(Παπουτσής, 5-7-2011, Ημερησία).
«Εις την έννοιαν της δημοκρατίας ενυπάρχει η έννοια της πειθαρχίας, της
τάξεως, της ιεραρχίας, του σεβασμού προς τον νόμον. Από της σκοπιάς αυτής
δικαιούμεθα να χαρακτηρίσωμεν εαυτούς δημοκράτας και να ζητήσωμεν και
από υμάς αναγνώρισιν της δημοκρατικότητός μας»
Γεώργιος Παπαδόπουλος, «Συνέντευξις εις αίθουσαν Ε.Σ.Η.Ε.Α….»
Οι αναφορές κυβερνητικών και ευρωπαίων αξιωματούχων σε περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα, φανερώνει ότι το πολιτικό σύστημα και οι νταβατζήδες του-τραπεζίτες, ευρωτραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες με ευρωπαϊκό προσανατολισμό-προσανατολίζονται στην εφαρμογή ειδικής μορφής κράτους έκτακτης ανάγκης, που ίσως να αποκλίνει τυπολογικά από την μορφή της στρατιωτικής δικτατορίας. Μια ενδεχόμενη λύση είναι η μορφή της «μετα-δημοκρατίας»: ένα πολιτειακό μοντέλο που επιτρέπει την ανάληψη της εξουσίας από μια ομάδα τεχνοκρατών και αναβαθμίζει τον ρόλο των κατασταλτικών μηχανισμών. Εισηγητής του μοντέλου της «μετα-δημοκρατίας» είναι ο γερμανός καθηγητής Herfried Münkler, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Σύμφωνα με τον Münkler, η έυρω-κρίση δεν αντιμετωπίζεται με περαιτέρω διάχυση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά αντίθετα, με μεγαλύτερη συγκέντρωση ισχύος για την γερμανική και ευρωπαϊκή ελίτ.
Ο καθηγητής Gregor Kritidis σε άρθρα του αναφορικά με την ελληνική κρίση αναφέρει ότι η «δικτατορία των πιστωτών», αναφορικά με την Ελλάδα, «αποτελεί ένα πιλοτικό πρόγραμμα για την επίθεση κατά των κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων σε όλη την Ευρώπη».
Αν το μοντέλο της «μετα-δημοκρατίας» ευδοκιμήσει κατά την πιλοτική του εφαρμογή στην Ελλάδα, είναι φανερό ότι κάθε φωνή εναντίωσης ως προς την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, θα διώκεται ως αντεθνικός, αντι-συναινετικός ή τρομοκρατικός λόγος. Κάθε συλλογική αμφισβήτηση ή εξέγερση θα συνιστά απόπειρα εμφύλιας σύρραξης ή κατάλυσης της «δημοκρατικής πολιτειακής τάξης» και θα νομιμοποιεί την επέμβαση του στρατού.
Ήδη, η Aon, ένας από τους μεγαλύτερους οργανισμούς συμβούλων διαχείρισης κινδύνων, μεσιτείας ασφαλίσεων, αντασφαλίσεων και υπηρεσιών του κλάδου παροχών προσωπικού, ενέταξε την Ελλάδα στον «παγκόσμιο χάρτη κινδύνων του 2011». Σύμφωνα με τις προειδοποιήσεις της εταιρίας, στην Ελλάδα υπάρχει κίνδυνος «επανάστασης, πραξικοπήματος ή εμφύλιου πολέμου». Να σημειώσουμε ότι τις ίδιες απόψεις εξέφρασε και ο Παπουτσής, για να δικαιολογήσει την απεχθή κατασταλτική βία στην πλατεία συντάγματος στις 29-6-2011, γεγονός που δείχνει ότι η κυβέρνηση των ευρωκρατών παίρνει όλα τα μέτρα για κάθε ενδεχόμενο, επιβεβαιώνοντας εμμέσως το σχέδιο εκτροπής από το αντιπροσωπευτικό σύστημα.
Παρουσιάζει επίσης ενδιαφέρον η επίθεση της κυβέρνησης κατά του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο κατηγορεί ως υποκινητή των γεγονότων προπηλακισμού κυβερνητικών βουλευτών. Κι ενώ η τακτική αυτή εκλαμβάνεται ως συνήθη διαδικασία της κοινοβουλευτικής θεατρικής παράστασης, διαφεύγει το γεγονός ότι στη παρούσα συγκυρία, η κυβέρνηση των δανειστών, επιδιώκει την σταδιακή νομιμοποίηση διώξεων και αποκλεισμών από τη βουλή, εκείνων των κομμάτων που αντιστέκονται στην ολοκληρωτική πολιτική των ευρωκρατών. Σταδιακά, σε συνθήκες «μετα-δημοκρατίας», η απαγόρευση αντιπολιτευτικών κομμάτων θα είναι ο κανόνας. Αυτό άλλωστε εμπεριέχει η απαίτηση της ευρωπαϊκής ελίτ για διακομματική συναίνεση, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο σύνολο του ευρωπαϊκού νότου.
