Αυτό προσπαθούν να συγκαλύψουν όλοι όσοι δήθεν εκπλήσσονται για τις «παραγραφές» ενώ ταυτόχρονα υμνούν το «θάρρος» των δύο κομμάτων που κυβερνούν εναλλάξ τα τελευταία χρόνια ότι δήθεν τόλμησαν να διερευνήσουν το σκάνδαλο, ενώ το μόνο που έκαναν ήταν να ενισχύσουν όλους εκείνους τους παράγοντες που οδηγούν σε συσκότιση το θέμα.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιοέρχεται ως πρόσθετο στοιχείο εμπαιγμού η επιχείρηση «διαφάνεια και συμμετοχή» με μακρά στόχευση: Την ώρα που η αστική τάξη ελέγχει απόλυτα τα κόμματά της, ζητείται ο έλεγχος όσων δεν ελέγχονται από την αστική τάξη. Εισάγεται ως και η επιλογή των πολιτικών στελεχών των κομμάτων με έλεγχο - από ποιον άραγε - εκτός των εσωτερικών διαδικασιών του κάθε κόμματος.
Η αστική τάξη ξέρει ότι η εξουσία της έχει ημερομηνία λήξης και προσπαθεί να την παρατείνει όσο μπορεί, σπέρνοντας αυταπάτες, έτσι που να αθωώνεται αυτό που επί της ουσίας είναι η εξουσία της: μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Γιατί, όλο και περισσότεροι ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα κατανοούν πως κάτι δεν πάει καλά με μια πολιτική που στο όνομα της νομιμότητας τσακίζει εργαζόμενους. Ολο και περισσότεροι αρνούνται να δεχτούν πως, επειδή έκαναν το λάθος να ψηφίσουν τους δημίους τους πρέπει και να βάλουν το κεφάλι στον ντορβά. Ολο και περισσότεροι αρχίζουν να ταυτίζουν τη σημερινή πολιτική εξουσία με την οικονομική ολιγαρχία, κατανοούν δηλαδή ότι στην εξουσία βρίσκεται η ίδια η αστική τάξη, άρα η συνείδησή τους είναι πιο κοντά στην επόμενη θέση: Οτι πρέπει να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία.
Αυτές τις διαπιστώσεις μετρά το επιτελείο της αστικής τάξης και προσπαθεί να αποδείξει ότι αξίζει να στηριχτεί το πολιτικό σύστημα, ότι η δημοκρατία λειτουργεί, ότι είναι στο χέρι των πολιτών να ελέγχουν την εξουσία.
Σ' αυτήν την προσπάθειατους ξεφεύγουν κρίσιμες λέξεις που αποκαλύπτουν τον πραγματικό συγγραφέα πίσω από τις υπογραφές διαφόρων πανεπιστημιακών: «Διαφάνεια και Συμμετοχή». Είναι και τα δύο συνθήματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στο όνομα των οποίων τα θύματα εμφανίζονται και να γνωρίζουν τι θα πάθουν και να συμμετέχουν στην απόφαση να πάθουν.
Οι συντάκτες τέτοιων κειμένων δεν κρύβουν την προσπάθειά τους να αφαιρέσουν ευθύνη από το καπιταλιστικό κράτος, να τη μεταφέρουν στην πλάτη των θυμάτων. Ετσι, καλούν να δεχτούμε ότι δεν φταίει το κράτος των καπιταλιστών για τις ελλείψεις στα σχολεία, δεν φταίει το κράτος για την κατάσταση στα νοσοκομεία, δεν φταίει το κράτος γιατί ένας ανασφάλιστος εργάτης που έχασε τα χέρια του στο μεροκάματο δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Φταίει το κεφάλι το ξερό του που πήγε και σακατεύτηκε, φταίνε οι γονείς που δεν πληρώνουν την καθαρίστρια, φταίνε οι συγγενείς που δε σφουγγαρίζουν το νοσοκομείο και πάει λέγοντας.
