Πριν λίγες μέρες, λίγο πριν τη σύνοδο του Νταβός, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ κυκλοφόρησε ένα "βαθυστόχαστο" κείμενο-ανάλυση, σύμφωνα με το οποίο ο κόσμος χρειάζεται άλλα επιπλέον 100 τρισεκατομμύρια δολάρια, προκειμένου να υπάρξει αρκετή "ρευστότητα" στο σύστημα, ώστε η αγορά να "κινηθεί" και πάλι για την επόμενη δεκαετία:
World needs $100 trillion more credit, says World Economic Forum
 | The world's expected economic growth will have to be supported by an extra $100 trillion (£63 trillion) in credit over the next decade, according to the World Economic Forum. The global credit stock has already doubled in recent years, from $57 trillion to $109 trillion between 2000 and 2009, according to the report. |  |
Εννοείται βέβαια πως ο αριθμός που επέλεξαν είναι αυθαίρετος: Απλά χρειάζονταν έναν εντυπωσιακό και μεγάλο αριθμό, που θα έκανε αίσθηση, και κατέληξαν στα 100 τρις $.
Ωστόσο ο αριθμός αυτός καθαυτός δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως χρειάζονται αμύθητα ποσά και οι κυβερνήσεις (με πρώτη καλύτερη την κυβέρνηση των ΗΠΑ) καλούνται να τυπώσουν τεράστια ποσά, πέρα από αυτά που ήδη έχουν τυπώσει βέβαια, ώστε "το show να συνεχιστεί".
Μόνο που όσο περισσότερο τυπώνουν, μιας και μιλάμε για τεράστια ποσά, τόσο χάνει την αξία του το νόμισμα, καθώς κανείς δε θέλει να επενδύσει σε ένα νόμισμα όταν βλέπει ότι το νόμισμα αυτό διαρκώς υποτιμάται.
Εξ ου και οι φωνές αμφισβήτησης του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, ειδικά από χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία, αλλά ακόμα και o ΟΗΕ, ενώ πρόσφατα και το ΔΝΤ υποστήριξε την σταδιακή αντικατάσταση του από το SDR, το οποίο το είχαμε δει σε παλιότερη ανάλυση μας.
Και βέβαια, εξ ου και η επιστροφή του χρυσού, που έχει γίνει mainstream σχεδόν, από 'απολίθωμα' του παρελθόντος που θεωρούταν πριν μερικά χρόνια. Όταν η αγορά "κινείται", και "το χρήμα ρέει", τότε η σταθερότητα του χρυσού είναι κάτι το αρνητικό, είναι στασιμότητα, και κανείς δε θέλει στασιμότητα όταν μπορεί να επενδύσει πχ σε δομημένα ομόλογα και να βγάλει μεγάλα κέρδη. Όταν όμως αυτά σταματούν, τότε ο σταθερός χρυσός είναι ιδιαίτερα ελκυστικός ως μέσο αποθήκευσης του πλούτου για όταν οι συνθήκες γίνουν καλύτερες για επενδύσεις (όταν δηλαδή έχουν "κινεζοποιηθεί" σε ικανοποιητικό για τους καπιταλιστές βαθμό οι εργάτες).
Η Ρωσία ξανα-ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει να αγοράζει χρυσό και τα επόμενα χρόνια, ώστε να αυξήσει τα αποθέματα της, ενώ αντίστοιχη είναι και η πολιτική της Κίνας.
Η JP Morgan δέχτηκε να συναλλαχθεί και σε χρυσό, αναγνωρίζοντας τον εμμέσως πλην σαφώς ως χρήμα πριν λίγες μέρες.
Ένα σωρό κέντρα πώλησης χρυσού και ασημιού αναφέρουν ότι η ζήτηση για χρυσό είναι τόσο μεγάλη που εξαντλεί τα αποθέματα τους (πχ δείτε εδώ ή εδώ).
Παρακάτω, ενδεικτικά παραθέτουμε και ένα γράφημα που δείχνει το πως τους τελευταίους μήνες πέφτουν διαρκώς τα αποθέματα ασημιού του COMEX, της μεγαλύτερης αγοράς χρυσού-αργύρου στον κόσμο:
Βέβαια, αυτό δεν αντικατοπτρίζεται στην ισοτιμία του χρυσού (και του ασημιού) με το δολάριο/ευρώ, κτλ, που μάλιστα στην αρχή του χρόνου ήταν πτωτική. Αυτό βέβαια είναι ένα δείγμα και το πόσο πολύ μια χούφτα ολιγάρχες ελέγχουν την αγορά (και) του χρυσού/ασημιού, μανιπιουλάροντας τις τιμές σε τρομερά μεγάλο βαθμό. Όμως, "το πάρτυ τελειώνει" - τα αποθέματα εξαντλούνται.
