Πολλές οι ειδήσεις αό την Ελλάδα και τον κόσμο - αν και δε ξέρω πόση σημασία έχουν. Εδώ και καιρό, το παρατηρώ παντού:
Ο κόσμος το βλέπει ότι του επιτίθενται, αλλά λείπει η λεγόμενη "μεγάλη αφήγηση", μια ολοκληρωμένη και συγκροτημένη κοσμοθεωρία που θα μπορούσε να εξηγήσει το τι γίνεται, και να κινητοποιήσει τον κόσμο να δράσει αναλόγως.
Έτσι, αν δει κανείς τις συζητήσεις στις παρέας, ή στο ίντερνετ, ή οπουδήποτε αλλού τέλος πάντων, υπάρχει μια "χαοτική γκρίνια".
Οπότε τι θα γίνει από Σεπτέμβρη; Μπορεί άραγε ένας λαός με "θρυμματισμένη" αντίληψη, χωρίς οργάνωση και συγκρότηση να τα βάλει με το κράτος της άρχουσας τάξης; Μάλλον όχι.
Βέβαια, και η άρχουσα τάξη "έχει τα χάλια της". Αυτοί οι άνθρωποι αδυνατούν να πείσουν, και -επιπλέον- η οικονομική πραγματικότητα τους εξωθεί απλά να ρημάζουν τους λαούς χωρίς σταματημό, ως η μόνη ελπίδα σωτηρίας για να γλιτώσουν οι ίδιοι τη χρεωκοπία (φορτώνοντας την όλη σε εμάς). Και η "σκλήρυνση" του καθεστώτος (δες νέα μέτρα καταστολής, αύξηση κρατικής βίας, κτλ) δεν είναι παρά η "απαραίτητη" απόληξη αυτής της προσπάθειας τους. αν δεν μπορούν να πείσουν "με το καλό", θα πείσουν "με το άγριο".
Έστω όμως και αν η άρχουσα τάξη είναι σαπισμένη, είναι σχετικά πιο οργανωμένη από εμάς. Ως εκ τούτου, από το Σεπτέμβρη θα έχουμε πιο έντονες συγκρούσεις, οι οποίες θα γίνονται ολοένα και πιο λυσσασμένες με την πάροδο του χρόνου. Όμως, χωρίς συγκροτημένο όραμα για το μέλλον της κοινωνίας, χωρίς οργάνωση και συγκρότηση για να επιτευχθεί αυτό το όραμα, η ήττα είναι αργά ή γρήγορα, και εύκολα ή δύσκολα, αναπόφευκτη.
Το ότι ο λαός θα βαδίσει στη μάχη, δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα βαδίσει και προς τη νίκη. Άλλωστε, μέσα στο λαό υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις για το τι είναι νίκη, ανάλογα με τα συμφέροντα αλλά και τις αναρίθμητες ιδεοληψίες και ψευδαισθήσεις του καθενός.
Και με βάση τα σημερινά δεδομένα, η "μεσοπρόθεσμη" απάντηση του λαού απέναντι στο "μεσοπρόθεσμο" των τραπεζιτών, που τον οδηγεί ολοταχώς στην "ελεγχόμενη χρεωκοπία", είναι πολύ πιθανόν να είναι σαν αυτά που περιέγραφε ο Μαρξ στη Γαλλία του 1850, μισό αιώνα περίπου μετά τη Γαλλική Επανάσταση:
Όπως είχαμε δει σε παλιότερο άρθρο μας, τότε είχε ξεσπάσει το πραξικόπημα του Λουδοβίκο Βοναπάρτη, με τους μικροαστούς και τους αγρότες να τον στηρίζουν απέναντι στους πιστωτές τους (τους τραπεζίτες, κτλ). Εδώ μερικά σχετικά αποσπάσματα:
«Στην εποχή του Λουδοβίκου Φιλίππου δεν κυριαρχούσε η γαλλική αστική τάξη, αλλά μόνο μια ομάδα της […] η λεγόμενη αριστοκρατία του χρήματος. (σ.σ. τραπεζίτες, χρηματιστές, κτλ)
«Η καθαυτό βιομηχανική αστική τάξη αποτελούσε ένα μέρος της επίσημης αντιπολίτευσης, δηλαδή δεν αντιπροσωπευόταν στα κοινοβούλια παρά σα μειοψηφία […] Η μικροαστική τάξη σ’ όλες τις διαβαθμίσεις της, όπως και η αγροτική τάξη είχαν αποκλειστεί ολότελα από την πολιτική εξουσία. […] Η βιομηχανική αστική τάξη έβλεπε τα συμφέροντά της να κινδυνεύουν, η μικροαστική τάξη ήταν γεμάτη από ηθική αγανάκτηση».