Πηγή: Θανάσης Λεκάτης - "Ριζοσπάστης"
Στην ίδια εφημερίδα και για το ίδιο θέμα ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος σημειώνει:
Kυβερνούν για τις «Ζήμενς»
Οι τράπεζες - τοκογλύφοι λεηλατούν τον εργαζόμενο, δηλαδή «κλέβουν». Οι εργολάβοι - αρπακτικά επιβάλλουν λεόντειες για το δημόσιο συμφέρον και την τσέπη του πολίτη συμβάσεις, δηλαδή «κλέβουν». Οι εφοπλιστές - πειρατές αισχροκερδούν στοιβάζοντας σαν τα ζώα στα «σαπάκια» τους έναν ολόκληρο λαό, δηλαδή «κλέβουν». Οι μεσάζοντες - τρωκτικά απομυζούν απίθανο αντιμίσθιο για τις «υπηρεσίες» τους, δηλαδή «κλέβουν». Οι βιομήχανοι - «σωτήρες» κερδοσκοπούν ασυστόλως σε εποχές κρίσης, δηλαδή «κλέβουν».
Αλλά όλα γίνονται «νόμιμα»! Με χαρτιά, με σφραγίδες, με αποφάσεις της Βουλής και των κυβερνώντων. Ε, αυτό ακριβώς είναι το θέμα: Αφού «κλέβουν» στα νόμιμα, σκεφτείτε τι κάνουν παράνομα!
Οταν ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας τους είναι η εκμετάλλευση και το ίδιον όφελος, όταν όλα υποτάσσονται στο κέρδος, το ατομικό, το ιδιωτικό, το ιδιοτελές κέρδος κι όταν όλα αυτά γίνονται στο φως της ημέρας, δε χρειάζεται πολλή φαντασία για το τι συμβαίνει όταν πέφτει η «νύχτα».
Τότε, μόλις «σκοτεινιάσει», η ιδιοτέλεια και ο ατομισμός παραδίδουν τη σκυτάλη στα «αδελφάκια» τους: Τη μίζα, την αρπαχτή, τη διαπλοκή, τη λαδιά και την κομπίνα.
Οταν ένα σύστημα διέπεται από την αρχή «όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται», τότε μεταξύ των προθύμων να ξεπουληθούν και να εξαγοραστούν ανήκουν και ένιοι εκ των πολιτικών ταγών αυτού του συστήματος.
*
Οι σχέσεις της «Ζήμενς» με το δικομματισμό δεν είναι η ιστορία μιας «κακής» εταιρείας που διαπλέχτηκε με «επίορκους» πολιτικούς.
Είναι η τυπική επανάληψη της γνωστής τακτικής για το πώς γίνονται οι «μπίζνες» στον κόσμο, όπου τα υπερκέρδη των λίγων προέρχονται από την εκμετάλλευση και τη φτώχεια των πολλών.
Η ιστορία με τις «μίζες» της «Ζήμενς» αφορά σε πάνω από 160 χώρες του «ελεύθερου κόσμου» και είναι τυπικό δείγμα λειτουργίας ενός (καπιταλιστικού) «χωριού»,
που η βρωμιά του παράγεται και αναπαράγεται
ως ιδεολογία (τα πάντα για τον ιδιώτη),
ως οικονομία (τα πάντα για το κέρδος),
ως πολιτική (τα πάντα για το ατομικό συμφέρον).
*
Επομένως, αυτός ο τρελός χορός μίζας και αθλιότητας, αντί να γίνει «ευκαιρία» συμψηφισμού και συμβιβασμού μεταξύ των αποβρασμάτων, αντί να μετατραπεί σε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και σε αποπροσανατολιστικό θέαμα για την «υποστύλωση» της «τιμής» του σάπιου καθεστώτος τους,
είναι ευκαιρία να αναδειχτεί η μέγιστη αλήθεια:
Το «πώς» κυβερνάει κανείς,
έντιμα ή άτιμα,
πέρα από πρόσωπα και με την έννοια της πολιτικής ως γενικής συνισταμένης των όρων της κοινωνικής οργάνωσης,
είναι αντανάκλαση του «προς όφελος ποιου» κυβερνάει.
