Ο Ριχάρδος ο ΙΙΙ ασφαλώς αφορά σε όλους τους εξουσιαστές, αλλά έχει δυο μηνύματα πολύ επίκαιρα για την Ελλάδα. Το πρώτο θίγει τη συλλογική ενοχή (το «μαζί τα φάγαμε») αφού ο Ριχάρδος βρήκε πρόθυμους πολλούς να σιωπήσουν ή και να τον συνδράμουν στα εγκλήματά του. Μόνο η απόκοσμη φιγούρα της γριάς βασίλισσας Μαργαρίτας, σαν περιφερόμενο φάντασμα τραγωδίας του Αισχύλου «αναδύεται» πρώτη στις κρίσιμες στιγμές και καταριέται το Κακό και γίνεται η φωνή της κοιμισμένης συνείδησης του λαού και των αρχόντων. Ασφαλώς οι ευθύνες των τρομοκρατημένων υπηκόων του Ριχάρδου, δεν έχουν καμία σχέση με τις τεράστιες ευθύνες των Ελλήνων πολιτών που με συντριπτική πλειοψηφία ψηφίζουν ελεύθερα και ενσυνείδητα κάθε εξουσιαστική ατιμία και πολλοί παίρνουν προνομιακά ψίχουλα ή και καλό μερίδιο από το κυβερνητικό «Μεγάλο Φαγοπότι», μη μπορώντας να κρύψουν μαζί με το χουντικό μεγαλοξενοδόχο και υμνητή φονιάδων και βασανιστών Αμβρόσιο (του Hotel Simantron) το καραγκιοζιλίκι της «αγανάκτησής» τους τώρα που το έχασαν.
Το δεύτερο σημείο που αφορά και τη σημερινή Ελλάδα, είναι πως διαχρονικά, σχεδόν κάθε μεγάλος εγκληματίας κάθε μεγάλος κακούργος, ληστής, φονιάς, απατεώνας, παιδεραστής, μαστροπός, φοροκλέφτης, μιζαδόρος, πολιτικάντης, εξουσιαστής, πατριώτης κλπ δηλώνει πιστός, ευλογείται ή και αγιοποιείται από την Εκκλησία και συνδέεται φανερά ή υπόγεια μαζί της. Ο άρπαγας και ταρτούφος επίσκοπος είναι και σήμερα τιμητικά δίπλα στο θρόνο του Καίσαρα, απαραίτητο εξάρτημα στη χειραγώγηση του όχλου. Ο σκηνοθέτης Σαμ Μέντες φρόντισε όπως είπα να υπερτονίσει αυτό το στοιχείο του θρησκευτικού θεατρινισμού, με ειδικό βίντεο που δείχνει δυο υποκριτές καλόγερους να συμπροσεύχονται με τον Ριχάρδο του οποίου το φαρισαϊκό στοιχείο υπογραμμίζει.
Μπορεί ο Σαίξπηρ που όπως και στον «Μάκβεθ» καταπιάνεται εδώ με το θέμα του μεγαλομανή τρελού που αρπάζει την Εξουσία, να υπερβάλλει λίγο εμφανίζοντας το Ριχάρδο χειρότερο από ότι ήταν, αλλά δεν παύει να έχουμε μπροστά μας έναν ιστορικά καταγραμμένο Φαρισαίο που κακουργεί με τη βοήθεια της Εκκλησίας. Ήταν ο Robert Stillington, Επίσκοπος Μπαθ και Ουαλίας και πρώην Λόρδος Καγκελάριος, που φρόντισε να κηρύξει άκυρο το γάμο του προκατόχου του Ριχάρδου και ευεργέτη του επίσκοπου βασιλιά Εδουάρδου, αφαιρώντας έτσι το δικαίωμα διαδοχής από τα ανήλικα παιδιά του τελευταίου και φέρνοντας σαν μοιχεπιβάτης άγιος βυζαντινός πατριάρχης τον ευλαβή συνωμότη σφετεριστή στο θρόνο, ο οποίος σαν καλός βυζαντινός βασιλιάς δολοφονεί και τους νόμιμους διαδόχους.
