Αν το είπαμε αυτό με τη νέα χρονιά, ο παλιός ο χρόνος θα μας κοίταξε σίγουρα ειρωνικά και
με σημασία. Θα σκέφτηκε ότι θα λέμε 2010 και θα το αναζητάμε, παρά τα απανωτά και σκληρά
χτυπήματα που δεχτήκαμε. Στις ευχές για τη νέα χρονιά, για το 2011, πρέπει να έσπασε παγκόσμιο ρεκόρ η φράση «υγεία να ‘χουμε γιατί από τα άλλα βράστα».
Κι’ έχεις από πάνω και τον Γιωργάκη να σου δίνει συγχαρητήρια για την υπομονή σου.
Κι’ έχεις και το Πάγκαλο να σε λέει κοπρίτη.
Κι’ έχεις και το Βατοπέδι και την Siemens να σου «λένε», ναι ρε τα φάγαμε. Μαγκιά μας
και καμποϊλίκι μας.
Κι’ έχεις και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ να σε τρομοκρατούν καθημερινά.
Κι’ έχεις και τις τράπεζες, έχεις την ακρίβεια, έχεις τα τιμολόγια, έχεις τα φροντιστήρια, έχεις την ανεργία των παιδιών.
Θυμώνεις, βρίζεις, αγανακτείς. Λες ότι δε μπορεί να πάει άλλο αυτό το πράγμα.
Μετά το ξανασκέφτεσαι. Κοιτάς δίπλα την ανεργία, τον ιδιωτικό τομέα και το ξανασκέφτεσαι. Σκέφτεσαι ότι ο Γιωργάκης μπορεί να έχει και λίγο δίκιο και που ξέρεις αν κάνεις λίγο υπομονή τα πράγματα μπορεί να φτιάξουν. Σκέφτεσαι, ότι εντάξει οι εργοδότες μπορεί να το παρακάνουν, αλλά αν πάρουν τα μάτια τους και φύγουν, που θα βρεθούν δουλειές για τα παιδιά, τώρα που το δημόσιο σφραγίζει.
Και μετά λες, ότι ούτε με τις απεργίες που έγιναν κάναμε κάτι, άρα τζάμπα χάθηκαν τα μεροκάματα. Έπειτα η Ελλάδα μπορεί να μείνει μόνη της; Δεν θα είναι αυτό καταστροφή;
Το σκέφτεσαι έτσι, το σκέφτεσαι και αλλιώς. Θυμώνεις από την μια εξοργίζεσαι, σβήνεις από την άλλη. Σβήνεις, ησυχάζεις και μετά εξοργίζεσαι και βρίζεις. Που είναι η αλήθεια λοιπόν και που το ψέμα; Γιατί να είναι όλα τόσο μπερδεμένα; Πόση όμως υπομονή μπορεί να κάνει ακόμη κανείς;
Όμως συναδέλφισα-ε, τα πράγματα δεν είναι τόσο μπερδεμένα. Δεν είναι τόσο πολύπλοκα. Είναι πιο απλά. Όχι ότι είναι εύκολα, αλλά είναι πιο απλά. Γι’ αυτό στην ηλεκτρονική εποχή που ζούμε, οι τηλεπικοινωνίες των κυβερνώντων και των ισχυρών, δουλεύουν σε πάρα πολύ υψηλά ντεσιμπέλ. Έχουν στόχο την αδρανοποίηση της σκέψης μας, τη παράλυση του οργανισμού μας. Βεβαίως όταν λέμε σκέψη και σώμα δεν εννοούμε μόνο την ατομική σκέψη και το κορμί του καθένα μας. Εννοούμε και την ατομική αλλά και την συλλογική μας σκέψη. Και το συλλογικό μας σώμα ως εργαζόμενων. Όλα θέλουν να τα παραλύσουν πια, γιατί τα σχέδιά τους πάνε πολύ μακριά.
Για κοιτάξτε λίγο τι έγινε το 2010. Παραμονές του 2010, βγήκε ο Γιωργάκης και είπε, λεφτά υπάρχουν. Μετά έφεραν το ΔΝΤ. Μετά κοπάνησαν το ασφαλιστικό. Μετά πήραν παραμάζωμα τα δώρα και έριξαν ένα πρώτο γερό κοπάνημα στους μισθούς. Μετά περίλαβαν τον ιδιωτικό τομέα. Κοπάνησαν τις συλλογικές συμβάσεις και έδωσαν την δυνατότητα στους εργοδότες να πληρώνουν κάτω και από το κατώτερο μισθό των 720 ευρώ. Μετά ήρθαν οι εκλογές και ο Γιωργάκης δεσμεύτηκε ότι δεν θα
παρθούν άλλα μέτρα, εκβιάζοντας ταυτόχρονα τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ για να μη πέσει
η λαοπρόβλητη κυβέρνησή του.
