Η ένταση της κρίσης έχει φέρει στην επιφάνεια όλες τις αντιθέσεις του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, που πλέον λειτουργεί με ωμότητα, και με ολοένα και λιγότερη λαϊκή νομιμοποίηση.
Οι εξεγέρσεις στην Αραβία είναι κρίσιμες, καθώς όχι απλά αφορούν μεγάλους πληθυσμούς, αλλά ξεσπούν σε περιοχές με πετρέλαια. Αυτά βέβαια τα ξέρουν πλέον όλοι, άλλωστε..."το έργο το έχουμε ξαναδεί" με τη "Δύση" να "εκδημοκρατίζει" τις περιοχές εκείνες που σχετίζονται με πετρέλαιο, αλλά για τον Α ή το Β λόγο η "Δύση" δε μπορεί με κάποιο "μη στρατιωτικό" τρόπο να ελέγξει τη ροή του πετρελαίου αυτού (πχ Ιράκ, κτλ). Και αφού δε μπορεί να ελέγξει το πετρέλαιο "ειρηνικά", κάνει μια "εκδημοκρατιστική" εκστρατεία.
Ωστόσο, στην εκστρατεία αυτή στη Λιβύη, υπάρχουν αρκετές διαφορές και καινούργια στοιχεία:
Καταρχήν, η εκστρατεία αυτή είναι φανερό ότι δεν είναι "μεμονωμένη", αλλά αντίθετα θα ακολουθηθεί και από πολλές άλλες, τόσο στην Αραβία όσο και σε άλλες περιοχές. Οι λαοί σε μια σειρά από χώρες έχουν ξεσηκωθεί, και αυτό αναπόφευκτα θα δημιουργήσει πρόβλημα στο οικοδόμημα που εδώ και χρόνια είχε χτίσει η "Δύση" στην Αραβία, με μια σειρά από δικτατορικά-ήμιδικτατορικά καθεστώτα που ήταν φιλοαμερικάνικα-φιλοδυτικά, και επέτρεπαν στη "Δύση", και ειδικά στις ΗΠΑ, να ελέγχουν τη ροή του πετρελαίου.
Ακόμα και ο Καντάφι ήταν "σύμμαχος" - όπως άλλωστε και ο Σαντάμ, και για όσο μπορούσε να δώσει στη "Δύση" τον έλεγχο του πετρελαίου, και να καταστέλλει το λαό της Λιβύης που ζει στη φτώχεια κανένας δεν τον πείραζε. Μια αναζήτηση να κάνετε άλλωστε στο internet και θα βρείτε πάμπολλες φωτογραφίες του Καντάφι να χαριεντίζεται με τους ηγέτες της "Δύσης" (ανάμεσα τους βέβαια και το Γιωργάκη).
Η εξέγερση όμως των λαών στην Αραβία σημαίνει πως θα πάμε σε νέα καθεστώτα, με το λαό να ζητά καταρχήν να ξεφύγει από τη φτώχεια, την ανεργία, κτλ, και κατά δεύτερο να γίνουν "δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις", που πράγματι θα βελτιώσουν την πολιτική θέση του. Είναι προφανώς σημαντικό για τους ιμπεριαλιστές να διασφαλίσουν ότι τα νέα καθεστώτα που θα προκύψουν θα τους επιτρέψουν να ελέγχουν τη ροή του πετρελαίου, και γι' αυτό επιτίθενται. Και επειδή οι εξεγέρσεις δε θα σταματήσουν τόσο εύκολα, ειδικά από τη στιγμή που οι λαοί βυθίζονται σε ολοένα και μεγαλύτερη φτώχεια, θα δούμε τα επόμενα χρόνια μια σειρά από περιφερειακές συγκρούσεις, ειδικά σε περιοχές που διαθέτουν πετρέλαιο, ή έχουν κάποια άλλη στρατηγική αξία, κτλ.
