Η ποιητική έκφραση του πολιτικού ιερατείου καμένη γη βγάζει στις μάζες ένα μητρικό φίλτρο. Κυλάει ο τέντζερης της απροσμέτρητης ασωτίας μιας αστικής τάξης που ελέγχει από οργασμό μέχρι αναγνώσματα και βρίσκει το καπάκι της δημοκρατίας του ήπιου διαλόγου, της διαβούλευσης και του βουλευτή-παλλακίδα που έχει χορηγό εφοπλιστή ή ζωέμπορα.
Ο παπανδρεϊσμός πόνταρε στον ανεκπλήρωτο ερωτισμό του έλληνα που ήθελε να γίνει μόνιμος σε καθεστώς καπιταλισμού. Να κάνει τραπέζι γάμου δείχνοντας τον πολτό πλούτου που του έκλεψαν οι πλατύστερνες ευρωπαίες στους δυο μεγάλους πολέμους και του πέταξαν έπειτα στα μούτρα, αφού τον δούλεψε το μπλέντερ των τραπεζών. Διαμόρφωσαν με τη συνδρομή ακαδημίας, ψυχολόγων, διαφημιστών ένα είδος νεόπλουτου επιδειξία που ακόμα και στο χείλος του γκρεμού λειτουργεί με το θεολογικό δόγμα πασόκου κοινοτάρχη.
Ακόμη κι όσοι διαφωνούν, μένουν στην παράταξη δηλώνοντας πως υπήρξαν ερωτευμένοι με τον ιδρυτή διαβιώντας με τον ευσεβή πόθο να ξαναζήσουν τον έρωτά τους με τον υιό. Έλα όμως που ο υιός είναι δοσμένος αλλού. Έχει εραστές που τον λατρεύουν όσο τίποτε στον κόσμο. Του έχουν έτοιμο βάθρο στον οργανισμό ενωμένων εθνών. Δούλεψαν τέσσερις γενιές γιʼ αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο.
Η αγία Αμερική και τα πλάσματα των λόμπι βρήκαν το μεσσία του συστήματος. Μετεμφυλιακά πειραματίστηκαν στο ελληνικό μοντέλο με μπαλαντέρ τρεις πολιτικές οικογένειες. Αυτή όμως που τα κατάφερε είναι η οικογένεια Παπανδρέου. Γουρουνοποίησε μεγάλο μέρος του λαού μετατρέποντάς τον σε σημαιάκια πλατείας, γηπέδου, εκκλησίας. Θεσμοθέτησε το σκυλάδικο ως τρόπο ζωής, ισοπέδωσε τη ζωή της υπαίθρου εξομοιώνοντάς τη με το διαμέρισμα. Έχτισε διεφθαρμένα πολιτικά κοίτη που τα βαφτίζει σήμερα αντιπροέδρους, θεματοφύλακες μιας αδίστακτης οικονομικής φατρίας που λυμαίνεται τους λαούς.
Όποιος τρώει ακόμα τα παραμύθια περί σωτηρίας της πατρίδας είναι ή ηλίθιος ή κοράκι που περιμένει να κερδίσει ένα γενναιόδωρο μπουναμά απʼ τους συγγενής του πεθαμένου. Ηλίθιοι με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου είναι οι απανταχού ψηφοφόροι του δικομματικού αμοραλισμού που νομίζουν ότι σώθηκαν απʼ τη χρεωκοπία. Κοράκια με την ουσιαστική έννοια του όρου είναι καθηγητές της Παντείου, πρώην αριστεροί, αγωνιστές που χτυπούσαν φραπέ στο πολυτεχνείο την ώρα που το τανκ ισοπέδωνε την πύλη, υγιείς εφοπλιστές, μαζορέτες του επιχειρείν, δάσκαλοι καινοτόμοι της ψηφιακής εποχής που γλείφουν τα κόπρανα της μις Μπίλντερμπεργκ, δούκισσες της Πλακεντίας και των σπέσιαλ ολύμπικς, πλούσιες κυρίες της αγαθοεργίας και του μπότοξ που νομίζουν πως τα παιδιά είναι κουτάβια τους, τζαμπατζήδες που γλυκαίνονται απʼ τη γλίτσα των φριπρές, αγανακτισμένοι που η κάψα τους είναι να μη μολυνθούν από τα συνδικάτα αλλά να τους ξαναδώσουν πίσω το τεμάχιο μισθωτής μιζέριας.
