Για πολλούς ήταν έκπληξη: Η Αλέκα Παπαρήγα να δηλώνει πως "η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφή σήμερα".
Μα πως είναι δυνατόν να αναπαράγεται η τρομοκρατική κινδυνολογία των συντηρητικών δυνάμεων και των εραστών του μνημονίου, από μια δύναμη κατ’ εξοχή αντι- ΕΕ ; Η αλήθεια είναι πως αρκετοί στην αριστερά, εδώ και πολύ καιρό δεν δηλώνουμε ανυποψίαστοι. Το ΚΚΕ εδώ και 1,5 χρόνο, απέσυρε δια της ….αναβάθμισης τον πολιτικό στόχο για έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παραμένει- δηλώνει- υπέρ της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης, αλλά στο πλαίσιο της ‘’λαϊκής εξουσίας’’. Θεωρεί ρεφορμισμό και ατόπημα να προβάλλεται ο στόχος αυτός με μια σχετική πολιτική αυτοτέλεια.
Και όλα αυτά σε μια πολιτική στιγμή που μια μεγάλη ενωτική πρωτοβουλία αγώνα της αριστεράς για έξοδο από το ευρώ, ρήξη και απαγκίστρωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα αποτελούσε απλά δικαίωση για το ΚΚΕ και ευκαιρία για όλη την αριστερά, αλλά και ζωτική ανάγκη για την αντικαπιταλιστική ριζοσπαστικοποίηση του αντιμνημονιακού κινήματος.
Έγκλημα καθοσιώσεως επίσης είναι σύμφωνα με την ίδια λογική η προβολή της απαίτησης για διαγραφή του χρέους και ο στόχος για ανατροπή της κυβέρνησης του μνημονίου. Θυμάμαι τον Στάθη Κουβελάκη ένα χρόνο πριν να αναρωτιέται εύστοχα πως είναι δυνατόν μια πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει την ΕΕ ακόμη και για …την βλάβη ενός ανεμιστήρα, την στιγμή της καπιταλιστικής κρίσης και της επίθεσης που ενορχηστρώνει η ΕΕ, να μην βγάζει λέξη…
Γιατί αυτή η αλλαγή και γιατί αυτή η βαρύνουσα πράγματι τοποθέτηση σε αυτή την κρίσιμη πολιτική στιγμή, εξαιρετικά αρνητική για την πάλη των κομμουνιστών και της αριστεράς; Ας μην κάνουμε το λάθος, να κρίνουμε αυτή την τοποθέτηση, όπως θα κρίναμε το ΚΚΕ (μ-λ), που δυστυχώς είναι συνεπές σε αυτή την δήθεν αντι-ρεφορμιστική προσέγγιση που αφοπλίζει το λαϊκό κίνημα και εμποδίζει την σύνδεση της αριστεράς με την συνείδηση και τα συμφέροντα ευρύτερων μαζών.
Το πρόβλημα με το ΚΚΕ δεν είναι η σύγχυση για την σχέση τακτικής και στρατηγικής, άμεσου και μακροπρόθεσμου στόχου. Δεν απορρέει από μια θεωρητική συζήτηση για το ρόλο των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων και την σχέση τους με την επαναστατική πάλη. Άλλωστε στην ίδια συνέντευξη η Παπαρήγα δεν κινδυνολόγησε μόνο για την έξοδο από το ευρώ, αλλά και για την απόκρουση του μνημονίου, όπου είπε επί λέξει: ‘’Δεύτερο, καταργείται το μνημόνιο. Εγώ σας λέω με μόνο αυτό, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Πρέπει να βάλεις κάτι στη θέση αυτών που λες να καταργηθεί. Προς το παρόν δεν ακούγεται αυτό πράγμα’’.
Δεν είναι προϊόν ιδεοληψίας, σεχταρισμού και αριστερισμού όλα αυτά, όπως πρόχειρα λέγεται. Δυστυχώς είναι πολύ σοβαρότερο: Είναι τοποθέτηση υπέρ της πολιτικής σταθερότητας. H πικρή αλήθεια φανερώνει πως πάντα σχεδόν το ΚΚΕ, στις πολιτικές στροφές του αγώνα, κάνει εκείνη την κρίσιμη τοποθέτηση, που γέρνει την πλάστιγγα προς όφελος του status quo. Είναι εκδήλωση όχι απλά έλλειψης μιας επαναστατικής τακτικής/στρατηγικής αλλά και φόβου απέναντι σε πολιτικές ρωγμές που –ορθά- κατανοείται πως θα μπορούσε να είναι η αφετηρία της. H ρητορεία είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να επιστρατευτούν αποσπασματικά τσιτάτα κλασσικών του μαρξισμού. Εδώ ολόκληρη Κίνα που αναγεννά τον παγκόσμιο καπιταλισμό και θάβει εργάτες στα ανθρακωρυχεία καθημερινά, δηλώνει κομμουνιστική… Το ίδιο έκανε το ΚΚΕ και το 1989-1990 και έχει την σημασία του που δεν κάνει και δεν πρόκειται να κάνει συζήτηση και αυτοκριτική για τότε, παρά μόνο θα κατηγορεί τους ..προδότες που έφυγαν από το κόμμα. Ούτε φυσικά κάνουν συζήτηση για αυτό οι άνθρωποι του σημερινού ΣΥΝ. Ας μην αρχίσουμε λοιπόν τα μαθήματα τακτικής με το ΚΚΕ, αλλά ας κάνουμε μια συζήτηση για την προβληματική πολιτική στρατηγική του που οδηγεί από ήττα σε ήττα και τους κομμουνιστές σε απογοήτευση.
