Τελικά θα οργανωθούμε ή όχι;

Πρόσφατη έρευνα στις ΗΠΑ έδειξε ότι το ποσοστό των εργατών που είναι γραμμένοι σε σωματείο είναι στο χαμηλότερο σημείο εδώ και 100 χρόνια:

US trade union membership at lowest level in more than a century

Union membership in the United States fell another 10 percent in 2009, according to the Bureau of Labor Statistics, with the number of workers belonging to unions falling 771,000 to 15.3 million. Overall, the percentage of union members continued to fall to 12.3 percent, from 12.4 percent in 2008. The decline was in large part due to the loss of hundreds of thousands of manufacturing and construction jobs last year due to the economic recession. This is, however, part of a decades-long trend, which has seen the percentage of private sector workers in unions fall to 7.2 percent last year, the lowest level since 1901. Private sector unionization peaked at 30 percent in 1958, and was still 20.8 percent as late as 1980.

Αν δεν σου αρέσουν τα συνδικάτα, άλλαξε τις ηγεσίες ,την πολιτική τους και τη ρότα τους
Του Θανάση Τσιριγώτη

Μπορεί μαζί με τα απόνερα να πεταχτεί και το παιδί; Βεβαίως. Μπορεί μαζί με τη δίκαιη και αναγκαία κριτική που γίνεται σε ΓΣΕΕ/ ΑΔΕΔΥ αλλά και στις σημερινές ηγεσίες των κλαδικών συνδικάτων είτε είναι κρατικοκυβερνητικές είτε είναι ΠΑΜΕ (π.χ ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΕΔΗΝ, ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, φάρμακου, ιματισμός, λογιστές κ.λ.π).Μπορεί να φτάνει κάποιος στην απόρριψη των συνδικάτων ως οργάνων ταξικής μάχης; Μπορεί να βρίσκει και χίλια άλλοθι γι΄αυτό το λόγο και να ντύνει τον απεργοσπαστισμό προσωπικό τσαμπουκά; Αίφνης ο πράσινος βάλτος δηλαδή η ΠΑΣΚΕ ανακάλυψε ότι τα συνδικάτα αποτελούν οπισθοδρόμηση κι αναμασά αυτά που γράφουν τα τσιράκια του Αλαφούζου, κάτι ανθρωπάρια σαν τον Α. Παπαχελά, τον Μπ. Παπαδημητρίου και τον Π. Μανδραβέλη. Κούφιος λόγος και σάπιες ιδέες από άδειους ανθρώπους. Γιατί η άρχουσα συμμορία πρέπει να τσακίσει τα δύο βαριά όπλα των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων. Τα Συνδικάτα και την πραγματική Αριστερά. Τα πρώτα φτιάχτηκαν στα πρώτα σκιρτήματα των εργαζομένων. Έτυχε στη χώρα μας να ’ναι ενιαία ως ευρωπαϊκή παραφωνία. Πέρασαν στα χέρια των σοσιαλδημοκρατών και των αναθεωρητών. Δεν έχουν πολιτική κοινωνική και πολιτισμική κουλτούρα. Λειτουργούν περισσότερο ως μηχανισμοί διαμεσολάβησης και λιγότερο ή καθόλου ως ταξικά εργαλεία. Αποδέχτηκαν τον κατακερματισμό. Αρνούνται τον στοιχειώδη συντονισμό (π.χ υπογραφή συλλογικής σύμβασης στο δημόσιο και οι ηγεσίες τους χαϊδεύουν τα αυτιά. Λένε μεγάλα λόγια και κάνουν μικρές πράξεις( π.χ στο λιμάνι τα «καθαρόαιμα» ταξικά συνδικάτα του ΠΑΜΕ κρύφτηκαν πίσω από τα φουστάνια της πανελλήνιας ναυτικής ομοσπονδίας, ΠΝΟ και του προέδρου της Χαλά και μην την είδατε την απεργία) Οι συνομοσπονδίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, πραγματικά νεκροταφεία ελεφάντων ελέγχονται από την ΠΑΣΚΕ με τα δεκανίκια του Συνασπισμού. Όμως οι πολιτικές αντιθέσεις αγωνιστών που ξεκινούν από σωστή αφετηρία και καταλήγουν σε καθαρούτσικες ανοησίες ή αποστειρωμένες πλατείες (π.χ ΠΑΜΕ) οφελούν μόνο την κυβέρνηση την τρόικα και την ΕΕ. Δε χαρίζουμε κανένα συνδικάτο στους «πρόθυμους». Δε χαρίζουμε καμία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στους πουλημένους όπως δε χαρίζουμε καμία πατρίδα στο Γιωργάκη. Τα συνδικάτα ανήκουν στο λαό των εργαζομένων΄ να «πεδίο δόξης λαμπρό» για να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς που μας περιγελούν και να τα κάνουμε ξανά ταξικά εργαλεία. Από σφουγγαρόπανα του Παναγόπουλου να ξαναγίνουν κυψέλες αγώνα, όλα τα άλλα είναι αυθορμητοανοησίες. Ποιος κήρυξε τις γενικές απεργίες; Ποιος πρέπει να κηρύξει τις επόμενες; Με συνελεύσεις και πραγματικό συντονισμό; Με ενιαίο ταξικό και φωτεινό κέντρο αγώνα; Με την εγγραφή όλης της περιπλανώμενης εργασίας σε αυτά ώστε «να ρίξουμε ανάσκελα» τα αντιλαϊκά μέτρα; Παραφράζοντας τον Μπ. Μπρέχτ. Αν δεν σου αρέσουν τα συνδικάτα, άλλαξε τις ηγεσίες ,την πολιτική τους και τη ρότα τους.

Σε αντίθεση με απόψεις που υπονομεύουν την οργάνωση και καλούν τους εργάτες να φύγουν ακόμα περισσότερο από το συνδικάτα και τα κόμματα, εμείς λέμε το αντίθετο, ότι μόνο αν επιστρέψουν εκεί, και παλέψουν ενεργά και στα συνδικάτα και στα κόμματα θα δουν προκοπή. Αλλιώς, θα μείνουν ανοργάνωτοι, αφήνοντας έτσι την άρχουσα τάξη και τους υποτακτικούς της να καταλαμβάνουν ανενόχλητοι όλες τις θέσεις εξουσίας, τόσο στα συνδικάτα, όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, και μετά θα "ψάχνονται" και θα "νοιώθουν αβοήθητοι"...