Παράλληλα με την "αφύπνιση" των λαών της Αραβίας άλλωστε, έχουμε και την παρακμή της "Δύσης". Αυτά τα δύο βέβαια δεν είναι ασύνδετα - αντίθετα, η παρακμή της Δύσης ανοίγει ένα παράθυρο, μια ευκαιρία στους λαούς να "αποτινάξουν το ζυγό", καθώς η επιρροή (άμεση ή έμμεση) της "Δύσης" είναι εξασθενημένη, και θα συνεχίσει να μειώνεται: Οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δε διαθέτουν πλέον την ίδια οικονομική δύναμη, ούτε την ιδεολογική υπεροχή που κάποτε είχαν (πριν μερικές δεκαετίες, οι ΗΠΑ "προστάτευε τον κόσμο από τους κακούς κομμουνιστές" κατά τη διάρκεια του "ψυχρού πολέμου", και άρα οι κινήσεις της είχαν σημαντική ιδεολογική κάλυψη-αποδοχή. Πλέον, αυτό δεν υπάρχει).
Αδυνατώντας λοιπόν να πείσουν για τις κινήσεις τους, οι ιμπεριαλιστές απλά θα βασιστούν ολοένα και περισσότερο στο μοναδικό πράγμα που εξακολουθούν να διαθέτουν, και μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, δηλαδή στη στρατιωτική βία. Άλλωστε, μάλλον το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι πως δε μπορούν να πείσουν τις λαϊκές μάζες όπως παλιά, και έτσι απλά χτυπούν με ωμότητα προκειμένου να αποκτήσουν αυτό που θέλουν.
Όπως είπαμε και πιο πάνω, η στρατιωτική βία θα αυξηθεί τα επόμενα χρόνια σε ότι αφορά τις περιφερειακές συγκρούσεις, και δε θα σταματήσει στην Αραβία, αλλά θα εξαπλωθεί και σε πολλές ακόμα περιοχές, ανάλογα βέβαια και με το πως θα κινηθούν οι λαοί. Κοινώς, όποιος εξεγείρεται, θα βομβαρδίζεται, ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελαν να κάνουν.
Ένα μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι η στάση των λαών της "Δύσης", που εδώ και χρόνια έχουν διαποτιστεί σε τεράστιο βαθμό από το λεγόμενο "οπορτουνισμό": Συγκεκριμένα, έχουν αποδεχτεί το εντελώς ψεύτικο ιδεολόγημα ότι "εμείς στη δύση είμαστε ανώτεροι και άρα μπορούμε να κάνουμε ότι γουστάρουμε".
Αυτό επιτρέπει στους ιμπεριαλιστές να κάνουν τη μία εκστρατεία μετά την άλλη, ξεκληρίζοντας λαούς, σκοτώνοντας και φτωχοποιώντας αμέτρητους "μη δυτικούς", την ίδια που οι ίδιοι αρπάζουν πετρέλαια, γη ή οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων επιθυμούν. Από τη στιγμή που είναι "δυτικοί"...αυτομάτως είναι "δημοκράτες" (ότι και να κάνουν), είναι ανώτεροι σε σχέση με τους υπόλοιπους (ότι και να κάνουν), οι κινήσεις τους είναι δικαιολογημένες (όποιες και αν είναι αυτές), είναι "λογικοί" (σε αντίθεση με τους "παράλογους" και "παράφρονες" που ζουν εκτός δύσης), κτλ, κτλ, κτλ.
Ως αντάλλαγμα για την "ένοχη σιωπή" τους, ή και την ανοιχτή συνεργασία τους σε αυτό το ξεδιάντροπο πλιάτσικο, οι εργάτες της δύσης λαμβάνουν μερικά ψίχουλα (τίποτα παραπάνω), που πράγματι όμως τους επιτρέπουν να ζουν καλύτερα σε σχέση με τους εργάτες άλλων χωρών που δεν ανήκουν στη "δύση".
Το ξέσπασμα της κρίσης βέβαια δημιουργεί νέα δεδομένα, καθώς είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια "κινεζοποίησης" των εργατών στη "δύση" σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό, προκειμένου να γίνουν πιο "ανταγωνιστικοί". Κοινώς, πλέον ακόμα και τα "ψίχουλα" θα κοπούν σχεδόν κατά 100%.
Αυτό βέβαια δεν έχει γίνει ακόμα πλήρως κατανοητό στους εργάτες της δύσης, που εξακολουθούν να διατηρούν πολλές ψευδαισθήσεις. Όσο καιρό διατηρούν αυτές τις ψευδαισθήσεις, η άρχουσα τάξη θα μπορεί να τους ελέγχει σε μεγάλο βαθμό, και έτσι τα σχέδια της για αποδεκατισμό πολλών εργατών και φτωχοποίηση των υπόλοιπων θα συνεχίσουν ακάθεκτα.