Το ίδιο λάθος κάνει κανείς όταν αναζητά να εξηγήσει την εμμονή της ευρωπαϊκής λεγόμενης αριστεράς σε τροχιά υπεράσπισης της Ευρωπαϊκής ένωσης ακόμη και σήμερα, με οικονομικούς όρους. Δεν υπάρχει χειρότερος σύμβουλος από το να επικεντρώνεται κανείς στον ‘’τεχνοκρατισμό’’ των οικονομολόγων που κινούνται σε αυτό το χώρο.
Πράγματι, από την αρχή της κρίσης, αυτός ο χώρος ταλανίζεται και μας ταλανίζει με τα ίδια ακανθώδη ερωτήματα: ‘’ Εντάξει να πούμε ενάντια στις πολιτικές της ΕΕ, αλλά δεν είναι εθνικισμός να βάλλουμε κατά του πανευρωπαικού οικοδομήματος, που είναι αντικειμενικά ένα βήμα σε σχέση με τον εθνικισμό; Μα πώς να προβάλλουμε αδιαφοροποίητα και δογματικά το αίτημα να καταργήσουμε το χρέος, αφού δεν ξέρουμε ποιο είναι; Ποιο είναι άδικο και ποιο νόμιμο; Ποια και πόσα ομόλογα χρωστάνε οι ευρωπαϊκές τράπεζες και ποια τα ασφαλιστικά ταμεία και ίσως και …οι πολίτες που επομένως θα ζημιωθούν;’’
Αρκετοί αριστεροί οικονομολόγοι κάνουν φιλότιμες ατομικές και συλλογικές προσπάθειες να απαντήσουν τεκμηριωμένα σε όλα αυτά. Θυμίζουν για παράδειγμα ότι στην ελληνική τουλάχιστον περίπτωση ‘’το χρέος είναι δικό μας, αλλά το πρόβλημα είναι δικό τους’’, μιας και ο συντριπτικός όγκος του βαραίνει τους ευρωπαίους τραπεζίτες. Ότι αυτονόητα ο στόχος για στάση πληρωμών, αφορά κύρια την στάση πληρωμών στις γερμανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες και πρέπει φυσικά να συνοδευτεί με εθνικοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Αυτό θα αποτελεί προστασία και για τους εργαζόμενους και για τις ίδιες σε μια άλλη προοπτική ανάπτυξης της χώρας σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, έξω από το πλαίσιο της ΕΕ και της καπιταλιστικής ζούγκλας.
Το πρόβλημα όμως και εδώ είναι σοβαρότερο, βαθύτερο και σαφώς πολιτικό: Η ευρωπαϊκή αριστερά είναι αγκιστρωμένη οργανικά στην λογική ότι ο σοσιαλισμός προκύπτει σαφώς από τον όλο και καλύτερο και βελτιούμενο καπιταλισμό. Η γραμμική αντίληψη ότι ο τελευταίος έχει ένα βέλος ανάπτυξης ‘’αντικειμενικά προοδευτικό’’, οδηγεί νομοτελειακά σχεδόν στην υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών μορφωμάτων τύπου ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης συνολικά. Έχουν πραγματική αγωνία για την σωτηρία της ευρωπαϊκής προοπτικής. Ποιος δεν θυμάται την πολύκροτη πρόταση για έκδοση ευρωομολόγου για να σωθεί η ΕΕ από την κρίση; Συνακόλουθη αυτής της γραμμικής αντίληψης είναι η πολιτική στρατηγική της μεταρρύθμισης και της διαρκούς πίεσης από τα ‘’κινήματα των πολιτών’’, ως τον δρόμο (στην καλύτερη περίπτωση) για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Με κύριο μέσο φυσικά την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την αριστερή κυβέρνηση. Τέτοιος αθεράπευτος δογματισμός είναι φυσικά εντελώς επιζήμιος σε μια επανεξόρμηση των κομμουνιστικών χειραφετητικών ιδεών.
