Ο τίτλος της ανάρτησης είναι -νομίζω- αρκετά από μόνος του, και δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση: Άλλωστε, όπου και και να γυρίσει να κοιτάξει κανείς, το βλέπει ότι ο κόσμος δε θέλει την τυραννία πουπάνε να του επιβάλλουν. Αυτή η σαπισμένη κατάσταση δε μπορεί να παραμείνει για πολύ.
Χθες έβλεπα ανθρώπους να λένε "καλή χρονιά" και να συμπληρώνουν μόνοι τους τον εαυτό τους με φράσεις του στιλ "...αν και δε το βλεπω", "τουλάχιστον ας μη χάνουμε την ελπίδα", κτλ, μπροστά πάντα από μια τηλεόραση γεμάτη πλέον με λατινοαμερικάνικα προγράμμα και άλλα τέτοια - φτωχά προγράμματα για φτωχούς ανθρώπους, όπως δηλαδή μας θέλουν.
Λίγος κόσμος έξω, ούτε λεφτά υπάρχουν ούτε διάθεση.
Διάβασα επίσης και τα γκάλοπ, που και μαγειρεμένα δείχνουν σημαντική αλλαγή, με τον κόσμο να δέχεται πλέον και τη βία για να βρει το δίκιο του, κάτι που προφανώς δεν πέρασε απαρατήρητο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Στην πραγματικότητα, η άρχουσα τάξη πλέον "δεν πείθει". Ένα φύσημα και έπεσαν.
Άντε λοιπόν να φησύξουμε ώστε να φύγουν - άλλωστε, κάποιος θα πρέπει να φυσήξει, αλλιώς από μόνοι τους δεν φεύγουν.
Ισοτορικά, έβγαιναν κινήματα όπως οι Γιακωβίνοι, οι Μπολσεβίκοι, κτλ, που συσπείρωναν τον κόσμο εναντίον των εκμεταλλευτών του. Αυτό είναι που λείπει σήμερα - εξ ου και η τάση του κοσμου "να κλείνεται στον εαυτό του", να "θυμώνει εσωτερικά", να μην έχει ελπίδα για το μέλλον, κτλ.
"Ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα" λοιπόν για όλους εμάς που ονειρευόμαστε μια "άλλη κοινωνία". O Τσώρτσιλ είχε κάποτε πεί σε μια διάσημη φράση του ότι "ο απαισιόδοξος βλέπει τη δυσκολία σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται - ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία σε κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται".
Το 2010 φεύγει, και μαζί του παίρνει και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της "συναίνεσης" που κάποτε έδινε ο κόσμος στην άρχουσα τάξη. Από το 2011 και πέρα, τα πράγματα θα είναι πιο "ταραχώδη", καθώς...κανένας δεν έχει τη "συναίνεση" του κόσμου. Τουλάχιστον όχι σε αρκετό βαθμό. Μένει να δουλέψουμε σκληρά και οργανωμένα, ώστε να αρχίσει -επιτέλους- η "αντεπίθεση" μας, μετά από μια μακρά περίοδο διαρκούς υποχώρησης, ώστε να πάρει σιγά-σιγά θάρρος και ο κόσμος για να βγει και να παλέψει.
Είναι πολύς ο καιρός που έχει περάσει από την τελευταία φορά που ο κόσμος έκανε κάτι παρόμοιο, τουλάχιστον σε 'μεγάλη' κλίμακα - μάλλον τα έχει "ψιλοξεχάσει" αυτά τα πράγματα. Απ' την άλλη πλευρά όμως, αυτά τα πράγματα "δεν ξεχνιούνται"...
Άντε και λόγω της μέρας να κλείσουμε και με ένα βιντεάκι, από μια ταινία που πάντα μου άρεσε:
Χθες έβλεπα ανθρώπους να λένε "καλή χρονιά" και να συμπληρώνουν μόνοι τους τον εαυτό τους με φράσεις του στιλ "...αν και δε το βλεπω", "τουλάχιστον ας μη χάνουμε την ελπίδα", κτλ, μπροστά πάντα από μια τηλεόραση γεμάτη πλέον με λατινοαμερικάνικα προγράμμα και άλλα τέτοια - φτωχά προγράμματα για φτωχούς ανθρώπους, όπως δηλαδή μας θέλουν.
