Πλατεία Συντάγματος ή Πλατεία Ταχίρ;

Πλατεία Συντάγματος ή Πλατεία Ταχίρ; Το καθεστώς φοβάται, και χθες το πιο αντιδραστικό κοινοβουλευτικό κομμάτι του, ο ΛΑΟΣ ζήτησε...τη σύλληψη του Αλαβάνου επειδή, σε μια γνωστές "επικοινωνιακές ατάκες" του δήλωσε "να κάνουμε την πλατεία συντάγματος πλατεία ταχίρ".

Ο Αλαβάνος βέβαια λέει πολλές τέτοιες "ατάκες" τελευταία, κούφιες συνήθως από πλευράς περιεχομένου - απλά "ακούγονται ωραίες" στο αυτί, είναι "πιασάρικες". Είναι λάθος όμως να εστιάσουμε στο πρόσωπο του Αλαβάνου, ή του Καρατζαφέρη, ή στη συγκεκριμένη ατάκα.

Αυτό που είναι το πρωτεύων σημείο, είναι το ότι το καθεστώς φοβάται μια εξέγερση στην Ελλάδα όπως αυτή στην Αίγυπτο - και από τη στιγμή που φοβάται, χτυπάει, ή τέλος πάντων προσπαθεί να χτυπήσει, "οτιδήποτε κινείται" προς αυτή την κατεύθυνση. Όλοι το καταλαβαίνουν άλλωστε πως αν είναι ο λαός να εξεγερθεί, δε θα εξεγερθεί επειδή πέταξε την Α ή τη Β ατάκα ο Αλαβάνος. Όμως τον χτυπούν, διότι δε θέλουν "ούτε ν' ακούνε" για εξέγερση, είναι υπερβολικά φοβισμένοι απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο για να το "προσπεράσουν" σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Δεν είναι τυχαίο που ο υπουργός δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ δε δέχτηκε βέβαια το αίτημα του ΛΑΟΣ για σύλληψη του Αλαβάνου, αλλά ας δούμε τι δήλωσε, μέσα από το σχετικό άρθρο της "Αυγής":

Το ΛΑΟΣ ζήτησε σύλληψη του Αλ. Αλαβάνου Σημειώνεται ότι το ΛΑΟΣ επιτέθηκε κατά του Αλέκου Αλαβάνου, τον οποίο αποκάλεσε "εξωθεσμικό παράγοντα" που "προκαλεί τον λαό σε στάση", επειδή κάλεσε τους πολίτες να παραμείνουν στην πλατεία Συντάγματος… Οι Άγγελος Κολοκοτρώνης, Θανάσης Πλεύρης κάλεσαν τη δικαιοσύνη να παρέμβει κατά του Αλέκου Αλαβάνου. Ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν συνηγόρησε στο αίτημα της… ποινικής δίωξης, αλλά καταδίκασε την πρωτοβουλία Αλαβάνου θεωρώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι διαπνέεται από λαϊκισμό και φασίζουσα λογική. "Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε πολιτικά στελέχη να καλούν τον ελληνικό λαό σε ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησής του, δήθεν κατά το πρότυπο της εξέγερσης του αιγυπτιακού λαού", είπε και πρόσθεσε: "Αθεμίτως πίσω απ’ αυτό το επιχείρημα, που εξέφρασε συγκεκριμένος πολιτικός άνδρας, κρύβεται μία ταύτιση ανάμεσα σε ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς και κυβέρνηση και σε μια νομίμως κυβερνώσα πλειοψηφία. Η ισοπέδωση ταυτίζεται με τον λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός σωστά θεωρείται ως μια εκδοχή φασίζουσας λογικής και συμπεριφοράς".