Ας είμαστε έτοιμοι και σε αυτή την περίπτωση να βρούμε απέναντι μας, σε δογματική υπεράσπιση του ευρωπαϊσμού και του μεταρρυθμισμού/κοινοβουλευτισμού, την επιστράτευση του ..επαναστατικού μαρξισμού. Έτσι η αντικαπιταλιστική αριστερά θα κατηγορείται από την ΑΥΓΗ ή τον καθηγητή Γ. Μηλιό και άλλους, ότι έχει ‘’εθνικο-ανεξαρτησιακή και όχι αντικαπιταλιστική γραμμή’’. Ότι υποτάσσεται σε μερίδες του ‘’αστισμού’’ που θέλουν ‘’εθνική ανεξαρτησία’’. Άσε που με την αντι-κοινοβουλευτική της ρητορεία, σιγοντάρει τις φασιστικές τάσεις, όπως συλλήβδην σχεδόν χαρακτηρίζεται η μαζικότατη αποστροφή του κόσμου στις πλατείες προς το πολιτικό σύστημα και ότι αντιπροσωπεύει τους σημερινούς θεσμούς…
Το μεγάλο ζητούμενο είναι αν και πως μπορεί να δημιουργηθεί ένα μεγάλο πολιτικό ρεύμα πολιτικής υπέρβασης των χρεωκοπημένων αυτών πολιτικών στρατηγικών. Προς όφελος μιας αναγεννημένης επαναστατικής πολιτικής, που θα έχει ως μέτρο αλλά και ‘’απόδειξη’’ της κομμουνιστικής στρατηγικής την πολιτική τακτική που θα αλλάζει τους συσχετισμούς, θα βγάζει την εργαζόμενη πλειοψηφία στο δρόμο, θα χαράζει τους δρόμους των νικηφόρων αγώνων και της ανατροπής. Οι κομμουνιστές, κατά το όνομα και κατά την θέση, από παράδοση ή από επιλογή, όλων των γενιών και ιστορικών διαδρομών, μπορούν να συγκροτήσουν τις δικές τους εστίες διαλόγου και κοινής δράσης, παίρνοντας στα χέρια τους την αναγέννηση της απελευθερωτικής κομμουνιστικής προοπτικής στον 21ο αιώνα. Αυτή την συνάντηση την έχουν ανάγκη όχι μόνο οι ίδιοι, αλλά και οι μυριάδες του κόσμου που ενώ κοιτάνε μαζικά προς τις ιδέες της αριστεράς στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης, καθόλου ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ από την πολιτική και τον πολιτισμό των σημερινών πολιτικών της φορέων.
Παναγιώτης Μαυροειδής
Μα πως είναι δυνατόν να αναπαράγεται η τρομοκρατική κινδυνολογία των συντηρητικών δυνάμεων και των εραστών του μνημονίου, από μια δύναμη κατ’ εξοχή αντι- ΕΕ ; Η αλήθεια είναι πως αρκετοί στην αριστερά, εδώ και πολύ καιρό δεν δηλώνουμε ανυποψίαστοι. Το ΚΚΕ εδώ και 1,5 χρόνο, απέσυρε δια της ….αναβάθμισης τον πολιτικό στόχο για έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παραμένει- δηλώνει- υπέρ της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης, αλλά στο πλαίσιο της ‘’λαϊκής εξουσίας’’. Θεωρεί ρεφορμισμό και ατόπημα να προβάλλεται ο στόχος αυτός με μια σχετική πολιτική αυτοτέλεια.
Και όλα αυτά σε μια πολιτική στιγμή που μια μεγάλη ενωτική πρωτοβουλία αγώνα της αριστεράς για έξοδο από το ευρώ, ρήξη και απαγκίστρωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα αποτελούσε απλά δικαίωση για το ΚΚΕ και ευκαιρία για όλη την αριστερά, αλλά και ζωτική ανάγκη για την αντικαπιταλιστική ριζοσπαστικοποίηση του αντιμνημονιακού κινήματος.
Έγκλημα καθοσιώσεως επίσης είναι σύμφωνα με την ίδια λογική η προβολή της απαίτησης για διαγραφή του χρέους και ο στόχος για ανατροπή της κυβέρνησης του μνημονίου. Θυμάμαι τον Στάθη Κουβελάκη ένα χρόνο πριν να αναρωτιέται εύστοχα πως είναι δυνατόν μια πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει την ΕΕ ακόμη και για …την βλάβη ενός ανεμιστήρα, την στιγμή της καπιταλιστικής κρίσης και της επίθεσης που ενορχηστρώνει η ΕΕ, να μην βγάζει λέξη…
Γιατί αυτή η αλλαγή και γιατί αυτή η βαρύνουσα πράγματι τοποθέτηση σε αυτή την κρίσιμη πολιτική στιγμή, εξαιρετικά αρνητική για την πάλη των κομμουνιστών και της αριστεράς; Ας μην κάνουμε το λάθος, να κρίνουμε αυτή την τοποθέτηση, όπως θα κρίναμε το ΚΚΕ (μ-λ), που δυστυχώς είναι συνεπές σε αυτή την δήθεν αντι-ρεφορμιστική προσέγγιση που αφοπλίζει το λαϊκό κίνημα και εμποδίζει την σύνδεση της αριστεράς με την συνείδηση και τα συμφέροντα ευρύτερων μαζών.
Το πρόβλημα με το ΚΚΕ δεν είναι η σύγχυση για την σχέση τακτικής και στρατηγικής, άμεσου και μακροπρόθεσμου στόχου. Δεν απορρέει από μια θεωρητική συζήτηση για το ρόλο των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων και την σχέση τους με την επαναστατική πάλη. Άλλωστε στην ίδια συνέντευξη η Παπαρήγα δεν κινδυνολόγησε μόνο για την έξοδο από το ευρώ, αλλά και για την απόκρουση του μνημονίου, όπου είπε επί λέξει: ‘’Δεύτερο, καταργείται το μνημόνιο. Εγώ σας λέω με μόνο αυτό, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Πρέπει να βάλεις κάτι στη θέση αυτών που λες να καταργηθεί. Προς το παρόν δεν ακούγεται αυτό πράγμα’’.
