Μνημόσυνα

Σήμερα είναι η επαίτειος του θανάτου των υπαλλήλων της Marfin-Λαϊκή από ρίψη μολότωφ στο κτήριο της τράπεζας.

Είναι επίσης η επαίτειος του θανάτου του εργατικού κινήματος εν Ελλάδι, που από τότε μάς έχει ουσιαστικά αφήσει χρόνους.

Ο θάνατος της Αριστεράς δεν φαίνεται να μπορεί να τοποθετηθεί χρονικά σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, αλλά αξίζει παρατήρησης το γεγονός ότι έφυγε αδόξως από τον μάταιο τούτο κόσμο και δεν το πρόσεξε ιδιαίτερα κανείς, προφανώς γιατί δεν έλειψε και πολύ σε κανένα η Αριστερά των τελευταίων 40 ετών.

Οι θάνατοι αυτοί συνδέονται μεταξύ τους: ο θάνατος του κινήματος εν τη γεννέσει του είναι και θάνατος της Αριστεράς, μιας και Αριστερά χωρίς κίνημα βάσης είναι απλώς καρέκλες στη βουλή και δηλώσεις στα κανάλια και τις εφημερίδες. Το ΚΚΕ πιθανόν να έχει αντίθετη άποψη, ξεχνώντας την ιστορία του αρκετά για να θεωρήσει το κόμμα σημαντικότερο από το κίνημα που το δημιούργησε, αλλά τότε τόσο το χειρότερο για το ΚΚΕ.

Και ο θάνατος του κινήματος εν τη γεννέσει του οφείλει ένα σημαντικό ποσοστό στον θάνατο των υπαλλήλων της Marfin-Λαϊκή, ο οποίος ανέδειξε την αδυναμία του κινήματος να εξασφαλίσει μια στοιχειώδη αυτοπροστασία μέσω της αυτοπειθαρχίας. Έκτοτε, υπάρχει αρκετή αυτοπειθαρχία, αλλά η ελπίδα και η φλόγα έχουν σβήσει.

Το καλό (ή κακό· είναι δύσκολο να αποφασίσεις) με τις αδυναμίες του λαού είναι ότι το κόστος τους το πληρώνει μόνος του ο λαός. Σε αντίθεση με τις αδυναμίες των ηγετών και κυριάρχων του, τις οποίες πληρώνει πάλι μόνος του ο λαός.

Ο λαός αυτός βρίσκεται επί του παρόντος σε ένα ιστορικό χαμηλό από άποψη αυτοπεποίθησης, οράματος, συγκρότησης και ελπίδας σε κάτι. Το διάστημα για το οποίο θα παραμείνει σε κατάσταση παράλυσης είναι άγνωστο σε όλους. Το τι θα τον βγάλει από αυτή, επίσης. Οπωσδήποτε όμως, η ακροδεξιά έχει αυτή την στιγμή περισσότερες πιθανότητες να είναι πρωταγωνίστρια στην όποια του αντίδραση, μια και έχει δεχτεί λιγότερα πλήγματα σε ό,τι αφορά την φερεγγυότητά της στα μάτια του μέσου ανθρώπου από ό,τι η αριστερά: η συνομωσιολογική θεώρηση των πραγμάτων είναι φτιαγμένη ώστε να τρέφεται από τις ίδιες της τις διαψεύσεις, ενώ η δεδηλωμένα λογοκρατική ανάλυση μιας κατάστασης καταστρέφεται όταν διαψεύδεται από τα γεγονότα και χρειάζεται πολύ χρόνο ώστε να κάνει τις όποιες απαραίτητες προσαρμογές στον θεωρητικό της εξοπλισμό και να επανέλθει. Οπωσδήποτε, η τραγικά εσφαλμένη αριστερή εκδοχή της φιλελεύθερης ιδέας της κρίσης ως "ευκαιρίας" διαψεύστηκε παταγωδώς· μπορεί ο Λένιν να έκανε ανάλογες σκέψεις για την πολεμική κρίση που έφερε ο ιμπεριαλισμός και να δικαιώθηκε, αλλά οι περιστάσεις στην χώρα του, σε ό,τι αφορά τον βαθμό προετοιμασίας της μάζας για ανατροπή και σε ό,τι αφορά την σχετική απομόνωση και αδυναμία του τσαρικού κράτους, δεν μπορούν να μεταφερθούν στην πρώην βλακωδώς παραμυθιασμένη και νυν αδιέξοδα μιζεριασμένη Ελλάδα του 2011.

Βέβαια, κάθε χαμένη ευκαιρία για ένα μικρό βήμα μπροστά είναι μια ευκαιρία για ένα μεγάλο βήμα πίσω: για μας, το βήμα πίσω πρέπει να είναι η επανεξέταση βασικών προβλημάτων που τίθενται από την ιστορία του εργατικού κινήματος και του Μαρξισμού σε περιόδους κρίσης. Εκεί θα πρέπει να ενσκύψουμε και να ξαναμελετήσουμε το τι συνέβει και γιατί, και μάλιστα διεξοδικά. Όταν η ιστορία σε βάζει στο ράφι, σου δίνει μια εξαιρετική ευκαιρία να διαβάσεις όσα δεν προλάβαινες όταν ακόμα νόμιζες ότι επισπεύδεις την ιστορία. Καλό διάβασμα λοιπόν σε όλους.

Αναδημοσίευση από Radical Desire