"Αγαπητέ εργάτη, "κινεζοποιήσου", ή κάτσε άνεργος, εμείς φεύγουμε και πάμε μόνο εκεί που οι εργάτες είναι "κινεζοποιημένοι". Αλλιώς,"άντε γεια"
Η "Ελευθεροτυπία" αναφέρει:
Ατομικές συμβάσεις εργασίας σε εργοστάσιο της Fiat
Ακόμα πιο αναλυτικό το ρεπορτάζ του RedNotebook:
Το ηθικό και πολιτικό χρέος του ιταλικού συνδικάτου Cgil
Διαγράφονται, για πρώτη φορά μετά το 1945, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες στο μεγαλύτερο ιταλικό εργοστάσιο. Οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν πλέον να επιλέγουν ελεύθερα σε ποιο συνδικάτο να ενταχθούν και δεν θα μπορούν πλέον να ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους. Όπως και στην εποχή του φασισμού, οι συνδικαλιστές του εργοστασίου θα διορίζονται αποκλειστικά από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις- συνεργούς της επιχείρησης
Του Τζόρτζιο Κρεμάσκι
Ιστορική συμφωνία. Έτσι χαρακτηρίστηκε –και δίκαια- το κείμενο που ο Μαρκιόνε (ο διευθύνων σύμβουλος της Fiat) επέβαλε στα συνδικάτα- συνεργούς του και στον Σύνδεσμο Βιομηχάνων. Αφού όμως χρησιμοποιούμε αυτό το επίθετο πρέπει να έχουμε και το θάρρος να δεχτούμε τις συγκρίσεις με τα γεγονότα του παρελθόντος.
Υπάρχει μόνο ένα γεγονός που να του ταιριάζει.
Στις 2 Οκτωβρίου 1925 ο Μουσολίνι, ως πρωθυπουργός, ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων και τα συντεχνιακά, εθνικιστικά και φασιστικά συνδικάτα, υπέγραψαν στο Μέγαρο Βιντόνι μια κοινωνική συνθήκη που διέγραφε τις επιτροπές προσωπικού και το δικαίωμα των εργαζομένων να επιλέγουν ελεύθερα τους εκπροσώπους τους. Η συνθήκη της Μιραφιόρι κάνει ακριβώς το ίδιο.
Διαγράφονται, για πρώτη φορά μετά το 1945, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες στο μεγαλύτερο ιταλικό εργοστάσιο. Οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν πλέον να επιλέγουν ελεύθερα σε ποιο συνδικάτο να ενταχθούν και δεν θα μπορούν πλέον να ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους. Όπως και στην εποχή του φασισμού, οι συνδικαλιστές του εργοστασίου θα διορίζονται αποκλειστικά από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις- συνεργούς της επιχείρησης και όπως τότε θα μπορούν να ονομάζονται «εντολοδόχοι».
Ποτέ στην ιστορία της χώρας μας δεν είχαμε φθάσει σε τέτοιο σημείο. Ούτε στη δεκαετία του πενήντα, στις πιο σκληρές στιγμές του ψυχρού πολέμου και της αντισυνδικαλιστικής καταστολής, δεν είχαν διαγραφεί στη Fiat οι εκλογές των επιτροπών προσωπικού. Τώρα αυτό γίνεται και ο σκοπός είναι να τεθεί εκτός νόμου μέσα στο εργοστάσιο το συνδικάτο εργατών μετάλλου Fiom και μαζί μ’ αυτό κάθε ελευθερία και δικαίωμα των εργαζομένων.
Από την άλλη, μόνο με μια μορφή αυθεντικού επιχειρησιακού φασισμού είναι δυνατό να επιβληθούν οι συνθήκες εργασίας που ο Μαρκιόνε απαιτεί για τη Fiat. Ωράρια μέχρι δέκα ώρες και παραπάνω την ημέρα, εξαφάνιση των διαλειμμάτων και του δικαιώματος στην υγεία, απόλυτη ευελιξία εργασίας και βάρδιας. Ο εργαζόμενος γίνεται απλά ένα εμπόρευμα στη διάθεση της επιχείρησης για να το αναλώσει όποτε και όπως θέλει. Αυταρχικότητα, καταστολή, επιχειρησιακός φασισμός είναι λειτουργικά εργαλεία για να εμποδίσουν τους εργαζομένους να εξεγερθούν ενάντια σ’ αυτές τις βάρβαρες συνθήκες που θέλουν να τους επιβάλλουν.