Το πόσο δημοκρατικό ή μη είναι το καθεστώς στην Ελλάδα ή όχι, ας το κρίνει ο καθένας - πάντως, μιας και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος συγκρίνει τα δύο καθεστώτα, να θυμίσουμε ότι ο Μουμπάρακ ήταν μέλος της αυτοαποκαλούμενης "Σοσιαλιστικής" Διεθνούς, με πρόεδρο τον Γ. Παπανδρέου. Αν η κυβέρνηση τον θεωρεί "αντιδημοκρατικό" (σε αντίθεση με τον εαυτό της), τότε γιατί ο Γιωργάκης τον είχε..."σύντροφο" στη "Σοσιαλιστική" Διεθνή;

Ακόμα πιο εύγλωττο είναι το σημερινό κεντρικό άρθρο της "Καθημερινής", γνωστής για την εντελώς συντηρητική γραμμή που δίνει ο μεγαλοεφοπλιστής-καναλάρχης Αλαφούζος:

Να κρατηθεί η Ελλάδα (σ.σ.προφανώς να κρατηθεί υπό τον ελέγχο τους εννοεί ο Αλαφούζος) Οσα συνέβησαν στο Σύνταγμα το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης έδειξαν πως η ελληνική κοινή γνώμη μπορεί να είναι θυμωμένη και αβέβαιη για το μέλλον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο της παραφροσύνης, τον δρόμο που θα μετατρέψει την Αθήνα σε Κάιρο. Οι Ελληνες πολίτες είναι δικαιολογημένα οργισμένοι με την πολιτική τους τάξη. Παλεύουν όμως να τα βγάλουν πέρα και να επιβιώσουν. Αν μην τι άλλο, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρηθεί η χώρα στο σημερινό της ευρωπαϊκό επίπεδο, όχι να κατρακυλήσει σε αυτό των εξεγερμένων χωρών της Βόρειας Αφρικής.

Ας δούμε σε αυτό το σημείο και ένα άρθρο του φιλόσοφου Α. Μπαντιού που δημοσιεύτηκε στη Le Monde, και το μετέφρασε στα ελληνικά το "Βήμα":

