Από τον "Ριζοσπάστη"
Πανηγυρίζουν οι αστοί που σφάζουν το λαό της Λιβύης με τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις. Επιβολή της δημοκρατίας το λένε. Της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας, που συμμαχεί με καθεστώτα σαν του Καντάφι όσο βολεύει τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οταν δεν τα βολεύει, οργανώνουν ως αντικαθεστωτικούς πρώην συνεργάτες του καθεστώτος για να τους επιβάλλουν με την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή, δολοφονώντας το λαό.
Πράγματι, από την έναρξη τέτοιων γεγονότων σε χώρες της Βόρειας Αφρικής (Τυνησία, Αίγυπτος), αλλά και της Μέσης Ανατολής, (Μπαχρέιν και στη συνέχεια Συρία), η αστική προπαγάνδα σήκωσε κουρνιαχτό για τα ζητήματα δημοκρατίας και ελευθερίας χαρακτηρίζοντας τα συγκεκριμένα καθεστώτα ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά, ολοκληρωτικά. Στην ίδια προπαγάνδα συνέβαλαν και οι όλων των αποχρώσεων οπορτουνιστές (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΟΕ κλπ). Ολοι αυτοί επίσης μιλούσαν για εξεγέρσεις ενάντια στα ανελεύθερα καθεστώτα, τα οποία με την αντιλαϊκή βία μπορούσαν και επιβίωναν. Βεβαίως, αυτό μπορεί να είναι σωστό ως προς τα συγκεκριμένα καθεστώτα, όπως σωστό είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. Αίγυπτος, Τυνησία) οι κινητοποιήσεις είχαν κάποια χαρακτηριστικά εξέγερσης με συμμετοχή και εργατικών δυνάμεων, ενώ τα προηγούμενα χρόνια είχαν προηγηθεί εργατικές κινητοποιήσεις με διεκδικήσεις σε οικονομικά και άλλα προβλήματα των εργαζομένων.
Ουσιαστικά, όμως, η όποια τέτοια τάση εκφράστηκε δεν είχε άλλο προσανατολισμό και περιεχόμενο πέρα από ορισμένους αστικούς εκσυγχρονισμούς στο πολιτικό σύστημα. Ως εδώ. Δεν είχαν τα χαρακτηριστικά εξέγερσης για την ανατροπή του καπιταλισμού και της εξουσίας του στα συγκεκριμένα κράτη. Στη δε Λιβύη ήταν ακόμη πιο πίσω και από αυτή την άποψη της αντιμετώπισης λαϊκών προβλημάτων, αφού το βιοτικό τους επίπεδο δεν ήταν και ευκαταφρόνητο. Να ξαναθυμίσουμε εδώ πως μέχρι τη ΝΑΤΟική πολεμική επέμβαση δεν είχαν καν συγκροτηθεί σε ενιαία ηγεσία οι λεγόμενοι αντικαθεστωτικοί, πρώην κυβερνητικά στελέχη του καθεστώτος Καντάφι. Οι ιμπεριαλιστές (ειδικές δυνάμεις των Αγγλων και των Γάλλων που υπήρχαν στη Λιβύη πριν ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί), έκαναν τεράστιες προσπάθειες να τους ενοποιήσουν στοιχειωδώς και ακόμη δεν τα 'χουν καταφέρει, μαζί βεβαίως με τον εξοπλισμό και τη στρατιωτική τους εκπαίδευση.
Ρεπορτάζ του απεσταλμένου της ΝΕΤ στην περιοχή της Βεγγάζης στη Λιβύη στις 22/3/2001 ανέφερε τα εξής: Αξιωματικοί ξένης χώρας προσπαθούν να οργανώσουν τους αντικαθεστωτικούς, να τους εξοπλίσουν και αν δεν υπήρχαν τα γαλλικά αεροπλάνα, ο Καντάφι θα έκανε περίπατο. Οτι στο συγκεκριμένο σημείο που ήταν ο ρεπόρτερ οι αντικαθεστωτικοί αριθμούσαν γύρω στους 100 ανθρώπους. Στη Λιβύη επομένως είναι ολοφάνερη η ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι.
Αίμα και πετρέλαια
Γιατί όμως τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη με επίφαση τη δημοκρατία και την ελευθερία επεμβαίνουν στη Λιβύη; Γιατί θέλουν να επιβάλλουν αστικούς εκσυγχρονισμούς ανατρέποντας ένα δικό τους καθεστώς που μάλιστα χτύπησε αλύπητα τις κομμουνιστικές ιδέες; Δεν είναι τυχαίο ότι στη Λιβύη δεν μπόρεσε να υπάρξει κομμουνιστικό κόμμα. Μα γιατί απαιτούν αστικό πολιτικό σύστημα όμοιο με αυτό του καπιταλισμού στο δυτικό κόσμο, ώστε η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων να γίνεται ανεμπόδιστα στα πλαίσια βεβαίως και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που εκφράζονται στις εξελίξεις στη Λιβύη.
Η Λιβύη είναι η μεγαλύτερη πετρελαϊκή οικονομία της Αφρικής, πιο μεγάλη ακόμη και από τη Νιγηρία και την Αλγερία. Διαθέτει αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου 46,5 δισ. βαρελιών (δεκαπλάσια από τα αιγυπτιακά), που αντιστοιχούν στο 3,5% των παγκόσμιων αποθεμάτων. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, παρήγε 1,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, με στόχο να φτάσει στα διπλάσια. Το πετρέλαιό της είναι εξαιρετικής ποιότητας και πολύ χαμηλού κόστους παραγωγής (μόλις ένα δολάριο το βαρέλι).
Οι άδειες έρευνας, εξόρυξης και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου γίνεται από την Κρατική Εταιρεία Πετρελαίων («National Oil Corporation») μέσω διεθνών διαγωνισμών. Οι εταιρείες που παίρνουν άδειες καλύπτουν το συνολικό κόστος των ερευνών, ενώ το κόστος ανάπτυξης πετρελαϊκών κοιτασμάτων διανέμεται μεταξύ της εταιρείας που παίρνει την άδεια και της κρατικής εταιρείας της Λιβύης. Γεγονός που σημαίνει και συμφωνία για το μοίρασμα των κερδών. Από το 2008 είχαν ξεκινήσει νέους διαγωνισμούς με στόχο την αύξηση της παραγωγής σε υπό εκμετάλλευση κοιτάσματα με τη χρήση νέων τεχνολογιών.