Δεν είναι προϊόν ιδεοληψίας, σεχταρισμού και αριστερισμού όλα αυτά, όπως πρόχειρα λέγεται. Δυστυχώς είναι πολύ σοβαρότερο: Είναι τοποθέτηση υπέρ της πολιτικής σταθερότητας. H πικρή αλήθεια φανερώνει πως πάντα σχεδόν το ΚΚΕ, στις πολιτικές στροφές του αγώνα, κάνει εκείνη την κρίσιμη τοποθέτηση, που γέρνει την πλάστιγγα προς όφελος του status quo. Είναι εκδήλωση όχι απλά έλλειψης μιας επαναστατικής τακτικής/στρατηγικής αλλά και φόβου απέναντι σε πολιτικές ρωγμές που –ορθά- κατανοείται πως θα μπορούσε να είναι η αφετηρία της. H ρητορεία είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να επιστρατευτούν αποσπασματικά τσιτάτα κλασσικών του μαρξισμού. Εδώ ολόκληρη Κίνα που αναγεννά τον παγκόσμιο καπιταλισμό και θάβει εργάτες στα ανθρακωρυχεία καθημερινά, δηλώνει κομμουνιστική… Το ίδιο έκανε το ΚΚΕ και το 1989-1990 και έχει την σημασία του που δεν κάνει και δεν πρόκειται να κάνει συζήτηση και αυτοκριτική για τότε, παρά μόνο θα κατηγορεί τους ..προδότες που έφυγαν από το κόμμα. Ούτε φυσικά κάνουν συζήτηση για αυτό οι άνθρωποι του σημερινού ΣΥΝ. Ας μην αρχίσουμε λοιπόν τα μαθήματα τακτικής με το ΚΚΕ, αλλά ας κάνουμε μια συζήτηση για την προβληματική πολιτική στρατηγική του που οδηγεί από ήττα σε ήττα και τους κομμουνιστές σε απογοήτευση.
Το ίδιο λάθος κάνει κανείς όταν αναζητά να εξηγήσει την εμμονή της ευρωπαϊκής λεγόμενης αριστεράς σε τροχιά υπεράσπισης της Ευρωπαϊκής ένωσης ακόμη και σήμερα, με οικονομικούς όρους. Δεν υπάρχει χειρότερος σύμβουλος από το να επικεντρώνεται κανείς στον ‘’τεχνοκρατισμό’’ των οικονομολόγων που κινούνται σε αυτό το χώρο.
Πράγματι, από την αρχή της κρίσης, αυτός ο χώρος ταλανίζεται και μας ταλανίζει με τα ίδια ακανθώδη ερωτήματα: ‘’ Εντάξει να πούμε ενάντια στις πολιτικές της ΕΕ, αλλά δεν είναι εθνικισμός να βάλλουμε κατά του πανευρωπαικού οικοδομήματος, που είναι αντικειμενικά ένα βήμα σε σχέση με τον εθνικισμό; Μα πώς να προβάλλουμε αδιαφοροποίητα και δογματικά το αίτημα να καταργήσουμε το χρέος, αφού δεν ξέρουμε ποιο είναι; Ποιο είναι άδικο και ποιο νόμιμο; Ποια και πόσα ομόλογα χρωστάνε οι ευρωπαϊκές τράπεζες και ποια τα ασφαλιστικά ταμεία και ίσως και …οι πολίτες που επομένως θα ζημιωθούν;’’
Αρκετοί αριστεροί οικονομολόγοι κάνουν φιλότιμες ατομικές και συλλογικές προσπάθειες να απαντήσουν τεκμηριωμένα σε όλα αυτά. Θυμίζουν για παράδειγμα ότι στην ελληνική τουλάχιστον περίπτωση ‘’το χρέος είναι δικό μας, αλλά το πρόβλημα είναι δικό τους’’, μιας και ο συντριπτικός όγκος του βαραίνει τους ευρωπαίους τραπεζίτες. Ότι αυτονόητα ο στόχος για στάση πληρωμών, αφορά κύρια την στάση πληρωμών στις γερμανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες και πρέπει φυσικά να συνοδευτεί με εθνικοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Αυτό θα αποτελεί προστασία και για τους εργαζόμενους και για τις ίδιες σε μια άλλη προοπτική ανάπτυξης της χώρας σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, έξω από το πλαίσιο της ΕΕ και της καπιταλιστικής ζούγκλας.
Το πρόβλημα όμως και εδώ είναι σοβαρότερο, βαθύτερο και σαφώς πολιτικό: Η ευρωπαϊκή αριστερά είναι αγκιστρωμένη οργανικά στην λογική ότι ο σοσιαλισμός προκύπτει σαφώς από τον όλο και καλύτερο και βελτιούμενο καπιταλισμό. Η γραμμική αντίληψη ότι ο τελευταίος έχει ένα βέλος ανάπτυξης ‘’αντικειμενικά προοδευτικό’’, οδηγεί νομοτελειακά σχεδόν στην υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών μορφωμάτων τύπου ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης συνολικά. Έχουν πραγματική αγωνία για την σωτηρία της ευρωπαϊκής προοπτικής. Ποιος δεν θυμάται την πολύκροτη πρόταση για έκδοση ευρωομολόγου για να σωθεί η ΕΕ από την κρίση; Συνακόλουθη αυτής της γραμμικής αντίληψης είναι η πολιτική στρατηγική της μεταρρύθμισης και της διαρκούς πίεσης από τα ‘’κινήματα των πολιτών’’, ως τον δρόμο (στην καλύτερη περίπτωση) για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Με κύριο μέσο φυσικά την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την αριστερή κυβέρνηση. Τέτοιος αθεράπευτος δογματισμός είναι φυσικά εντελώς επιζήμιος σε μια επανεξόρμηση των κομμουνιστικών χειραφετητικών ιδεών.
