραξικοπηματικά να μεταρρυθμίσει την θεσμική και οικονομική λειτουργία, σύμφωνα με ένα σχέδιο το οποίο με οικονομικούς όρους το μόνον που μπορεί να πετύχει είναι να απορυθμίσει την κρατική και κοινωνική οργάνωση. Δεν χτίζεις με το μνημόνιο, αλλά αποκλειστικά γκρεμίζεις, βομβαρδίζοντας κοινωνικές σχέσεις και εργασιακά δικαιώματα.Το μνημόνιο δεν φτιάχτηκε για να περιγράψει την θεσμική ανασυγκρότηση, αλλά για να επιφέρει την διάλυση ενός συστήματος το οποίο δεν μπορούσε να λειτουργήσει στο πλαίσιο της ΕΕ και της ευρωζώνης. Μόνον που αυτό είναι ακριβώς το σύστημα που δόμησε το καθεστώς στην Ελλάδα με την ουσιαστική ενθάρρυνση των κυρίαρχων δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης και της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οι άνθρωποι του πελατειακού καθεστώτος στην χώρα γκρεμίζουν το σπίτι που κατασκεύασαν, με κοινωνικούς πόρους ασφαλώς, για να ευδοκιμήσουν οι ίδιοι και οι πελάτες τους, πολιτικώς, κοινωνικώς και οικονομικώς. Γκρεμίζουν το οικοδόμημά τους, αφήνοντας όμως τον λαό να ζήσει στα ερείπια και με τα ερείπια, για να διεκδικήσουν αμέσως μετά οι ίδιοι την εξουσία, ευαγγελιζόμενοι την ανοικοδόμηση, με βιοοικονομικά μάλιστα υλικά (πράσινη ανάπτυξη)! Ο εργολάβος της κατεδάφισης, κατά ένα παράλογο τρόπο, ισχυρίζεται με θράσος ότι είναι ο πλέον ικανός κατασκευαστής μιας άλλης, σύγχρονης δομής, προσαρμοσμένης στις τρέχουσες ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Η κ. Παπαρήγα δικαίως εκτιμά ότι έχουμε πόλεμο. Ορθότατα και η Ιεραρχία της Εκκλησίας δηλώνει ότι η κυβέρνηση είναι «δύναμη κατοχής» (σ.σ. βέβαια η Εκκλησία "παραλείπει" να μας πει για το δικό της ρόλο, ή και γενικότερα για το ρόλο της ντόπιας άρχουσας τάξης. Φαίνεται πως η ύπαρξη των ξένων καπιταλιστών είναι εκτός των άλλων και ένα ωραίο "κόλπο" για να αποκρύψουν οι ντόπιοι τα "κατορθώματα" τους). Άλλωστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αποσαφηνίσει ότι η χώρα έχασε την κυριαρχία της. Σε μια χώρα που έχει παραδώσει την κυριαρχία της για να μην αναγκαστεί να κάνει στάση πληρωμών, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι βραχίονας των δυνάμεων κατοχής. Λογικό και αναπόδραστο! Όπως φυσιολογικό είναι να θεωρεί κανείς ότι η κοινωνία θα αντιδράσει στον «βομβαρδισμό» της και θα φτάσουμε ενδεχομένως στην «κήρυξη πολέμου» από τα πληττόμενα δυο-τρίτα της κοινωνίας, εναντίον των φορέων της ερημοποίησης της χώρας και της ατομικής τους φτωχοποίησης. Το αξιοπερίεργο θα ήταν να μην γίνει «πόλεμος» και όχι το αντίθετο.