Η κρατική εταιρεία είχε αρχίσει να επαναδιαπραγματεύεται επίσης υπάρχουσες συμφωνίες με μεγάλα διεθνικά μονοπώλια πετρελαίου που δραστηριοποιούνται στη χώρα. Ως το 2009 είχε καταλήξει σε συμφωνία με τις ΕΝΙ (Iταλία), «Οccidental»/ OMV (ΗΠΑ/ Αυστρία), «Repso»/ «Τotal»/ OMV/ «Statoil»/ «Hydro» (Ισπανία/ Γαλλία/ Αυστρία/ Νορβηγία) και «PetroCanada» (Καναδάς). Κάθε μονοπώλιο για την ανανέωση της συμφωνίας φέρεται να έχει καταβάλει «μπόνους» 1 δισ. δολ. Στις νέες συμφωνίες που έγιναν, μειώνεται το ποσοστό που θα παίρνουν οι ξένες εταιρείες από το πετρέλαιο που εξορύσσεται. Αλλα μονοπώλια που δρουν στη Λιβύη είναι οι «Exxon Mobil», «Chevron» (ΗΠΑ) και η κινεζική CNPC, που απορροφά το 11% των λιβυκών εξαγωγών πετρελαίου. Επομένως άρχισαν να μειώνονται και τα κέρδη των διεθνικών μονοπωλίων.
Το 2007 δόθηκαν άδειες έρευνας και εκμετάλλευσης φυσικού αερίου στη Λιβύη. Τα μονοπώλια που πήραν άδειες ήταν η αγγλοολλανδικών συμφερόντων «Shell», η ρωσική «Gazprom», η αλγερινή «Sonatrach» και η πολωνική «Polski». Μέχρι το Δεκέμβρη του 2008 η λιβυκή κρατική εταιρεία είχε υπογράψει συμβόλαια με την «Occidental» (ΗΠΑ), RWE (Γερμανία), «Shell» (Ολλανδία/ Μ. Βρετανία), «Gazporm» (Ρωσία), «Sonatrach» (Αλγερία) και PGNIG (Πολωνία) -- (Στοιχεία από το Αραβοελληνικό Επιμελητήριο Εμπορίου και Ανάπτυξης).
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι τα διεθνικά μονοπώλια δεν ήταν και τόσο ελεύθερα στη δράση τους, ότι η κρατική εταιρεία της Λιβύης έβαζε όρους, π.χ. μείωση του ποσοστού που θα παίρνουν οι ξένες εταιρείες από το πετρέλαιο που εξορύσσεται. Ουσιαστικά το κρατικό μονοπώλιο, δηλαδή η εταιρεία της Λιβύης, κάνει κουμάντο και τα άλλα μονοπώλια δεν το σηκώνουν αυτό. Κάτι έπρεπε να γίνει. Δηλαδή να τελειώνει το κρατικό μονοπώλιο, να γίνει πλήρης απελευθέρωση της Ενέργειας. Αλλά με το καθεστώς Καντάφι δεν μπορούσαν. Επρεπε να ξεμπερδεύουν, δηλαδή να εκσυγχρονιστεί το πολιτικό σύστημα. Και αυτό χωρίς επέμβαση και υποδαύλιση εσωτερικών αντιθέσεων δύσκολα γίνεται. Εστησαν λοιπόν μία κατάσταση ενδοκαθεστωτικής όξυνσης, προσδοκώντας να της δώσουν λαϊκά χαρακτηριστικά, με δήθεν εξεγέρσεις στην ανατολική Λιβύη και επικεφαλής ανθρώπους του καθεστώτος πιο βολικούς για τα διεθνικά μονοπώλια.
Να θυμίσουμε εδώ ότι αυτή η επέμβαση, αλλά και η ανάμειξη σε άλλες χώρες της περιοχής από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είναι ενταγμένη στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή» για δήθεν εκδημοκρατισμό των κρατών Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής. Αποφασίστηκε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη το 2004.
Η αντισοσιαλιστική προπαγάνδα
Τα αστικά ΜΜΕ σηκώνουν την προπαγάνδα περί απελευθέρωσης του λαού της Λιβύης όταν την ίδια ώρα τον δολοφονούν οι ιμπεριαλιστές, γιατί οι ιμπεριαλιστικές σφαγές φέρνουν «ελευθερία». Εφτασαν ορισμένοι στο σημείο να ταυτίζουν το σοσιαλισμό με τέτοια βάρβαρα καθεστώτα, προκειμένου να στηρίξουν την άποψη των αστών για δημοκρατία και ελευθερία σ' αυτές τις χώρες.
Ετσι το «Εθνος» της περασμένης Τρίτης έγραφε για τον Καντάφι ότι «αν προτιμήσει να παραδοθεί ή να την "κοπανήσει" στο εξωτερικό... θα ταυτιστεί με την ύστερη φάση εκφυλισμού και διαφθοράς του καθεστώτος του. Θα περάσει έτσι στη συνομοταξία πλήρως απαξιωμένων ηγετών τύπου Χόνεκερ, Ζίβκοφ ή Σαντάμ Χουσεΐν». Την επομένη μέρα τα «Νέα» επανέρχονται στο ίδιο ακριβώς θέμα ως εξής: «Το διαφαινόμενο τέλος του συνταγματάρχη Καντάφι... συνιστά υπενθύμιση για την ευκολία με την οποία στην Ελλάδα το πολιτικό περιβάλλον της Μεταπολίτευσης διευκόλυνε την αποδοχή της βαρβαρότητας. Και τη συμπάθεια στα είδωλά της. Για έναν περίεργο λόγο δεν υπήρχε ανελεύθερο καθεστώς που να μην έχει συμπάθειες στη χώρα μας, κυρίως ανάμεσα στους οπαδούς της Αριστεράς. Καντάφι, Μιλόσεβιτς, Χότζα, Γιαρουζέλσκι, Ζίφκοφ, Τσαουσέσκου και άλλοι, στοίβαζαν σκελετούς στις ντουλάπες τους κι εδώ τους αποδίδονταν τιμές... Το ξεχωριστό με τον Καντάφι είναι ότι το καθεστώς του υπήρξε σημείο αναφοράς... και από ακροδεξιούς αξιωματικούς της ελληνικής χούντας»...
Το πρώτο ζήτημα που προκύπτει είναι ότι οι δύο αστικές εφημερίδες αναλώνουν μέρος της προπαγάνδας στήριξης της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης που πνίγει στο αίμα το λαό της Λιβύης και της στήριξης των λεγόμενων «αντικαθεστωτικών» που ήταν ηγετικά στελέχη του καθεστώτος Καντάφι με πανομοιότυπα επιχειρήματα και με πυρήνα την ταύτιση αυτών των σάπιων καθεστώτων καπιταλιστικών χωρών με το σοσιαλισμό και τους ηγέτες κομμουνιστικών κομμάτων, ανεξάρτητα από τα λάθη και τις ανεπάρκειες που οδήγησαν στην ανατροπή του. Τέτοια ταύτιση; Εκτός και αν ισχύει ότι «τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται» ή πιο σωστά το «πνεύμα» είναι ένα και το αυτό. Δηλαδή η συγκεκριμένη προπαγάνδα εκπορεύεται από συγκεκριμένο επιτελείο.
