τα εκβιαστικά διλήμματα έρχονται από παντού. Από τον Γιωργάκη και το ΠΑΣΟΚ, από τα ΜΜΕ, από
την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το ΔΝΤ, από τον ΣΕΒ. Ο στόχος τους είναι εύκολα κατανοητός, αλλά τα
διλήμματα είναι όλο και πιο σκληρά, όλο και πιο αποτρόπαια. Εκείνο που θέλουν, είναι να κάτσουμε
φρόνιμα και να δεχτούμε το νέο εκβιασμό. Και το ερώτημα είναι κάτι παραπάνω από σαφές.
Ως πότε θα δεχόμαστε να μας εκβιάζουν; Ως πότε θα αφήνουμε τους εκβιαστές να καθορίζουν τη ζωή
μας;
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Τα σχέδιά μας, τα όνειρά μας γίνονται όλο και πιο αβέβαια. Μάλλον δεν έχουμε όνειρα πια. Άλλοι περνάμε δύσκολα και άλλοι δυσκολότερα. Μια γενική αμηχανία
και σύγχυση επικρατεί. Η ζωή γύρω μας γίνεται όλο και πιο σκληρή, όλο και πιο βάρβαρη. Και οι ιδέες μας πολλές φορές γίνονται και αυτές αντιδραστικές, βάρβαρες. Ειδικά, όταν άκριτα αναπαράγουμε ότι σερβίρουν τα παπαγαλάκια των μεγαλοαφεντικών, οι εκβιαστές των ΜΜΕ.
Ένα είναι πεντακάθαρο. Μας θέλουν αδύνατους, απομονωμένους στους εαυτούς μας, κλεισμένους στο καβούκι μας. Θέλουν τον κόσμο της δουλειάς, όσο γίνεται πιο πολυδιασπασμένο, όσο γίνεται πιο τεμαχισμένο. Έτσι άβουλοι και μοιραίοι – που λέει και ο ποιητής – γινόμαστε όλο και πιο εύκολα θύματα των εκβιαστών. Τα μνημόνια και τα πακέτα περνάνε ένα πίσω από το άλλο και μείς
δεν παίρνουμε χαμπάρι.
Τι μένει όταν δεν διεκδικούμε, όταν δεν τα βάζουμε με αυτούς που τα τρώνε, όταν δεχόμαστε παθητικά το πετσόκομμα; Η ατομικότητα και η αντιδραστικότητα. Αφού δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα βάλουμε με τους επάνω, τα βάζουμε με τους κάτω. Όσο πιο αδύνατος ο «αντίπαλος», τόσο καλύτερα.
Εκεί μας σπρώχνει η εξουσία. Στη βαρβαρότητα της ατομικότητας, στην αποστροφή προς τους αδύνατους, στο φόβο για τον ισχυρό. Εκεί μας σπρώχνει, γιατί ξέρει και ανησυχεί. Ξέρει ότι εμείς οι
εργαζόμενοι, έχουμε μόνο ένα όπλο. Τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη μας, τον αγώνα μας. Όταν
αυτό το όπλο το έχουμε παρατημένο, γινόμαστε ανίσχυροι, παθητικοί, φοβισμένοι. Οι ιδέες μας, οι
προτάσεις μας ρέπουν προς την αντιδραστικότητα.
Ας δούμε τι γίνεται με τους συμβασιούχους. Είναι και αυτοί ένα μέρος των αδυνάτων. Είναι για
την εξουσία, τα αφεντικά, την κυβέρνηση, το κεφάλαιο, το «μέλλον» της εργασίας στην Ελλάδα. Είναι γι’ αυτούς το μέλλον των παιδιών μας. Το αντιδραστικό μέλλον που καθημερινά χτίζουν, όταν
γκρεμίζουν όσα με θυσίες και αίμα έχουν κερδηθεί.
Βάζουν τον μπαμπούλα της κρίσης και της φτώχιας συνεχώς να μας απειλεί. Ενώ αυτοί - μην ξεχνάμε - περνάνε ζάχαρη. Γιατί μόνοι τους τα φάγανε. Και τώρα θέλουν να μας κάνουν όσο γίνεται πιο φτηνούς. Εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα. Κινέζους.
Κινεζοποίηση της εργασίας, αυτός είναι ο στόχος τους. Συμβασιούχοι λοιπόν. Χωρίς δικαιώματα, φτηνοί, αναλώσιμοι. Σε δουλειές που έπρεπε να καλύπτονται από μόνιμους υπάλληλους. Η εξουσία, η επάνω και η τοπική, παρανομεί. Σκόπιμα και συνειδητά. Αυτή που υποτίθεται μας καλεί να
είμαστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες. Παρανομεί γιατί παροτρύνει, επιβάλλει, σε θέσεις που η
ίδια αποκαλεί πάγιες και διαρκείς, συμβασιούχους. Και οι κάτω, οι τοπικές εξουσίες, με το δήθεν «τι
να κάνουμε», καλύπτουν τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες τους, με τους συμβασιούχους.
Αύριο – υπάρχει πλέον το θεσμικό πλαίσιο – στο όνομα του «τι να κάνουμε, δεν μπορούμε διαφορετικά να μαζέψουμε το σκουπίδι», θα εγκαταστήσουν ιδιώτες στην καθαριότητα. Και δεν είναι μόνο ότι καλύπτουν «πάγιες» θέσεις με συμβασιούχους. Είναι και ότι τους κλείνουν και πονηρά το μάτι, ότι δήθεν θα νοιαστούν για τη μονιμοποίησή τους. Και μετά, αφού πρώτα τους ξεζουμίσουν, τους σερβίρουν λυπημένα το ποίημα: «Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το νόμο». Έτσι παίζεται το παιχνίδι, τόσο αντιδραστικά, τόσο απαράδεκτα.
