Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι ο κύκλος των «αγανακτισμένων της πλατείας» έκλεισε. Όπως έκλεισε και ένας κύκλος 24ωρων απεργιών της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα ξαναέχουμε κίνημα ή δεν θα ξαναδούμε εκδηλώσεις που να μοιάζουν μ’ αυτές που ολοκληρώθηκαν. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα πρόκειται για συνέχεια αλλά για κάτι νέο.
Ηταν πολλοί αυτοί που βιάστηκαν να μιλήσουν για «νέο κίνημα», «νέες μορφές οργάνωσης» και τα συναφή. Όπως κάνουν κάθε φορά που το κοινωνικό κίνημα ξωηρεύει και βγαίνει στο δρόμο. Όμως, αυτό που ζήσαμε δεν ήταν τίποτα το νέο, αλλά εκδήλωση με διαφορετικό τρόπο του παλιού. Ένα κίνημα διακατεχόμενο από την αστική ιδεολογία, με μπόλικο θυμό, αλλά χωρίς στόχευση. Και προπαντός χωρίς ριζοσπαστική συμπεριφορά. Από την άποψη αυτή ήταν πολύ πίσω από την νεολαιίστικη έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008, η οποία με την εκρηκτικότητά της και την εκτεταμένη χρήση της αντι-βίας δημιούργησε άλλη αίσθηση και έκανε το αστικό κράτος να αισθανθεί την απειλή. Αντίθετα το κίνημα των ‘αγανακτισμένων» ουδέποτε απετέλεσε απειλή για το σύστημα, γι’ αυτό και το κολάκεψαν τόσο πολύ τα αστικά ΜΜΕ και τα αστικά κόμματα. Γι’ αυτό και το σύστημα στράφηκε με τόση αγριότητα ενάντια στον κόσμο, όταν μικρές ομάδες έσπειραν το σπόρο της αντιβίας μέσα στο αποχαυνωμένο από τις ειρηνιστικές αυταπάτες κόσμο.
Ούτε νέα κοινωνικά υποκείμενα υπάρχουν ούτε νέα κινήματα. Τα κοινωνική υποκείμενα είναι οι τάξεις. Η πολυπληθέστατη εργατική τάξη από τη μια, με όλη την πολυμορφία της, η ολιγομελής αστική τάξη από την άλλη, τα μικροαστικά στρώματα στη μέση, με σχετικό μεγάλο ειδικό βάρος στον μέσης ανάπτυξης ελληνικό καπιταλισμό. Οσο για την κινηματική έκφραση, θα έχουμε πραγματικό νέο κίνημα, όταν οι εργαζόμενες και νεολαιίστικες μάζες αρχίσουν να απαγκιστρώνονται από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της αστικής ιδεολογίας να οργανώνονται σε ανεξάρτητη βάση και να παλεύουν με άλλους όρους σε σχέση με τους γενικά παραδεκτούς σήμερα.
Επειδή κάποιοι γουστάρισαν την ιδέα της μούτζας, του «ακομμάτιστου», του ειρηνικού, δεν σημαίνει ότι δημιούργησαν ένα καινούργιο κίνημα. Εφτιαξαν μια ακόμη όψη ενός κινήματος διαποτισμένου από την αστική ιδεολογία, όπως άλλες όψεις του ίδιου κινήματος είναι ο αστικός συνδικαλισμός ή ο συνδικαλισμός του ΠΑΜΕ.
Γι’ αυτό το λόγο εμείς επιμένουμε ότι μείζων επαναστατικός στόχος στη σημερινή φάση είναι η ανάδειξη της ανάγκης για την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι και οι νέοι που βγήκαν στο δρόμο με τον ένα ή άλλον τρόπο, αποκτούν εμπειρίες. Αυτές οι εμπειρίες πρέπει να γενικευτούν, θεωρητικά να μετατραπούν σε πολιτική –«τροφή»-, για να μην κυριαρχήσουν η απογοήτευση, τα αδιέξοδα και στο φινάλε η μοιρολατρία.