Ένας ολόκληρος κόσμος ξεμπούκαρε απʼ τις τρύπες του. Απατημένοι του τρίτου δρόμου που ήταν θαμμένοι τόσα χρόνια στις καταβόθρες του κινήματος βγαίνουν στις πλατείες κάνοντας βαρύγδουπες αναλύσεις εξόδου από την κρίση. Αποκρύπτοντας από τους χάνους ότι ζούμε σε ένα σύστημα κρίσης. Πως η ανασφάλεια είναι το οξυγόνο του συστήματος. Πως ο Γιωργάκης δεν κάνει λάθη. Πως λειτουργεί με ακρίβεια χειρούργου. Πως τόσα χρόνια μεγαλείου εθνικών κατακτήσεων περήφανων ολυμπιακών αγώνων και ποδοσφαιρικής εκσπερμάτωσης οι υπογραφές στις συνθήκες έπεφταν σα το χαλάζι. Μάαστριχτ, Σένγκεν, Λισαβόνα. Που ήταν τότε οι σοφοί εξηγητάδες που έγιναν εν μια νυκτί αντισυστημικοί και θα ξαναγίνουν συστημικοί μετά την κρίση; Α ναι! τότε ειρωνευόταν τον ξύλινο λόγο, δέχονταν σιωπηρώς την εξομοίωση του ναζισμού με τον κομουνισμό, περίμεναν θεσούλα σε επιτροπή. Τότε που καταστρέφονταν η παραγωγική αυτάρκεια και εντάσσονταν σε ένα πανευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας εξαρθρώνοντας τις αγροτικές υποδομές και τη μικρή κατά τόπους παραγωγή.
Αλήθεια ποιος δανείζει με τόση σπουδή ένα χρεοκοπημένο! Μήπως αυτός που κατέστρεψε με τις μονοκαλλιέργειες και τον βιομηχανικό καταμερισμό της εργασίας την τροφική μας αυτάρκεια επιβάλλοντας τη χρηματική οικονομία εξαναγκάζοντάς μας στη συνέχεια να αγοράσουμε εκείνο που μας έκλεψε με επαχθείς όρους!
Το σύγχρονο κράτος μας επανδρώθηκε από μια τοπική ελίτ σπουδαγμένη στα πανεπιστήμια των αποικιακών κέντρων. Μιας ελίτ αποκομμένης απʼ τον ντόπιο πληθυσμό και συνηθισμένης να ταυτίζει τα συμφέροντά της με τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί. Στη δεκαετία εξήντα ονομάστηκε νεοαποικισμός ενώ στις μέρες μας παγκοσμιοποίηση. Αυτή η ελίτ ετοιμάστηκε για να προσφέρει οξυγόνο στις ήδη κλονισμένες από την προηγούμενη κρίση αγορές. Νομοτελειακά όμως οδήγησε σε κρίση υπερσυσσώρευσης με αποτέλεσμα η τραγωδία μιας αλυσίδας χωρών να ξεκινάει απʼ την υπανάπτυκτη περιφέρεια και να φτάνει αισίως στην ανατολική και την νότια Ευρώπη.