Το δεύτερο ζήτημα είναι γιατί η επικέντρωση στην ταύτιση σοσιαλισμού με τέτοια καθεστώτα; Μα ακριβώς γιατί οι δήθεν «εξεγερμένοι», οι «αντικαθεστωτικοί» δεν έχουν στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού. Λένε πως παλεύουν για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Εδώ βρίσκεται και η ουσία. Η συγκεκριμένη ταύτιση πασχίζει να περάσει τη χυδαία πολιτική άποψη ότι ο σοσιαλισμός είναι βάρβαρος, ανελεύθερος και αντιδημοκρατικός. Ακριβώς γιατί κατάργησε την καπιταλιστική ιδιοκτησία μετατρέποντάς την σε κοινωνική και τον παραγόμενο πλούτο σε ιδιοκτησία των παραγωγών του, της εργατικής τάξης, του λαού και όχι των λίγων κηφήνων καπιταλιστών. Η συγκεκριμένη ταύτιση είναι πιο λάιτ εκδοχή της ταύτισης ναζισμού - κομμουνισμού. Θέλουν λοιπόν να επιβάλουν στη λαϊκή συνείδηση ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι καπιταλισμός - σοσιαλισμός αλλά δημοκρατία ή ολοκληρωτισμός. Ποια δημοκρατία; Η αστική, η ιμπεριαλιστική, που συμμαχεί με καθεστώτα σαν του Καντάφι όσο βολεύει τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οταν δεν τα βολεύει, οργανώνουν ως αντικαθεστωτικούς πρώην συνεργάτες του καθεστώτος για να τους επιβάλλουν με την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή. Και ποια ελευθερία; Την ελευθερία των καπιταλιστών να εκμεταλλεύονται τους εργάτες, τους λαούς και να τους κλέβουν τον πλούτο που παράγουν. Στόχος της συγκεκριμένης προπαγάνδας, η ενίσχυση της εξουσίας των μονοπωλίων. Μέχρι τώρα δεν υπήρχε αυτή η ελευθερία στη Λιβύη; Υπήρχε, αλλά άρχισε να τους βάζει εμπόδια.
Στόχος αυτής της άθλιας προπαγάνδας είναι η ενίσχυση της εξουσίας των μονοπωλίων επιδιώκοντας να αποτρέψουν τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων συμμάχων της εργατικής τάξης στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού από την αστική πολιτική. Να βάλουν φραγμό στον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που του τσακίζει τη ζωή, στο όνομα ότι δήθεν θα του στερήσει «δημοκρατία» και «ελευθερία».
Ποια δημοκρατία;
Η «δημοκρατία» δεν είναι αταξική. Ταυτίζεται με το ποια τάξη έχει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, άρα και του παραγόμενου πλούτου, ποια τάξη έχει την εξουσία. Το ίδιο και η «ελευθερία». Στον καπιταλισμό δημοκρατία, ελευθερία είναι να κλέβουν οι καπιταλιστές την υπεραξία από τους εργάτες, να μειώνουν τους μισθούς, να αυξάνουν την ανεργία, να καταργούν την ασφάλιση, να ζει στη φτώχεια και την ανασφάλεια η πλειοψηφία των ανθρώπων του μόχθου, να τους τσακίζουν όταν διεκδικούν το δίκιο τους. Το τυπικό της υπόθεσης επιλογής πολλών διαφορετικών κομμάτων είναι η επιφάνεια που κρύβει την ταξική ουσία.
Η πρόσφατη προπαγάνδα περί συναίνεσης, με αφορμή την ψήφιση του νόμου - πλαισίου για την Παιδεία από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. - ΔΗΣΥ (Ντ. Μπακογιάννη), έδειξε και τυπικά ότι τα αστικά κόμματα ταυτίζονται στρατηγικά, γεγονός που το ΚΚΕ αποκαλύπτει από τότε που ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ψήφισε και ο ΣΥΝ. Η «συναίνεση» δείχνει ότι στην πολιτική ζωή αναμετρώνται δυο στρατηγικές που αντανακλούν την πραγματική ταξική αντίθεση συμφερόντων. Από τη μια η ενιαία στρατηγική των αστικών κομμάτων που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, την εξουσία του, ανεξαρτήτως θώκου. Από την άλλη, η στρατηγική του ΚΚΕ που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με τη λαϊκή συμμαχία για την οργάνωση της πάλης ενάντια στα μονοπώλια και την ανατροπή τους, την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου ως μονόδρομο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Δεν είναι τυχαίο ότι ξανατροφοδοτείται η προπαγάνδα αναγκαιότητας συναίνεσης των αστικών κομμάτων στα πλαίσια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και κυβερνήσεων συνεργασίας των αστικών κομμάτων (θα αντιστοιχήσει και την ταξική αντιπαράθεση και διαπάλη στην καπιταλιστική κοινωνία), επιδιώκοντας την ολοκληρωτική υποταγή και χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, την ενίσχυση της εξουσίας των μονοπωλίων, την αντιμετώπιση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και των δυσκολιών διαχείρισης της κρίσης για το κεφάλαιο. Υπάρχει επίσης ανάλογη αντιστοιχία και συναίνεση των αστικών δυνάμεων ενάντια στο ταξικό εργατικό στο λαϊκό κίνημα. Αρα ποια δημοκρατία, όταν η κοινωνική μειοψηφία των καπιταλιστών εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται την κοινωνική πλειοψηφία που είιναι η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα μέσω δημοκρατικής επίφασης με την εκλογή του αστικού κοινοβουλίου; Πόσο δημοκρατικό είναι να ψηφίζονται και να εφαρμόζονται αντιλαϊκοί νόμοι;
Στο σοσιαλισμό η δημοκρατία είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι εργάτες, ο λαός, οργανωμένοι στα δικά τους όργανα εξουσίας οργανώνουν την κοινωνία και την οικονομία σύμφωνα με τα συμφέροντά τους και όχι αυτά των αστών. Ασκούν την εξουσία με εκλεγμένους τους δικούς τους εκπροσώπους, που είναι ανακλητοί, και όχι τους αστούς, και ελέγχουν οι ίδιοι την οργάνωση της παραγωγής της κοινωνίας και την εξουσία τους.
Λένε πως στο σοσιαλισμό δεν υπάρχουν εκλογές και διαφορετικές επιλογές κομμάτων. Βεβαίως στο σοσιαλισμό δεν υπάρχουν διαφορετικά, αντίθετα ταξικά συμφέροντα για να υπάρχουν και διαφορετικά πολιτικά κόμματα. Αστική τάξη δεν υπάρχει, επομένως δεν υπάρχουν και αστικά κόμματα. Αλλωστε το κόμμα της εργατικής τάξης στο πρόγραμμα και την πολιτική του, εκφράζοντας τα γενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης εκφράζει και τα συμφέροντα των συμμάχων της. Επομένως το ζήτημα εκλογής αντιπροσώπων του λαού στο σοσιαλιστικό κοινοβούλιο γίνεται από την οργανωμένη στα δικά της όργανα εξουσία.