Αφού τελείωσαν με τις εκλογές περίλαβαν τις «προβληματικές» ΔΕΚΟ. Αν καθαρίσουν και μ’ αυτές – με ταυτόχρονη σκληρή αύξηση των τιμολογίων και των εισιτηρίων – θα ξαναπεριλάβουν το ασφαλιστικό ακριβώς ένα χρόνο μετά από τότε που οριστικά το σώσανε. Ταυτόχρονα θα περιλάβουν τις ΔΕΚΟ που είναι στο χρηματιστήριο και ξανά εμάς με το νέο μισθολόγιο. «Σαλαμοτά», για να μη μας βγάλουν όλους μαζί στο δρόμο, αλλά και όσο γίνεται γρηγορότερα. Γιατί το ΔΝΤ επείγεται να πληρωθούν οι Τράπεζες, οι μεγάλες διεθνείς Τράπεζες. Οι Γερμανικές, οι Γαλλικές κ.ό.κ. Το κεφάλαιο επείγεται επίσης και αυτό - αφού καταβρόχθισε και τα δάνεια που πήρε το δημόσιο και τα πληρώνουν τα κορόιδα - να καθαρίσει με ότι λέγεται υποψία δικαιώματος.
Για να περάσουν όλα αυτά κάθε στιγμή μας βομβάρδιζαν, μας βομβαρδίζουν από παντού με
εκβιασμούς και διλλήματα. Θα χρεοκοπήσει η χώρα, δεν θα πληρώνονται οι συντάξεις, θα μας διώξουν από την ευρωζώνη κλπ., κλπ.
Μόνο ότι θα μας κάνουν επίθεση οι εξωγήινοι δεν μας είπαν. Αν χρειαστεί θα μας το πουν και αυτό. Έτσι είναι τα θέματα. Απλά και γνωστά.
Δεν είναι λοιπόν λογικό να μπερδευόμαστε. Εκτός αν πραγματικά με την επίθεση των εκατομμυρίων ντεσιμπέλ που δεχόμαστε παραλύσανε και την μνήμη μας και την κρίση μας.
Γιατί αν έχουμε λίγο από αυτά τα δύο, ως ατομικός και ως συλλογικός εργαζόμενος, τότε θα έπρεπε να τους είχαμε πάρει με τις πέτρες.
Και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Ένα ερώτημα που θέτουμε συνέχεια σε κάθε κατεύθυνση και απάντηση δεν παίρνουμε. Σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν πλούσιοι; Μόνο φτωχοί, άνεργοι, μετανάστες και δημόσιοι υπάλληλοι υπάρχουν;
Δεν υπάρχει πλούτος;
Υπάρχει και μάλιστα πολύς. Και τον δημιουργούν οι εργαζόμενοι. Δε πέφτει από τον ουρανό. Δεν είναι κρυμμένος στα σεντούκια και στις σπηλιές και οι αετονύχηδες πάνε και τον βρίσκουν. Οι εργάτες τον δημιουργούν και κανένας άλλος. Οι εργάτες τον δημιουργούν, αλλά οι εργάτες και οι εργαζόμενοι πρέπει να συνεχίσουν να φορτώνονται την κρίση του καπιταλισμού. Να συνεχίσουν να πληρώνουν κόβοντας τα πάντα. Κόβοντας την ίδια τους την ζωή. Την κρίση την δημιουργούν οι εργοδότες, οι κυβερνήσεις τους, το σύστημά τους, αλλά οι εργάτες και οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν. Για να έρθουμε όλοι στο επίπεδο λιμοκτονίας των μισθών της Κίνας, της Ινδίας και
του Βιετνάμ. Για να μπορεί ο ελληνικός καπιταλισμός να είναι ανταγωνιστικός.
Όχι κύριοι. Κάποια στιγμή πρέπει να πούμε όχι. Βάστα. Να πληρώσουν αυτοί που έχουν τον πλούτο. Και όχι πάλι οι εργαζόμενοι. Τόσο απλά. Και τόσο δύσκολα. Γιατί θέλει σκληρό αγώνα. Γιατί ο συσσωρευμένος πλούτος παρ’ ότι είναι πάρα πολύς είναι … φραγκοφονιάς. Ευρωφονιάς αν προτιμάτε. Δεν δίνει του αγγέλου του νερό. Και γιατί να δώσει; Αφού μπορεί με τους εκβιασμούς, με τα διλλήματα, με τα ντεσιμπέλ των απατεώνων των ΜΜΕ και των πολιτικών, να μας πείθει να κάνουμε ακόμα υπομονή και να μη ξεσηκωνόμαστε. Όχι απλά δεν θα δώσει αλλά θα συνεχίσει συνεχώς να παίρνει και να ζητάει. Να ζητάει και να παίρνει.
Εμείς, τι; «Κάντε υπομονή κι’ ουρανός θα γίνει πιο γαλανός» ή «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους»; Να το πραγματικό δίλημμα.
Δημοσίευση σχολίου