Πηγή: Π.Γ- εφημερίδα «Κόντρα»
+ σχόλια + 5 σχόλια
Τελείως άστοχη τοποθέτηση. Κατ'αρχάς, ο συντάκτης της, σαν να ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος, δεν κρύβει τη χαρά του για το "ξεφούσκωμα" (;) του κινήματος. Επίσης, ας με βοηθήσει κάποιος: από πότε ένα κίνημα που απαιτεί τη διαγραφή του χρέους και τη εκδίωξη των ΕΕ-ΔΝΤ από τη χώρα είναι διαποτισμένο από τη αστική ιδεολογία;
Επίσης: αυτό κατάλαβε ο συντάκτης αυτού του πονήματος για την τρομερή καταστολή στο Σύνταγμα; Ότι "μικρές ομάδες έσπειραν το σπόρο της αντιβίας μέσα στο αποχαυνωμένο από τις ειρηνιστικές αυταπάτες κόσμο"; Μήπως, λέω μήπως, απλά η κυβέρνηση και ο αστικός συνασπισμός εξουσίας ήθελαν από την αρχή να διαλύσουν το κίνημα και να στείλουν τον κόσμο τρομοκρατημένο στο σπίτι του; Μήπως τελικά το σύστημα αισθάνθηκε απειλή, και βρήκε σαν αφορμή για την τρομερή καταστολή τη δράση των "μικρών ομάδων αντιβίας", αρκετοί από τους οποίους είναι προβοκάτορες των μπάτσων (όπως αποδείχθηκε από μαρτυρίες και βίντεο) και υπόλοιποι είναι πολιτικά πρωτόγονοι που παίζουν (χωρίς να το θέλουν βέβαια) το παιχνίδι του καθεστώτος με τη δράση τους; Ας μας απαντήσει ο συντάκτης του άρθρου: Σε κάθε διαδήλωση γίνονται "επεισόδια" από τις φωτισμένες "μικρές ομάδες αντιβίας". Γιατί η πιό βάρβαρη καταστολή εδώ και πολλές δεκαετίες σημειώθηκε ακριβώς την πιό κρίσιμη ιστορικά στιγμή για τη χώρα από τη λήξη του εμφυλίου, όταν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου "διακατεχόμενου από την αστική ιδεολογία" (σύμφωνα με το συντάκτη μας της "Κόντρας") περικύκλωσαν το κοινοβούλιο;
Δεν νομίζω ότι θα δοθεί απάντηση. Οι πεφωτισμένες πρωτοπορίες τά ξέρουν όλα και δεν κάνουν ποτέ λάθος, σαν το Πάπα της Ρώμης. Το ότι ζουν στο δικό τους κόσμο και έχουν απωλέσει την επαφή με την πραγματικότητα μαλλον δεν τις απασχολεί ιδιαίτερα...
Συμφωνώ με την κριτική. Αλλά αυτό το κώλυμα με τους κουκουλοφόρους και τις "μικρές ομάδες αντιβίας" και τους "πολιτικά πρωτόγονους" τι είναι? Δηλ ήσουν εκεί και από όλο τον κόσμο που συγκρουόταν με τους μπάτσους οι οποίοι ξεσπούσαν με δολοφονικό μένος εναντίον όλων, προκαλούσαν κάποιοι άγνωστοι σε αριθμό προβοκάτορες μπάτσοι? Τι έπρεπε να κάνει ο κόσμος να μην συγκρουστεί για να μην προκαλέσει τους φονιάδες ή αυτούς (μεταξύ τους κι εμένα) που θα τους αποκαλούσαν προβοκάτορες? Μήπως απλά ορισμένοι, (μέσα στους οποίους η αστυνομία ασφαλώς και φυτεύει ασφαλίτες, όπως θα έκανε κάθε στρατός στον εχθρό) κρίνουν ότι είναι προτιμότερο να αντισταθείς βίαια αντί να τις τρως σαν παιδάκι? Μήπως αν όλοι εμείς οι υπόλοιποι είχαμε συναποφασίσει πως αν ξεσπάσει το δολοφονικό μένος των μπάτσων θα αντισταθούμε με κάθε τρόπο, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά?
Η ξεφτίλα κάποιων αναρχοσταλινικών που δεν μπορούν να χωνέψουν την τομή του Συντάγματος...
Προς Ανώνυμος 17 Ιουλίου 2011 1:15 π.μ. Είμαι ο Ανώνυμος 16 Ιουλίου 2011 11:41 μ.μ. και θέλω να ξεκαθαρίσω την άποψή μου για το θέμα, για να λυθούν οι παρεξηγήσεις.