H επαναστατική εργατική εξουσία στηρίζεται στους θεσμούς που γεννά η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Πυρήνες της εργατικής εξουσίας είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης. Mέσα από τις παραγωγικές κοινότητες, θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται (όταν χρειάζεται) οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας. Οσον αφορά νέους που δε βρίσκονται στην παραγωγή (σπουδαστές, φοιτητές), θα παίρνουν μέρος στην εκλογή αντιπροσώπων μέσα από τις εκπαιδευτικές μονάδες. Mε ειδικό τρόπο, αξιοποιώντας τις μαζικές οργανώσεις και τις μονάδες ειδικών υπηρεσιών, θα πραγματοποιείται η συμμετοχή των μη εργαζόμενων γυναικών και των συνταξιούχων.
Θεσμοθετείται και πρακτικά εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, η απρόσκοπτη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, η απρόσκοπτη καταγγελία υποκειμενικών αυθαιρεσιών, γραφειοκρατικής στάσης στελεχών, άλλων αρνητικών φαινομένων και παρεκκλίσεων από τις σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές αρχές.
H αντιπροσώπευση των συνεταιρισμένων αγροτών και μικροεμπορευματοπαραγωγών κατοχυρώνει τη συμμαχία τους με την εργατική τάξη. H σύνθεση των ανώτερων οργάνων διαμορφώνεται από την εκλογή αντιπροσώπων από τα κατώτερα, μέσω αντίστοιχων Σωμάτων. Εξασφαλίζεται, η πλειοψηφία των εκπροσώπων αυτών των οργάνων να προέρχεται από τους εργαζόμενους στις σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες και δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες.
Tο ανώτατο όργανο εξουσίας είναι εργαζόμενο Σώμα - νομοθετεί και διοικεί ταυτόχρονα - στο πλαίσιο του οποίου γίνεται καταμερισμός ανάμεσα σε νομοθετικές και εκτελεστικές αρμοδιότητες. Δεν είναι Κοινοβούλιο, οι εκπρόσωποι δεν είναι μόνιμοι, είναι ανακλητοί, δεν ξεκόβονται από την παραγωγή, αλλά αποσπώνται για τη διάρκεια της θητείας τους, ανάλογα με τις ανάγκες εργασίας ως εκπροσώπων. Δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Aπό το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές κλπ.). Αυτή είναι η σοσιαλιστική δημοκρατία και ελευθερία.
Ιμπεριαλιστές, οπορτουνιστές και «εξέγερση»
Οι οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για εξέγερση που έφερε το «τέλος εποχής για τον Καντάφι πλέον ύστερα από τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Μετά από έξι μήνες, με την καθοριστική βοήθεια του ΝΑΤΟ, οι εξεγερμένοι ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της Τρίπολης» («Αυγή», 23/8/2011). Ούτε πανηγυρική ανακοίνωση του ΝΑΤΟ να ήταν... Πανηγυρίζουν για την επικράτηση των «αντικαθεστωτικών» στη Λιβύη, αναγνωρίζοντας στους ιμπεριαλιστές μακελάρηδες του ΝΑΤΟ την καθοριστική συμβολή τους, όταν είναι φανερό ότι τα δεινά για το λαό της Λιβύης θα συνεχιστούν, ενώ η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει ενεργά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και οι κίνδυνοι για την ειρήνη, τα κυριαρχικά δικαιώματα και την εμπλοκή της χώρας σε μια πιο γενικευμένη πολεμική σύρραξη διαρκώς αυξάνουν, αφού οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η επιθετικότητα στην περιοχή, για τις πηγές και τους δρόμους της ενέργειας, διαρκώς οξύνονται.
Στην ίδια ρότα η υπεύθυνη Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ δήλωσε μέσα στη βδομάδα ότι «η Λιβύη ζει ιστορικές στιγμές, καθώς γίνεται ένας ακόμη κρίκος της "αραβικής άνοιξης": Είναι η τρίτη χώρα, μετά από την Τυνησία και την Αίγυπτο, που ένα αυταρχικό, αποκομμένο από το λαό καθεστώς, ανατρέπεται από λαϊκή εξέγερση». Από μια «εξέγερση» με τη σφραγίδα των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ εναντίον τού μέχρι πρόσφατα «εκλεκτού» τους, στρατηγού Καντάφι, σημειώνοντας ότι «σήμερα πάντως, υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων, η κυβέρνηση εμφανίζεται εκτεθειμένη και ουραγός των γεγονότων». Ο ΣΥΝ θέλει να έχει η κυβέρνηση ακόμη μεγαλύτερο ρόλο στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, διεκδικώντας μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας για την εγχώρια πλουτοκρατία.
Ο ιμπεριαλισμός τάχθηκε με τους δήθεν εξεγερμένους, «αντικαθεστωτικούς», τους στήριξε τόσο, που έστειλε τη στρατιωτική του μηχανή εγκληματώντας κατά του λαού της Λιβύης για να τους επιβάλει. Αν οι «αντικαθεστωτικοί» της Λιβύης πάλευαν για την ανατροπή του καπιταλισμού όχι μόνο δε θα τους βοηθούσαν αλλά θα τους τσάκιζαν σώζοντας το βάρβαρο καθεστώς που θέλουν να ανατρέψουν. Τώρα το αντικαθιστούν με ένα εξίσου βάρβαρο, αλλά με περιτύλιγμα «δημοκρατίας» και «ελευθερίας».
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει ο ίδιος μόνος του, αυτός και κανένας άλλος για τις τύχες της χώρας του, για το πώς και με ποιο καθεστώς θα ζήσει, χωρίς ιμπεριαλιστικές και μάλιστα πολεμικές επεμβάσεις αποφασίζοντας ο ίδιος και τις μορφές πάλης. Αστοί και οπορτουνιστές έχουν αντίθετη, την ίδια όμως πολιτική ως θιασώτες στήριξης του καπιταλισμού.
Βεβαίως, υπάρχουν και δίκαιοι πόλεμοι, των λαών, ως απάντηση στους άδικους πολέμους. Ο δίκαιος πόλεμος, για να έχει θετικό αποτέλεσμα, πρέπει να συνδυάζεται με την πάλη κατά της εγχώριας αστικής τάξης και βεβαίως κατά του ξένου ιμπεριαλιστή.
Η ελληνική κυβέρνηση για άλλη μια φορά είναι συνένοχη στο έγκλημα. Δε θα είχε αυτή την εξέλιξη η ιμπεριαλιστική επέμβαση αν δεν είχε παραχωρηθεί η βάση της Σούδας, ενώ συμμετέχει και με άλλα μέσα στον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αλλωστε, παραχώρησε και στρατιωτικές δυνάμεις. Είναι άλλος ένας λόγος ο λαός να τους γυρίσει οριστικά την πλάτη και να παλέψει με το ΚΚΕ για τη δική του εξουσία. Που θα τον απαλλάξει από τη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις. Αλλωστε ο απεγκλωβισμός της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι η μόνη απάντηση και καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη της κοινής πάλης των λαών της περιοχής κατά της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Ι.