Γιατί ο Ριχάρδος που βασίλεψε λίγο μετά το πέρασμα της χώρας μας από τη ρωμαϊκή στην οθωμανική δουλεία, ήταν ευσεβής σαν άγιος βυζαντινός αυτοκράτορας ή σαν πολιτευτής της ΝΔ, της Χρυσής Αυγής και του Λάος. Δεν μπόρεσε σίγουρα να σφάξει τόσους πολλούς όσους αθώους αιματοκύλισαν οι Άγιοι εστεμμένοι χασάπηδες που τα είδωλά τους λατρεύονται στην Ανατολή, αλλά η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα είχε κανέναν ενδοιασμό να τον αγιοποιήσει, αφού δολοφόνησε μικρά παιδιά και μακέλεψε συγγενείς του, γεγονότα που μαζί με το γαλάζιο αίμα αποτελούν για την Ορθοδοξία ακαταμάχητο διαβατήριο Αγιότητας. Ο ελληνικός λαός τιμά ιδιαίτερα το συζυγοκτόνο, παιδοκτόνο, πεθεροκτόνο και φονιά του 12χρονου ανηψιού του Λικινιανού Άγιο Μέγα Ισαπόστολο Κωνσταντίνο και δεν πάνε μέρες (9 Αυγούστου) που η Εκκλησία μας τίμησε αθόρυβα μια εστεμμένη μέγαιρα που δολοφόνησε το γιό της για να του αρπάξει το θρόνο την Ειρήνη την Αθηναία, αναστηλώτρια των ορθόδοξων ειδώλων, έναν θηλυκό Ριχάρδο, μια από τις τρεις όλες κι όλες, νομίζω, Ελληνίδες που ανέβηκαν στο θρόνο της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Και για να μην μου πει κάποιος πως η αιμοσταγής Εκκλησία έχει μετανιώσει αλλά δεν τολμάει σήμερα να αποκηρύξει αυτές τις αγιοποιήσεις των κολασμένων Μεγαλοθεοδόσιων και των Νικώνων της Σπάρτης, φοβούμενη τον άθλιο όχλο των «πιστών» της, να θυμίσω πως δεν ντράπηκε να αγιοποιήσει στα τέλη του 20oυ αιώνα το ανίερο ζεύγος των τελευταίων Ρωμανώφ που ματοκύλισε τα πεινασμένα γυναικόπαιδα που τόλμησαν κρατώντας μάλιστα εικόνες αγίων, να ικετέψουν ειρηνικά μπροστά στα παγωμένα χειμερινά του ανάκτορα.
Δεν λείπουν στη Δύση οι καλοθελητές που συγχωρούν τη δίψα των γαλαζοαίματων για αίμα και δύναμη, επικαλούμενοι την (κληρονομημένη σαν πατρογονική σύφιλη από την Εύα) τάχα αμαρτωλότητα όλων μας και την επιθανάτια μετάνοια. Υπάρχουν αρκετά πονήματα στα οποία περιγράφεται η ευλάβεια του Ριχάρδου με κριτική ή με συνένοχη ματιά. Δυο από αυτά είναι αντίστοιχα αυτό του καθηγητή Richard Barrie Dobson, «Richard III and the Church of York, στο «Kings and Nobles in the Later Middle Ages», εκδ. Griffiths and Sherborne, Gloucester, 1986 και το «Richard III: A Brief Life» (1994) της ευσεβούς Ιρλανδής Καθολικής Mary O’ Regan. Σε αυτά και σε πολλά ακόμη μπορούμε να δούμε τις ελεημοσύνες του βασιλιά που θα τις ζήλευε ακόμη και ο ελεήμων αρχιεπίσκοπος των ΓΑΠ, Γιοσάκη και Τσίπρα κ.