Καταλήξανε λοιπόν οι ίδιες ελίτ να πασχίζουν να διασώσουν τον κλονισμένο χρηματοπιστωτικό τομέα με μια ληστρική λεηλάτηση των εργαζόμενων πληθυσμών. Στην Ελλάδα επινόησαν το μύθευμα του λιγότερου κράτους διεξάγοντας με τη βοήθεια παρακράτους και ΜΜΕ έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον της εργασίας και των όποιων κατακτήσεων που είχαν προκύψει απʼ τις συγκρούσεις μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η μεγάλη τρομάρα του συστήματος υπήρξε ανέκαθεν η ένοπλη πάλη. Γιʼ αυτό εξάλλου κι αυτή η ασίγαστη ρητορική περί βίας. Το ίδιο σύστημα που παράγει δυναμικά βία και βαρβαρότητα με γεωμετρική πρόοδο υποκριτικά και δόλια ποινικοποιεί ακόμα και τις ειρηνικές διαδηλώσεις. Η βία δεν είναι μόνο οι βόμβες και ο στρατός κατοχής στις ανυπάκουες χώρες αλλά και το μεροκάματο εκατομμυρίων εργατών απʼ τις κακαοφυτείες της Ιάβας μέχρι της βιοτεχνίες της Ινδονησίας που δεν αρκεί για να αγοράσουν μια σοκολάτα συσκευασμένη στον πολιτισμένο κόσμο. Η βία είναι το ξεζούμισμα των πρώτων υλών, η έλλειψη πόσιμου νερού στα δυο τρίτα του πλανήτη απʼ τη γενικευμένη μόλυνση. Η βία είναι δημιούργημα του κέρδους και της υπεραξίας. Είναι παράγωγο της εκμετάλλευσης.
Ας το διαβάσει καλά ο φιλόσοφος των πρωινάδικων κύριος Ράμφος απʼ τον σκονισμένο Ηράκλειτο, που διατυμπανίζει πως το χρέος προέκυψε απʼ την πολλή μαρμέλαδα (επιδόματα) που άλειψε η μαμά εξουσία στο ψωμάκι του παιδιού (λαός). Ας το καταλάβουν οι κούφιες ηθικολογικές κραυγές που ακούγονται εναντίον των κακών κερδοσκόπων από στόματα προοδευτικών και αριστερών κάθε είδους, λες και υπάρχει μια έντιμη και ηθική παραγωγική οικονομία στην οποία θα πρέπει να επιστρέψουμε, λες και το κέρδος δεν είναι η καταστατική αρχή που κινεί την καπιταλιστική οικονομία, λες και δεν στηρίζει το σύστημα τη βιωσιμότητά του πάνω στη δύναμη στραγγαλισμού της ανθρώπινης ζωής και της φύσης στο ικρίωμα της λεγόμενης αξιοποίησης. Της αέναης δηλαδή κερδοφορίας του κεφαλαίου που είναι η μόνη αξία και ο μόνος σκοπός του. Της λεγόμενης ανάπτυξης, δηλαδή της ανάλωσης ανθρώπων και φυσικών πόρων στην ξέφρενη επιδίωξη κέρδους.
Η επινόηση που χρησιμοποιείται ως στρατηγικό πλέον σχέδιο είναι το, υποχρέωση ή θάνατος. Ή ξεπληρώνεις τους δανειστές σου ή τα παιδάκια σου δεν θα έχουν γάλα να πιούν. Δίλλημα που η εξουσία διαχέει στις μάζες κεφαλαιοποιώντας εκ νέου ακόμα και το ένστικτο επιβίωσης. Όμως ο μολυσμένος ηθικά άνθρωπος απʼ τη διαστροφική βεβαιότητα πως το σύστημα αυτό ακόμα και με τις στρεβλώσεις του είναι το καλλίτερο δεν μπορεί να κατανοήσει πως η υποχρέωση είναι νομοτελειακά και θάνατος.
Ο Μπρέχτ έγραψε:
Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι
είσαστε χαμένοι.
Φίλος σας είναι η αλλαγή
η αντίφαση είναι σύμμαχός σας.
Από το Τίποτα
πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί
πρέπει να γίνουνε τίποτα.
Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε
αυτό που σας αρνιούνται.
Δημοσίευση σχολίου