Πράγματι, από την έναρξη τέτοιων γεγονότων σε χώρες της Βόρειας Αφρικής (Τυνησία, Αίγυπτος), αλλά και της Μέσης Ανατολής, (Μπαχρέιν και στη συνέχεια Συρία), η αστική προπαγάνδα σήκωσε κουρνιαχτό για τα ζητήματα δημοκρατίας και ελευθερίας χαρακτηρίζοντας τα συγκεκριμένα καθεστώτα ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά, ολοκληρωτικά. Στην ίδια προπαγάνδα συνέβαλαν και οι όλων των αποχρώσεων οπορτουνιστές (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΟΕ κλπ). Ολοι αυτοί επίσης μιλούσαν για εξεγέρσεις ενάντια στα ανελεύθερα καθεστώτα, τα οποία με την αντιλαϊκή βία μπορούσαν και επιβίωναν. Βεβαίως, αυτό μπορεί να είναι σωστό ως προς τα συγκεκριμένα καθεστώτα, όπως σωστό είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. Αίγυπτος, Τυνησία) οι κινητοποιήσεις είχαν κάποια χαρακτηριστικά εξέγερσης με συμμετοχή και εργατικών δυνάμεων, ενώ τα προηγούμενα χρόνια είχαν προηγηθεί εργατικές κινητοποιήσεις με διεκδικήσεις σε οικονομικά και άλλα προβλήματα των εργαζομένων.
Ουσιαστικά, όμως, η όποια τέτοια τάση εκφράστηκε δεν είχε άλλο προσανατολισμό και περιεχόμενο πέρα από ορισμένους αστικούς εκσυγχρονισμούς στο πολιτικό σύστημα. Ως εδώ. Δεν είχαν τα χαρακτηριστικά εξέγερσης για την ανατροπή του καπιταλισμού και της εξουσίας του στα συγκεκριμένα κράτη. Στη δε Λιβύη ήταν ακόμη πιο πίσω και από αυτή την άποψη της αντιμετώπισης λαϊκών προβλημάτων, αφού το βιοτικό τους επίπεδο δεν ήταν και ευκαταφρόνητο. Να ξαναθυμίσουμε εδώ πως μέχρι τη ΝΑΤΟική πολεμική επέμβαση δεν είχαν καν συγκροτηθεί σε ενιαία ηγεσία οι λεγόμενοι αντικαθεστωτικοί, πρώην κυβερνητικά στελέχη του καθεστώτος Καντάφι. Οι ιμπεριαλιστές (ειδικές δυνάμεις των Αγγλων και των Γάλλων που υπήρχαν στη Λιβύη πριν ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί), έκαναν τεράστιες προσπάθειες να τους ενοποιήσουν στοιχειωδώς και ακόμη δεν τα 'χουν καταφέρει, μαζί βεβαίως με τον εξοπλισμό και τη στρατιωτική τους εκπαίδευση.
Ρεπορτάζ του απεσταλμένου της ΝΕΤ στην περιοχή της Βεγγάζης στη Λιβύη στις 22/3/2001 ανέφερε τα εξής: Αξιωματικοί ξένης χώρας προσπαθούν να οργανώσουν τους αντικαθεστωτικούς, να τους εξοπλίσουν και αν δεν υπήρχαν τα γαλλικά αεροπλάνα, ο Καντάφι θα έκανε περίπατο. Οτι στο συγκεκριμένο σημείο που ήταν ο ρεπόρτερ οι αντικαθεστωτικοί αριθμούσαν γύρω στους 100 ανθρώπους. Στη Λιβύη επομένως είναι ολοφάνερη η ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι.
Αίμα και πετρέλαια
Γιατί όμως τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη με επίφαση τη δημοκρατία και την ελευθερία επεμβαίνουν στη Λιβύη; Γιατί θέλουν να επιβάλλουν αστικούς εκσυγχρονισμούς ανατρέποντας ένα δικό τους καθεστώς που μάλιστα χτύπησε αλύπητα τις κομμουνιστικές ιδέες; Δεν είναι τυχαίο ότι στη Λιβύη δεν μπόρεσε να υπάρξει κομμουνιστικό κόμμα. Μα γιατί απαιτούν αστικό πολιτικό σύστημα όμοιο με αυτό του καπιταλισμού στο δυτικό κόσμο, ώστε η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων να γίνεται ανεμπόδιστα στα πλαίσια βεβαίως και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που εκφράζονται στις εξελίξεις στη Λιβύη.
Η Λιβύη είναι η μεγαλύτερη πετρελαϊκή οικονομία της Αφρικής, πιο μεγάλη ακόμη και από τη Νιγηρία και την Αλγερία. Διαθέτει αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου 46,5 δισ. βαρελιών (δεκαπλάσια από τα αιγυπτιακά), που αντιστοιχούν στο 3,5% των παγκόσμιων αποθεμάτων. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, παρήγε 1,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, με στόχο να φτάσει στα διπλάσια. Το πετρέλαιό της είναι εξαιρετικής ποιότητας και πολύ χαμηλού κόστους παραγωγής (μόλις ένα δολάριο το βαρέλι).
Οι άδειες έρευνας, εξόρυξης και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου γίνεται από την Κρατική Εταιρεία Πετρελαίων («National Oil Corporation») μέσω διεθνών διαγωνισμών. Οι εταιρείες που παίρνουν άδειες καλύπτουν το συνολικό κόστος των ερευνών, ενώ το κόστος ανάπτυξης πετρελαϊκών κοιτασμάτων διανέμεται μεταξύ της εταιρείας που παίρνει την άδεια και της κρατικής εταιρείας της Λιβύης. Γεγονός που σημαίνει και συμφωνία για το μοίρασμα των κερδών. Από το 2008 είχαν ξεκινήσει νέους διαγωνισμούς με στόχο την αύξηση της παραγωγής σε υπό εκμετάλλευση κοιτάσματα με τη χρήση νέων τεχνολογιών.
Η κρατική εταιρεία είχε αρχίσει να επαναδιαπραγματεύεται επίσης υπάρχουσες συμφωνίες με μεγάλα διεθνικά μονοπώλια πετρελαίου που δραστηριοποιούνται στη χώρα. Ως το 2009 είχε καταλήξει σε συμφωνία με τις ΕΝΙ (Iταλία), «Οccidental»/ OMV (ΗΠΑ/ Αυστρία), «Repso»/ «Τotal»/ OMV/ «Statoil»/ «Hydro» (Ισπανία/ Γαλλία/ Αυστρία/ Νορβηγία) και «PetroCanada» (Καναδάς). Κάθε μονοπώλιο για την ανανέωση της συμφωνίας φέρεται να έχει καταβάλει «μπόνους» 1 δισ. δολ. Στις νέες συμφωνίες που έγιναν, μειώνεται το ποσοστό που θα παίρνουν οι ξένες εταιρείες από το πετρέλαιο που εξορύσσεται. Αλλα μονοπώλια που δρουν στη Λιβύη είναι οι «Exxon Mobil», «Chevron» (ΗΠΑ) και η κινεζική CNPC, που απορροφά το 11% των λιβυκών εξαγωγών πετρελαίου. Επομένως άρχισαν να μειώνονται και τα κέρδη των διεθνικών μονοπωλίων.