Για παράδειγμα, πολλοί εργάτες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα έρθει η περιβόητη "ανάκαμψη", και έτσι η ανεργία θα υποχωρήσει, θα υπάρξουν περισσότερες δουλειές, οι μισθοί θα επανέλθουν σε κάπως καλύτερα επίπεδα, κτλ. Προέκταση αυτής της λογικής ότι τάχα "η ανάκαμψη έρχεται", είναι και οι ψευδαισθήσεις των δυτικών εργατών για το πετρέλαιο. Όπως δηλαδή η άρχουσα τάξη διατυπώνει κατά καιρούς αόριστες υποσχέσεις περί "ανάκαμψης", έτσι και με την τιμή του πετρελαίου ουσιαστικά "κλείνει το μάτι" στο δυτικό εργάτη, λέγοντας του ότι "αν υποστηρίξεις την εκστρατεία στην Αραβία, θα έχεις ξανά πετρέλαιο σε προσιτή τιμή".
Αυτό βέβαια είναι ψέμα, ωστόσο είναι ένα απαραίτητο ψέμα για την άρχουσα τάξη προκειμένου να εξασφαλίσει κάποια στοιχειώδη έστω λαική υποστήριξη για τις εκστρατείες της. Τα περί "εκδημοκρατισμού" είναι πλέον ανέκδοτο, δεν πιάνουν. Οπότε, με μεγάλη ωμότητα προσπαθούν να πείσουν, όσο μπορούν, το λαό να υποστηρίξει τις εκστρατείες τάζοντας του "φτηνό πετρέλαιο" ως μέσο εξαγοράς για τη στήριξη του. Το πετρέλαιο όμως ΔΕΝ πρόκειται να είναι "προσιτό σε όλους" όπως ήταν μέχρι σήμερα για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της "δύσης". Όση "δημοκρατία" εξήγαγαν οι ιμπεριαλιστές στη Μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια, άλλο τόσο "φτηνό πετρέλαιο" θα δώσουν στους λαούς.
Αυτό βέβαια είναι εύκολα κατανοητό σε όποιον έχει στοιχειώδη οικονομική-πολιτική κατανόηση. Το πρόβλημα είναι πως ακόμα και μεγάλα κομμάτια της αριστεράς, πόσο μάλλον οι "απλοί εργάτες" δεν έχουν καμία σχεδόν τέτοια κατανόηση, με αποτέλεσμα να πέφτουν εύκολα θύματα εξαπάτησης (πχ εύκολα τρομοκρατούνται στη σημερινή συγκυρία από την έμμεση απειλή των ΜΜΕ και των κυρίαρχων κομμάτων ότι "αν δεν υποστηρίξετε τη εκστρατεία της Δύσης, το πετρέλαιο θα φτάσει στα 2$/βαρέλι").
Το πετρέλαιο βέβαια θα φτάσει τα 2$/βαρέλι, και παραπάνω, αυτό δεν είναι ψέμα. Το θέμα είναι όμως ότι το πετρέλαιο θα φτάσει εκεί "έτσι κι αλλιώς", άσχετα δηλαδή από τη σημερινή εκστρατεία στη Λιβύη (και την αυριανή κάπου αλλού).
Καταρχήν, πολλοί εργάτες απλά θα είναι άνεργοι, και άρα δε θα μπορούν να έχουν πετρέλαιο όπως τώρα. Επιπλέον, όσοι έχουν δουλειά, θα αμείβονται με μισθούς πείνας, και άρα δε θα μπορούν να αγοράζουν όσο πετρέλαιο αγόραζαν ως τώρα.