Τυνησία και Αίγυπτος: όταν ο άνεμος της Ανατολής σαρώνει την υπεροψία της Δύσης Ως πότε η αποκαμωμένη Δύση, η «διεθνής κοινότητα» εκείνων που θεωρούνται άρχοντες του κόσμου, θα συνεχίσει να παραδίδει μαθήματα καλής διακυβέρνησης και συμπεριφοράς σε ολόκληρο τον κόσμο; Δεν είναι αστείο να βλέπουμε μερικούς επαγγελματίες διανοούμενους να προσπαθούν να μάθουν στους εκπληκτικούς λαούς της Αιγύπτου και της Τυνησίας την αλφάβητο της «δημοκρατίας»; Οποία επιμονή αποικιακής υπεροψίας! Εν μέσω της πολιτικής μιζέριας που μας κατακλύζει τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, δεν είναι προφανές ότι εμείς πρέπει να διδαχτούμε τα πάντα από τις τρέχουσες λαϊκές εξεγέρσεις; Ναι, πρέπει να γίνουμε μαθητές αυτών των κινημάτων και όχι των ηλίθιων καθηγητών τους. Διότι δίνουν ζωή σε ορισμένες πολιτικές αξίες που προσπαθούν από καιρό να μας πείσουν ότι έχουν εξαφανιστεί – κυρίως εκείνη που υπενθύμιζε πάντοτε ο Μαρά: όταν πρόκειται για ελευθερία, ισότητα, χειραφέτηση οφείλουμε τα πάντα στις λαϊκές εξεγέρσεις. Αυτό που μας θύμισαν οι Αιγύπτιοι και οι Τυνήσιοι είναι ότι η μόνη δράση που αρμόζει σε έναν σκανδαλώδη διαμοιρασμό της εξουσίας είναι ο μαζικός ξεσηκωμός, και σε αυτή την περίπτωση η μόνη λέξη που αρμόζει είναι το «φύγε». Η εκπληκτική σημασία αυτής της εξέγερσης έγκειται στο ότι αυτή η λέξη που επαναλήφθηκε από εκατομμύρια στοματά έφερε την πρώτη και αδιασάλευτη νίκη: την φυγή εκείνου στον οποίο προοριζόταν. Οτι κι αν γίνει μετά από αυτό, αυτός ο εκ φύσεως παράνομος θρίαμβος της λαϊκής δράση θα παραμένει για πάντα νικηφόρος. Το γεγονός της νίκης μιας εξέγερσης ενάντια στην εξουσία του κράτους αποτελεί διδαχή παγκόσμιας απήχησης. Για αυτό, και το να γνωρίζουμε ότι μια μέρα ελευθέρα αποφασισμένοι να αναπτύξουν την δημιουργική τους δύναμη, οι λαοί μπορούν να απαλλαγούν από τον εξαναγκασμό, προκαλεί ξέφρενο ενθουσιασμό. Μία σπίθα μπορεί να κάψει μια ολόκληρη πεδιάδα. Η αντήχηση της εξέγερσης που μεταδίδεται στον αραβικό κόσμο αποτελεί την απότομη δημιουργία όχι μιας νέας πραγματικότητας, αλλά μυριάδων νέων πιθανοτήτων. Καμία από αυτές δεν επαναλαμβάνει όσα ήδη γνωρίζουμε. Για αυτό και είναι σκοταδιστικό να λέμε για παράδειγμα ότι «αυτό το κίνημα απαιτεί δημοκρατία», εννοώντας την δυτική της μορφή. Ξεκινώντας σχεδόν από το τίποτα, η λαϊκή εξέγερση δημιουργεί άγνωστες δυνατότητες για ολόκληρο τον κόσμο. στην Αίγυπτο σχεδόν δεν προφέρεται η λέξη «δημοκρατία». Μιλάνε για «νέα Αίγυπτο» και για «πραγματικό αιγυπτιακό λαό», για ανείπωτες και απολύτως άγνωστες δυνατότητες. Πρόκειται για την νέα πεδιάδα που θα δημιουργηθεί εκεί που έπιασε η επαναστατική σπίθα έβαλε φωτιά. Ο λαός, μονάχα ο λαός, δημιουργεί την παγκόσμια ιστορία. Προκαλεί μεγάλη έκπληξη που οι δυτικές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ βλέπουν τις εξεγέρσεις σε μια πλατεία του Καΐρου ως τον «αιγυπτιακό λαό». Πώς αυτό; Ο λαός, ο μοναδικός λογικός και νόμιμος λαός για αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι αυτός που προκύπτει από μια πλειοψηφία ή μία εκλογική αναμέτρηση; Πώς γίνεται ξαφνικά οι εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένοι να αντιπροσωπεύουν έναν λαό 80 εκατομμυρίων; Πρόκειται για ένα μάθημα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οταν ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο όριο επιμονής, αποφασιστικότητας και θάρρους, ο λαός μπορεί να επικεντρώσει την ύπαρξη