Το 2007 δόθηκαν άδειες έρευνας και εκμετάλλευσης φυσικού αερίου στη Λιβύη. Τα μονοπώλια που πήραν άδειες ήταν η αγγλοολλανδικών συμφερόντων «Shell», η ρωσική «Gazprom», η αλγερινή «Sonatrach» και η πολωνική «Polski». Μέχρι το Δεκέμβρη του 2008 η λιβυκή κρατική εταιρεία είχε υπογράψει συμβόλαια με την «Occidental» (ΗΠΑ), RWE (Γερμανία), «Shell» (Ολλανδία/ Μ. Βρετανία), «Gazporm» (Ρωσία), «Sonatrach» (Αλγερία) και PGNIG (Πολωνία) -- (Στοιχεία από το Αραβοελληνικό Επιμελητήριο Εμπορίου και Ανάπτυξης).
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι τα διεθνικά μονοπώλια δεν ήταν και τόσο ελεύθερα στη δράση τους, ότι η κρατική εταιρεία της Λιβύης έβαζε όρους, π.χ. μείωση του ποσοστού που θα παίρνουν οι ξένες εταιρείες από το πετρέλαιο που εξορύσσεται. Ουσιαστικά το κρατικό μονοπώλιο, δηλαδή η εταιρεία της Λιβύης, κάνει κουμάντο και τα άλλα μονοπώλια δεν το σηκώνουν αυτό. Κάτι έπρεπε να γίνει. Δηλαδή να τελειώνει το κρατικό μονοπώλιο, να γίνει πλήρης απελευθέρωση της Ενέργειας. Αλλά με το καθεστώς Καντάφι δεν μπορούσαν. Επρεπε να ξεμπερδεύουν, δηλαδή να εκσυγχρονιστεί το πολιτικό σύστημα. Και αυτό χωρίς επέμβαση και υποδαύλιση εσωτερικών αντιθέσεων δύσκολα γίνεται. Εστησαν λοιπόν μία κατάσταση ενδοκαθεστωτικής όξυνσης, προσδοκώντας να της δώσουν λαϊκά χαρακτηριστικά, με δήθεν εξεγέρσεις στην ανατολική Λιβύη και επικεφαλής ανθρώπους του καθεστώτος πιο βολικούς για τα διεθνικά μονοπώλια.
Να θυμίσουμε εδώ ότι αυτή η επέμβαση, αλλά και η ανάμειξη σε άλλες χώρες της περιοχής από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είναι ενταγμένη στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή» για δήθεν εκδημοκρατισμό των κρατών Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής. Αποφασίστηκε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη το 2004.
Η αντισοσιαλιστική προπαγάνδα
Τα αστικά ΜΜΕ σηκώνουν την προπαγάνδα περί απελευθέρωσης του λαού της Λιβύης όταν την ίδια ώρα τον δολοφονούν οι ιμπεριαλιστές, γιατί οι ιμπεριαλιστικές σφαγές φέρνουν «ελευθερία». Εφτασαν ορισμένοι στο σημείο να ταυτίζουν το σοσιαλισμό με τέτοια βάρβαρα καθεστώτα, προκειμένου να στηρίξουν την άποψη των αστών για δημοκρατία και ελευθερία σ' αυτές τις χώρες.
Ετσι το «Εθνος» της περασμένης Τρίτης έγραφε για τον Καντάφι ότι «αν προτιμήσει να παραδοθεί ή να την "κοπανήσει" στο εξωτερικό... θα ταυτιστεί με την ύστερη φάση εκφυλισμού και διαφθοράς του καθεστώτος του. Θα περάσει έτσι στη συνομοταξία πλήρως απαξιωμένων ηγετών τύπου Χόνεκερ, Ζίβκοφ ή Σαντάμ Χουσεΐν». Την επομένη μέρα τα «Νέα» επανέρχονται στο ίδιο ακριβώς θέμα ως εξής: «Το διαφαινόμενο τέλος του συνταγματάρχη Καντάφι... συνιστά υπενθύμιση για την ευκολία με την οποία στην Ελλάδα το πολιτικό περιβάλλον της Μεταπολίτευσης διευκόλυνε την αποδοχή της βαρβαρότητας. Και τη συμπάθεια στα είδωλά της. Για έναν περίεργο λόγο δεν υπήρχε ανελεύθερο καθεστώς που να μην έχει συμπάθειες στη χώρα μας, κυρίως ανάμεσα στους οπαδούς της Αριστεράς. Καντάφι, Μιλόσεβιτς, Χότζα, Γιαρουζέλσκι, Ζίφκοφ, Τσαουσέσκου και άλλοι, στοίβαζαν σκελετούς στις ντουλάπες τους κι εδώ τους αποδίδονταν τιμές... Το ξεχωριστό με τον Καντάφι είναι ότι το καθεστώς του υπήρξε σημείο αναφοράς... και από ακροδεξιούς αξιωματικούς της ελληνικής χούντας»...
Το πρώτο ζήτημα που προκύπτει είναι ότι οι δύο αστικές εφημερίδες αναλώνουν μέρος της προπαγάνδας στήριξης της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης που πνίγει στο αίμα το λαό της Λιβύης και της στήριξης των λεγόμενων «αντικαθεστωτικών» που ήταν ηγετικά στελέχη του καθεστώτος Καντάφι με πανομοιότυπα επιχειρήματα και με πυρήνα την ταύτιση αυτών των σάπιων καθεστώτων καπιταλιστικών χωρών με το σοσιαλισμό και τους ηγέτες κομμουνιστικών κομμάτων, ανεξάρτητα από τα λάθη και τις ανεπάρκειες που οδήγησαν στην ανατροπή του. Τέτοια ταύτιση; Εκτός και αν ισχύει ότι «τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται» ή πιο σωστά το «πνεύμα» είναι ένα και το αυτό. Δηλαδή η συγκεκριμένη προπαγάνδα εκπορεύεται από συγκεκριμένο επιτελείο.
