Στις δεδομένες πολιτικές συνθήκες αν είναι βλαπτική για το εργατικό κίνημα μια τέτοια πολεμική και μάλιστα με τον τρόπο που γίνεται ανάμεσα σε δυνάμεις που επικαλούνται την σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, αφήνουμε τους αναγνώστες μας να το κρίνουν.
Εμείς όπως δημοσιεύσαμε τις απόψεις του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έτσι (μιας και τις αναφέρει ο σημερινός «Ριζοσπάστης») δημοσιεύουμε και το σχετικό κείμενο του «Δρόμου της Αριστεράς» που πυροδότησε την σημερινή αντίδραση του οργάνου της Κ.Ε του ΚΚΕ την οποία επίσης παραθέτουμε.
Περαστικά!...
("Δρόμος της Αριστεράς" 15/1/2011)
Με αφορμή την κριτική μας στη στάση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στην διαδήλωση της 15ης Δεκέμβρη ξεκίνησε μια «συζήτηση» ανάμεσα στο Ριζοσπάστη και στον Δρόμο. Εκείνο που στην πραγματικότητα έγινε, είναι κυρίως ότι ο Ριζοσπάστης μας έλουσε και μέσα από αλλεπάλληλα κατακεραυνωτικά άρθρα απέδειξε ότι οι απόψεις του Δρόμου είναι φιλοκαπιταλιστικές (γιατί «προτείνει σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα»), φιλοπασοκικές, βαλτές συνειδητά ή ασυνείδητα, ακίνδυνες για το ούστημα και άλλα τέτοια βαρύγδουπα.
Πράγματι, δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ πως το σύνθημα να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου, η τρόικα, η έξοδος από το ευρώ είναι φιλοκαπιταλιστικά, γιατί στη θέση τους δεν θα έρθει η λαϊκή εξουσία, αλλά μια άλλη καπιταλιστική δύναμη! Θα το σκεφτούμε, θα αναρωτηθούμε για τη χαμηλή μας κατάρτιση, θα μελετούμε περισσότερο τας γραφάς και φυσικά τον Ριζοσπάστη.
Προς το παρόν, όμως, αδυνατούμε να κατανοήσουμε γιατί ενδιάμεσα αιτήματα πρέπει να είναι μόνο όσα εξυπηρετούν την αγωνιστική γυμναστική. Δηλαδή, να τίθενται για να μην επιτυγχάνονται ποτέ. Γιατί κάθε αίτημα που αφορά αυτή τη ζωή, όχι την άλλη τη σοσιαλιστική, που είναι επιτεύξιμο, που τελικά μετά από αγώνες επιβάλλεται, είναι κατακριτέο, είναι αστικό, γιατί είναι ενσωματώσιμο τέλος πάντων; Προφανώς στο σήμερα δεν υπάρχουν συσχετισμοί, δεν υπάρχουν δυνατότητες υπεράσπισης κάποιων πραγμάτων ή επιβολής κάποιων άλλων. Όλα αυτά είναι αστικά.
Ίσως όσα ξέραμε για φάσεις, περιόδους, τακτική και στρατηγική, αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, πολιτική γραμμή, αντικυβερνητικό αγώνα, συμμαχίες, συνεργασίες, μέτωπα, κοινωνικά μπλοκ, συγκρότηση ηγεμονίας και άλλα τέτοια, να μην έχουν καμία σχέση ή να είναι επιζήμια, όταν δεν τίθεται άμεσα το θέμα της λαϊκής εξουσίας. Σύμφωνα με τη λογική του Ριζοσπάστη ποτέ δεν πρέπει να λες «κάτω αυτή η κυβέρνηση», αν δεν έχεις έτοιμη μία σοσιαλιστική, επαναστατική να τη διαδεχθεί. Γιατί τότε, παίζεις το παιχνίδι του αστισμού. Φαίνεται πως αυτά τα στερεότυπα που μαθαίναμε παλιά στα πρώτα μαθήματα διαλεκτικής, ότι τα πράγματα δεν πρέπει να τα βλέπεις στατικά, αλλά στην κίνηση κ.λπ., πρέπει να ξεχαστούν. Πρέπει και αποτελεί επιταγή να πάψουμε να σκεφτόμαστε, για παράδειγμα, πως η πάλη για την πτώση της κυβέρνησης, θα αναδείξει και το τι θα τη διαδεχτεί. Χωρίς αυτή την πάλη, ποτέ δεν θα βρεθεί αυτό που θα τη διαδεχτεί.
Έρχονται μπόρες, μεγάλες αναστατώσεις στις οποίες τα όσα διαμείβονται ανάμεσα στα έντυπα της Αριστεράς θα μοιάζουν ασυνάρτητα σκιτσογραφή ματα. Κατά τα άλλα «περαστικά!», σε όλα τα σόγια της Αριστεράς...
