Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο από το χθεσινό "Ποντίκι", που "έχει πιάσει το νόημα", και αναφέρει αυτό που λέμε και εμείς σε μια σειρά άρθρων μας εδώ και πολύ καιρό, ότι δηλαδή η Γερμανία απομακρύνεται από το ΝΑΤΟ, και "κρυφοκοιτάζει" προς το στρατόπεδο της Ρωσίας (και της Κίνας).
Για όποιον ενδιαφέρεται, εδώ και μερικά από τα σχετικά άρθρα που έχουμε δημοσιεύσει επί του θέματος:
- Τι γίνεται με τη Γερμανία και τη Ρωσσία;
- Γερμανία-Ρωσία-Συμμαχία;
- Γερμανία-Ρωσία-Συμμαχία; [part2]
- Γερμανία: Καλό το ΝΑΤΟ, αλλά και η Ρωσία-Κίνα δεν είναι άσχημες
Ας δούμε τώρα και το άρθρο από το "Ποντίκι":
Μεγάλο «παιχνίδι»
Σήμερα οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών - µελών του ΝΑΤΟ συζητούν µε τον υπουργό Άµυνας της Ρωσίας για το σύστηµα αντιβαλλιστικής άµυνας - Ballistic Missile Defense (BMD) - που µεθοδεύουν να εγκαταστήσουν οι Αµερικανοί στην Ευρώπη. Το θέµα αυτό, όσο κι αν δεν φαίνεται µε την πρώτη µατιά, έχει άµεση σχέση µε τον οικονοµικό πόλεµο, ο οποίος - µε τη µορφή της κρίσης χρέους - συγκλονίζει την Ευρώπη, µε βασικό πεδίο µάχης αυτήν την περίοδο την Ελλάδα.Βέβαια, να πούμε ότι είναι λανθασμένη η άποψη του συντάκτη του "Ποντικιού" στην τελευταία παράγραφο, καθώς εμμέσως πλην σαφώς υποννοεί ότι αν ο Γιωργάκης δεν είχε φέρει το ΔΝΤ (παρέα με τη Μέρκελ - η Γερμανία δεν ήθελε/μπορούσε προφανώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση αυτή μόνη της), τότε όλα θα ήταν "μέλι-γάλα".
Για να διακρίνει κάποιος τα στρατόπεδα αυτού του πολέµου θα πρέπει να αποφύγει τον παραµορφωτικό φακό του υποτιθέµενου Τέλους της Ιστορίας και να επιστρέψει στα παραδοσιακά γεωπολιτικά σχήµατα ανάλυσης. Εκεί όπου οι µεγάλες δυνάµεις µάχονται για την κυριαρχία. Μέσα σε ένα τέτοιο σχήµα το ΝΑΤΟ έχει περιγραφεί ως (αµερικανικός) µηχανισµός που κρατά τη Γερµανία «κάτω», τη Ρωσία «έξω» και την Αµερική «µέσα» στην Ευρώπη.
Είναι προφανές - και αυτό συµπίπτει µε την κρίση χρέους - ότι τόσο η Γερµανία όσο και η Ρωσία είναι πια τόσο ισχυρές, ώστε ίσως µπουν στον πειρασµό να αµφισβητήσουν την αµερικανική πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη.
Η διαμόρφωση της γερµανορωσικής στρατηγικής σχέσης, ωστόσο, πυροδοτεί την ανασφάλεια και αναµοχλεύει φοβίες του παρελθόντος σε χώρες όπως οι Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Βαλτικές Δηµοκρατίες, Ρουµανία, Βουλγαρία. Οι περιγραφόµενες και ως «νέα Ευρώπη» χώρες, ανάµεσα στον υπό διαµόρφωση γερµανορωσικό πόλο ισχύος και τις ΗΠΑ, τάσσονται ξεκάθαρα µε τους Αµερικανούς.
Με τις ΗΠΑ επέλεξε να «παίξει» ο Γιώργος Παπανδρέου, η κυβέρνηση του οποίου µετέτρεψε τη χώρα στην «πόρτα» εισόδου του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου (εργαλείου των ΗΠΑ) στο γερµανικό µαγαζί. Την ευρωζώνη...
Η ελληνική οικονομία - κοινωνία πληρώνει ήδη το πανάκριβο τίµηµα της συµµετοχής της χώρας σε ένα πολύ µεγάλο παιχνίδι που εξελίσσεται επί ελληνικού εδάφους. Με µοχλό το χρέος οι µεγάλες δυνάµεις διεκδικούν το ελληνικό πιόνι στη σκακιέρα της σύγκρουσής τους. Το ποιος θα κερδίσει ίσως έχει ελάχιστη σηµασία για τη σηµερινή και την επόµενη ελληνική γενιά...
Αυτό δεν είναι αλήθεια, καθώς αν δούμε καθαρά την κατάσταση, θα διαπιστώσουμε ότι η άρχουσα τάξη χρειάζεται να "κινεζοποιήσει" τους δυτικούς εργάτες, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο, ώστε μετά να βγάζει το επιθυμητό (για την ίδια) ποσοστό κέρδους όταν επενδύει. Και αυτό ισχύει με ή χωρίς το ΔΝΤ.
Κατά τα άλλα όμως, η σκέψη του συντάκτη για το σταδιακό-μακροχρόνιο πέρασμα της Γερμανίας από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία-Κίνα είναι σωστή. Θυμίζουμε και το πιο πρόσφατο "κρούσμα" αυτής της τάσης, με τη Γερμανία να ΜΗΝ υποστηρίζει τη ΝΑΤΟική εκστρατεία στη Λιβύη, αλλά να τάσσεται υπέρ της "ουδέτερης" θέσης που είχε το στρατόπεδο Κίνας-Ρωσίας. Το επόμενο διάστημα θα δούμε ίσως και πιο πολλά.
Δημοσίευση σχολίου