Η σοβαρότητα των όσων συνέβησαν στη Μιραφιόρι έγινε αντιληπτή από τη γραμματέα της Cgil Σουζάνα Καμούζο, η οποία μίλησε για αυταρχισμό του Μαρκιόνε. Στη συνέχεια όμως η καταγγελία της σταμάτησε στα μισά του δρόμου, αναζητώντας ισορροπία με το να κρατήσει αποστάσεις από τη Fiom. Αν αυτή η πράξη του Μαρκιόνε είναι αυταρχική, τότε καλά κάνει η Fiom που αντιτίθεται και δεν γίνεται κατανοητό ποιοι συμβιβασμοί θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Από την άλλη είναι ακόμη πιο αντιφατικό το αίτημα που η γραμματέας της Cgil απευθύνει στην πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχάνων Έμμα Μαρτσεγκάλια για μια νέα συμφωνία που να αφορά τους κανόνες. Μα αν ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων είπε ναι στον Μαρκιόνε, ο οποίος κουρέλιασε τη συμφωνία για τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, ποια νέα συνεννόηση μπορεί να υπάρξει μαζί του; Στ’ αλήθεια η Σουζάνα Καμούζο έχει την αυταπάτη ότι ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων μπορεί να αποκηρύξει τη συμφωνία της Μιραφιόρι, με τον νέο αντιπρόεδρο Αλμπέρτο Μπαμπασέι, που εδώ και λίγες μέρες μπήκε στο διοικητικό συμβούλιο της Fiat Industrial;
Οι αυταπάτες της Σουζάνα Καμούζο όσον αφορά τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων είναι οι ίδιες μ’ αυτές που είχαν όσοι έλπιζαν στη δεκαετία του είκοσι ότι οι βιομήχανοι θα αποκήρυσσαν τον φασισμό. Η συμφωνία του 1925 τους διέψευσε, έτσι όπως η συμφωνία της Μιραφιόρι διαψεύδει τις σημερινές αυταπάτες.
Η Cgil πρέπει να μεμφθεί τον εαυτό της που ανέβαλε και στη συνέχεια ακύρωσε τη γενική απεργία. Η επιλογή να μην την κάνει ενίσχυσε τον Μαρκιόνε και την αυταρχική του συμπεριφορά, ακόμη και απέναντι σ’ εκείνο το κομμάτι του κόσμου των επιχειρήσεων που δεν συμμερίζεται τις επιλογές του. Αν σήμερα υπήρχε ήδη σε εξέλιξη ένα μεγάλο κίνημα ομοσπονδιακού αγώνα, αν η Cgil είχε διακόψει τις ανώφελες και ζημιογόνες διαπραγματεύσεις για την κοινωνική συνθήκη, ο Μαρκιόνε και οι δικοί του θα ήταν πιο αδύναμοι και οι εργοδότες θα τους αμφισβητούσαν.
Η φάση των λόγων και των εκκλήσεων στις καλές προθέσεις έκλεισε στις 23 Δεκεμβρίου στη Μιραφιόρι. Από δω και εμπρός μόνο η κινητοποίηση, η γενική απεργία, η οικοδόμηση ενός οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος που να είναι εναλλακτικό απέναντι στη βάρβαρη οπισθοδρόμηση που θέλει να επιβάλλει το εργοδοτικό καθεστώς του Μαρκιόνε, μόνο αυτός είναι ο δημοκρατικός δρόμος εξόδου από την κρίση.