Όμως η σταδιακή εκτροπή της κυβέρνησης των δανειστών στις ατραπούς των μετα-δικτατοριών με κοινοβουλευτικό ένδυμα, είναι πιο φανερή στην επιχείρηση αποκλεισμού νέων κομμάτων από το κοινοβουλευτικό σύστημα. Η κυβέρνηση των δανειστών αντιλαμβανόμενη την προϊούσα ριζοσπαστικοποίηση των χαμηλών στρωμάτων και με τον φόβο της αντιπροσώπευσής τους στο πολιτικό σύστημα, κάτι που θα σήμαινε πιθανόν την ανατροπή της μνημονικής πολιτικής με κοινοβουλευτικά μέσα, προφανώς δια των ευρωδικτατόρων απεργάζεται ευρύτερα σχέδια χειραγώγησης και ελέγχου.
Οι δηλώσεις Παπανδρέου στη συνεδρίαση του Υπουργικού συμβουλίου (6-7-2011), είναι αποκαλυπτικές:: «Οφείλουμε όλοι να διδασκόμαστε από την ιστορία. Να θυμόμαστε ότι, όποτε στον τόπο μας καλλιεργήθηκε κλίμα ενάντια στο βασικό πυλώνα της Δημοκρατίας, δηλαδή όποτε καλλιεργήθηκε ο αντικοινοβουλευτισμός και η αμφισβήτηση των δημοκρατικών θεσμών, δεν άργησε και η αντιδημοκρατική εκτροπή….Το εκκολαπτήριο της βίας δεν είναι απλά η κρίση… οι βιαιοπραγίες….. παροτρύνονται και υποκινούνται από ακραίες πολιτικές ομάδες, από πρόσωπα που απεγνωσμένα αναζητούν προσωπικό πολιτικό ρόλο, αλλά και από ορισμένους διαμορφωτές της κοινής γνώμης…».
Η ανάγνωση αυτών των δηλώσεων αποκαλύπτει, όχι απλά την ιδεολογική μετακίνηση των στελεχών του πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ του «τρίτου δρόμου», στα ιδεολογικά μονοπάτια του νέο-συντηρητισμού, αλλά και τις προθέσεις των ευρωκρατών αναφορικά με το σχέδιο εκτροπής από το αντιπροσωπευτικό σύστημα.
Όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Γιάννης Μαυρής, πολιτικός επιστήμονας και επικεφαλής της Public Issue, σε συνέντευξή του στην «Αυγή» της Κυριακής (10-7-2011): «Νομίζω ότι υπάρχει πράγματι μια προσπάθεια περιορισμού της νόμιμης πολιτικής…(.).. Τώρα υπάρχει μια απειλή για τα κόμματα και γενικότερα για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Πρόκειται για την παράκαμψη των αντιπροσωπευτικών θεσμών προς όφελος ενός άλλου τύπου διακυβέρνησης. Είναι στην ουσία μια μεταβίβαση σε άλλα κέντρα εξουσίας.».
Είναι προφανές ότι η ΕΕ έχει καταστεί επικίνδυνη ακόμη και για το αντιπροσωπευτικό σύστημα, μέσω του οποίου οι ολιγαρχίες έχουν παράσχει πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Ο χρηματοοικονομικός καπιταλισμός, δημιουργώντας μια νέα αριστοκρατία του χρήματος, επιχειρεί να επιστρέψει την Ευρώπη στο Μεσαίωνα, καταργώντας, μέσω του νεοφιλελεύθερου σχεδίου, κάθε έννοια δικαιώματος που κατακτήθηκε από την Γαλλική επανάσταση έως σήμερα.
Εντούτοις είναι απορίας άξιο πως κάποιοι ιδεολογικοί χώροι οραματίζονται την «Ευρώπη των λαών» και νομιμοποιούν το νεοφιλελεύθερο εγχείρημα μετατροπής της Ευρώπης σε αυτοκρατορία των τραπεζιτών, αδυνατώντας να διακρίνουν την πραγματικότητα και παραμένοντας δέσμιοι στις διεθνιστικές αγκυλώσεις του 19ου αιώνα. Όπως η αρχαία πόλη ήταν ο πυλώνας της άμεσης δημοκρατίας, η υπεράσπιση του εθνικού κράτους, στις σημερινές συνθήκες ιδεολογικής, θεσμικής, κοινωνικής και οικονομικής μεταβολής, είναι αναγκαία συνθήκη για την διάσωση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το διακύβευμα είναι ο έλεγχος του κράτους και όχι η εξάλειψη του.
Kritik
Πηγή: Μωρείας Εγκώμιον
Δημοσίευση σχολίου