Αλλά και σε πιο μακροοικονομικό επίπεδο, έχουμε πολλές φορές δει ότι η εκτύπωση χρήματος από το πουθενά πληθωρίζει τα νομίσματα της δύσης, ειδικά το δολάριο. Από τη στιγμή που το νόμισμα πληθωρίζεται, χάνει την αξία του, και άρα είναι αναμενόμενο ότι θα χρειάζεσαι ολοένα και περισσότερα δολάρια/ευρώ/γιεν/αγγλικές λίρες, κτλ προκειμένου να αγοράζεις την ίδια ποσότητα πετρελαίου (δείτε πχ τη ισοτιμία όλων των νομισμάτων έναντι του χρυσού, που έχει πάει μέσα σε μία μόλις δεκαετία από τα 400$/ουγγιά, σε 1400$/ουγγιά. Οι καπιταλιστές βέβαια το παρουσιάζουν αυτό ως "άνοδο του χρυσού", προκειμένου να μη γίνει αντιληπτό από τους εργάτες το πόσο πολύ έχουν υποτιμήσει το νόμισμα. Αν οι εργάτες το κατανοούσαν αυτό, θα κατανοούσαν πχ και το γιατί η τιμή του πετρελαίου αυξάνεται. Τώρα απλά το ρίχνουν "στους κερδοσκόπους", "στον Καντάφι", κτλ, και δέχονται ότι τάχα "αν επιτεθούμε στον Καντάφι, το πετρέλαιο θα γίνει ξανά προσιτό", ενώ στην πραγματικότητα η εποχή του "προσιτού πετρελαίου" έχει τελειώσει. Ειδικά
Η άγνοια στην οποία οι ιμπεριαλιστές βυθίζουν τους εργάτες είναι σημαντικό όπλο για αυτούς - και εκεί στηρίζονται σήμερα για να μας τάξουν ανύπαρκτες "ανακάμψεις", "προσιτό πετρέλαιο", κτλ. Αυτές βέβαια οι υποσχέσεις δε θα πραγματοποιηθούν, αλλά θα δώσουν στους ιμπεριαλιστές τον απαραίτητο χρόνο ώστε να μας χτυπήσουν χωρίς κανείς να βγάλει τσιμουδιά (τουλάχιστον όχι σε επαρκή βαθμό).
Ένα άλλο θέμα που επίσης θα πρέπει να δούμε βέβαια είναι το ότι "οι ιμπεριαλιστές" δεν είναι ένα γκρουπ με μεγάλη ομοιογένεια - αντίθετα, είναι εκ φύσεως υποχρεωμένοι ο ένας να ανταγωνίζεται διαρκώς τον άλλο στον αγώνα για το ποιος θα εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο και εξουσία.
Η άνοδος της Κίνας, και η συμμαχία Κίνας-Ρωσίας, σε συνδυασμό με την πτώση των ΗΠΑ και της "δύσης" εν γένει έχει φέρει νέα δεδομένα - και αυτό το βλέπουμε και στην περίπτωση της εκστρατείας στη Λιβύη, με την Κίνα και τη Ρωσία να απέχουν, τον Καντάφι να απειλεί ότι θα δώσει τα συμβόλαια του πετρελαίου σε αυτούς, και -κυρίως- τη Γερμανία επίσης να απέχει.
Εμείς βέβαια εδώ και χρόνια έχουμε γράψει ότι η Γερμανία θα βρεθεί τα επόμενα χρόνια σε σταυροδρόμι, καθώς θα "μπει στον πειρασμό" να "αυτομολήσει" από το ΝΑΤΟ και την επιρροή των ΗΠΑ, και να συμμαχήσει με Κίνα - Ρωσία. Σε σειρά άρθρων μας έχουμε γράψει ότι η Γερμανία ως εξαγωγική δύναμη ενδιαφέρεται για την Κίνα ως "εξαγωγική αγορά", καθώς στη σκέψη πολλών κεφαλαιοκρατών ο "δυτικός καταναλωτής" πέθανε, και ο αντικαταστάτης του είναι ο κινέζος εργάτης, ο μισθός του οποίου θα πρέπει να αυξηθεί, ώστε να μπορεί αυτός να καταναλώσει αυτά που ως τώρα κατανάλωναν οι δυτικοί εργάτες (αλλά πλέον δε μπορούν διότι "φτωχοποιούνται" ώστε να γίνουν πιο "ανταγωνιστικοί"). Επιπλέον, η Γερμανία ήδη λαμβάνει περίπου το 40% της ενέργειας της από τη Ρωσία, και αυτό το ποσοστό μάλλον θα αυξηθεί. Έχουμε ξαναγράψει για τη Γερμανία και τα πυρηνικά σε κάμποσα άρθρα. Για να μην τα ψάχνω, αντιγράφω από τo βιβλίο μου τα εξής:
 | Πολλά πάντως θα κριθούν στο ενεργειακό, καθώς αν η Γερμανία κινηθεί για πυρηνικά, τότε θα μπορούσε να απεξαρτηθεί από το φυσικό αέριο της Ρωσίας (και βέβαια θα μπορούσε να αποκτήσει και πυρηνικά όπλα, σημάδι πολέμου. ... Αν η Γερμανία δεν κινηθεί για πυρηνική ενέργεια, τότε η έλξη της Ρωσίας θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη... |  |
Οι εξελίξεις στην Ιαπωνία έφεραν στο επίκεντρο τη συζήτηση για την ασφάλεια της πυρηνικής ενέργειας, συζήτηση που βέβαια είχε θαφτεί τα τελευταία χρόνια. Στη Γερμανία αμέσως αναζωπυρώθηκε το "αντι-πυρηνικό" κίνημα, με μεγάλες διαδηλώσεις, και τη Μέρκελ να ανακαλεί τις πρόσφατες άδειες που είχε δώσει για να συνεχίσουν να λειτουργούν κάποιοι παλιοί πυρηνικοί σταθμοί στη Γερμανία. Από τη στιγμή που η Γερμανία (και όχι μόνο βέβαια) απομακρύνεται από την πυρηνική ενέργεια, μένει η Ρωσία και το πετρέλαιο/φυσικό αέριο της. Ειδικά από τη στιγμή που από όλους τους μεγάλους πετρελαιάδες του πλανήτη, η Ρωσία είναι η μόνη που, προς το παρόν, δεν έχει κίνδυνο λαϊκών εξεγέρσεων εναντίον των ιμπεριαλιστών.
Ως εκ τούτου, η έλξη της Ρωσίας όντως θα γίνει ισχυρότερη για τη Γερμανία τα επόμενα χρόνια, και έτσι η Ευρώπη μάλλον "θα χωριστεί στα δύο". Βέβαια, αυτό θα γίνει και από οικονομικής άποψης, βασικά έχει ήδη γίνει, με χώρες όπως η Γερμανία να ελέγχουν χώρες όπως η Ελλάδα.
Ωστόσο, βλέπουμε πως ο χωρισμός θα είναι και σε άλλα επίπεδα, με κάποιες ευρωπαϊκές χώρες να επιλέγουν να παραμείνουν στο στρατόπεδο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, και άλλες να έλκονται από το στρατόπεδο Κίνας-Ρωσίας.
Δεν είναι εύκολο βέβαια να αλλάξει κανείς στρατόπεδο, ούτε σίγουρο. Ωστόσο, η Γερμανία σίγουρα το βλέπει ως πιθανό ενδεχόμενο, και σαφώς θα φέρει μαζί και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες-δορυφόρους. Ο έλεγχος βέβαια της Γερμανίας στην Ευρώπη δεν είναι απόλυτος, και αυτό φαίνεται πχ στο ότι η Γαλλία έχει εντελώς διαφορετική στρατηγική στο θέμα της Λιβύης. Η επίσης φαίνεται και σε οικονομικό επίπεδο από το ότι έφερε και το (αμερικανοκίνητο) ΔΝΤ στην ευρωζώνη, αδυνατώντας να σηκώσει μόνη της "το βάρος" μιας τέτοιας προσπάθειας διάσωσης των χρεωκοπημένων τραπεζών-πιστωτών (μάλιστα εγώ οφείλω να ομολογήσω πως ναι μεν περίμενα να ρημάξουν τους εργάτες, αλλά δεν περίμενα ότι θα έφερναν το ΔΝΤ, περίμενα ότι οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές θα το έκαναν μόνοι τους. Όπως φάνηκε, τους είχα υπερεκτιμήσει).
Τέλος πάντων, επιστρέφοντας στο θέμα των βομβαρδισμών, είναι φανερό πως αυτοί οι βομβαρδισμοί εγκαινιάζουν μια εποχή τέτοιων ωμών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων -αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό, η ωμότητα.