του σε ένα μέρος, μια λεωφόρο η ένα πανεπιστήμιο για παράδειγμα. Ολόκληρος ο κόσμος θα γίνει μάρτυρας του κουράγιου του και κυρίως των φαντασμαγορικών αποτελεσμάτων που το συνοδεύουν. Οταν η παλίρροια της αντήχησης μιας εξέγερσης κατακλύζει τα πάντα, ο λαός συντίθεται από κείνους που ξέρουν πώς να λύσουν τα προβλήματα που τους θέτει το γεγονός αυτό. έτσι, για την κατάληψη μιας πλατείας χρειάζεται τροφή, κουβέρτες, φύλαξη και τόσα άλλα που θα διασφαλίσουν ότι ο χώρος - σύμβολο θα κρατηθεί με κάθε κόστος. Η επίλυση των φαινομενικά άλυτων αυτών προβλημάτων και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια του κράτους σε μια κλίμακα χιλιάδων ανθρώπων είναι η μοίρα ενός τέτοιου γεγονότος. Και αυτό είναι που καεί ξαφνικά έναν ολόκληρο λαό να υπάρχει εκεί όπου αποφάσισε να συγκεντρωθεί. Δεν υπήρξε κομουνισμός. Η λαϊκή εξέγερση για την οποία μιλάμε δεν είχε κόμμα, ηγεμονική οργάνωση, αναγνωρίσιμο αρχηγό. Μετά την Κομούνα του Παρισιού διέθετε παρόλα αυτά την πιο αγνή μορφή κομουνισμού του κινήματος. Ο κομουνισμός σημαίνει εδώ την από κοινού δημιουργία του συλλογικού πεπρωμένου και έχει δύο χαρακτηριστικά. Είναι γενικός διότι αντιπροσωπεύει σε έναν τόπο ολόκληρη την ανθρωπότητα και ξεπερνά όλες τις μεγάλες αντιθέσεις που το κράτος ισχυρίζεται ότι μόνο εκείνο μπορεί να διαχειρίζεται χωρίς όμως να επιλύει: μεταξύ αντρών και γυναικών, πλούσιων και φτωχών, μουσουλμάνων και Κοπτών… Ξαφνικά, ξεπηδούν χιλιάδες νέες πιθανότητες, σχετικά με αυτές τις αντιθέσεις, απέναντι στις οποίες το κράτος είναι τυφλό. Το σύνολο αυτών καταστάσεων, αυτών των επινοήσεων για την υπέρβαση των αντιθέσεων συνιστά τον κομουνισμό του κινήματος. Δόξα στους Αιγύπτιους και τους Τυνήσιους που μας θυμίζουν το πραγματικό και μοναδικό πολιτικό καθήκον, την οργανωμένη πίστη στον κομουνισμό του κινήματος ενάντια στο κράτος. Δεν θέλουμε πόλεμο, αλλά δεν τον φοβόμαστε. Ολοι μιλούσαν για γιγαντιαίες ειρηνικές διαδηλώσεις και συνδέσαμε αυτή την ηρεμία με το ιδανικό της εκλογικής δημοκρατίας που δανείσαμε στο κίνημα. Ας αντιληφθούμε όμως ότι υπήρξαν εκατοντάδες νεκροί και ότι ακόμη κάθε ημέρα πεθαίνουν κι άλλοι. Σε πολλές περιπτώσεις οι νεκροί υπήρξαν μαχητές και μάρτυρες της πρωτοβουλίας, σε άλλες υπερασπιστές του ιδού του κινήματος. Αυτοί οι πολιτικοί και συμβολικοί τόποι εξέγερσης έπρεπε να κρατηθούν με τίμημα άγριες μάχες ενάντια στους υπερασπιστές των απειλούμενων καθεστώτων. Και εκεί ποιος έδωσε τη ζωή του αν όχι οι νέοι από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα; Μπορούμε σοβαρά να σκεφτούμε ότι αυτές οι αμέτρητες πρωτοβουλίες και σκληρές θυσίες είχαν ως θεμελιώδη στόχο να οδηγήσουν τον λαό να διαλέξει μεταξύ του Ομάρ Σουλεϊμάν και του Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, όπως παραιτούμαστε θλιβερά εμείς στη Γαλλία και επιλέγουμε μεταξύ Νικόλα Σαρκοζί και Ντομινίκ Στρος Καν; Αυτό θα είναι το μοναδικό μάθημα αυτού του έξοχου επεισοδίου; Χίλιες φορές όχι! Οι Αιγύπτιοι και οι Τυνήσιοι μας λένε: «ξεσηκωθείτε, οικοδομήστε τον δημόσιο χώρο του κομμουνισμού του κινήματος, υπερασπιστείτε τον με κάθε τρόπο, αυτή είναι η πραγματικότητα της πολιτικής της λαϊκής χειραφέτησης.» βεβαίως, δεν είναι μόνο καθεστώτα των αραβικών κρατών αντιλαϊκά και, εκλεγμένα ή όχι, παράνομα. Οποια και αν είναι η κατάληξη τους, η αιγυπτιακή και η τυνησιακή εξέγερση έχουν παγκόσμια βαρύτητα και ορίζουν νέες δυνατότητες διεθνούς βαρύτητας

