Ωστόσο - και στις δυο περιπτώσεις - μας διαφεύγει κάτι: Η χώρα, εδώ και έναν χρόνο, κυβερνάται υπό τους όρους ενός συμβολαίου (μνημονίου), το οποίο καθορίζει με εξαντλητικές λεπτομέρειες την οικονομική - δημοσιονομική πολιτική της. Πρόκειται για την πολιτική που «κινεζοποιεί» τις εργασιακές σχέσεις, απορυθμίζει την οικονομία και υποτιμά τις αξίες προκειμένου να ξεπουληθεί φτηνά ό,τι έχει αξία.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι η πολιτική του μνημονίου έχει αποτύχει, επειδή δεν δημιουργεί προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση. Στόχος του μνημονίου όμως ήταν η έξοδος από την κρίση ή η αρπαγή των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, με τη μέθοδο της εγγυοδοσίας για τους δανεισμούς του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος; Καθώς οι επιτηρητές μόνο αφελείς δεν είναι, μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι ο στόχος της συνολικής (οικονομικής, πολιτικής) υποθήκευσης της χώρας, που είχε θέσει το μνημόνιο, έχει πετύχει απόλυτα.
Προφανώς αυτή η επιτυχία φέρνει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία μπορεί να λειτούργησε εξαιρετικά για να προασπίσει τα συμφέροντα των πιστωτών (τοκογλύφων), ωστόσο δεν έχει άλλες δυνατότητες εξαπάτησης του λαού.
•
Υπ' αυτήν την έννοια αποτελεί αυτοκτονικό ρίσκο η επιλογή της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες για τον Γιώργο Παπανδρέου. Εκτός αν αποδεχτεί πως η μέχρι τώρα πολιτική του ήταν λάθος και οδηγηθεί σε σταυροφορία για την αναθεώρηση των όρων του μνημονίου. Όμως, και σε αυτήν την περίπτωση, ο ίδιος και οι στενοί συνεργάτες του είναι χαμένοι. Από χέρι...
Πηγή: "Το Ποντίκι"
Δημοσίευση σχολίου