Ας είμαστε έτοιμοι και σε αυτή την περίπτωση να βρούμε απέναντι μας, σε δογματική υπεράσπιση του ευρωπαϊσμού και του μεταρρυθμισμού/κοινοβουλευτισμού, την επιστράτευση του ..επαναστατικού μαρξισμού. Έτσι η αντικαπιταλιστική αριστερά θα κατηγορείται από την ΑΥΓΗ ή τον καθηγητή Γ. Μηλιό και άλλους, ότι έχει ‘’εθνικο-ανεξαρτησιακή και όχι αντικαπιταλιστική γραμμή’’. Ότι υποτάσσεται σε μερίδες του ‘’αστισμού’’ που θέλουν ‘’εθνική ανεξαρτησία’’. Άσε που με την αντι-κοινοβουλευτική της ρητορεία, σιγοντάρει τις φασιστικές τάσεις, όπως συλλήβδην σχεδόν χαρακτηρίζεται η μαζικότατη αποστροφή του κόσμου στις πλατείες προς το πολιτικό σύστημα και ότι αντιπροσωπεύει τους σημερινούς θεσμούς…
Το μεγάλο ζητούμενο είναι αν και πως μπορεί να δημιουργηθεί ένα μεγάλο πολιτικό ρεύμα πολιτικής υπέρβασης των χρεωκοπημένων αυτών πολιτικών στρατηγικών. Προς όφελος μιας αναγεννημένης επαναστατικής πολιτικής, που θα έχει ως μέτρο αλλά και ‘’απόδειξη’’ της κομμουνιστικής στρατηγικής την πολιτική τακτική που θα αλλάζει τους συσχετισμούς, θα βγάζει την εργαζόμενη πλειοψηφία στο δρόμο, θα χαράζει τους δρόμους των νικηφόρων αγώνων και της ανατροπής. Οι κομμουνιστές, κατά το όνομα και κατά την θέση, από παράδοση ή από επιλογή, όλων των γενιών και ιστορικών διαδρομών, μπορούν να συγκροτήσουν τις δικές τους εστίες διαλόγου και κοινής δράσης, παίρνοντας στα χέρια τους την αναγέννηση της απελευθερωτικής κομμουνιστικής προοπτικής στον 21ο αιώνα. Αυτή την συνάντηση την έχουν ανάγκη όχι μόνο οι ίδιοι, αλλά και οι μυριάδες του κόσμου που ενώ κοιτάνε μαζικά προς τις ιδέες της αριστεράς στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης, καθόλου ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ από την πολιτική και τον πολιτισμό των σημερινών πολιτικών της φορέων.
Παναγιώτης Μαυροειδής
+ σχόλια + 20 σχόλια
Αντε παλι κριτικη στο κκε με προβολη του 89 τι εγινε το 89 τοσο πολυ κατακαρδα το πηρατε .Καιτι αναλιση, ολα τα εχει η αλλη αριστερα η ερμηνια οπως τη βολευη της μαρανε .Τελος μαγκιες το κκε εχει και παλι δικιο εσεις στης πλατειες, οι κκεδες στους δρομους με τους εργατες.ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ.
Το φυσάνε οι ναρίτες και δεν κρυώνει ...
Το ΚΚΕ λοιπόν συνεχώς δικαιώνεται τα τελευταία 20 χρόνια στις αναλύσεις του, αλλά ο Μαυροδειδής επιμένει στις, εκτός τόπου και χρόνου, κριτικές του ... Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν αλλάζουν, δεν βάζουν μυαλό με τίποτα και μάλιστα γίνονται επικίνδυνοι με τις βλακείες που γράφουν.
Μάλλον ο Μαυροειδής και το ΝΑΡ, δεν έχουν καταλάβει πως οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες δεν είναι μια στατική εικόνα, αλλά μια δυναμική διαδικασία η οποία εξελίσσεται ...
Το ΝΑΡ λοιπόν ας ασχοληθεί με την διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης και αφήστε το ΚΚΕ να βάζει ως στόχο τον Σοσιαλισμό.
Ποιος ξέρει, μπορεί να δικαιωθεί ξανά !
..το δίλημμα ευρώ- δραχμή, χωρίς περαιτέρω επεξεργασία, είναι ψευτοδίλημμα. Εκτος κι αν ο πρόεδρος του ΣΕΒ που το πέταξε ως ιδέα για δημοψήφισμα θέλει να βάλει τα συμφέροντα του στην επιλογή του λαού (εστω κι ως ιδεα..)..καλό το συναίσθημα και το πάθος αλλά δεν γίνεται το κίνημα νμα γλιστράει σε κάθε μπανανόφλουδα που του πετάει το σύστημα κια να νομίζει ότι προχωράει..κι όπως όλα τα άρθρα αυτού του τύπου, η τελευταία παράγραφος αποτελεί μνημείο γενικολογίας με τον (όποιο) στοχο να μπλέκεται με την τακτική προς αυτον.