Αυτοαποκαλύπτονται
("Ριζοσπάστης" 18/1/2011)
Στεναχώρια από το ΝΑΡ και την εφημερίδα τους «Πριν» γιατί το ΚΚΕ εντάσσει στους φορείς του οπορτουνιστικού ρεύματος το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και για απόδειξη χρησιμοποιεί τους άμεσους αντικαπιταλιστικούς στόχους τους και το ζήτημα της εξουσίας. Ποιους εννοεί άμεσους αντικαπιταλιστικούς στόχους;
Τα αιτήματα για «τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, την κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση του τραπεζικού συστήματος με εγγύηση των καταθέσεων, την αποχώρηση από το ευρώ, την ευρωζώνη, με στόχο την έξοδο και αντικαπιταλιστική διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης... Αιτήματα που δίνουν νόημα και υλικό περιεχόμενο στον κοινό στόχο "την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές", αυτοί οι μοναδικά ένοχοι. Και τελικά απέναντι στη φρίκη της προωθούμενης πολιτικής της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ, ΔΝΤ, να οδηγεί στην αποσυσπείρωση αντί της συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων» («Πριν», 16/1/2011).
Στην ίδια ρότα, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ όπως η ΚΟΕ, το «μέτωπο του Αλαβάνου», ο Π. Λαφαζάνης και δυνάμεις του «Αριστερού Ρεύματος» του ΣΥΝ προτείνουν ως φιλολαϊκή διέξοδο από την «κρίση χρέους», όπως λένε, το λένε και αστοί πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές, «αιχμές και συνθήματα άμεσης υλοποίησης, όπως η έξοδος από την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ - ΕΕ, το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου κ.λπ.»(«Δρόμος», 8/1/2011), τους οποίους επίσης βαφτίζουν αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης που συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων και προοπτικά οδηγούν στο σοσιαλισμό. Επιμένουν μάλιστα ότι το αίτημα της αλλαγής της κυβέρνησης είναι αντικαπιταλιστικό! Οπως συμφωνούν ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό την κατοχή της τρόικας, όταν το ίδιο το μονοπωλιακό κεφάλαιο στην Ελλάδα επέλεξε αυτό το δρόμο και δεν του επιβλήθηκε. Οταν το χρέος έγινε το πρόσχημα για αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν την εργατική δύναμη, αυξάνοντας την εκμετάλλευση.
Ταυτόσημες, λοιπόν, πολιτικές εξόδου από την κρίση, όπως φαίνεται από τα γραφτά τους, και μάλιστα με αντικαπιταλιστική φρασεολογία, ως φιλολαϊκές, δυνάμεων φαινομενικά διαφορετικών πολιτικών χώρων που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε αντιπαράθεση, αφού ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που κάνουν κριτική στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη του συστήματος. Κι όμως, συμπίπτουν σε στρατηγικά ζητήματα.
Αυτή η κοινή πολιτική πρόταση εμφανίζει σαν κεντρικό ζήτημα το ύψος του δημόσιου χρέους, απομονωμένο απ' τον ταξικό χαρακτήρα της ανάπτυξης, τους παράγοντες που διαμορφώνουν την ανισόμετρη θέση μιας οικονομίας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης.
Ας δούμε όμως και την ουσία αυτής της δήθεν αντικαπιταλιστικής πολιτικής.
Το βασικό στην προκειμένη περίπτωση είναι ποια κυβέρνηση θα επιβάλει όλα τα παραπάνω και αν αυτή θα πάρει μέτρα κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Και για τα δυο δε λένε κουβέντα. Από τα συμφραζόμενα μιλούν για μια κυβέρνηση που δε θα είναι αυτή του ΠΑΣΟΚ. Αρα μια άλλη αστική κυβέρνηση, που θα υπηρετεί το κεφάλαιο. Κάνουν λόγο για κρατικοποίηση τραπεζών (αυτό το έχουν κάνει άπειρες φορές καπιταλιστικές κυβερνήσεις, όπως της ΝΔ όταν κρατικοποίησε τον όμιλο Ανδρεάδη που είχε την Εμπορική, ή του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα την Εθνική). Ο καπιταλισμός έμεινε καπιταλισμός.
Επομένως, ούτε λαϊκές συνειδήσεις ριζοσπαστικοποιεί, ούτε στο σοσιαλισμό οδηγεί, ούτε αντικαπιταλιστικοί στόχοι πάλης για το κίνημα είναι.
Ουσιαστικά, προτείνουν στο λαϊκό κίνημα να αγωνιστεί για έναν καπιταλισμό λιγότερο βάρβαρο, ως μεταβατικό στάδιο για το σοσιαλισμό! Προτείνουν διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού με αστική διακυβέρνηση ως φιλολαϊκή διέξοδο. Μιλούν για έναν καπιταλισμό χωρίς εξάρτηση! Μόνο που συγκαλύπτουν την αλληλεξάρτηση του κεφαλαίου σε ανισόμετρη βεβαίως βάση και είναι αντικειμενικό. Θα συνεχίζεται ακόμη και αν εφαρμοστεί η «επαναστατική τους πρόταση».
Αντικειμενικά προτείνουν σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα και υποταγή της πάλης του εργατικού κινήματος σ' αυτό. Ας μην παραπονιούνται λοιπόν για τον οπορτουνισμό τους.
Δημοσίευση σχολίου