Ας δούμε και ένα ακόμα γράφημα, αυτή τη φορά για το χρυσό, που απεικονίζει την ισοτιμία του, αλλά και τις πωλήσεις του "paper gold" το τελευταίο διάστημα, και μετά θα το εξηγήσουμε, προκειμένου να βγάλουμε λίγο περισσότερο νόημα:
Με το μπλε χρώμα στο διάγραμμα, βλέπουμε τους τόνους πραγματικού ("physical") χρυσού που έχει στην κατοχή του το επενδυτικό fund του "paper gold".
Για όσους δε θυμούνται, αναφέρουμε τι είναι το paper gold:
Πρόκειται για ένα σύστημα ανάλογο με αυτό του τραπεζικού καταθετικού λογαριασμού που έχουμε στην τράπεζα. Μόνο που οι καταθέσεις μας είναι σε χρυσό, όχι σε ευρώ ή δολάρια. Κατά τα άλλα, έχουμε ένα βιβλιάριο, που πιστοποιεί ότι διαθέτουμε την τάδε ποσότητα χρυσού στο λογαριασμό μας, όπως δηλαδή σε ένα 'κλασσικό' βιβλιάριο που βέβαια είναι σε ευρώ.
Το ζήτημα είναι όμως ότι η τράπεζα μπορεί πχ να διαθέτει στα χρηματοκιβώτια της 100 τόνους χρυσού, αλλά να έχει πουλήσει σε διάφορους καταθέτες συνολικά...500 τόνους χρυσού. Άρα, αν όλοι αυτοί αρχίσουν να έρχονται στην τράπεζα να κάνουν ανάληψη του χρυσού τους, είναι προφανές πως η τράπεζα δε θα μπορέσει να τους εξυπηρετήσει όλους (διότι δεν έχει αρκετό χρυσό).
Το τελευταίο διάστημα, βλέπουμε πως όλοι αυτοί οι καταθέτες έχουν αρχίσει να αποσύρουν το "χάρτινο" λογαριασμό τους, και να ζητούν να κάνουν ανάληψη πραγματικού χρυσού (δείτε την μπλε γραμμή στο γράφημα, που δείχνει ότι το fund του "paper gold" έχει χάσει περίπου 100 τόνους χρυσού μέσα σε λίγους μήνες, καθώς αναγκάστηκε να το δώσει σε πελάτες που έκαναν ανάληψη).
Αν συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός αναλήψεων πραγματικού χρυσού μάλιστα, τότε όχι απλά το fund του paper gold δε θα έχει χρυσό, αλλά αυτό θα συμβεί και μέσα σε 18 μόλις μήνες, όπως σωστά παρατηρεί και το zerohedge, απ' όπου αλιεύσαμε και το γράφημα.
Δε ξέρουμε βέβαια τους ρυθμούς με τους οποίους θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, αλλά πάντως όντως οι επενδυτές θέλουν τον πραγματικό χρυσό, και όχι τον paper gold, που μπορεί και να τους οδηγήσει στο να χάσουν τις αποταμιεύσεις τους. Οπότε ναι μεν προς το παρόν "πουλάνε" τον [paper] χρυσό τους, κρατώντας την ισοτιμία του χαμηλά, αλλά μακροπρόθεσμα αυτό δείχνει ότι όλοι κατευθύνονται προς τα εκεί. Δεν είναι τυχαίο που παρά την πώληση 100 τόνων χρυσού από τα θησαυροφυλάκια του fund του "paper gold", η ισοτιμία του δεν έπεσε και ιδιαίτερα πολύ, διότι απλουστατα υπάρχουν πάμπολλοι αγοραστές, που βέβαια όλοι αγοράζουν πραγματικό χρυσό, και πολλοί εξ αυτών είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ξεφορτώνονται μαζικές ποσότητες 'paper gold'.
Εξάλλου, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε εδώ το ότι στα μάτια των κεφαλαιοκρατών, των "πλούσιων", το χρήμα έχει κυρίως το ρόλο της αποθήκευσης πλούτου. Αντίθετα, στα μάτια των εργατών, το χρήμα έχει κυρίως το ρόλο του μέσου συναλλαγής.