Δυστυχώς όμως, «πόλεμος» δίχως ρεαλιστικούς στόχους δεν πρέπει να κηρύσσεται. Κανενός πολέμου ο στόχος δεν μπορεί να είναι η νίκη. Η νίκη είναι το μέσο για την επιβολή συγκεκριμένων (ρεαλιστικών) αποτελεσμάτων, που έρχονται να ικανοποιήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Εδώ, δυστυχώς, αρχίζει το πολιτικό «στριπτίζ» της παραδοσιακής αριστεράς, ενώ προδίδεται η αδυναμία της ανανεωτικής αριστεράς στην πολιτική μετατροπή του αντικειμενικού συμφέροντος των δύο-τρίτων της κοινωνίας σε ρεαλιστικό. Προφανώς ο «πόλεμος» δεν γίνεται για να πέσει ο καπιταλισμός, ούτε για να περισωθούν εισοδήματα και θέσεις εργασίας, καθώς τότε θα ήταν σαν να σκιαμαχείς.
Ή στη καλύτερη περίπτωση σαν να προσπαθείς να αποφύγεις την διόγκωση του αριθμού των θυμάτων από τον βομβαρδισμό, κρατώντας ομπρέλα για την βροχή. Δίχως στρατηγική θα ήταν σαν να κήρυττες εικονικό τυφλό πόλεμο σε εκείνους που σήμερα τυφλά βομβαρδίζουν την κοινωνία.
Θλίβομαι ιδιαίτερα παρατηρώντας ο «πόλεμος» στην χώρα να εκτυλίσσεται σε μια θερμή αντιπαράθεση μεταξύ τυφλών πολιτικών δυνάμεων. Οι μεν είναι τυφλωμένοι από τον αμοραλισμό τους και τον ελεεινό καιροσκοπισμό τους, οι δε από δογματικές αναπαραστάσεις της ιδιοτέλειας των ηγεσιών τους. Έτσι όμως το ραντεβού με την ιστορία μετατρέπεται σε ραντεβού στα τυφλά. Και σε μια τέτοια περίπτωση ούτε η νίκη έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία, ούτε θα μπορέσει ποτέ ο λαός με αυτοσυνείδηση να πάρει την τύχη στα χέρια του.
Από τη μια το κυρίαρχο καθεστώς μοιάζει να θεωρεί ότι δέχτηκε την επιφοίτηση του νεοφιλελεύθερου αγίου πνεύματος και αποφάσισε να καταστρέψει ό,τι με σπατάλη, αλητεία και κομπορρημοσύνη του δικομματισμού και των νταβάδων του έκτιζε τόσα χρόνια, ενώ από την άλλη ο παραδοσιακά προοδευτικός κόσμος καταλήγει να αγωνίζεται για την συντήρηση δομών, τις οποίες δικαίως κατήγγειλε, αλλά αθλίως έμμεσα υπηρετούσε την ίδια περίοδο. Ε, με αυτό το κλίμα μόνον τυφλός πόλεμος θα μπορούσε να διεξαχθεί, ο οποίος προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση και απόλυτο αποπροσανατολισμό ενός κινήματος, που ενώ φαίνεται να ριζοσπαστικοποιείται με αντι-καπιταλιστικούς όρους, καταλήγει να αποκαρδιώνεται εξαιτίας της έλλειψης ηγεμονικού προσανατολισμού.
Ενώ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι καμένα πολιτικά κουφάρια μέσα στα ερείπια που αφήνει πίσω της η γενικευμένη απορρύθμιση, με ένα κατεξοχήν διαπλεκόμενο πολιτικό προσωπικό, οι φορείς της αριστεράς αδυνατούν να συναντηθούν με ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας που αυτονομούνται από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς. Τώρα που το πελατειακό κράτος κλονίζεται, αντί οι προοδευτικές κοινωνικές δυνάμεις να ορθώσουν το ανάστημά τους προτείνοντας με θάρρος και ενδεχομένως «αυταπάρνηση» ένα σχέδιο εναλλακτικής ανάπτυξης μέσω μιας εναλλακτικής ηγεμονίας στην χώρα, σαχλαμαρίζουν αναμασώντας «αιώνιες αλήθειες» της κριτικής στον καπιταλισμό.