Το δεύτερο ζήτημα είναι γιατί η επικέντρωση στην ταύτιση σοσιαλισμού με τέτοια καθεστώτα; Μα ακριβώς γιατί οι δήθεν «εξεγερμένοι», οι «αντικαθεστωτικοί» δεν έχουν στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού. Λένε πως παλεύουν για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Εδώ βρίσκεται και η ουσία. Η συγκεκριμένη ταύτιση πασχίζει να περάσει τη χυδαία πολιτική άποψη ότι ο σοσιαλισμός είναι βάρβαρος, ανελεύθερος και αντιδημοκρατικός. Ακριβώς γιατί κατάργησε την καπιταλιστική ιδιοκτησία μετατρέποντάς την σε κοινωνική και τον παραγόμενο πλούτο σε ιδιοκτησία των παραγωγών του, της εργατικής τάξης, του λαού και όχι των λίγων κηφήνων καπιταλιστών. Η συγκεκριμένη ταύτιση είναι πιο λάιτ εκδοχή της ταύτισης ναζισμού - κομμουνισμού. Θέλουν λοιπόν να επιβάλουν στη λαϊκή συνείδηση ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι καπιταλισμός - σοσιαλισμός αλλά δημοκρατία ή ολοκληρωτισμός. Ποια δημοκρατία; Η αστική, η ιμπεριαλιστική, που συμμαχεί με καθεστώτα σαν του Καντάφι όσο βολεύει τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οταν δεν τα βολεύει, οργανώνουν ως αντικαθεστωτικούς πρώην συνεργάτες του καθεστώτος για να τους επιβάλλουν με την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή. Και ποια ελευθερία; Την ελευθερία των καπιταλιστών να εκμεταλλεύονται τους εργάτες, τους λαούς και να τους κλέβουν τον πλούτο που παράγουν. Στόχος της συγκεκριμένης προπαγάνδας, η ενίσχυση της εξουσίας των μονοπωλίων. Μέχρι τώρα δεν υπήρχε αυτή η ελευθερία στη Λιβύη; Υπήρχε, αλλά άρχισε να τους βάζει εμπόδια.
Στόχος αυτής της άθλιας προπαγάνδας είναι η ενίσχυση της εξουσίας των μονοπωλίων επιδιώκοντας να αποτρέψουν τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων συμμάχων της εργατικής τάξης στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού από την αστική πολιτική. Να βάλουν φραγμό στον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που του τσακίζει τη ζωή, στο όνομα ότι δήθεν θα του στερήσει «δημοκρατία» και «ελευθερία».
Ποια δημοκρατία;
Η «δημοκρατία» δεν είναι αταξική. Ταυτίζεται με το ποια τάξη έχει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, άρα και του παραγόμενου πλούτου, ποια τάξη έχει την εξουσία. Το ίδιο και η «ελευθερία». Στον καπιταλισμό δημοκρατία, ελευθερία είναι να κλέβουν οι καπιταλιστές την υπεραξία από τους εργάτες, να μειώνουν τους μισθούς, να αυξάνουν την ανεργία, να καταργούν την ασφάλιση, να ζει στη φτώχεια και την ανασφάλεια η πλειοψηφία των ανθρώπων του μόχθου, να τους τσακίζουν όταν διεκδικούν το δίκιο τους. Το τυπικό της υπόθεσης επιλογής πολλών διαφορετικών κομμάτων είναι η επιφάνεια που κρύβει την ταξική ουσία.
Η πρόσφατη προπαγάνδα περί συναίνεσης, με αφορμή την ψήφιση του νόμου - πλαισίου για την Παιδεία από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. - ΔΗΣΥ (Ντ. Μπακογιάννη), έδειξε και τυπικά ότι τα αστικά κόμματα ταυτίζονται στρατηγικά, γεγονός που το ΚΚΕ αποκαλύπτει από τότε που ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ψήφισε και ο ΣΥΝ. Η «συναίνεση» δείχνει ότι στην πολιτική ζωή αναμετρώνται δυο στρατηγικές που αντανακλούν την πραγματική ταξική αντίθεση συμφερόντων. Από τη μια η ενιαία στρατηγική των αστικών κομμάτων που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, την εξουσία του, ανεξαρτήτως θώκου. Από την άλλη, η στρατηγική του ΚΚΕ που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με τη λαϊκή συμμαχία για την οργάνωση της πάλης ενάντια στα μονοπώλια και την ανατροπή τους, την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου ως μονόδρομο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Δεν είναι τυχαίο ότι ξανατροφοδοτείται η προπαγάνδα αναγκαιότητας συναίνεσης των αστικών κομμάτων στα πλαίσια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και κυβερνήσεων συνεργασίας των αστικών κομμάτων (θα αντιστοιχήσει και την ταξική αντιπαράθεση και διαπάλη στην καπιταλιστική κοινωνία), επιδιώκοντας την ολοκληρωτική υποταγή και χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, την ενίσχυση της εξουσίας των μονοπωλίων, την αντιμετώπιση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και των δυσκολιών διαχείρισης της κρίσης για το κεφάλαιο. Υπάρχει επίσης ανάλογη αντιστοιχία και συναίνεση των αστικών δυνάμεων ενάντια στο ταξικό εργατικό στο λαϊκό κίνημα. Αρα ποια δημοκρατία, όταν η κοινωνική μειοψηφία των καπιταλιστών εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται την κοινωνική πλειοψηφία που είιναι η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα μέσω δημοκρατικής επίφασης με την εκλογή του αστικού κοινοβουλίου; Πόσο δημοκρατικό είναι να ψηφίζονται και να εφαρμόζονται αντιλαϊκοί νόμοι;
Στο σοσιαλισμό η δημοκρατία είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι εργάτες, ο λαός, οργανωμένοι στα δικά τους όργανα εξουσίας οργανώνουν την κοινωνία και την οικονομία σύμφωνα με τα συμφέροντά τους και όχι αυτά των αστών. Ασκούν την εξουσία με εκλεγμένους τους δικούς τους εκπροσώπους, που είναι ανακλητοί, και όχι τους αστούς, και ελέγχουν οι ίδιοι την οργάνωση της παραγωγής της κοινωνίας και την εξουσία τους.
Λένε πως στο σοσιαλισμό δεν υπάρχουν εκλογές και διαφορετικές επιλογές κομμάτων. Βεβαίως στο σοσιαλισμό δεν υπάρχουν διαφορετικά, αντίθετα ταξικά συμφέροντα για να υπάρχουν και διαφορετικά πολιτικά κόμματα. Αστική τάξη δεν υπάρχει, επομένως δεν υπάρχουν και αστικά κόμματα. Αλλωστε το κόμμα της εργατικής τάξης στο πρόγραμμα και την πολιτική του, εκφράζοντας τα γενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης εκφράζει και τα συμφέροντα των συμμάχων της. Επομένως το ζήτημα εκλογής αντιπροσώπων του λαού στο σοσιαλιστικό κοινοβούλιο γίνεται από την οργανωμένη στα δικά της όργανα εξουσία.