Φίλε μου, στο εν λόγω άρθρο από την «Κόντρα» με ενόχλησε το ύφος της γλώσσας για το εξεγερμένο κόσμο των πλατειών. Γενικότερα, όλο αυτό το διάστημα με έχει ενοχλήσει πολύ το γεγονός ότι σε πολλές οργανώσεις της αριστεράς, (μεταξύ των οποίων, δυστυχώς, και το ΚΚΕ) δεν αρέσει καθόλου το ότι μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού επιτέλους ξεπέρασαν την παθητικότητα τους, το δισταγμό τους, το φόβο τους ίσως, και αποφάσισαν να εξεγερθούν ενάντια στη χούντα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ! Να υποθέσουμε ότι αυτή η αριστερά ήταν ικανοποιημένη με τις 24ωρες απεργίες-τουφεκιές στον αέρα χωρίς συνέχεια και προοπτική που προκήρυσσαν οι γραφειοκράτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ; Ο κόσμος επιτέλους ξεσηκώθηκε, απαιτεί να διαγραφεί το χρέος, να φύγουν η άθλια κυβέρνησή μας, η ΕΕ και το ΔΝΤ, αλλά αυτή η αριστερά γκρινιάζει, λοιδορεί τον κόσμο και τον χαρακτηρίζει απολίτικο ή (περίπου) πολιτικά κρετίνο, αν όχι φασίστα!! (δεν αστειεύομαι, το έχω δει κι’ αυτό!).
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής μου της άποψης, «τα πήρα στο κρανίο», που λένε, με την κάτωθι φράση από το εν λόγω άρθρο: «Αντίθετα το κίνημα των «αγανακτισμένων» ουδέποτε απετέλεσε απειλή για το σύστημα, γι’ αυτό και το κολάκεψαν τόσο πολύ τα αστικά ΜΜΕ και τα αστικά κόμματα. Γι’ αυτό και το σύστημα στράφηκε με τόση αγριότητα ενάντια στον κόσμο, όταν μικρές ομάδες έσπειραν το σπόρο της αντιβίας μέσα στο αποχαυνωμένο από τις ειρηνιστικές αυταπάτες κόσμο.» (Κυρίως με τη δεύτερη πρόταση). Αυτή η ρήση σημαίνει το εξής: Αν δεν υπήρχαν οι «μικρές ομάδες που έσπειραν το σπόρο της αντιβίας» (όπως ισχυρίζεται ο συντάκτης), οι διαδηλώσεις των 28-29/6 θα ήταν γεγονότα κατηχητικού σχολείου με παναγίτσες και από τις δύο πλευρές!! Δεν θα υπήρχε καθόλου καταστολή και ο κόσμος θα έπαιζε τάβλι με τα ΜΑΤ στην πλατεία! Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως αντίθετη από τα γραφόμενα στο άρθρο: οι μπάτσοι είχαν σαφείς εντολές να διαλύσουν το κίνημα που...ποτέ δεν αποτέλεσε απειλή για το σύστημα (!) (άσχετα με την ύπαρξη ή όχι μικρών ομάδων αντιβίας), χτύπησαν όλον τον… αποχαυνωμένο κόσμο, ο οποίος (ο… αποχαυνωμένος και …απολίτικος κόσμος) αντιστάθηκε με ηρωισμό και αυτοθυσία.
Κατά τα άλλα, δεν είμαι καθόλου της άποψης να γινόμαστε χωρίς αντίσταση καρπαζοεισπράκτορες των μπάτσων. Επίσης, κάθε πραγματικό κίνημα πραγματικών ανθρώπων χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις που προέρχονται τις απόψεις, τις δεισιδαιμονίες και τις ιδεοληψίες των πραγματικών ανθρώπων, όπως θα έλεγε και ο Λένιν. Τέλος, αυτό το κίνημα των πλατειών είναι ουσιαστικά η αντίδραση του κόσμου στο πρώτο μνημόνιο, όταν το ένιωσε στο πετσί του. Όταν ο κόσμος νιώσει στο πετσί του το Μεσοπρόθεμο, που είναι πολύ πιο κανιβαλικό από το πρώτο μνημόνιο, φαντάζομαι ότι η αντίδρασή του θα είναι πολύ πιο βίαιη…
Ας φανταστούμε ένα κίνημα που μεταφέρεται στις παραλίες, στα δροσερά βουνά. Ενοχλητικό στον αστό Δήμαρχο στόν αστό Δημότη. Ενοχλητικό σε κάθε κάτοχο ή διαχειριστή της Ιδιοκτησίας. Η Ουτοπία ποτέ δεν πραγματώνεται όπως την δημιουργούμε αλλά βοηθάει στήν αντίληψη της πραγματικότητας.
Δημοσίευση σχολίου