Ο Μαρξ καλά τα έλεγε, ο Friedrich Engels αρτιότερα, ενώ ο Antonio Gramsci ακόμη καλύτερα μαζί με τόσους άλλους που ακολούθησαν την μαρξιστική διαλεκτική. Ο Pierre Bourdieu, ο Michel Foucault, η Chantal Mouffe και τόσοι άλλοι σύγχρονοι (νεκροί ή ζωντανοί) διανοητές καλά σκάλισαν και σκαλίζουν στο έδαφος του καπιταλισμού και της πατριαρχίας. Μόνον που όλους αυτούς θα πρέπει να τους χωνέψεις για να βρεις τρόπο πολιτικής αντίδρασης στο πλαίσιο εκπόνησης μιας εθνικής στρατηγικής για το ξεπέρασμα της κοινωνικής κρίσης που προκαλεί η συγκεκριμένη καπιταλιστική δομή της χώρας. Ο άτιμος ο καπιταλισμός θεωρητικά επιδέχεται άπειρες μεταλλάξεις. Δεν είναι ένα συγκεκριμένο πολιτικο-οικονομικό σύστημα, είναι γενικά ένας μηχανισμός παραγωγής και κατανομής πλούτου και προνομίων, ένας μηχανισμός παραγωγής ανισοτήτων, ο οποίος σε συνδυασμό με το πατριαρχικό μοντέλο, μπορεί να στηρίξει άπειρες καθεστωτικές μορφές και ποικίλα ηγεμονικά μοντέλα. Αν δεν έχεις την ρεαλιστική δυνατότητα ή την ιδεολογική συγκρότηση ή και τα δύο σε μια σύγχρονη ασφαλώς πολιτικά προοπτική, ώστε να επιβάλεις άλλον μηχανισμό, όπως πρότεινε για παράδειγμα ο λενινισμός σε κάμποσες εκδοχές, τότε περιορίζεσαι σε σοσιαλδημοκρατικές μορφές πολιτικής στρατηγικής
...
Το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα γκρεμίζεται από εκείνους που το κατασκεύασαν. Ευθύνη όσων δεν συμμετείχαν στο πάρτι εκείνων που τα «τρώγανε όλοι μαζί» και δεν υιοθετούν τις αξίες και τη στάση ζωής τους, δεν είναι απλώς να αντισταθούν στο γκρέμισμα, αλλά από κοινού να εκπονήσουν μια στρατηγική εναλλακτικής ηγεμονίας, την οποία να προτείνουν στον λαό, καταρχήν ως κυβερνητικό σχέδιο. Όσοι από τους φορείς της παραδοσιακής αριστεράς αποκλείσουν τον εαυτό τους από αυτό το εγχείρημα, προφανώς θα έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την περιθωριοποίησή τους. Τα κόμματα του κοινοβουλίου δεν είναι επαναστατικοί φορείς και ας πάψουν να αυταπατώνται ή να εξαπατούν. Με κορώνες επαναστατικότητας και πρακτικές καθεστωτικές, επανάσταση προφανώς δεν «καθοδηγείται». Η κοινοβουλευτική αριστερά έχει αμαρτίες πολλές, καθώς είναι μέρος του πελατειακού συστήματος, διατηρεί όμως ίσως ακόμη τα ηθικά φόντα να απεγκλωβιστεί από το καθεστώς. Δεν θα πρέπει αυτή τη φορά να είναι απούσα στην παραγωγική, πολιτισμική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας. Έχει, μάλιστα, το κοινωνικό ανάστημα να πρωταγωνιστήσει, εάν φυσικά έχει «μυαλό» και ικανότητα να υπερβεί δημιουργικά τον ιστορικά ξεπερασμένο εαυτό της. Αν δεν το πράξει, τα γεγονότα θα την αφήσουν στο περιθώριο και αυτό δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα είναι για το καλό της κοινωνίας.
...
Ακτιβιστής, μέσω του axinosp
Δημοσίευση σχολίου