Η συμφωνία της Μιραφιόρι χαράζει όχι μόνο μια διαχωριστική συνδικαλιστική και κοινωνική γραμμή, αλλά είναι και ένα ουσιαστικό μεταβατικό σημείο για την πολιτική. Τα συνδικάτα Cisl και Uil έγραψαν μια σελίδα ντροπής στην ιστορία τους, υπογράφοντας ότι η Fiom μπορεί να τεθεί εκτός νόμου στο εργοστάσιο. Τώρα είναι ξεκάθαρο ότι γύρω από τη Fiom πρέπει να οικοδομηθεί ένα κίνημα κοινωνικής και πολιτικής αλληλεγγύης, που να διαμορφώσει μαζί με τους φοιτητές και τα κινήματα μια απάντηση που να μπορεί να διαρκέσει. Η Cgil έχει το ηθικό και πολιτικό χρέος να βάλει όλη τη δύναμή της μέσα σ’ αυτό το κίνημα. Όσο για την αντιπολίτευση του «ναι μεν, αλλά», βουλιάζει μέσα στη γελοιότητα και είναι άχρηστη.
Ήδη ο δήμαρχος του Τορίνο, αποδεχόμενος το γεγονός ότι η Fiom τέθηκε εκτός νόμου, διάβηκε τον Ρουβίκωνα της αποξένωσης από την ιστορία και την κουλτούρα της ιταλικής αριστεράς. Όποιος αποδέχεται αυτή τη συμφωνία είναι με την άλλη πλευρά, είναι με τον Μαρκιόνε και τελικά με τον Μπερλουσκόνι. Έπειτα από τη Μιραφιόρι και η ιταλική αριστερά πρέπει να επαναπροσδιοριστεί: οι συμμαχίες που θα μπορούσαν να ξεκινάνε από τους φίλους του Μαρκιόνε και να φθάνουν μέχρι τη Fiom και τους εργαζομένους που χάνουν τη δημοκρατία είναι μια προσβολή στο κοινό αίσθημα. Έπειτα από τη Μιραφιόρι πρέπει πρώτα- πρώτα να ανοικοδομηθεί μια αριστερά που να ξέρει να λέει όχι στα αφεντικά και στο καθεστώς τους.
Πηγή: Liberazione
Μετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς
Ατομικές συμβάσεις εργασίας σε εργοστάσιο της Fiat
 |
Τη συμφωνία εργοδότη-εργαζομένων επικύρωσαν τα συνδικάτα των εργαζομένων στη Fiat, Fim, Uilm, Ugl, Fismic, όχι όμως και το κεντροαριστερό συνδικάτο Fiom. Ο εκπρόσωπός του ανακοίνωσε απεργία, για τις 28 Ιανουαρίου, υποστηρίζοντας ότι η αυτοκινητοβιομηχανία θέλει εργαζόμενους-"είλωτες".
Η απεργίες θα πρέπει να γίνονται μόνο στις υπερωρίες και οι εργαζόμενοι θα μπορούν να κάνουν διάλειμμα για φαγητό μόνο μετά το πέρας του κανονικού ωραρίου. Οι αυξήσεις μισθών θα συνδέονται με την παραγωγικότητα. Η συμφωνία προβλέπει, επίσης, ότι τα συνδικάτα που δεν θα την υπογράψουν θα χάνουν το δικαίωμα συμμετοχής σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις με την εταιρεία. |  |
Ακόμα πιο αναλυτικό το ρεπορτάζ του RedNotebook:
Το ηθικό και πολιτικό χρέος του ιταλικού συνδικάτου Cgil
Διαγράφονται, για πρώτη φορά μετά το 1945, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες στο μεγαλύτερο ιταλικό εργοστάσιο. Οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν πλέον να επιλέγουν ελεύθερα σε ποιο συνδικάτο να ενταχθούν και δεν θα μπορούν πλέον να ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους. Όπως και στην εποχή του φασισμού, οι συνδικαλιστές του εργοστασίου θα διορίζονται αποκλειστικά από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις- συνεργούς της επιχείρησης
Του Τζόρτζιο Κρεμάσκι
Ιστορική συμφωνία. Έτσι χαρακτηρίστηκε –και δίκαια- το κείμενο που ο Μαρκιόνε (ο διευθύνων σύμβουλος της Fiat) επέβαλε στα συνδικάτα- συνεργούς του και στον Σύνδεσμο Βιομηχάνων. Αφού όμως χρησιμοποιούμε αυτό το επίθετο πρέπει να έχουμε και το θάρρος να δεχτούμε τις συγκρίσεις με τα γεγονότα του παρελθόντος.
Υπάρχει μόνο ένα γεγονός που να του ταιριάζει.