Σε ένα άλλο άρθρο της "Καθημερινής", του Νικου Ξυδακη, γίνεται μια (εσκεμμένα; ) απαισιόδοξη, αλλά πάντως πιο σοβαρή και σωστή καταγραφή της πραγματικότητας σήμερα στην Ελλάδα:

Διαμαρτυρία χωρίς πολιτική μορφή Το πλήθος ήταν μεγάλο προχθές στους δρόμους της Αθήνας, μέρα γενικής απεργίας. Αλλά τα πρόσωπα ήταν σκυθρωπά. Περίσσευε η απογοήτευση, σχεδόν απόγνωση· αυτή έδινε τον τόνο και όχι η οργή. Και κυριαρχούσαν συντριπτικά άνθρωποι ώριμοι, μεσήλικοι και μεγαλύτεροι, άνθρωποι της εργασίας, κάτω από πανό επαγγελματικών ενώσεων και συχνά με στολές εργασίας. Κάθε ομάδα έχει τα δικά της προβλήματα, δικά της αιτήματα, βιώνει το δικό της βάσανο· οι διαμαρτυρίες τους ακούγονταν παράλληλες, αποσπασμένες η μία από την άλλη και ως εκ τούτου, ελάχιστα δραστικές. Μένουν διαμαρτυρίες, κλαδικές, επαγγελματικές, οικονομικές· εκφράζεται ο φόβος της καταστροφής, εκφράζεται η απελπισία, αλλά αυτά δεν μετασχηματίζονται σε πολιτικό αίτημα, σε πολιτικό λόγο. Εξ ου και η διάχυτη αμηχανία. Ο κόσμος της εργασίας εξακολουθεί να κατεβαίνει στον δρόμο, προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα παλιά αυτονόητα. Αλλά η ογκούμενη απόγνωση, στα όρια υπαρξιακού αδιεξόδου, αδυνατεί να λάβει πολιτική μορφή. Οι απεργοί προχθές πορεύονταν ανάμεσα σε συνθήματα και δακρυγόνα κι ανάμεσα σε κλειστά μαγαζιά: πολλά απ’ αυτά ήταν κλειστά από μήνες πολλούς, δεν είχαν κλείσει λόγω απεργίας. Μέσα στο πλήθος, το τόσο σωματικό, ένιωθες, ωστόσο, πυκνή την απουσία: απουσίαζαν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, απουσίαζαν οι χιλιάδες κατεστραμμένοι καταστηματάρχες, μικροεπιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, βιοτέχνες. Αυτές οι ομάδες δεν έχουν την οργάνωση και τη συνείδηση των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και στον δημόσιο τομέα. Απουσίαζαν. Αλλά πιο βαριά απ’ όλες ήταν η απουσία διεξόδου, η απουσία ελπίδας. Ανάμεσα σε κρότους και σκόρπιες ριπές χημικών, στους έρημους δρόμους των Αθηνών, ένιωθες βαριά την απουσία εθνικού σχεδίου, που θα μπορούσε να ενώσει διάσπαρτες ομάδες τραυματισμένων ανθρώπων, έμφοβων ενώπιον του μέλλοντος, και να τους μεταδώσει μια ελπίδα: ότι στο μακρινό άκρο, σε πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια, με σκληρή δουλειά, με κοινή προσπάθεια, υπάρχει φως. Τίποτε τέτοιο δεν υπήρχε προχθές, τίποτε τέτοιο δεν υπάρχει σήμερα. Η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο, απλώς εφαρμόζει ένα μάνιουαλ αντιμετώπισης κρίσεων, σχεδιασμένο από τρίτους σε ένα γραφείο, εκτός πραγματικής οικονομίας και εκτός πολιτικού πεδίου. Ούτε όμως η αντιπολίτευση, μείζων και ελάσσων, διαθέτει πειστικό, ολοκληρωμένο σχέδιο ανάκαμψης της κοινωνίας, έτσι ώστε να νικηθούν ο φόβος και η απόγνωση. Η διαμαρτυρία εμφανίζεται σαν συνάθροιση μερικοτήτων, σαν ασυντόνιστοι σπασμοί και εκδηλώσεις πένθους γι’ αυτό που χάνεται ανεπιστρεπτί. Και σαν βαθιά ματαίωση που σιγοβράζει εντός, αυτοκαταστροφικά. Ομως, δεν υπάρχει περιθώριο για αδράνεια. Η δριμεία ύφεση, ο δημογραφικός μαρασμός, οι απογοητευμένοι νέοι που γυρεύουν να μεταναστεύσουν υπό δυσμενείς όρους, η γεωπολιτική αναστάτωση στην περιοχή, όλα τούτα τα απειλητικά δεν αφήνουν περιθώριο: ζητείται σχέδιο ανόρθωσης, οικονομικής αλλά και ψυχικής και πνευματικής, διότι πλησιάσαμε επικίνδυνα στο όριο θραύσεως.