Λίγος κόσμος έξω, ούτε λεφτά υπάρχουν ούτε διάθεση.
Διάβασα επίσης και τα γκάλοπ, που και μαγειρεμένα δείχνουν σημαντική αλλαγή, με τον κόσμο να δέχεται πλέον και τη βία για να βρει το δίκιο του, κάτι που προφανώς δεν πέρασε απαρατήρητο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Στην πραγματικότητα, η άρχουσα τάξη πλέον "δεν πείθει". Ένα φύσημα και έπεσαν.
Άντε λοιπόν να φησύξουμε ώστε να φύγουν - άλλωστε, κάποιος θα πρέπει να φυσήξει, αλλιώς από μόνοι τους δεν φεύγουν.
Ισοτορικά, έβγαιναν κινήματα όπως οι Γιακωβίνοι, οι Μπολσεβίκοι, κτλ, που συσπείρωναν τον κόσμο εναντίον των εκμεταλλευτών του. Αυτό είναι που λείπει σήμερα - εξ ου και η τάση του κοσμου "να κλείνεται στον εαυτό του", να "θυμώνει εσωτερικά", να μην έχει ελπίδα για το μέλλον, κτλ.
"Ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα" λοιπόν για όλους εμάς που ονειρευόμαστε μια "άλλη κοινωνία". O Τσώρτσιλ είχε κάποτε πεί σε μια διάσημη φράση του ότι "ο απαισιόδοξος βλέπει τη δυσκολία σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται - ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία σε κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται".
Το 2010 φεύγει, και μαζί του παίρνει και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της "συναίνεσης" που κάποτε έδινε ο κόσμος στην άρχουσα τάξη. Από το 2011 και πέρα, τα πράγματα θα είναι πιο "ταραχώδη", καθώς...κανένας δεν έχει τη "συναίνεση" του κόσμου. Τουλάχιστον όχι σε αρκετό βαθμό. Μένει να δουλέψουμε σκληρά και οργανωμένα, ώστε να αρχίσει -επιτέλους- η "αντεπίθεση" μας, μετά από μια μακρά περίοδο διαρκούς υποχώρησης, ώστε να πάρει σιγά-σιγά θάρρος και ο κόσμος για να βγει και να παλέψει.
Είναι πολύς ο καιρός που έχει περάσει από την τελευταία φορά που ο κόσμος έκανε κάτι παρόμοιο, τουλάχιστον σε 'μεγάλη' κλίμακα - μάλλον τα έχει "ψιλοξεχάσει" αυτά τα πράγματα. Απ' την άλλη πλευρά όμως, αυτά τα πράγματα "δεν ξεχνιούνται"...
Άντε και λόγω της μέρας να κλείσουμε και με ένα βιντεάκι, από μια ταινία που πάντα μου άρεσε:
+ σχόλια + 4 σχόλια
ωραία ανάρτηση , μπλιαξ ταινία :P :D
καλή χρονια (καλο φύσημα)
;)
Γιάννη πλάκα μας κάνεις;Και θαυμαστής του Ρόκυ;Ετσι θα κάνουμε την επανάσταση;Με αμερικάνικη προπαγάνδα;
Mη μας "ξενερώνεις".
Η.
Εγώ πάντως μεγάλωσα [και] με Ρόκι. Και ναι, καμία αντίρησση, είναι [και] αμερικάνικη προπαγάνδα ο Ρόκι. Αλλά είναι και άλλα πράγματα, δεν είναι μόνο αυτό. Το ότι κατάφεραν μερικά στοιχεία όπως η μαχητικότητα, το πείσμα, κτλ να τα προσδέσουν στην "αμερικανική προπαγάνδα" οι Μερικάνοι μέσα από το Ρόκι, είναι επιτυχία τους, και αποτυχία μας.
Ας μην τους τα χαρίζουμε όμως. Με το να λες ότι ο Ρόκι είναι αμερικάνικη προπαγάνδα, ουσιαστικά χαρίζεις ΟΛΑ του τα στοιχεία στην "αμερικάνικη προπαγάνδα", κάτι που είναι σφάλμα.
Εντάξει και γω μεγάλωσα και τα είδα και στον κινηματογράφο,αλλά σήμερα...
Ε,δε θα μαλώσουμε κιόλας.
Η.
Δημοσίευση σχολίου