Στις 2 Οκτωβρίου 1925 ο Μουσολίνι, ως πρωθυπουργός, ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων και τα συντεχνιακά, εθνικιστικά και φασιστικά συνδικάτα, υπέγραψαν στο Μέγαρο Βιντόνι μια κοινωνική συνθήκη που διέγραφε τις επιτροπές προσωπικού και το δικαίωμα των εργαζομένων να επιλέγουν ελεύθερα τους εκπροσώπους τους. Η συνθήκη της Μιραφιόρι κάνει ακριβώς το ίδιο.
Διαγράφονται, για πρώτη φορά μετά το 1945, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες στο μεγαλύτερο ιταλικό εργοστάσιο. Οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν πλέον να επιλέγουν ελεύθερα σε ποιο συνδικάτο να ενταχθούν και δεν θα μπορούν πλέον να ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους. Όπως και στην εποχή του φασισμού, οι συνδικαλιστές του εργοστασίου θα διορίζονται αποκλειστικά από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις- συνεργούς της επιχείρησης και όπως τότε θα μπορούν να ονομάζονται «εντολοδόχοι».
Ποτέ στην ιστορία της χώρας μας δεν είχαμε φθάσει σε τέτοιο σημείο. Ούτε στη δεκαετία του πενήντα, στις πιο σκληρές στιγμές του ψυχρού πολέμου και της αντισυνδικαλιστικής καταστολής, δεν είχαν διαγραφεί στη Fiat οι εκλογές των επιτροπών προσωπικού. Τώρα αυτό γίνεται και ο σκοπός είναι να τεθεί εκτός νόμου μέσα στο εργοστάσιο το συνδικάτο εργατών μετάλλου Fiom και μαζί μ’ αυτό κάθε ελευθερία και δικαίωμα των εργαζομένων.
Από την άλλη, μόνο με μια μορφή αυθεντικού επιχειρησιακού φασισμού είναι δυνατό να επιβληθούν οι συνθήκες εργασίας που ο Μαρκιόνε απαιτεί για τη Fiat. Ωράρια μέχρι δέκα ώρες και παραπάνω την ημέρα, εξαφάνιση των διαλειμμάτων και του δικαιώματος στην υγεία, απόλυτη ευελιξία εργασίας και βάρδιας. Ο εργαζόμενος γίνεται απλά ένα εμπόρευμα στη διάθεση της επιχείρησης για να το αναλώσει όποτε και όπως θέλει. Αυταρχικότητα, καταστολή, επιχειρησιακός φασισμός είναι λειτουργικά εργαλεία για να εμποδίσουν τους εργαζομένους να εξεγερθούν ενάντια σ’ αυτές τις βάρβαρες συνθήκες που θέλουν να τους επιβάλλουν.
Η σοβαρότητα των όσων συνέβησαν στη Μιραφιόρι έγινε αντιληπτή από τη γραμματέα της Cgil Σουζάνα Καμούζο, η οποία μίλησε για αυταρχισμό του Μαρκιόνε. Στη συνέχεια όμως η καταγγελία της σταμάτησε στα μισά του δρόμου, αναζητώντας ισορροπία με το να κρατήσει αποστάσεις από τη Fiom. Αν αυτή η πράξη του Μαρκιόνε είναι αυταρχική, τότε καλά κάνει η Fiom που αντιτίθεται και δεν γίνεται κατανοητό ποιοι συμβιβασμοί θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Από την άλλη είναι ακόμη πιο αντιφατικό το αίτημα που η γραμματέας της Cgil απευθύνει στην πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχάνων Έμμα Μαρτσεγκάλια για μια νέα συμφωνία που να αφορά τους κανόνες. Μα αν ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων είπε ναι στον Μαρκιόνε, ο οποίος κουρέλιασε τη συμφωνία για τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, ποια νέα συνεννόηση μπορεί να υπάρξει μαζί του; Στ’ αλήθεια η Σουζάνα Καμούζο έχει την αυταπάτη ότι ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων μπορεί να αποκηρύξει τη συμφωνία της Μιραφιόρι, με τον νέο αντιπρόεδρο Αλμπέρτο Μπαμπασέι, που εδώ και λίγες μέρες μπήκε στο διοικητικό συμβούλιο της Fiat Industrial;
Οι αυταπάτες της Σουζάνα Καμούζο όσον αφορά τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων είναι οι ίδιες μ’ αυτές που είχαν όσοι έλπιζαν στη δεκαετία του είκοσι ότι οι βιομήχανοι θα αποκήρυσσαν τον φασισμό. Η συμφωνία του 1925 τους διέψευσε, έτσι όπως η συμφωνία της Μιραφιόρι διαψεύδει τις σημερινές αυταπάτες.