Τι γίνεται με τους συνάδελφους συμβασιούχους;
Από την άλλη, η γνωστή κατάσταση του κινήματος, η συνειδητή συνενοχή της συνδικαλιστικής
γραφειοκρατίας στην ομηρία των συμβασιούχων, οδήγησε τους συμβασιούχους στην αγκαλιά των
δικηγορικών γραφείων, με την παρότρυνση της ίδιας της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Αποτέλεσμα, ο θησαυρισμός των δικηγόρων από το υστέρημα των συμβασιούχων. Θυμόμαστε όλοι τους πρόσφατους πανηγυρισμούς για την απόφαση του Αρείου Πάγου για τις 4 καθαρίστριες. Και μετά, μέσα στη χαρά και την αισιοδοξία από την απόφαση, στο Δήμο Αθηναίων που έχει τεράστιο πρόβλημα, 120 συμβασιούχοι έχασαν τα δικαστήρια και θα απολυθούν. Προς δόξα της «αναστολής» της κατάληψης. Στους δικούς μας παιδικούς σταθμούς σε λίγο εκδικάζονται οι υποθέσεις. Αν πάμε έτσι όπως πάμε, μόνο μέσω δικηγόρων, τα πράγματα δεν είναι αισιόδοξα. Εμείς οφείλουμε, να διεκδικήσουμε δέσμευση του Δήμου, ότι οι συνάδελφοι συμβασιούχοι θα παραμείνουν στη δουλειά ανεξάρτητα της δικαστικής απόφασης. Είναι άλλωστε απολύτως απαραίτητοι για τη λειτουργία των παιδικών σταθμών.
Τελευταία, προέκυψε στο δήμο καινούργιο πρόβλημα. Για την ίδια δουλειά, για την πληρωμή ίδιας εργασίας (σημειωτέον ότι οι περισσότεροι συμβασιούχοι πληρώνονται λιγότερο για παροχή ίδιας εργασίας), άλλο κόπο οι μόνιμοι, άλλο οι συμβασιούχοι. Άλλο ωράριο οι μόνιμοι, άλλο οι συμβασιούχοι. Γιατί λέει, έτσι ορίζει ο νόμος. Αλλά ο νόμος ισχύει για όλους. Και αν τηρείται ελαστικά γιατί υπάρχουν – και καλά κάνουν και υπάρχουν - ορισμένες εκατέρωθεν παραχωρήσεις, αυτό πρέπει να ισχύει για όλους. Τί θα το κάνουμε μεταξύ μας; Οι πονηροί και τα θύματα; Οι έξυπνοι και οι χωρίς δικαιώματα; Όπως στο στρατό παλιοί και νέοι; Πού είναι η συναδελφικότητα μας; Πού είναι η αλληλεγγύη μας; Λέμε όλοι ότι οι συμβασιούχοι πρέπει να είναι μέλη τους συλλόγου. Τί σημαίνει αυτό, ότι απλά πρέπει να ψηφίζουν; Ή ότι ο σύλλογος είναι υποχρεωμένος να παρεμβαίνει για να εξαλείφει τις διακρίσεις μεταξύ των μελών του. Είναι στοιχειώδης υποχρέωσή του. Αλλά δεν είναι μόνο το Δ.Σ. του συλλόγου.
Σύλλογος είμαστε όλοι οι μόνιμοι και οι αορίστου χρόνου συνάδελφοι και όχι μόνο τα εκλεγμένα μέλη του Δ.Σ.. Το ερώτημα λοιπόν μπαίνει σε όλους μας: Ανεχόμαστε το καθεστώς των διακρίσεων σε βάρος των συμβασιούχων; Όχι, δεν το ανεχόμαστε. Αυτή είναι η μόνη καθαρή απάντηση που πρέπει να δώσουμε ως εργαζόμενοι, ως συνάδελφοι. Το Δ. Σ. του συλλόγου ασχολήθηκε – όπως είχε υποχρέωση να κάνει - και πήρε αποφάσεις. Που βεβαίως πρέπει να τις υλοποιήσει: Ό,τι ισχύει για του μόνιμους, ισχύει και για τους συμβασιούχους. Αποφάσισε το αυτονόητο. Αυτός είναι ο νόμος. Έτσι, όλοι μαζί, μόνιμοι και συμβασιούχοι οφείλουμε να τακτοποιήσουμε τις εργασιακές μας σχέσεις, με γνώμονα τη συναδελφικότητα. Γιατί όπως αναφέραμε και στην αρχή, απέναντι στη βαρβαρότητα που σπέρνουν καθημερινά τα αφεντικά αυτής της χώρας, για όλους και για τα πάντα:
Σημείωση: Αρκετοί συνάδελφοι συμβασιούχοι, στην καθαριότητα και αλλού, παραμένουν δύο μήνες
απλήρωτοι. Σε τόσο δύσκολους καιρούς, αυτό είναι κάτι παραπάνω από απαράδεκτο. Η διοίκηση οφείλει να δώσει άμεσα λύση, τις επόμενες δύο μέρες.
Εκτός των Τειχών
Δημοσίευση σχολίου