Η αγροτιά, γράφοντας το όνομα του Ναπολέοντα στην προμετωπίδα της δημοκρατίας, κήρυττε […] την επιβολή των ταξικών συμφερόντων της. Ο Ναπολέων δεν ήταν για τους αγρότες ένα πρόσωπο, αλλά ένα πρόγραμμα. […] Όχι άλλοι φόροι, κάτω οι πλούσιοι, κάτω η δημοκρατία, ζήτω ο αυτοκράτορας! Πίσω απ’ τον αυτοκράτορα κρυβόταν ο πόλεμος των χωρικών. Η δημοκρατία που καταψήφισαν ήταν η δημοκρατία των πλουσίων […] Για τη μικροαστική τάξη ο Ναπολέων σήμαινε την κυριαρχία του οφειλέτη πάνω στον πιστωτή»
Η εργατική τάξη ήταν αρκετά αποδυναμωμένη πολιτικά μετά την ήττα του Ιούνη του 1848, δεν συγκροτούσε κοινωνική δύναμη σε επαναστατική κατεύθυνση, για να αποτελέσει πόλο ταξικής συμμαχίας με τους μικροαστούς αγρότες.
Οι εργάτες έτσι «απόδειξαν πως η ήττα του Ιούνη 1848 τους είχε κάνει για χρόνια ανίκανους για πάλη και πως η ιστορική πορεία θα πρέπει να συνεχίσει το δρόμο της περνώντας πρώτα-πρώτα πάνω από τα κεφάλια τους»
Λόγω της οικονομικής απομόνωσής της (που προκαλεί επίσης και το “μικροαστικό ατομικισμό”) και λόγω της οικονομικής συγγένειας και συνάμα αντίθεσης προς την αστική τάξη και το προλεταριάτο, η μικροαστική τάξη πιστεύει στη φενάκη του υπερταξικού ουδέτερου κράτους. Προσμένει ότι το ουδέτερο κράτος θα της φέρει το εξ ουρανού μάννα, δηλαδή ότι θα βάλει τέλος στην κατάντιά της. Στην ακραία περίπτωση, οδηγείται συχνά σε μια “λατρεία του κράτους”. Τότε, η μικροαστική τάξη ταυτίζεται με το κράτος»
Οι μικροαστοί αποτελούν συχνά μια τάξη-στήριγμα του κράτους». Ιδίως ποιου κράτους; «Η συμμαχία τους με την αστική τάξη δεν είναι άμεση, αλλά πραγματοποιείται χάρη στην υποστήριξη εκείνων των μορφών κράτους που η μικροαστική τάξη θεωρεί αντίθετες προς τα συμφέροντα της αστικής τάξης και πρόσφορες στα δικά της» . Μια τέτοια μορφή κράτους της οποίας αποτέλεσαν ιστορικά τάξη-στήριγμα οι μικροαστοί αγρότες αποτελούσε το βοναπαρτικό κράτος εκτάκτου ανάγκης. «Ο εκλεκτός των αγροτών δεν είναι ο Βοναπάρτης που υποτασσόταν στο αστικό κοινοβούλιο, μα ο Βοναπάρτης που διάλυσε το αστικό κοινοβούλιο»
η εξωκοινοβουλευτική μάζα της αστικής τάξης […] καλούσε τον Βοναπάρτη να καταπιέσει, να εκμηδενίσει το τμήμα της που μιλούσε και έγραφε, τους πολιτικούς της και τους συγγραφείς της, το ρητορικό της βήμα και τον τύπο της, έτσι που να μπορεί γεμάτη εμπιστοσύνη, κάτω από την προστασία μιας ισχυρής και απολυταρχικής κυβέρνησης να ασχολείται με τις ιδιωτικές της υποθέσεις.
Οι ρήτορες και οι γραφιάδες της αστικής τάξης, το βήμα της και ο τύπος, με λίγα λόγια, οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης καθώς και η ίδια η αστική τάξη, οι αντιπρόσωποι και οι αντιπροσωπευόμενοι, στέκονταν σαν ξένοι μεταξύ τους και δεν καταλάβαιναν ο ένας τον άλλο».
«Στην πραγματικότητα η αυτοκρατορία ήταν η μόνη δυνατή μορφή διακυβέρνησης σε μια εποχή που η αστική τάξη είχε χάσει πια την ικανότητα να κυβερνά το έθνος και η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα αποκτήσει αυτή την ικανότητα»
Δημοσίευση σχολίου