Δηλώσεις Παπαρήγα | 12:39
Αυτό που είπε η Παπαρήγα είναι απλό: όταν έχουν χρεωθεί σχεδόν όλα τα νοικοκυριά (εκτός του ελληνικού κράτους) με δάνεια στις τράπεζες, αν πάμε στη "νέα δραχμή", θα έχουμε άμεση υποτίμηση κι έτσι οι μισθοί-συντάξεις θα είναι σε υποτιμήμενες δραχμές ενώ τα δάνεια θα παραμείνουν σε ευρώ. Χρειάζεται συνολική πολιτική ουτως ώστε να σταθεροποιήσουμε την οικονομία μας (σε παραγωγικό επίπεδο, όχι με τον τρόπο που εννοουν τραπεζίτες-ΕΕ-ΔΝΤ-Παπανδρέου) και έπειτα να αποδεσμευτούμε όποτε εμείς το αποφασίσουμε από τη μέγγενη του ευρώ.
"οι μυριάδες του κόσμου που ενώ κοιτάνε μαζικά προς τις ιδέες της αριστεράς στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης, καθόλου ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ από την πολιτική και τον πολιτισμό των σημερινών πολιτικών της φορέων"
Φιλοι, δε θα σταθω ούτε στο '89, ουτε στο ΝΑΡ ουτε αλλου. Δε γνωριζω τον αρθρογραφο, δε διαβαζω οδηγητες και ριζοσπαστες, αποστρεφομαι μετα βδελυγμιας τις κομματικες γενικολογιες, την ξυλινη γλωσσα των αυτοφωτων φορεων της απολυτης γνωσης της καθε κεντρικης επιτροπης και λοιπα. Αυτο που με ενδιαφερει ειναι το ποσο μεγαλη αληθεια, κατ εμε, εμπεριεχεται στο παραπανω αποσπασμα που παραθετω. Μην αγνοειτε το γεγονος της επι δεκαετιων απαξιωσης της αριστερης εν γενει ιδεολογιας απο πλατια στρωματα της κοινωνιας. Μη ξεχνατε το κουκουλι στο οποιο ειχατε κλειστει μαζι με τις "ψαγμενες" ορολογιες σας. Επελεξα να φτασω 26 ετων χωρις να επιτρεψω σε καμια ιδεολογια να εμπλακει και να αλλοιωσει ειτε θετικα ειτε αρνητικα την θεωρηση του κοσμου στον οποιο ζω. Οταν αντιληφθηκα οτι η κριτικη μου ικανοτητα μου εξασφαλιζε αντιληψη μη κατευθυνομενη, αρχισα να εξεταζω τις ιδεες τις ευρυτερης αριστερας, του μαρξισμου και του αναρχισμου. Δε μου πηρε πολυ να καταλαβω, την ανθρωποκεντρικη σημασια τους και την αναγκη να επανεισαχθουν σαν εννοιες στις οποιες θα πρεπει να προσβλεπουμε σημερα, παραλληλα με το οικολογικο ζητημα. Και επειδη εχω κουρασει με την οψιμη μαθητεια μου, απλα μια εκκληση προς ολους εσας που ειτε ακολουθειτε ειτε διαμορφωνετε το λαικο κινημα. Μην τρομαζετε τον κοσμο που θελει να ανοιχθει προς αυτη την κατευθυνση, αφου βεβαια επρεπε να παθει για να μαθει, με την παντογωσια σας και τον στειρο λογο. Δωστε αερα να ανασανουμε, να αναπτυξουμε ο καθενας στο μυαλο του τις εννοιες και θα οδηγηθουμε απο μονοι μας σε καλυτερα κοινωνικα μοντελα. ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ.
4.25
Δηλαδή με λίγα λόγια να διαγράψουμε την εμπειρία τόσων ετών, ώστε να ξαναφάμε τα μούτρα μας με Κομμουνες και Υπαρκτούς ?
Συμφωνώ με τον 4:25.
"Το ΝΑΡ λοιπόν ας ασχοληθεί με την διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης και αφήστε το ΚΚΕ να βάζει ως στόχο τον Σοσιαλισμό."
Οι οικονομικές αναλύσεις του ΚΚΕ είναι εντελώς άστοχες και γεμάτες τσιτάτο...
Επίσης η λάσπη και η καταγγελία είναι εύκολος δρόμος...
Στάση πληρωμών,ΕΛΕ,έξοδος από ΕΕ-Ευρωζώνη με κομμουνιστική προοπτική σου λέει κάτι?
Θα φανούμε όλοι στα δύσκολα σύντροφε...
http://e-globbing.blogspot.com/2011/05/blog-post_3465.html
Η κριτική του Μαυροειδή είναι καλόπιστη και σοβαρή άσχετα αν κάποιος συμφωνεί με αυτήν η όχι αλλά τα σχόλεια των ΚΚΕδων από κάτω δεν κάνουν τιποτα άλλο παρά να αναπαράγουν την κλασσική μιζέρια, και να ρίχνουν την λάσπη με το κιλό.
"Στάση πληρωμών,ΕΛΕ,έξοδος από ΕΕ-Ευρωζώνη με κομμουνιστική προοπτική σου λέει κάτι?"
