"Ξεσκίστηκε το πέπλο που κάλυπτε τη δημοκρατία"

…Στους εργάτες δεν έμενε άλλη επιλογή: έπρεπε ή να πεθάνουν από την πείνα, ή να χτυπήσουν. Απάντησαν στις 22 του Ιούνη με μία γιγάντια εξέγερση όπου δόθηκε η πρώτη μεγάλη μάχη ανάμεσα στις δύο τάξεις που χωρίζουν τη σύγχρονη κοινωνία. Ήταν ένας αγώνας, για τη διατήρηση ή την εκμηδένιση του αστικού καθεστώτος. Ξεσκίστηκε το πέπλο που κάλυπτε τη δημοκρατία.
Είναι γνωστό ότι οι εργάτες με πρωτοφανέρωτη γενναιότητα και μεγαλοφυϊα, χωρίς κοινό σχέδιο, χωρίς μέσα και στο μεγαλύτερο μέρος τους, χωρίς όπλα, πέντε ολόκληρες μέρες κρατούσαν σε δύσκολη θέση το στρατό, την κινητή φρουρά, την παρισινή εθνοφρουρά και την εθνοφρουρά που ήρθε από τις επαρχίες. Είναι γνωστό ότι η αστική τάξη, για τη θανάσιμη αγωνία που πέρασε, αποζημειώθηκε με μιαν ανήκουστη κτηνωδία κι έσφαξε πάνω από 3.000 αιχμαλώτους.
...
Η αστική τάξη εξανάγκασε το παρισινό προλεταριάτο να κάνει την εξέγερση του Ιούνη. Σ’αυτό το γεγονός βρίσκοταν κιόλας η καταδίκη του. Ούτε οι άμεσες ομολογημένες ανάγκες του το έσπρωχναν να θέλει τη βίαιη ανατροπή της αστικής τάξης, ούτε μπορούσε ν΄ανταποκριθεί σ’ αυτό το καθήκον. Χρειάστηκε να το πληροφορήσει επίσημα η Μονιτέρ, ότι πέρασε ο καιρός που η δημοκρατία έκρινε σκόπιμο να υποκλίνεται μπρος στις αυταπάτες του και μόνο η ήττα του το έπεισε για την αλήθεια ότι κι η πιο παραμικρή καλυτέρευση της κατάστασής του παραμένει ουτοπία μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, μία ουτοπία που γίνεται έγκλημα μόλις θελήσει η πραγματικότητα. Στη θέση των διεκδικήσεων που ήταν υπερβολικές στη μορφή, μικροπρεπές και μάλιστα αστικές στο περιεχόμενο, και που ήθελε να τις αποσπάσει από τη δημοκρατία του Φλεβάρη, μπήκε το θαρραλέο επαναστατικό μαχητικό σύνθημα: Ανατροπή της αστικής τάξης! Δικτατορία της εργατικής τάξης!

Το προλεταριάτο, μετατρέποντας τον τάφο του σε λίκνο της αστικής δημοκρατίας, ανάγκασε την τελευταία να παρουσιαστεί στην καθαρή της μορφή, σαν το κράτος που ο ομολογημένος σκοπός του είναι να διαιωνίσει την κυριαρχία του κεφαλαίου, την σκλαβιά της εργασίας. Έχοντας διαρκώς μπρος στα μάτια της το γεμάτο ουλές αδυσώπητο και ακατανίκητο εχθρό της – ακατανίκητο, γιατί η ύπαρξή του είναι ο όρος της δική της ζωής – η λυτρωμένη απ’ολα τα δεσμά αστική κυριαρχία, ήταν επόμενο να μετατραπεί σε αστική τρομοκρατία. Μια και το προλεταριάτο είχε παραμεριστεί προσωρινά από την σκηνή και μια και η αστική δικτατορία είχε αναγνωριστεί επίσημα, τα μεσαία στρώματα της αστικής κοινωνίας, οι μικροαστοί και η αγροτική τάξη ήταν αναγκασμένοι, στο βαθμό που η θέση τους γίνονταν πιο ανυπόφορη κι η αντίθεσή τους με την αστική τάξη τραχύτερη, να προσχωρούν όλο και περισσότερο στο προλεταριάτο. Όπως προηγούμενα έβλεπαν την αιτία της αθλιότητάς τους στην άνοδο του προλεταριάτου, έτσι τώρα ήταν υποχρεωμένοι να βλέπουν στην ήττα του την αιτία του αθλιότητάς τους…

Απόσπασμα από το έργο του Karl Marx: «Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848 έως το 1850»