Πάντα ήταν τόσο λίγη.
Αλλιώς δεν μπορεί να μη φτάνει, όσο πολλοί κι αν είμαστε.
Άλλοτε δεν έφτανε για τους βαρβάρους, δεν έφτανε για τις γυναίκες, δεν έφτανε για τούς μαύρους, τους ομοφυλόφιλους, για τους ιθαγενείς, για τους μετανάστες.
Τώρα, όμως, δεν φτάνει για κανένα. Άλλαξε η μορφή του κόσμου.
Στροφή μεγάλη ¨εκτελείται¨, αφήνοντας πίσω ότι κερδήθηκε τα τελευταία 100 χρόνια.
Δεν έλειψαν σε μας και τ΄αφήνουμε και χάνονται έτσι χωρίς μάχη.
Αυτήν την πουτάνα την ιστορία σκέφτομαι. Έχει να κάνει γέλια μεθαύριο.
Ή κλάματα, εξαρτάται ποιος την διαβάζει. Αλλά κάτι άκουσα, ότι βγαίνει από τα σχολεία σαν μάθημα. Κανείς δεν θα μάθει τον εξευτελισμό μας.
Μονάχα θα τον ζει.
Κοινωνοί σε κοινωνία δεν λεγόμαστε πια. Το άνω-θρώσκω δεν κυριολεκτεί.
Πως θα μας φωνάζει το αύριο; Χοχλιούς; (τα σαλιγκάρια στη Κρήτη).
Λυπάμαι μόνο, τρόπος του λέγειν, για τα χαμόγελα πού χάνονται.
Κανείς δεν θέλει πια να χαμογελάσει. Όλοι σκέφτονται. Άλλοι πολύ σοβαρά κι άλλοι ξέρετε πως. Πάντως όλοι, κάτι παραπάνω. Με τους σοβαρούς τρελαίνεσαι, με τους άλλους δεν μπορείς. Να κατασταλάξει δεν θέλεις. Πού να κατασταλάξει εξάλλου;
Να εκτονωθεί; Την πατήσαμε. Τι να κάνουμε λοιπόν;
Απαντούν μόνο όσοι είναι επώνυμοι, σε επώνυμες σελίδες.
Να μαζευτούμε αρχικά, να συνεργαστούμε στην συνέχεια.
Να αφήσουμε τα μίζερα και ότι μας διασπά. Ας συμφωνήσουμε για λίγο να μη βάζουμε κυρίαρχο, οτιδήποτε δεν μας αφήνει να λειτουργούμε συλλογικά.
Υποτίθεται ότι δουλεύουμε στην κατεύθυνση μιας άλλης κοινωνίας, όπου η συλλογική ενέργεια είναι στόχος και προαπαιτούμενο.
Ας ασκηθούμε σ αυτό.
Δεν φτάνει μόνη της. Αν έχεις να κάνεις με απληστία, με πείνα για εξουσία, δεν αρκεί.
Χρωματίζοντας μια γελοιογραφία του Ιωάννου ¨Και βέβαια έχουμε Δημοκρατία¨.
Ειρήνη Νταουντάκη
+ σχόλια + 1 σχόλια
Φοβερό κείμενο. Υποκλίνομαι.
Δημοσίευση σχολίου