..το κομμουνιστική προοπτική μπήκε τσόντα για να συμμαζεύψει τα αδικαιολόγητα.. σε σχολές και σωματεία η ρητορική σας είναι κευνσιανή: κρατικοποιήσεις τραπεζών, δημόσιες επενδύσεις αποδέσμευση απο το ευρώ και ΕΛΕ.. κάτι σαν σοσιαλισμό στις 8 και η Ελλάδα στους Έλληνες δηλαδη!
..πότε οι εκτος ΚΚΕ αριστερά θα κάνει αυτοκριτική? Αντι να επικρίνει το ΚΚ για τους κακούς αγώνες του ας αναρωτηθεί γιατί ουδέποτε οργάνωσε εργάτες και έκανε αγώνες σε εργασιακούς χώρους..όπως και γιατί διαρκώς ο στόχος της είναι να πέσει η μία ή άλλη κυβέρνηση αλλά για τα μονοπώλια τσιμουδιά!!!!!
Συμφωνώ γενικά με το άρθρο του Παναγιώτη ΜΑυροειδή. Το ΚΚΕ εδώ και χρόνια βριζει, ρίχνει λάσπη και συκοφαντεί όποιον άλλο αριστερό ή κομμουνιστή (και οργάνωση συνάμα όπως λέει το άθλιο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ πως είναι κατασκέυασμα (!!!) της άρχουσας τάξης) θεωρώντας τον εαυτό του σαν το μοναδικό κόμμα που αξίζει να υπάρχει και που μαζέυει εργαζόμενους.
Το ένα ψέμμα πάνω στο άλλο.
Τώρα κάτι παέι να αλλάξει. Ο κόσμος και φυσικά κυρίως ο εργατόκοσμος και η νεολαία, κατεβαίνουν στους δρόμους, καταλαβμανουν πλατείες και διεκδικούν. Διεκδικούν με έναν τρόπο που το ΚΚΕ σνομπάρει, υποτιμά και περιφρονεί.
Και τώρα το ΚΚΕ κάνει και τη στροφή του. Εκεί ππου πριν λίγες μέρες έβριζε άλλες αριστερές οργανώσεις επειδή (λάθος τους κατ εμέ) δεν βάζουν το αναγκαίο αίτημα της εξόδου από ΟΝΕ και ευρώ σαν ξεπουλημένες, τώρα έρχεται το ίδιο να αποδεχτεί αυτή την λογική.
Αναφέρει η ΑΛέκα πως η έξοδος από ΟΝΕ/ΕΥΡΩ τώρα είναι καταστροφική!! Εμ τότε κουκλα μου, γιατί παλεύεις ενάντια στο μνημόνιο όταν ξέρεις και συ και το ΚΚΕ πολύ καλά πως αν ανατρέψουμε το μνημόνιο αυτόματα βγαίνουμε εκτός ευρω;;;;
Γιατί το ΚΚΕ προσπαθεί να σπείρει παραπέρα απογοήτευση και μοιρολατρία στον εργαζόμενο κόσμο, αναπαράγοντας όλη την κινδυνολογία/τρομοκρατία των καθεστωτικών ΜΜΕ, και της άρχουσας τάξης;;
Γιατί το ΚΚΕ δεν τολμα να πεί πως ΝΑΙ έξοδος από ΟΝΕ/ΕΥΡΩ με βάση την πάλη και την εξεγερση του λαού ο οποίος ΜΠΟΡΕΙ να επιβάλλει μια άλλη πορεία για τη χώρα που να διασφαλίζει τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας;;
"σε σχολές και σωματεία η ρητορική σας είναι κευνσιανή: κρατικοποιήσεις τραπεζών, δημόσιες επενδύσεις αποδέσμευση απο το ευρώ και ΕΛΕ.. κάτι σαν σοσιαλισμό στις 8 και η Ελλάδα στους Έλληνες δηλαδη! "
Σοφιστεία...πολύ άπλα!
Ξέρεις γιατί? Διότι εργοστάσια στην Αργεντινή κοινωνικοποιήθηκαν από αστική κυβέρνηση μετά την κρίση του 2001,για να μην καταρρεύσουν τα πάντα...συνεπώς "οι εργάτες στα εργοστάσια" είναι τσιτάτο και εντελώς "πολιτική ατζέντα" τύπου "ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΣ"...αν σύντροφε του ΚΚΕ είχες λίγες γνώσεις διεθνής πολιτικής οικονομίας δε θα είχες τόσο εσφαλμένη τοποθέτηση.
Η εθνικοποίηση των τραπεζών μπορεί να γίνει και από αστική κυβέρνηση και βαρεθήκαμε να απαντάμε στους μοναχικούς επαναστάτες του ΚΚΕ...ο ογκόλιθος που λέγεται δημόσιο/ιδιωτικό χρέος,η πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίων,η φορολογική πολιτική που είναι καθαρά παρανοϊκη...σε αυτά η Αριστερά πώς απαντά?
Αν απαντούσε ενωτικά,μάλλον δε θα υπήρχαν "αγανακτισμένοι"...
..αρα είναι όντως πολιτικές αστικες διαχείρισης για να μην καταρρέυσει το συστημα.. στην αργεντινή έχουν και σήμερα καπιταλισμό και με τεράστια ανεργία και φτώχεια. Όσο για την δήλωση της Παπαρήγας , καλό θα ήταν να διαβάζουμε αυτό που λέγεται κι όχι αυτό που θέλουμε..ή αν το κάνουμε ας μην κατηγορούμε τους άλλους για λασπολόγους!