Οι εργάτες δεν έχουν πολλά χρήματα, και όσα έχουν τα χρησιμοποιούν σχεδόν όλα για να αγοράσουν τα απαραίτητα για να ζήσουν. Αντίθετα, οι πλούσιοι έχουν πολλά χρήματα, άρα χρησιμοποιούν μόνο ένα μικρό ποσοστό των χρημάτων αυτών για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, και το υπόλοιπο το αποθηκεύουν.
Ως εκ τούτου, σκέφτονται πολύ διαφορετικά απ' ότι εγώ ή εσείς για το τι είναι χρήμα. Φανταστείτε να έχετε μερικά δισεκατομμύρια στην τράπεζα, και να σας λένε ότι μέσα σε μια δεκαετία το δολάριο έχει πέσει τόσο πολύ, που πλέον από τα 400$/ουγγιά, τώρα η ισοτιμία του με το χρυσό είναι...1400$/ουγγιά.
Και φανταστείτε παρεμπιπτόντως και τη θέση των πετρελαιάδων-μελών του ΟΠΕΚ, του γνωστού καρτέλ του πετρελαίου, που ορίζουν μονοπωλιακά την τιμή του πετρελαίου, και ως αντάλλαγμα δέχονται πληρωμή μόνο σε δολάρια. Έτσι, έχουν συσσωρεύσει και συνεχίζουν να συσσωρεύουν δολάρια, τα οποία όμως διαρκώς υποτιμούνται.
Για πόσο θα καθόσασταν με σταυρωμένα τα χέρια; Όχι για πάντα πάντως, και έτσι θα έχουμε και μια "ωραιότατη" πετρελαική κρίση, ως ντόμινο της νομισματικής κρίσης που έχει ήδη ξεσπάσει.
Η εκτύπωση χρημάτων είναι "απαραίτητη" για την άρχουσα τάξη, διότι θα βρει έτσι τα χρήματα να τα δώσει στις χρεωκοπημένες τράπεζες, και για να μειώσει εμμέσως πλην σαφώς τους μισθούς των εργατών. Και γι' αυτό θα συνεχιστεί, έστω και με τη μορφή μιας "ελεγχόμενης' κατάρρευσης, προκειμένου να μην το πολυπάρουν χαμπάρι οι λαοί μέχρι να είναι "πολύ αργά".
Ωστόσο, ως "παρενέργεια", τα νομίσματα αδυνατούν πλέον εντελώς να παίξουν το ρόλο της αποθήκης πλούτου, και έτσι όσο "φουσκώνουν" το δολάριο, τόσο οι "πλούσιοι' θα στρέφονται προς το χρυσό, γυρίζοντας την πλάτη [ειδικά] στο δολάριο, ως παγκόσμιο "αποθεματικό" νόμισμα (τα εισαγωγικά τα βάζω διότι πλέον το δολάριο είναι παντελώς άχρηστο για αποθεματικό).
Μετά τον Robert Zoellick (πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας), τώρα και ο πρώην πρόεδρος της FED Alan Greenspan επανέφερε στην κουβέντα την επιστροφή του χρυσού στη νομισματική σκηνή. Και αυτοί είναι λίγοι μόνο από τους εκπροσώπους του χρηματοπιστωτικού συστήματος που το τελευταίο διάστημα μίλησαν για επιστροφή του χρυσού.
Άλλωστε, το χρηματοπιστωτικό σύστημα εκ φύσεως όχι απλά δεν ενδιαφέρεται για τον εργάτη, αλλά δεν ενδιαφερεται καν για την παραγωγή. Αυτή η "αριστοκρατία του χρήματος" παρασιτεί σε μέγιστο βαθμό, χωρίς να παράγει τίποτα, και γι' αυτό ενδιαφέρεται πιο πολύ από τον οποιονδήποτε για το πως θα αποθηκεύσει-επενδύσει τον πλούτο της ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.
Είναι δηλαδή αναμενόμενο αυτοί να ενδιαφέρονται περισσότερο απ' όλους για τις νομισματικές εξελίξεις, καθώς δε μπορούν οι "κακόμοιροι" να απασχολούνται όχι απλά με εργασία-παραγωγή πλούτου, αλλά ούτε καν με διεύθυνση της παραγωγής (όπως πχ κάνει ένας βιομήχανος). Αφού ως μέγιστα παράσιτα, δεν έχουν τίποτα άλλο στο μυαλό τους εκτός από αυτό το πράγμα...
Δημοσίευση σχολίου