Ιερώνυμος ο Βοιωτοπεδινός και τις δημόσιες προσευχές του που θα τις ζήλευε και η κα Μιμή Παπανδρέου. Έτσι γινόταν ευρύτερα γνωστή η θεοσέβεια του επίδοξου μονάρχη που ήταν γιός μιας ευλαβούς αφοσιωμένης στην Εκκλησία μητέρας, της Καικιλίας (Σεσίλιας) δούκισσας της Υόρκης («The Piety of Cicely, Duchess of York» από το «A Study in Late Mediaeval Culture» του C.A.J. Armstrong στο «For Hilaire Belloc», εκδ. Douglas Woodruff -1942) πιο ευλαβούς ακόμη και από την κα Κανέλλη του ΚΚΕ. Δύσκολο να μην είναι κανείς ευσεβής παλιάνθρωπος στην Υόρκη αφού όπως λέει ο Frederic Prokosch στη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία του Βύρωνα «The Missolonghi manuscript (1984 εκδ. Farrar, Straus & Giroux-Ν.Υόρκη) εκεί είναι η έδρα ενός Αρχιεπισκόπου ο οποίος μολύνει τη σκέψη των κατοίκων της. Κι αν δεν σας αρκεί η μητέρα, ο Ριχάρδος ήταν και αδελφός της Μαργαρίτας της Βουργουνδίας, που η ευλάβειά της εκδηλωνόταν δημόσια πιο συχνά και από τα χειροφιλήματα και τις μετάνοιες μπροστά σε αμαρτωλούς μητροπολίτες του κ.Σαμαρά. Έντεκα βιβλία είχε στην ιδιωτική του βιβλιοθήκη ο πιο λόγιος και από τον ΓΑΠ άναξ και τα 4 από αυτά ήταν θρησκευτικά. Από αυτά ξεχώριζε το «The Book of Special Grace» της οραματίστριας καλόγριας της ευλογημένης Ματίλδης της Hackeborn (αδελφής της περίφημης ηγουμένης Γερτρούδης), που τα οράματά της και οι προφητείες της ξεπερνούσαν κι αυτά της θαυματουργής Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω, της Μαριάμ της Κερατέας, του (καταδικασμένου για παιδεραστία από τη Σύνοδο της Κύπρου) οσιότατου Ιωσήφ Βατοπεδινού, του μέντιουμ Κοσμά Αιτωλού και του Τουρκοφάγου ιπτάμενου Αγιορείτη Παϊσιου.
Στο προσωπικό ιερό βιβλίο του των «Ωρών», προστέθηκε μια προσευχή όταν απέκτησε ο ίδιος το βιβλίο, γνωστή τώρα ως προσευχής του Ριχάρδου ΙΙΙ. Επανάληψη της προσευχής για τριάντα διαδοχικές ημέρες υποτίθεται πως θα μετέτρεπαν κάθε θλίψη σε αιτία χαράς, αλλά δεν είναι γνωστό αν ο βασιλιάς έμπαινε στον κόπο. Αυτό που είναι σίγουρο ήταν πως, σαν καθολικός Ισπανός πειρατής της Καραϊβικής ή ορθόδοξος κουρσάρος του Αιγαίου που θέλει να εξαγοράσει τις αμαρτίες του, υπήρξε θεμελιωτής και δωρητής ναών, παρεκκλησίων, ιερών ιδρυμάτων, υψώνοντας παράλληλα ναούς σε κολεγιακό καθεστώς, πιο πολύ γαλαντόμος με το παπαδαριό που ξέρει να πουλά συγχωροχάρτια και από τον ευεργέτη του Αγίου Όρους και κτήτορα ναών και μονών ορθόδοξο κόμη Δράκουλα τον Ανασκολοπιστή.