''Αυτό που είπε η Παπαρήγα είναι απλό: όταν έχουν χρεωθεί σχεδόν όλα τα νοικοκυριά (εκτός του ελληνικού κράτους) με δάνεια στις τράπεζες, αν πάμε στη "νέα δραχμή", θα έχουμε άμεση υποτίμηση κι έτσι οι μισθοί-συντάξεις θα είναι σε υποτιμήμενες δραχμές ενώ τα δάνεια θα παραμείνουν σε ευρώ''
Γιατι παρακαλώ? ποιος το λεει αυτό? γιατι ειναι απαραιτητο? ριξε μια ματια καλέ μου φίλε στην περιπτωση της Ισλανδίας να δεις πως καθόλου δεν είναι απαραίτητο....ανάγκα και οι θεοι πειθονται...η απόσυρση από το ευρω ειναι πολιτικη απόφαση...και προυποθετει σκληρο αγωνα....θα γινει και απο την αστική ταξη αν φοβηθει τα χειροτερα...πολιτική απόφαση και προιον του ιδιου αγωνα θα ειναι και οι εθνικοποιησεις τραπεζων...πραγματι χωρις αυτο δεν εχει νόημα η σταση πληρωμων...με εθνικοποιημενες τραπεζες και με το πιστολι στον κροταφο της οποιοδηποτε κυν=βερνησης, τα δανεια επισης μετατρεπονται...απόσυρση απο το ευρω σημαινει ανακτηση του οπλου της νομισματικής πολιτικής...αυτη ακριβως ειναι η ουσία...οχι ο ερωτας για την δραχμή...αλλο θα ειναι το προβλημα με την δραχμη και την υποτιμηση...τα ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ θα γίνουν πανακριβα πχ τα καυσιμα...αλλα και αυτο ειναι σχετικο...για παραδειγμα η βενζινη πολιεται 1.60, αλλα βγαινει απο το διυλιστηριο με τιμη 55 λεπτων...τα υπολοιπα ειναι κρατικοι φοροι, οι οποιοι μπορουν φυσικα να μειωθούν
τελος θα ελεγα, είναι πραγματι καπως περιεργο η αριστερα με επιρροη οπως το ΚΚΕ να εχει τετοια ηττοπάθεια και τετοια φτωχεια ιδεων και η μικρες εξοκοινοβουλευτικες ομαδες οπως το ΝΑΡ να εχει τόσο πλούτο προσεγγισεων, αλλα και προφα΄νη αδυναμία να τους δώσει υλική δυναμη
αυτα τα δυο αν δεν συνδυαστουν καλοι μου φιλοι καηκαμε
ας δουμε την εμπειρια της Ισλανδιας
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=48336953
"τελος θα ελεγα, είναι πραγματι καπως περιεργο η αριστερα με επιρροη οπως το ΚΚΕ να εχει τετοια ηττοπάθεια και τετοια φτωχεια ιδεων και η μικρες εξοκοινοβουλευτικες ομαδες οπως το ΝΑΡ να εχει τόσο πλούτο προσεγγισεων, αλλα και προφα΄νη αδυναμία να τους δώσει υλική δυναμη
αυτα τα δυο αν δεν συνδυαστουν καλοι μου φιλοι καηκαμε "
Επιτέλους ένας που το βλέπει σφαιρικά και δεν βλέπει παντού αντι-ΚΚΕ και αντι-ΝΑΡ λογικές...επιτέλους ας συζητήσουμε ας αφήσουμε τις κομματικές έριδες,καθώς τα πράγματα φαίνεται πως πηγαίνουν σε όξυνση!
μια ακομη τεκμηριωμενη κριτικη στην Αλεκα Παπαρηγα από τον οικονομολογο Σ.Μαυρουδέα, συνεργαζόμενο μεχρι προσφατα με το ΚΚΕ
http://stavrosmavroudeas.wordpress.com/
Α! μάλιστα ΕΛΕ με την καπετάνισσα Σακοραφα ως αλλη Ροζα
ετσι χύμα και ξαφνικά εκτος ευρώ με πλήρη εξάρθρωση της
κοινωνίας να μας φορτώσουν και την εκτροπή της κρισης τους
και να ζητουν πισω τους εθνοπατέρες και την "αριστερα"
( τα εισαγωγικά τα βαζω διοτι ο όρος αριστερα ειναι πολυ
γενικός και μπερδεύομαι ) για δεν ξερω και εγω ποσα χρονια
στο καναβατσο
Και απορώ με τους όψιμους υπερ επαναστάτες που θεωρούν
οτι ο κοινωνικός μετασχηματισμός ειναι δικη μας υπόθεση και
τα εκατομμύρια των ελληνων ειναι γλαστρες που απλα θα τους ανακοινώσουμε
τις εξελίξεις (θα τους κάνουμε έκπληξη)
ανώνυμε 2:21
άλλο πραγμα το βρίσιμο και αλλο η πολεμική κριτικη που
συνηθίζεται εδω και 150χρονια με την προϋπόθεση να ειναι
στέρεη πολιτικα και οχι συναισθηματική και αφηρημένη
Δημοσίευση σχολίου