Το πρόβλημα για την άρχουσα τάξη είναι πως δε ξέρει τι θα βγάλουν οι κάλπες, καθώς ποιος ξέρει τι σενάρια συγκυβέρνησης θα χρειαστεί να γίνουν ώστε να βγει μια κυβέρνηση, και ποιος ξέρει τι "αντοχές" θα έχει μια τέτοια κυβέρνηση (δεν είναι τυχαία και η διαρκής αλλαγή του εκλογικού νόμου, ώστε να πριμοδοτεί ολοένα και πιο πολύ το πρώτο κόμμα, μπας και κάνουν αυτοδύναμη κυβέρνηση)
Ωστόσο, το πρόβλημα για τη δική μας μεριά είναι ακόμα μεγαλύτερο, είναι η τραγική έλλειψη πολιτικής οργάνωσης.
Για παράδειγμα, βλέπουμε πως σε κοινωνικό επίπεδο ο λαός είναι στις πλατείες, οι βουλευτές δεν τολμούν καν να ξεμυτίσουν έξω χωρίς να τους επιτίθεται ο κόσμος, κτλ.
Όμως, σε πολιτικό επίπεδο ο κόσμος αυτός "απουσιάζει", με την έννοια ότι δεν υπάρχουν συνδικάτα για να κοντράρουν τον εργοδότη, ούτε -πολύ περισσότερο- εργατικό κόμμα για να κοντράρει την κρατική κυβέρνηση.
Ο κόσμος πχ βγαίνει στις πλατείες και λέει "δε θέλουμε το μνημόνιο", "δε δεχόμαστε το χρέος", κτλ, ωστόσο ΔΕΝ υπάρχει τρόπος για να το επιβάλλει αυτό πολιτικά.
Δυστυχώς δηλαδή πρόκειται περί θρηνολογίας, ή έστω ευχολογίων, που όμως ΔΕΝ μπορούν να μετατραπούν σε πράξη, αν δεν κινηθείς για να καταλάβεις την εξουσία.
Για να αντιμετωπιστεί το χρέος, το μνημόνιο, κτλ, θα πρέπει -για να το πω απλά- κάποιος να βάλει την υπογραφή σε ένα αντίστοιχο έγγραφο και να πει πχ ότι "κάνουμε στάση πληρωμών - δεν αναγνωρίζουμε το χρέος". Αν ο λαός δεν οργανωθεί, πώς θα προκύψουν οι λαϊκοί ηγέτες που θα υλοποιήσουν τέτοιες πολιτικές; Εκτός και αν ο λαός απλά παραδοθεί σε έναν δικτάτορα, που θα υπογράφει ότι θέλει αυτός, με το λαό εντελώς απόντα (δηλαδή όπως τώρα, χωρίς όμως καν τις όποιες δυνατότητες πάλης υπάρχουν σήμερα)...
Να λοιπόν το γιατί χρειάζεται η πολιτική οργάνωση, την οποία τα παπαγαλάκια του συστήματος κατά βάθος την τρέμουν και γι' αυτό πανηγυρίζουν και προωθούν την ανοργανωσιά:
Όσο ο λαός απλά "γκρινιάζει", χωρίς όμως να μετασχηματίζει τη γκρίνια αυτή σε πολιτική πράξη, ώστε να διεκδικήσει να υλοποιηθούν τα συμφέροντα του, τόσο η άρχουσα τάξη θα συνεχίζει να κατέχει το μονοπώλιο της πολιτικής οργάνωσης, και άρα σε πολιτικό επίπεδο θα έχει το μονοπώλιο της διεκδίκησης της εξουσίας.
Άρα, μόνο αυτή "θα βάζει την υπογραφή της", σε όσες αποφάσεις προφανώς συμφέρουν αυτή (και άσε τα "κορόιδα" να φωνάζουν, αρκεί να μένουν ανοργάνωτοι, και άρα αδύναμοι και απροστάτευτοι, τόσο στη δουλειά χωρίς μαχητικό σωματείο απέναντι στις ορέξεις του εργοδότη, όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο απέναντι στις ορέξεις της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του ΣΕΒ, του έτσι, του αλλιώς, κτλ, κτλ, κτλ).
Όπως έχω ξαναπεί, η σημερινή αριστερά είναι "μικρή" (ποσοτικά και ποιοτικά) για να εμπνεύσει μαζικά το λαό, ειδικά σε μια συγκυρία μεγάλης "κρισιμότητας", που απαιτείται να γίνουν μεγάλα βήματα σε μικρό χρονικό διάστημα. Πρέπει όμως ο κόσμος να αρχίσει να οργανώνεται, έστω σε δικά του οργανωτικά σχήματα αν δεν είναι πεισμένος για την υπάρχουσα αριστερά - και όσοι κατανοούν την αναγκαιότητα της οργάνωσης θα πρέπει να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση το συντομότερο δυνατό αν θέλουμε όντως να πάρουμε την εξουσία από τους σημερινούς κρατούντες, και όχι απλά να γκρινιάξουμε, να θρηνολογούμε και να ευχολογούμε.
+ σχόλια + 1 σχόλια
αυτο που γινεται αυτες τις μερες στην πλατεια συνταγματος και στις αλλες πλατειες ειναι η αυτο-οργανωση των λαϊκων μαζων. Αυτο για μενα ειναι η λυση στα αδιεξοδα του σαπιου καπιταλιστικου συστηματος και την κατακερματισμενης και αδυναμης να εμπνευσει αριστερας. Αυτη ομως ειναι μια διαδικασια η οποια πρεπει να περασει απο διαφορα σταδια ωριμανσης. Μερικα απο αυτα ειναι το να κατεβουμε επιτελους στους δρομους, να μοιραστουμε προβληματισμους και σκεψεις, να μαθουμε να λειτουργουμε συλλογικα και να σκεφτομαστε πολιτικα. Πανω σε αυτο το οικοδομημα θα στηριχθουν οι αγωνες των λαϊκων μαζων για αλλαγη του συστηματος προς κατι καλυτερο.
Δημοσίευση σχολίου