Μπορεί στην Ελλάδα η προσποιητή ευλάβεια να μην ενοχλεί κανέναν, αλλά αλλού το μικροσκόπιο του ερευνητή καραδοκεί. Ο βικτωριανός ιστορικός James Gairdner, («Life and Reign of Richard the Third»- 1878) εξηγεί πως ο Ριχάρδος υποκρινόταν τον ευσεβή για να καλύψει την κακή του φήμη. Ο Colin Richmond, στο «Religion and the English Gentleman», της μελέτης «The Church Politics and Patronage in the Fifteenth Century» (R.B. Dobson, Gloucester, 1984), σχολιάζει πως ο Ριχάρδος ήταν γνήσια ευσεβής όσο ο Στάλιν ήταν αφοσιωμένος Μαρξιστής. Δεν συμμερίζονται όλοι όμως αυτή την οπτική. Ο Charles Ross (Richard III-1981), ιστορικός ειδικευμένος στο γνωστό ως «Πόλεμο των Ρόδων» που κατέληξε με το θάνατο του Ριχάρδου, λέει πως δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητήσουμε πως ο Ριχάρδος ήταν γνήσια ευσεβής και θρήσκος. Προσωπικά δέχομαι τη δεύτερη εκδοχή, και γιατί η ίδια η Εκκλησία συμπεριφέρεται σαν όργανο του Διαβόλου, γιατί πιστεύω πως υπάρχει η διαστροφή του υποκριτή πιστού που κοροϊδεύει ακόμη και τον εαυτό του και γιατί δεν δέχομαι πως μπορούν στοχαστές και διανοούμενοι της εμβέλειας ενός ΓΑΠ ή ενός Γ.Καρατζαφέρη να υποκρίνονται όταν σταυροκοπιούνται επιδεικτικά με βλέμμα που ατενίζει το άπειρο. Για τον αντιπρόεδρο μάλιστα της αυριανής κυβέρνησης Σαμαρά, έχουμε τη συνηγορία του περιστεριού που προσγειώθηκε στο κεφάλι του (ίσως να το τράβηξε η μυρωδιά της L’Oreal) παρουσία της ΑΘΠ του Πατριάρχου της Νέας Ρώμης.
Ποιος σας είπε πως ο Μεσαίωνάς μας έχει τελειώσει; Χτες πολύς λαός και πολιτικοί συνόδευσαν σε μεσαιωνικές βαρβαρικές πομπές, άλλοι γονατιστοί, άλλοι σερνόμενοι στο χώμα τα ξύλινα ξόανα και τα τάματα της ανηλεούς και αχόρταγης θεάς της Ναζαρέτ. Η φτώχεια και η ανεργία που έρχονται θα φέρουν ακόμη μεγαλύτερη εξαχρείωση της κοινωνίας. Ας φωνάζει όσο θέλει ο Σαίξπηρ. Η φοροκλέφτρα Εκκλησία και οι τυχάρπαστοι, υποκριτές και άρπαγες πολιτικοί θα διαφεντεύουν για πολύ ακόμη την Ελλάδα, κακοί ηθοποιοί μιας φτηνιάρικης θρησκευτικής υποκρισίας, με το λαό αντί να τους παίρνει με τις πέτρες να τους χειροκροτεί. Δεν πάει πολύς καιρός που οι Παπαρήγα-Αλαβάνος συνόδευσαν τιμητικά στην τελευταία του κατοικία (ο δεύτερος με γελοίους ξεδιάντροπους επαίνους, κι ας τον είχε η «Αυγή» καταγγείλει για παιδεραστή) έναν από τους αισχρότερους ρασοφόρους, που μέχρι την τελευταία τιμή προσπάθησε με ατιμίες (αρπαγή μοσχεύματος) να αποφύγει την Κόλαση. Ελάχιστοι από τους θεατές της Επιδαύρου κατάλαβαν τι λέει στους Νεοέλληνες ο ποιητής που προσπαθεί να ξυπνήσει τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Δεν έχει συνήθως τη δύναμη η Τέχνη να αλλάξει τους ανθρώπους, μπορεί όμως μόνο να παρηγορήσει όσους βλέπουν τους σαλτιμπάγκους να στρογγυλοκάθονται στο τραπέζι της εξουσίας:
«Τα φάρμακα σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως
που κάμνουνε, για λίγο, να μη νοιώθεται η πληγή» (Καβάφης)
Αναδημοσίευση από "Ροΐδη Εμμονές"
Δημοσίευση σχολίου