Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Γιώργος Προβόπουλος επέλεξε να υπερασπιστεί τη λογική του “μαζί τα φάγαμε”. Μόλις πριν λίγους μήνες, παρουσιάζοντας την ενδιάμεση έκθεση 2010 της Τράπεζας της Ελλάδας για τη νομισματική πολιτική προχώρησε σε ρηξικέλευθες προτάσεις όπως, την κατάργηση των ΚΑΠΗ, τη μείωση των δαπανών για τη μεταφορά των μαθητών στην περιφέρεια της χώρας, τη μείωση των λειτουργικών δαπανών των Πανεπιστημίων καθώς και την επανεξέταση των προσλήψεων στην εκπαίδευση.
Τι υποστηρίζει ο Διοικητής της Τράπεζας; Λέει, με τη γνωστή κοφτή γλώσσα των τεχνοκρατών, ότι δεν χρειάζεται να γίνονται πλέον προσλήψεις εκπαιδευτικών, ότι οι εκπαιδευτικοί είναι ήδη περισσότεροι από όσο πρέπει, άρα καλό θα ήταν να στείλουμε κάμποσους στο σπίτι τους. Λέει ότι τα Δημόσια Πανεπιστήμια ξοδεύουν πολλά για σίτιση, στέγαση και λοιπές λειτουργικές δαπάνες, ότι πρέπει να τελειώνουμε με αυτές τις σπατάλες και ότι όσοι φοιτητές δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος της φοίτησής τους να πάρουν φοιτητικό δάνειο, δηλαδή να χρεώσουν ακόμη περισσότερο τις ήδη καταχρεωμένες στις τράπεζες οικογένειές τους. Λέει ακόμη ο κ. Προβόπουλος ότι το κράτος ξοδεύει πολλά για τη μεταφορά των μαθητών των απομακρυσμένων περιοχών και ότι καλό θα είναι να γίνουν περικοπές. Μαζί με αυτά προτείνει να ψαλιδιστούν παραπέρα οι μισθοί και οι συντάξεις των εργαζομένων «προκειμένου να πειστούν οι αγορές πως η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να περιορίσει το χρέος της»
Ποιος μιλάει;
Ο αρχικήρυκας της λιτότητας κ. Προβόπουλος εισπράττει περισσότερα από 4 εκατομμύρια ευρώ ετησίως και μάλιστα αυτοτελώς φορολογούμενα -γεγονός που σημαίνει πως είτε φορολογούνται με πολύ χαμηλό συντελεστή είτε δεν φορολογούνται καθόλου.
Τι απίστευτος κόσμος είναι αυτός
Άνθρωποι που παίρνουν του κόσμου τα λεφτά μιλάνε, αποφασίζουν και διαμορφώνουν τους όρους όπως και τις συνθήκες ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αποφασίζουν τις τύχες μας, το αύριό μας, το πόσα θα πάρουν όλοι οι “από κάτω”. Τα κουστούμια, τα αρμάνι, τα κότερα, τα σαλέ, δίνουν οδηγίες για το ξεπέρασμα της κρίσης με τη συντριβή των αδυνάτων.
Όταν ο "Πλούτος" κηρύσσει τη λιτότητα...
Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι’ αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται
Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λεν πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού
Μπέρτολτ Μπρεχτ, (Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου)
«Εύκολα μπορείς να φέρεις βόλτα έναν λαό. Φτάνει μονάχα να του πεις ότι κινδυνεύει η χώρα και να καταγγείλεις όποιον διαφωνεί πως δεν είναι πατριώτης και πως εκθέτει τη χώρα σε κίνδυνο». Αυτό το δόγμα εφαρμόζουν πιστά οι «ομιλούσες γραβάτες» οδηγώντας τις κοινωνίες και τους λαούς στην εξαθλίωση και στην αποκτήνωση. Ως πότε θα τους ακούμε; Ως πότε θα τους υποφέρουμε; Ως πότε θα τους ανεχόμαστε; ΩΣ ΠΟΤΕ;
Και εμείς;
Τι περιμένουμε;
Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν
κι οι αχόρταγοι
κάτι θε να μας δώσουν!
Οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν!
Από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη
να της βγάλουμε τα δόντια!
Τέτοια περιμένουμε;
Μπ. Μπρέχτ
Σ’ αυτήν την περίοδο, όπου η κρίση φτάνει με τη μορφή της κόλασης και άρχισε να ανάβει τις φωτιές των θυσιαστηρίων, για να κάψει δικαιώματα και κατακτήσεις, πρέπει να σκεφτούμε πολλαπλά και καίρια. Όταν το κυρίαρχο σύστημα ετοιμάζει για μας και τα παιδιά μας το κολαστήριο της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, των περικοπών μισθών και συντάξεων, τότε πρέπει ν’ αντιδράσουμε! Να σκεφτούμε πώς δε θα παραδώσουμε ένα κοινωνικό, εργασιακό και πολιτικό καθεστώς χειρότερο απ’ ότι παραλάβαμε. Να αναλύσουμε την κατάσταση με «νου παγερό» και «φλογερή καρδιά», με «μάτι φώσφορο» και «κουμάντο γερό», έτσι ώστε ο φόβος να μένει μονάχος του και κανείς να μην αισθάνεται μόνος.
Οι άνθρωποι υπήρξαν πάντοτε και θα είναι πάντοτε στην πολιτική τ’ αφελή θύματα των άλλων και των ιδίων εφ’ όσον δεν θα ‘χουν μάθει, πίσω από τις φράσεις, τις διακηρύξεις και τις υποσχέσεις, ηθικές, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές, να διακρίνουν τα συμφέροντα αυτών ή των άλλων τάξεων.
Να το καταλάβουμε. Η μια πατρίδα μας ταξιδεύει στα ελβετικά σαλέ, παίρνει μίζες από τις Siemens, αγοράζει κάμερες που φωτογραφίζουν το λαό, έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να θωρακίζει το «είναι» και το «αντέχειν» της από τον εσωτερικό εχθρό της. Η άλλη πατρίδα τρέχει για το μεροκάματα, ζει με 500 ευρώ, πεθαίνει στην ανεργία και στην αλλότρια εργασία, ξεπέφτει στο περιθώριο καθημερινά. Η άλλη πατρίδα αναγκάζεται να πληρώνει τις θηλιές των τραπεζών που βλέπουν τα αμύθητα κέρδη τους να διπλασιάζονται.
Αυτές οι δύο πατρίδες συγκρούονται. Άτυπα και φανερά.. Υπόγεια και στους δρόμους. Άλλοτε δυνατά κι άλλοτε αδύναμα. Αλλά συγκρούονται. Ο ένας κόσμος δεν έχει, αγαπητέ αναγνώστη, τίποτε κοινό με τον άλλον. Στη Ρώμη, το χειρότερο μαρτύριο ήταν όταν έδεναν ένα υγιές κορμί με ένα σαπισμένο ώσπου να σαπίσει και αυτό. Κόψε τον ομφάλιο λώρο. Φτάσε τη σύγκρουση ως το τέλος. Αν συνηθίσεις το κακό, θα του μοιάσεις!
Πηγή: Χρήστος Κάτσικας - Αλφαβήτα
Δημοσίευση σχολίου