Ο έλεγχος του κόσμου με ολοένα και μικρότερη λαική νομιμοποίηση, και ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση, άνοιγμα της ψαλίδας πλούσιων-φτωχών, αυταρχική διακυβέρνηση για τον πιο αποτελεσματικό έλεγχο της λαικής δυσαρέσκειας, κτλ, κτλ, κτλ είναι το όραμα αυτής της κλίκας των ολιγαρχών και του πολιτικού τους προσωπικού που μας κυβερνούν.
Απέναντι σε αυτό, οι λαοί θα πρέπει να ξεπεράσουν ακόμα μία ψευδαίσθηση, την ψευδαίσθηση πως μπορεί να υπάρξει μια "λύση" που δεν περιλαμβάνει αγώνα από τη μεριά τους. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνα - και αυτό είναι κάτι που μάλλον ο κόσμος το έχει ξεχάσει (εξ ου και οι διαρκείς επικλήσεις σε "αυτονόητα" πράγματα, που βέβαια εννοείται πως δε σταματούν καθόλου την άρχουσα τάξη να τα καταπατά, διότι απλούστατα τίποτα δεν είναι "αυτονόητο").
Βέβαια, οι λαοί σήμερα δεν ήταν καθόλου έτοιμοι για τέτοιου είδους καταστάσεις - και αυτό είναι βέβαια απογοητευτικό. Ωστόσο, επειδή ακριβώς οι καταστάσεις είναι αυτές που είναι, οι λαοί είναι υποχρεωμένοι να κινητοποιηθούν, είτε μιλάμε για κινητοποιήσεις σε εργατικά σωματεία στη δουλειά, είτε μιλάμε για πορείες στους δρόμους, είτε μιλάμε για νομικούς αγώνες στα αστικά δικαστήρια για τα Α ή το Β ζήτημα, είτε μιλάμε για πολιτικούς αγώνες με εργατικά κόμματα που διεκδικούν την εξουσία και έχουν πραγματικά κομμουνιστικό πρόγραμμα, είτε μιλάμε ακόμα και για καλλιτέχνες που προσπαθούν όντως να εμπνεύσουν και να μορφώσουν τον κόσμο, κτλ, κτλ, κτλ.
Ο λόγος δηλαδή αισιοδοξίας είναι πως οι λαοί πρέπει να παλέψουν, όχι λόγω κάποιων αόριστων "υψηλών ιδανικών", αλλά διότι η μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στο σοσιαλισμό είναι όντως η βαρβαρότητα. Αν δεν παλέψουν, θα έχουν βαρβαρότητα. Είναι τόσο απλό, και συγχρόνως τόσο συγκλονιστικό, που απλά δε μπορεί να αγνοηθεί, ούτε να παρανοηθεί.
Εξάλλου, αν το να ζει κανείς ή να πεθαίνει δεν είναι "αυτονόητο" για εμάς, τότε δεν είναι "αυτονόητο" ούτε και για αυτούς που τώρα μας βομβαρδίζουν (άλλους με στρατιωτικές, άλλους με οικονομικές βόμβες, αλλά πάντως με μεγάλη επιθετικότητα).
Και αν το να έχει κανείς τα απαραίτητα για να ζήσει αξιοπρεπώς ή όχι δεν είναι ούτε αυτό "αυτονόητο", τότε γιατί να είναι "αυτονόητο" ότι θα πρέπει μια χούφτα άνθρωποι να ζουν μέσα σε αμύθητα πλούτη, και να διαφεντεύουν τις ζωές δισεκατομμυρίων άλλων, με τρόπο που εξαθλιώνει αυτά τα δισεκατομμύρια, για να περνούν καλά αυτοί;
Morrissey - The More You Ignore Me, The Closer I Get
+ σχόλια + 1 σχόλια
Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε απολύτως. ΤΟ άρθρο είναι εμβαθύνει εξαιρετικά. Σε τούτα αξίζει να προστεθούν τα γαλλικά και τα αγγλικά συμφέροντα στο χώρο, όπως και η ελληνική ξενοφοβική μιντιακή φιλολογία ότι αν δεν γίνει επέμβαση η Ευρώπη και η Ελλάδα θα γεμίσουν με μετανάστες από τις αφρικανικές χώρες.
Δημοσίευση σχολίου