Ο Γιώργος Παπανδρέου συναντήθηκε με τους πολιτικούς αρχηγούς και τους ενημέρωσε, γιατί αυτοί δεν ξέρουν τι συμβαίνει – από τον Παπανδρέου περίμεναν να μάθουν τα νέα. Τώρα ο Παπανδρέου ετοιμάζεται να δώσει τη μάχη για τη σωτηρία της Ελλάδας, της Ευρώπης αλλά και του πλανήτη.
Όσο περνάει ο καιρός, η κατάσταση στη χώρα μας γίνεται όλο και πιο αστεία. Η χώρα έχει χρεοκοπήσει, αυτοί που την χρεοκόπησαν παραμένουν στις θέσεις τους και τώρα έχουν αναλάβει ρόλο σωτήρα, κανείς δεν έχει τιμωρηθεί, κανείς δεν φταίει, οι νταβατζήδες της διαπλοκής συνεχίζουν το πάρτι, τα παπαγαλάκια είναι όλα στη θέση τους και καθοδηγούν, ο λαός συνεχίζει να αποβλακώνεται, και στην ουσία –πέρα από κάτι μισθούς, κάτι συντάξεις και κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους- τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Μια αλλαγή που αξίζει να σημειωθεί είναι πως οι αστυνομικοί είναι πια ήρωες. Οι σύγχρονοι ήρωες της Ελλάδας είναι οι αστυνομικοί. Με το ζόρι. Επειδή έτσι αποφάσισαν οι διαπλεκόμενοι καναλάρχες.
Αυτή η βεβαιότητα πως η χώρα μας θα αλλάξει χωρίς να αλλάξει ούτε ένα από τα πρόσωπα που την έφεραν στη σημερινή της κατάντια δεν ξέρω πού ακριβώς βασίζεται. Ίσως και να μην έχει καμιά σημασία. Άλλωστε, πάντα πίστευα πως η Ελλάδα δεν υπάρχει. Η Ελλάδα είναι κάτι το φανταστικό. Υπάρχει μόνο στη φαντασία μας. Το μόνο που δεν είναι φανταστικό στην Ελλάδα είναι το χρέος της και το έλλειμμά της – αυτά είναι πραγματικά.
Αυτό που κάπως με εντυπωσιάζει είναι η παθητικότητα του λαού μας. Δεν θα με εντυπωσίαζε, αν οι Έλληνες δεν είχαν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Αλλά, από τη μία όλη αυτή η έπαρση και όλος αυτός ο μεγαλοϊδεατισμός, και από την άλλη τόσο προσκύνημα και τόσος ραγιαδισμός είναι οπωσδήποτε ένα θέμα. Βέβαια, είναι θέμα για τους ψυχολόγους – δεν είναι δικό μου.
Παρατηρώ το τελευταίο διάστημα τη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους μετανάστες απεργούς πείνας που βρίσκονται στο κτίριο Υπατία και διεκδικούν κάποια δικαιώματα. Όλοι έχουμε κάτι να πούμε επί του θέματος και –βέβαια- όλοι έχουμε δίκιο. Αλίμονο.
Αυτό που δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί κανείς είναι πως -σε μια πιο ανοιχτή θεώρηση του ελληνικού ζητήματος στο σύγχρονο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι- στη θέση των μεταναστών της Υπατίας είμαστε όλοι εμείς.
Οι μετανάστες κάνουν διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση, με την ελπίδα να λύσουν κάποια από τα προβλήματά τους. Η Ελλάδα κάνει διαπραγματεύσεις για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Η Ελλάδα -όπως και οι μετανάστες- έχει να διαλέξει ανάμεσα στον εξευτελισμό και την "απέλαση".
Για τους μετανάστες της Υπατίας δεν υπάρχει ιδιαίτερη αλληλεγγύη από το λαό μας. Νομίζω πως η πλειοψηφία των Ελλήνων τους θεωρεί λαθραίους, ανεπιθύμητους, βρομερούς και τρισάθλιους.
Τους έχω άσχημα νέα: Και η πλειοψηφία των Ευρωπαίων αυτό πιστεύει για εμάς. Η Ελλάδα είναι η Υπατία της Ευρώπης.
(Διάβασα πρόσφατα ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο της κυρίας Ντίνας Δασκαλοπούλου. Οι Έλληνες ξυπνάνε ένα πρωί και στη χώρα δεν υπάρχει ούτε ένας μετανάστης – αυτό δεν ονειρεύονται πολλοί συμπατριώτες μας; Αν θέλετε να μάθετε τι θα συνέβαινε στην περίπτωση που θα εξαφανίζονταν μονομιάς όλοι οι μετανάστες από την Ελλάδα, διαβάστε οπωσδήποτε αυτό το κείμενο: «Κι αν φύγουν».)
Αναδημοσίευση από "Πιτσιρίκο"
Δημοσίευση σχολίου