H επαναστατική εργατική εξουσία στηρίζεται στους θεσμούς που γεννά η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Πυρήνες της εργατικής εξουσίας είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης. Mέσα από τις παραγωγικές κοινότητες, θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται (όταν χρειάζεται) οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας. Οσον αφορά νέους που δε βρίσκονται στην παραγωγή (σπουδαστές, φοιτητές), θα παίρνουν μέρος στην εκλογή αντιπροσώπων μέσα από τις εκπαιδευτικές μονάδες. Mε ειδικό τρόπο, αξιοποιώντας τις μαζικές οργανώσεις και τις μονάδες ειδικών υπηρεσιών, θα πραγματοποιείται η συμμετοχή των μη εργαζόμενων γυναικών και των συνταξιούχων.
Θεσμοθετείται και πρακτικά εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, η απρόσκοπτη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, η απρόσκοπτη καταγγελία υποκειμενικών αυθαιρεσιών, γραφειοκρατικής στάσης στελεχών, άλλων αρνητικών φαινομένων και παρεκκλίσεων από τις σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές αρχές.
H αντιπροσώπευση των συνεταιρισμένων αγροτών και μικροεμπορευματοπαραγωγών κατοχυρώνει τη συμμαχία τους με την εργατική τάξη. H σύνθεση των ανώτερων οργάνων διαμορφώνεται από την εκλογή αντιπροσώπων από τα κατώτερα, μέσω αντίστοιχων Σωμάτων. Εξασφαλίζεται, η πλειοψηφία των εκπροσώπων αυτών των οργάνων να προέρχεται από τους εργαζόμενους στις σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες και δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες.
Tο ανώτατο όργανο εξουσίας είναι εργαζόμενο Σώμα - νομοθετεί και διοικεί ταυτόχρονα - στο πλαίσιο του οποίου γίνεται καταμερισμός ανάμεσα σε νομοθετικές και εκτελεστικές αρμοδιότητες. Δεν είναι Κοινοβούλιο, οι εκπρόσωποι δεν είναι μόνιμοι, είναι ανακλητοί, δεν ξεκόβονται από την παραγωγή, αλλά αποσπώνται για τη διάρκεια της θητείας τους, ανάλογα με τις ανάγκες εργασίας ως εκπροσώπων. Δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Aπό το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές κλπ.). Αυτή είναι η σοσιαλιστική δημοκρατία και ελευθερία.
Ιμπεριαλιστές, οπορτουνιστές και «εξέγερση»
Οι οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για εξέγερση που έφερε το «τέλος εποχής για τον Καντάφι πλέον ύστερα από τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Μετά από έξι μήνες, με την καθοριστική βοήθεια του ΝΑΤΟ, οι εξεγερμένοι ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της Τρίπολης» («Αυγή», 23/8/2011). Ούτε πανηγυρική ανακοίνωση του ΝΑΤΟ να ήταν... Πανηγυρίζουν για την επικράτηση των «αντικαθεστωτικών» στη Λιβύη, αναγνωρίζοντας στους ιμπεριαλιστές μακελάρηδες του ΝΑΤΟ την καθοριστική συμβολή τους, όταν είναι φανερό ότι τα δεινά για το λαό της Λιβύης θα συνεχιστούν, ενώ η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει ενεργά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και οι κίνδυνοι για την ειρήνη, τα κυριαρχικά δικαιώματα και την εμπλοκή της χώρας σε μια πιο γενικευμένη πολεμική σύρραξη διαρκώς αυξάνουν, αφού οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η επιθετικότητα στην περιοχή, για τις πηγές και τους δρόμους της ενέργειας, διαρκώς οξύνονται.
Στην ίδια ρότα η υπεύθυνη Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ δήλωσε μέσα στη βδομάδα ότι «η Λιβύη ζει ιστορικές στιγμές, καθώς γίνεται ένας ακόμη κρίκος της "αραβικής άνοιξης": Είναι η τρίτη χώρα, μετά από την Τυνησία και την Αίγυπτο, που ένα αυταρχικό, αποκομμένο από το λαό καθεστώς, ανατρέπεται από λαϊκή εξέγερση». Από μια «εξέγερση» με τη σφραγίδα των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ εναντίον τού μέχρι πρόσφατα «εκλεκτού» τους, στρατηγού Καντάφι, σημειώνοντας ότι «σήμερα πάντως, υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων, η κυβέρνηση εμφανίζεται εκτεθειμένη και ουραγός των γεγονότων». Ο ΣΥΝ θέλει να έχει η κυβέρνηση ακόμη μεγαλύτερο ρόλο στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, διεκδικώντας μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας για την εγχώρια πλουτοκρατία.
Ο ιμπεριαλισμός τάχθηκε με τους δήθεν εξεγερμένους, «αντικαθεστωτικούς», τους στήριξε τόσο, που έστειλε τη στρατιωτική του μηχανή εγκληματώντας κατά του λαού της Λιβύης για να τους επιβάλει. Αν οι «αντικαθεστωτικοί» της Λιβύης πάλευαν για την ανατροπή του καπιταλισμού όχι μόνο δε θα τους βοηθούσαν αλλά θα τους τσάκιζαν σώζοντας το βάρβαρο καθεστώς που θέλουν να ανατρέψουν. Τώρα το αντικαθιστούν με ένα εξίσου βάρβαρο, αλλά με περιτύλιγμα «δημοκρατίας» και «ελευθερίας».
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει ο ίδιος μόνος του, αυτός και κανένας άλλος για τις τύχες της χώρας του, για το πώς και με ποιο καθεστώς θα ζήσει, χωρίς ιμπεριαλιστικές και μάλιστα πολεμικές επεμβάσεις αποφασίζοντας ο ίδιος και τις μορφές πάλης. Αστοί και οπορτουνιστές έχουν αντίθετη, την ίδια όμως πολιτική ως θιασώτες στήριξης του καπιταλισμού.
Βεβαίως, υπάρχουν και δίκαιοι πόλεμοι, των λαών, ως απάντηση στους άδικους πολέμους. Ο δίκαιος πόλεμος, για να έχει θετικό αποτέλεσμα, πρέπει να συνδυάζεται με την πάλη κατά της εγχώριας αστικής τάξης και βεβαίως κατά του ξένου ιμπεριαλιστή.
Η ελληνική κυβέρνηση για άλλη μια φορά είναι συνένοχη στο έγκλημα. Δε θα είχε αυτή την εξέλιξη η ιμπεριαλιστική επέμβαση αν δεν είχε παραχωρηθεί η βάση της Σούδας, ενώ συμμετέχει και με άλλα μέσα στον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αλλωστε, παραχώρησε και στρατιωτικές δυνάμεις. Είναι άλλος ένας λόγος ο λαός να τους γυρίσει οριστικά την πλάτη και να παλέψει με το ΚΚΕ για τη δική του εξουσία. Που θα τον απαλλάξει από τη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις. Αλλωστε ο απεγκλωβισμός της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι η μόνη απάντηση και καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη της κοινής πάλης των λαών της περιοχής κατά της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Ι.
Δημοσίευση σχολίου