*
Οποιος, δηλαδή, κυβερνάει φτιάχνοντας νόμους για να ξεπουλιούνται και να χαρίζονται (με όλους τους τύπους της κοινοβουλευτικής νομιμότητας) οι τηλεπικοινωνίες στις «Ζήμενς», τα αεροδρόμια στις «Χόχτιφ», τα λιμάνια στις «Κόσκο», οι λίμνες στα «Βατοπέδια», τα νοσοκομεία στους προμηθευτές, τότε, πάνω στο έδαφος αυτής της καπιταλιστικής νομιμότητας, δημιουργεί το θερμοκήπιο τόσο για τους Χριστοφοράκους όσο και για τους Μαντέληδες και τους Τσουκάτους.
Αντίθετα, όποιος κυβερνάει με γνώμονα ότι οι τηλεπικοινωνίες, οι συγκοινωνίες, οι μεταφορές, η Υγεία, η Παιδεία, είναι δημόσια αγαθά, που καλύπτουν κοινωνικές ανάγκες και που η διαχείρισή τους τελεί υπό εργατικό και λαϊκό έλεγχο, τότε
«κόβει το βήχα» στις «Ζήμενς» και
«κόβει τα χέρια» τόσο στους «μιζαδόρους», όσο και στους «δωρολήπτες».
Καλού - κακού, κάντε και μια... «κάθαρση»
Ο Τσουκάτος δεχόταν την «οικειοθελή» προσφορά της «Ζήμενς» για την εκλογική ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ από τα «μαύρα» ταμεία της και ο Μαντέλης λάμβανε «χορηγίες» από την πολυεθνική για να συνεχίσει να κοσμεί με την παρουσία του την ανθρωπογεωγραφία του χάρτη με τους πολιτικούς ταγούς της χώρας.
Αλλά εκείνη την περίοδο ο κ. Παπανδρέου ήταν απασχολημένος με το πώς θα διαλυόταν η Γιουγκοσλαβία...
*
Οι Τσουκάτοι και οι Πανταγιάδες κατηγορούνταν ότι συγκροτούσαν «μαύρες λίστες» μη αρεστών δημοσιογράφων.
Αλλά εκείνη την εποχή το υπουργείο Εξωτερικών ήταν απασχολημένο με τη ροή πακτωλού χρήματος προς κάθε λογής Μη Κυβερνητική Οργάνωση...
*
Στενοί συνεργάτες του κ. Σημίτη και εξέχοντα μέλη της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ έτρεχαν να υπερασπιστούν εφοπλιστές που λίγες μέρες πριν είχαν πάρει στο λαιμό τους 80 ανθρώπους.
Αλλά εκείνη την εποχή ο κ. Παπανδρέου χόρευε ζεϊμπέκικα απέναντι από τα Ιμια...
«Οποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα» ήταν η μόνιμη απάντηση του Σημίτη και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ όταν ο τόπος βοούσε για τα «κότερα».
*
Τώρα όμως ο κ. Παπανδρέου είναι εδώ μαζί με ένα «άλλο», με ένα «νέο» ΠΑΣΟΚ. Και ως εκ τούτου θα βάλει «τάξη». Σύμφωνα δε με απολύτως διασταυρωμένες πληροφορίες, σκέφτεται να κάνει και μια «κάθαρση»...
Κουκουλώνουν, συμψηφίζουν, παραγράφουν!
Η σαπίλα τους είναι γενικευμένη και μη αναστρέψιμη «εντός των τειχών».
Δημοσίευση σχολίου