Η Cgil πρέπει να μεμφθεί τον εαυτό της που ανέβαλε και στη συνέχεια ακύρωσε τη γενική απεργία. Η επιλογή να μην την κάνει ενίσχυσε τον Μαρκιόνε και την αυταρχική του συμπεριφορά, ακόμη και απέναντι σ’ εκείνο το κομμάτι του κόσμου των επιχειρήσεων που δεν συμμερίζεται τις επιλογές του. Αν σήμερα υπήρχε ήδη σε εξέλιξη ένα μεγάλο κίνημα ομοσπονδιακού αγώνα, αν η Cgil είχε διακόψει τις ανώφελες και ζημιογόνες διαπραγματεύσεις για την κοινωνική συνθήκη, ο Μαρκιόνε και οι δικοί του θα ήταν πιο αδύναμοι και οι εργοδότες θα τους αμφισβητούσαν.
Η φάση των λόγων και των εκκλήσεων στις καλές προθέσεις έκλεισε στις 23 Δεκεμβρίου στη Μιραφιόρι. Από δω και εμπρός μόνο η κινητοποίηση, η γενική απεργία, η οικοδόμηση ενός οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος που να είναι εναλλακτικό απέναντι στη βάρβαρη οπισθοδρόμηση που θέλει να επιβάλλει το εργοδοτικό καθεστώς του Μαρκιόνε, μόνο αυτός είναι ο δημοκρατικός δρόμος εξόδου από την κρίση.
Η συμφωνία της Μιραφιόρι χαράζει όχι μόνο μια διαχωριστική συνδικαλιστική και κοινωνική γραμμή, αλλά είναι και ένα ουσιαστικό μεταβατικό σημείο για την πολιτική. Τα συνδικάτα Cisl και Uil έγραψαν μια σελίδα ντροπής στην ιστορία τους, υπογράφοντας ότι η Fiom μπορεί να τεθεί εκτός νόμου στο εργοστάσιο. Τώρα είναι ξεκάθαρο ότι γύρω από τη Fiom πρέπει να οικοδομηθεί ένα κίνημα κοινωνικής και πολιτικής αλληλεγγύης, που να διαμορφώσει μαζί με τους φοιτητές και τα κινήματα μια απάντηση που να μπορεί να διαρκέσει. Η Cgil έχει το ηθικό και πολιτικό χρέος να βάλει όλη τη δύναμή της μέσα σ’ αυτό το κίνημα. Όσο για την αντιπολίτευση του «ναι μεν, αλλά», βουλιάζει μέσα στη γελοιότητα και είναι άχρηστη.
Ήδη ο δήμαρχος του Τορίνο, αποδεχόμενος το γεγονός ότι η Fiom τέθηκε εκτός νόμου, διάβηκε τον Ρουβίκωνα της αποξένωσης από την ιστορία και την κουλτούρα της ιταλικής αριστεράς. Όποιος αποδέχεται αυτή τη συμφωνία είναι με την άλλη πλευρά, είναι με τον Μαρκιόνε και τελικά με τον Μπερλουσκόνι. Έπειτα από τη Μιραφιόρι και η ιταλική αριστερά πρέπει να επαναπροσδιοριστεί: οι συμμαχίες που θα μπορούσαν να ξεκινάνε από τους φίλους του Μαρκιόνε και να φθάνουν μέχρι τη Fiom και τους εργαζομένους που χάνουν τη δημοκρατία είναι μια προσβολή στο κοινό αίσθημα. Έπειτα από τη Μιραφιόρι πρέπει πρώτα- πρώτα να ανοικοδομηθεί μια αριστερά που να ξέρει να λέει όχι στα αφεντικά και στο καθεστώς τους.
Πηγή: Liberazione
Μετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς
Δημοσίευση σχολίου